1,733 matches
-
ar fi plâns - avea ochii roșii, fața stacojie și tumefiată - executând exercițiul cu obediență, de parcă ar fi fost forțat s-o facă, deși în clipa aceea suspectam că e din cauza infecției auriculare.) Amândoi au stat în mâini și s-au ghemuit în „poziția pietrei“. Iar pentru final Zoe și Ashton au ținut pe frunte niște perne lunguiețe până când adulții au început să aplaude. „Ce drăguț“, am murmurat chiar în urechea lui Nadine Allen, fără să fi realizat până atunci că stătea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
dorea scriitorul mă umplea de remușcări. Credeam cu inocență în metaforă, dar în acest moment scriitorul mă descuraja în mod activ. Existau acum două strategii contrare vizavi de situația curentă. Însă scriitorul era pe cale să câștige, pentru că, după ce m-am ghemuit din nou în Porsche am detectat briza sărată a mării, care bătea în direcția mea. 2 0 k e n t u c k y p e t e Am rămas cu privirea pierdută la linia orizontului. Cerul se întuneca
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
lăturalnice. - Și aia ce e? M-am pomenit arătând spre o mașinărie voluminoasă care arăta ca un aparat de aer condiționat supradimensionat. - Un galvanometru. Înregistrează emisiuni de energie inexplicabile. Bineînțeles. Bineînțeles că asta e. Asta știai și tu, Bret. Eram ghemuit tot și gata să fac altă criză în timp ce microbuzul cotea pe Bedford ca să intre pe Elsinore. Casa se ridica inocentă în lumina zilei, dar chiar și în lumina zilei apărea amenințătoare. Mă încruntam din cauza fricii care mă cuprinsese pentru că nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
să trec peste el, am dat înapoi spre scări. Mă deplasam deliberat. Pretindeam că sunt invizibil. Scâncetul lui Victor se metamorfoză brusc în mârâit. M-am oprit, sperând că asta îl va calma pe Victor. Răsuflam adânc, sacadat. Câinele, încă ghemuit pe marmura holului, începu să facă spume la gură. De fapt, spuma se revărsa pur și simplu din gura lui într-un jet continuu. La început galbenă, de culoarea fierei, spuma se coloră apoi înspre roșu, apărând resturi de pene
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
șanțul pentru noua conductă de apă, să flancheze aleea, să curețe de lut galben calea de acces). Marele confrate îmi povestea, înflăcărat, episoade senzaționale cu Marin Preda la Mogoșoaia. Brusc am simțit că mă prăbușesc într-o groapă. M-am ghemuit, instinctiv, ca în pântecul matern. În ceața nopții am auzit glasul tunător, inconfundabil al poetului concitadin berladnic: "Unde ești, Lucian?". M-am dumirit într-un târziu, murmurând în întunericul șanțului infernal: "Aici, don Cezar, în groapă!". Va imaginați ce efort
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1456_a_2754]
-
îndoctrinare continuă până când lumânările se sting singure în ultimele picături de ceară topită. Imaginea se estompează. Pierde orice reper de timp și spațiu. Ce țară e asta, fără ferestre? Prăpăd de ninsoare. Ferestrele sunt astupate de troiene. Un necunoscut doarme ghemuit pe masa din sufragerie, cu mâinile vârâte în mânecile hainei jerpelite. În bucătărioară, un copil s-a cuibărit pe blatul de lucru, cu capul pe o caserolă. Într-un colț stă tupilată Clementina, țigăncușa care cerșește la intrarea supermarketului din
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
și o duse într-o dependință folosită ca grajd pentru cal. Îi vorbi îndelung, ochi în ochi, făcând apel la rațiunea și înțelepciunea bătrânei. Totul stătea de acum înainte pe umerii ei firavi, vlăguiți de vârstă. Motea cea bondoacă plânse ghemuită la pieptul lui și apoi, înțelegând că nu putea să conteze decât pe ea însăși, își veni în fire. Merse să pregătească o cameră unde să depună corpul, înainte de a-și lua inima în dinți să se ducă la madam
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
aveau să exploateze liber linia în cele două sensuri și în avantajul lor exclusiv. Gara era banală și posomorâtă. Constantin, care nu se atinsese niciodată de o țigară, începu să fumeze câteva pachete pe zi: Nel și Hector lâncezeau laolaltă, ghemuiți într-un colț, invizibili și tăcuți. Doar Caterina ținea piept, străduindu-se curajoasă să restabilească echilibrul în mica ei lume, grav lovită de dezastrul național. Toți trei se trezeau noapte de noapte tresărind, aproape la aceeași oră, în urechi cu
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
