1,106 matches
-
rău în care crezusem că sunt bătrân. Și sunt sigur, sunt sigur că de cealaltă parte a acestei păduri este un lac, sau poate chiar marea. M-am deșteptat în plină lumină a soarelui, și cu toate că în fiecare dintre celelalte deșteptări din cursul acestei nopți îmi dădusem seama pe dată unde mă aflu, acum eram foarte nedumerit, continuam să văd fața moartă a lui Hartley, capul atârnându-i moale, în felul acela îngrozitor; și m-am simțit cuprins de o presimțire
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
că era preferabil să o las să reflecteze liniștită asupra reunirii ei cu mine, și să tragă ea singură concluziile. Îmi făcea impresia că încă plutea într-un vis, o femeie ferecată în propriul ei coșmar. O să se trezească, dar deșteptarea putea să se producă lent. Poate va trebui chiar să duc o lungă luptă de regenerare, să-i redau speranța și viața și să redeștept în ea instinctul de libertate, care mi se părea a fi încă un atribut firesc
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
viață, vam trebui să fac eu ceva a doua zi; ceva lămuritor, ceva-decisiv; deși nu reușeam încă să văd care anume putea fi această mișcare eliberatoare. Probabil că o să-i iau pe Hartley și pe Titus la Londra. Așteptasem destul deșteptarea voinței lui Hartley, și începeam să cred că ea aștepta din partea mea să o forțez. La gândul că atinsesem în sfârșit gradul de disperare care mă silea să iau o hotărâre, m-am simțit aproape ușurat. Dar dimineața în care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
dimineață... când se lumina. Nu mai mi-aduc aminte ora, că n-aveam ceas, și nu-mi mai dădeam seama. Știu că era unu’ Bică care era trompet, probabil că era de prin Ardeal, și făcuse armata, și ăla suna deșteptarea... Domnule, mi-aduc aminte, era mai ales iarna, era încă întuneric când suna ăla deșteptarea și trebuia repede, du-te repede, îmbracă-te, pune aia și hai... Adunarea se făcea pe platou, ne strângeam iarnă, vară, ploaie, ninsoare, orice ar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
nu-mi mai dădeam seama. Știu că era unu’ Bică care era trompet, probabil că era de prin Ardeal, și făcuse armata, și ăla suna deșteptarea... Domnule, mi-aduc aminte, era mai ales iarna, era încă întuneric când suna ăla deșteptarea și trebuia repede, du-te repede, îmbracă-te, pune aia și hai... Adunarea se făcea pe platou, ne strângeam iarnă, vară, ploaie, ninsoare, orice ar fi fost eram pe platou și se făcea numărătoarea... Și numărau niște analfabeți, și nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
singur decât două-trei zile, după aia m-au dus cu alții. Dar acum muncă n-a mai fost, că deținuții politici nu mai erau la muncă în perioada asta... Cum se desfășura, în aceste condiții, o zi normală? Se dădea deșteptarea la ora 5 și din momentul ăsta n-aveai voie să stai culcat sau rezemat până la ora 10 seara, când se bătea un clopot. Erai vizitat în permanență la vizetă, și căutat să te prindă în defect... În timpul ăsta, în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
deget. Nu poți să-ți faci nici un plan... Este un moment foarte dificil în viața celui arestat... Nu poți să-ți faci nimic, nu poți să-ți aduni gândurile... Au venit și mi-au spus programul: stingerea la orele 10, deșteptarea la orele 5. În intervalul ăsta nu aveai voie să dormi, nu aveai voie să te întinzi... Puteai să stai pe marginea acelui pat de beton pe șezut. Atât... Dar să dormi sau să te întinzi, nu. Trebuia să te
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
viața din detenție? Eram la 5 kilometri de Tuzla, în două corturi. Eram 50 de deținuți într-un cort, 50 în altul. Mâncarea era la hârdău, vai de capul nostru, și mâncam din niște gamele. Dimineața la ora 5 era deșteptarea, ne punea ceaiul sau un fel de cafea, care când ne intra în corp, ne îngheța. Mâncările erau la ora 12 în hârdău. Aveam o viață mizeră. Ajunsesem dintr-un sportiv de 75 de kile să am doar 50 de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
trânteala, cu bătaia. Era un tip dolofan cu mustață. Făcuse teologie și drept... Și întotdeauna îl ținea’ un an, doi ani, trei sau patru, și cum îl ghicea’, cum îl dădeau afară. Și era vesel. De dimineață, cum se dădea deșteptarea, cobora de la patul 3 cântând imnul lui Othello: „Orgoliul musulman s-a spulberat”... „O, musulmanule!”. Era nemaipomenit că după atâta persecuție, foamete, cum era în închisori, veselia îți crea un minim de confort, care altfel nu exista. Da’ faptul că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