cele două crengi, întinse pe orizontală la niveluri diferite, care îi ofereau un foarte confortabil scaun cu spătar. Se simțea la adăpost de priviri și nimeni n-ar fi știut s-o găsească, dacă Hector nu ar fi așteptat-o ghemuit la rădăcina copacului. Dar toamna dezgolise caisul. Îi rămânea latrina, o cabină de scânduri necioplite, cu un scaun geluit și un covoraș. În pofida eforturilor Caterinei, care spăla cu multă apă cabina, și în ciuda dezinfectantelor aruncate regulat în groapă, absența unui
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
etajul de sus. „Până aci a mers bine, dar când am auzit învârtind cheia după ei și m-am văzut singură în acea groaznică odaie, mi-a venit foarte greu.“ Nu s-a lăsat și le-a făcut scene felurite. Ghemuise o minge mare de hârtie, legată cu o sfoară, a aruncat-o în coridor când, seara, a venit servitoarea, dar a ținut căpătâiul sfoarei pe sub ușă și toată noaptea a tras-o ca să facă zgomot și să exaspereze santinela. Când
Din viaţa familiei Ion C. Brătianu: 1914–1919: cu o anexă de însemnări: 1870–1941 by Sabina Cantacuzino () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1379_a_2882]
-
puțin, poate că nu trebuia să vin azi... Cum să-ți spun... Crede-mă că vreau și eu, dar... Bine, Tamara, am înțeles, i-am spus, alintîndu-i obrazul lipit pe pernă. Am să mai vin, Mihai, mi-a spus ea, ghemuindu-se lîngă mine. Îți promit c-am să mai vin!... Dar n-a mai venit. Nici eu n-am insistat. În viața mea simplă, ea, Tamara, a rămas noaptea mea de Ajun, albă ca o zăpadă proaspătă, pe un cîmp
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
fac ce-mi cere, nu-i așa? mă întreabă, lăsîndu-și tîmpla pe brațul drept, întins pe pernă. Văd că nici acum nu ți-ai revenit... Zău, așa cum stai, mă faci să mă gîndesc la un biet iepuraș, istovit de goană, ghemuit într-un colț... Cred că ai inima cît un purice... Rîde încet, își rotește capul pe pernă, rămîne cu fața în sus și privește tavanul, continuîndu-și rîsul. "...un biet iepuraș...", mă lovește în tîmple rîsul ăsta surd. Simt cum privirea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
bâțâi întruna) și s-ar putea, neatentă cum mă știu, să-mi alunece scaunul. Asta mi-ar mai lipsi, să-mi alunece scaunul și să cad grămadă la picioarele me sei. La picioarele lui. Pentru o clipă, mă și văd ghemuită pe podea, neștiind ce să fac: să mă adun de jos și să mă recompun, sau să mă las așa, descompusă în fărâme, să mă contopesc cu podeaua și să dispar pentru totdeauna? — Nu-i o idee rea, admit eu
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
se sparge înainte de a ajun ge la picioarele lui betege. Nu, nici marea nu are chef încă de duel. Doar l-a încercat. Se îndepărtează de țărm, uitându-se în treacăt la un copil cu părul negru fluturând în vânt, ghemuit pe plajă. E greu de spus dacă e tot puștiul de mai devreme. Copilul stă cu spatele la mare și desenează ceva în nisip cu un băț de chibrit ars pe jumătate. Ceva semănând cu un chip de fată cu păr ondulat
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
erau printre ele personaje pe care le detesta sau a căror prezență îl irita pur și simplu. Alteori lua câte un portret de fată de pe perete și-l punea pe pat. îl așeza cu grijă pe pernă și apoi se ghemuia și el în pat, pe un colț de pernă, privind portretul. îi vorbea în șoaptă, îl mângâia sau îl săruta, sau închidea ochii și devenea din ce în ce mai îndrăzneț. Izbutea de cele mai multe ori să-și închipuie atât de bine că e în
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
spate să descuie portiera. Când o deschise, Brunetti se gândi la cât de diferite erau lucrurile În Nord. În sudul Italiei, orice carabinier care auzea un sunet neașteptat din spatele mașinii s-ar fi lăsat imediat jos sau s-ar fi ghemuit pe pavaj lângă mașină, cu arma În mână, poate trăgând deja spre sursa sunetului. Dar aici, În somnoroasa Vicenza, tot ce făcu acesta fu să Întindă mână fără nici o Întrebare pentru a-i da drumul străinului În mașină. — Inspectorul Bonnini
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2078_a_3403]
-
se prinse de o rédéciné și célcé pe iarbé. Avea urme de mîl printre degete și pe célcîie și i se fécu frig, la umbré, sub copaci, și i se fécu pielea de géiné. Se duse la soare și se ghemui și se uită printre picioare cum i se scurge apă din chiloți. Pielea a Început sé i se usuce și soarele a Început sé frigé și degrabé i se fécu iaréși cald, dar nu se mai bégé În apé. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2008_a_3333]