peste 100... Erau mai multe paturi suprapuse, nu mai știu câte, dar obligatoriu dormeai doi în pat, unul într-un cap și altul într-un cap... Era o viață severă, în primul rând. Era un program de dimineață până seara. Deșteptarea era la 5 și stingerea la 9. Dar lumina, becul, niciodată nu se stingea. Erau ușile de fier cu vizetă, te urmărea gardianul, să asculte, să vadă ce faci. N-aveai voie să stai decât pe marginea paturilor. Toți și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
ca să facem norma: 3 metri cubi. Se lucra intensiv la diguri. În rest să nu crezi că tolăneam... Ieșeam la prășit porumb, sfeclă, scos sfeclă, curățat sfeclă... Tot timpul aveai treabă. Numai să nu stai... Dimineața la ora 5 era deșteptarea, iar dacă erau luni de toamnă sau de iarnă, la 5 era noapte... Și intrarea în colonii se făcea tot noaptea... De dimineața până noaptea erai la muncă silnică... La lucrările de la dig ne țineau de dimineața de noapte, până
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
că altfel nu era bine nici la închisoare, că erau perioade când și la închisoare nu puteai să stai pe pat întins, și trebuia să stai numai pe marginea patului, și nu era voie să dormi, decât de seara până la deșteptare. Când eram cu Rusu mâncam și mere pădurețe, din astea sălbatice, că au fost și cazuri când n-am prea avut ce să mâncăm, că eram prea urmăriți și nu ne puteam apropia de sate, și nu puteam merge la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
După un timp vine ofițerul și-mi spune: Haide, te duc înapoi în celulă! M-o dus înapoi în celulă. Credeți c-am mai putut să dorm? N-am mai putut... Și am tot așteptat... În fine, s-o dat deșteptarea, s-o luminat, s-a făcut ora zece... aud pași pe coridor și se deschide ușa: Hai! Mă duce la camera de gardă a lor... Coridorul era foarte interesant făcut, deși era lung, avea o întrerupere în formă de „U
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
la care răspund... Și mă țin acolo... și nu mă lasă să dorm. Singur în celulă... Că regimul de la Securitate este altfel. Dacă la pușcărie te mai lasă să dormi peste zi, la Securitate nu te lasă; la 5 este deșteptarea, stai în picioare, pe o bancă sau pe pat, da’ nu culcat, și asta până seara la 22. Noaptea trebuia să stai cu mâinile afară, iar dacă-ți băgai mâinile ’năuntru, te atenționa: Scoate mâinile afară! Băga capul pe vizeta
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
l-o mâncat porcii. Asta o fost făină de mălai, cum este acuma în comerț fără... Aia era cu tot părul, cum o... vai de mine și de mine. Care erau condițiile de dormit? Ai de capul meu! La 5 deșteptarea, la 10 stingerea. Paturile în celulă era atâta de aproape, că nu putem să stăm doi inși față în față. Trebuia să ne băgăm picioarele unul între cele ale celuilalt. Numai așa am putut ședea pe pat. Cred că n-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
o și fost considerat recalcitrant. O murit și el săracu’, așa subit. Vă mai amintiți cum era de sărbători în închisoare? În ’58, în ziua de Paști, încă n-o fost rebeliunea, la ora 5 dimineața, până când n-o sunat deșteptarea, tătă lumea o fost în geamuri, pe partea de către curte, și de partea de către strada, că acolo o fost camere mari, și tătă lumea o cântat „Cristos a-nviat!” Și-apăi, de la o cameră la alta se striga... Apăi și din Mintiul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
umbla de la groapă la groapă, de la deținut la deținut, și se ducea la raport cu caralii. Și după aia te pomeneai că ședeai la coadă să-ți aștepți porția de bătaie până la 12 noaptea... și la 5 dimineața se dădea deșteptarea. Erai și bătut și neodihnit, vai de capu’ tău, și nevinovat de cele mai multe ori. Dintre gardieni sau comandanți de cine vă mai amintiți? Comandantul ăla de la Luciu-Giurgeni, de pe Gironde, îmi scapă numele acuma, era mutat disciplinar de la Aiud... Era un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
inginer chimist de la Școala de Chimie din Câmpulung. Și tot așa până ne-am făcut 12 inși, și am dormit câte doi în pat. Cum era regimul de detenție în închisoarea de la Pitești? Regimu’ de pușcărie... dimineața la ora 5 deșteptarea, la 10 seara stingerea. N-aveai voie să stai întins pe pat, decât la marginea patului. Aveam tineta aia, că așa se numea hârdăul ăla în cameră, unde ne făceam nevoile. Era o ferestruică mică cu gratii și când a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
fusese la Vladimirești și îl cunoștea oamenii care fuseseră la mânăstire... ăsta a fost mare, sfânt, și acum este... preotul Ion... așa-i zice. Care era programul de la Gherla? Acolo era armată: seara la 10 era stingerea, dimineața la 5 deșteptarea, ca la armată... Da’ te obișnuiai... Auzeai că bate toaca aia sau clopotul, săreai gata îmbrăcat... După aia te scotea afară, te spălai oleacă așa, te înviorai... Făceai dup-aia adunarea afară, și te ținea o oră până venea ăla
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
Anina a fost repartizat în pavilionul 27, intrarea A. Eram circa 50 de elevi și pionieri. Am fost organizați în detașament și grupe. Conducătorul detașamentului nostru a fost chiar unul din grupul nostru de la Anina. Programul general al taberei era: deșteptarea la ora 6, pregătirea pentru careul de dimineață, unde se făcea prezența după care se mergea la micul dejun apoi se mergea la plajă. Trebuie să menționez că toate deplasările se făceau în coloană și cu cântec. Cel mai fredonat
Povestiri din spatele simezelor by Mihai Dascălu, Gustav Ioan Hlinka () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1778_a_3166]
-
imn, în marș „triumfal”, Republica pășea neabătut pe drumul înfăptuirilor „democratice”,călcând peste cadavre... semănând întuneric și groază... Capitolul VIII ÎN ȚARA ASTA, SUNT PREA MULTE COZI DE TOPOR... În prima sâmbătă, după Bobotează... A doua zi era Duminică și, deșteptarea se prelungea cu o oră.. așa că puteam sta la povești până mai târziu.. În seara aceea, după ce dormitorul se cufundă în întuneric, un coleg, de loc din Ghindăoani Neamț, ne povesti un episod, absolut tulburător, din luptele de rezistență, duse
DE-AR FI MOLDOVA’N DEAL LA CRUCE by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/782_a_1742]
-
convoi de osândiți... care, creștea... creștea nesfârșit de lung.. și, în care l-am zărit pe Florin.. și pe alții... M-am pomenit murmurând, sub pătură, cuvintele bătrânului din Poiana Teiului... „Cu toți suntem osândiți.. toți !”. Peste puțin se suna deșteptarea. Era prima duminică de după Bobotează.. a anului 1948... PARTEA A TREIA „Nimic nu se întâmplă fară voia domnului..” Capitolul IX „POCĂIȚI-VĂ, PENTRU CĂ S-A APROPIAT ÎMPĂRĂȚIA CERURILOR” Ianuarie... 1948... Iarna era deosebit de geroasă și aspră. În zilele care au
DE-AR FI MOLDOVA’N DEAL LA CRUCE by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/782_a_1742]
-
crăpa obrazul. Zăpada trecuse de cinci palme mari, domnești... înecând, străzile... Ninsoarea încetase... Soarele, palid, se ivi într o spărtură de nori.. Câțiva fulgi de zăpadă, pufoși se mai zbat încă, pe la ferestre, vrând parcă să intre.. S-a sunat deșteptarea... Ne-am trezit ca.. istoviți.. chinuiți de gânduri... Cumplita istorisire, despre căpitanul Baltă și luptătorii din munți, continua să ne stăruie în minte. Gândurile ne rătăceau tulburi, neostoite, răscolind amintiri, amărăciuni... izgonind liniștea sufletului. Natura încremenită, sub suflarea aspră a
DE-AR FI MOLDOVA’N DEAL LA CRUCE by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/782_a_1742]
-
Locuința mea de vară/ E la țară”) , aș vrea să-ți mulțumesc pentru scrisoarea din 27 iunie. îți mulțumesc și pentru spontana apreciere a emisiunii Marilenei Rotaru și amintirea cărții în discuțiune. Nu-ți pot da acum răspunsul dorit pentru Deșteptarea. Peste două zile noi plecăm în Ardeal, unde rămînem pînă la sfîrșitul lui august și mi-ar fi imposibil în acest scurt răstimp să încropesc două pagini, în febra plecării. Îți trimit însă cartea, la gîndul că n-o ai
Scrisori către un redactor vol. I by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/859_a_1713]
-
istorie literară și nu scriu toasturi!” Scrisorile alăturate sînt din două perioade diferite, despărțite de un deceniu și jumătate una de cealaltă. Primele opt le-am primit cînd lucram la Ateneu, următoarele trei cînd redactam Sinteze, suplimentul cultural al ziarului Deșteptarea. Din toate rezultă încercarea mea de a-l avea colaborator pe profesorul Ion Rotaru (11 septembrie 1924, Valea lui Ion, Bacău - 18 decembrie 2006, București), al cărui scris făcea priză la cititori. Autorul seriilor de Analize literare și stilistice avea
Scrisori către un redactor vol. I by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/859_a_1713]