-
se ducea sania el n-o știa... în fine, ea intră pe o poartă într-o ogradă solitară îngrădită c-un gard putred de mult, deasupra căruia atârna în șiruri dese și vii, ca un val nestrăbătut, răurusca desfrunzită, neagră, ghemuită cu miile ei de ramuri încîlcite de-a lungul gardului... în mijlocul gardului era o casă cu două caturi, a cărei var era negrit de ploaie și vânturi, peste a cărei ferestre erau închise obloanele și nici pin una din ele
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
fi arătând capul unui om care are - o operă ori o dramă-n el, cu oamenii ei interesanți, cu lumina de lampe, cu {EminescuOpVII 281} pânzele zugrăvite, cu totului tot în capul lui... Un teatru întreg în care sufletul lui, ghemuit într-un colț al salei, e singurul spectator. - Bine. Dar de ce să nu credem că făptura normală a omului este cea anume făcută ca să vadă adevărul? - De ce? Pentru că tocmai această făptură normală nu este una ș-aceeași totdeuna vor fi
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
actrițe, cu tot. Cum va fi arătând capul unui om care are o operă ori o dramă, cu oamenii ei costumați, cu lumina de lampe, cu pânzările zugrăvite, cu tot, în capul lui... Un teatru întreg la care sufletul lui, ghemuit într-un colț al salei, e singurul spectator. Nu știu dacă cineva s-a visat vodată elastic... că poate crește, se poate îmfla, se poate contrage... Dacă pe un asemenea om nu l-ar trezi nimeni din somn, el ar
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
cu fața spre trecut. Așa că legile de azi, cât or fi de bune, vor folosi, sper, copiilor noștri. Apropo de nație: îți amintești câți oameni au ieșit pe străzi când liberalii au dat-o afară din Guvern? Vreo câteva zeci, ghemuiți în jurul fântânii din Piața Universității. Nația e așa cum au descris-o deja alții, nu-ți mai pune nădejdea în ea: vegetală, irațională, fără simțul revoluției. O mămăligă care îți explodează în față. De aia l-au ales, de exemplu, pe
BULVERSAREA VALORILOR by Dan Tãpãlagã () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1337_a_2737]
-
veni comanda lui Salitov din întuneric. Ei așteptară în timp ce Tolkachenko se chinuia cu cheia. Voiau ca rotirea cheii să dureze o veșnicie și pentru moment chiar părea că va dura. În sfârșit Tolkachenko se dădu la o parte și se ghemui în colțul scării. Salitov stătea de o parte a ușii, Porfiri de cealaltă. Locotenentul întoarse mânerul și împinse ușa. Lumina din apartament dădu buzna afară. Încet, în urma țevii revolverului, Salitov înainta, cu Porfiri după el. Camera era rece și miroasea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
părea să le scuipe. Antisemitismul, care nu zace prea adânc Îngropat Într‑o asemenea adunare, se trezise acum În inimile tuturor. Fiecare dintre cei de față Îl privea pe Klotz cu un covârșitor dispreț și dezgust, iar bietul om se ghemuise pe scaun, ferindu‑se parcăă Apoi Întorcându‑se spre Clemenceau, el (Lloyd George) i‑a cerut să pună capăt acestot tactici obstrucționiste, altminteri, a strigat el, domnul Klotz o să treacă de partea lui Lenin și a lui Troțki, alături de cei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2144_a_3469]
-
un alt băiat antrenat în a ține fetele la distanță de prietenul lui, n-a dansat. A fumat câteva țigări, rotindu-și ochii verzi prin toată sala. O fracțiune de secundă, privirea de smarald a căzut și asupra piticului blond, ghemuit pe locul în care fusese uitat. În noaptea aceea Luana a scris frenetic. Personajul avea un chip, iar scriitoarea sufletul marcat de puternice impresii. CAPITOLUL III Din nou, aplauze! Intră la liceu cu nouă. Un examen ușor a cărui importanță
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
Ne-a însoțit apoi, străbătând niște coridoare și odăițe în care stăpânea dezolarea, într-o sală pe care n-o mai văzusem. Ferestrele erau ceva mai mari decât niște ochiuri de pivniță, iar perdelele de pe pereți erau pe alocuri zdrențuite. Ghemuit într-un mic tron de piatră, drapat în alb și roșu aprins, ne aștepta episcopul, un omuleț cu nasul mare, cu un cap îngust și lunguieț pe care mai dăinuiau câteva smocuri cărunte; avea pielea atât de albă și de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]