1,309 matches
-
an Szpilman este forțat să fugă după ce un vecin îl descoperă. În cea de-a doua sa ascunzătoare se află un pian dar este forțat să păstreze liniștea, de asemenea el suferă de icter. În august 1944, rezistența poloneză începe Insurecția din Varșovia, atacând o clădire germană aflată vizavi de ascunzătoarea lui Szpilman. Un tanc distruge apartamentul său și este forțat să fugă și să se ascundă în altă parte în timp ce lupta se dezlănțuie în jur. De-a lungul următoarele luni
Pianistul () [Corola-website/Science/328185_a_329514]
-
pătreze în Iugoslavia efective de aproximativ 15 divizii. Rezultatele luptei împotriva Axei ar fi fost mai scăzute, dar și pierderile lor mai mici, daca partizanii ar fi aplicat tacticile lui Mihailović: să supraviețuiască și să reziste până în Ziua Z a insurecției naționale. Acestea erau de fapt instrucțiunile pe care le transmiseră Comandamentul Britanic și guvernul iugoslav în exil. Începând cu 22 februarie 1944, Churchill a luat hotărârea să-l sprijine exclusiv pe Tito. Se poate pune întrebarea de ce premierul britanic a
Războiul de eliberare națională a Iugoslaviei () [Corola-website/Science/313272_a_314601]
-
parte întotdeauna din cetatea Špilberk. Orașul Brno a cumpărat castelul în 1560 și l-a transformat într-o fortăreață municipală. În anul 1620, după ce au fost înfrânți în Bătălia de la Muntele Alb în data de 8 noiembrie, conducătorii moravi ai insurecției antihabsburgice au fost închiși în castelul Špilberk timp de mai mulți ani. Fortificațiile și bastioanele castelului Špilberk au contribuit la apărarea orașului Brno împotriva incursiunilor suedeze din cursul Războiului de Treizeci de Ani, iar ulterior castelul a fost întărit și
Castelul Špilberk () [Corola-website/Science/335963_a_337292]
-
poliției. Spartakiștii au organizat manifestații ce au degenerat în conflicte armate cu forțele de ordine, satele erau însă neatinse de revoluție. Armata a fost chemată pentru a apară guvernul și pe 9-12 ianuarie au loc lupte sângeroase în Berlin, iar insurecția spartakista a fost învinsă și liderii spartakisti Rosa Luxemburg și Karl Liebknecht au fost arestați și executați. Reformarea a început să fie aplicată, fiind legalizate sufragiul feminin, liberalizarea moravurilor, politizarea tineretului. Republica a fost constestata însă de represiunea insurecției spartakiste
Istoria Germaniei () [Corola-website/Science/300128_a_301457]
-
iar insurecția spartakista a fost învinsă și liderii spartakisti Rosa Luxemburg și Karl Liebknecht au fost arestați și executați. Reformarea a început să fie aplicată, fiind legalizate sufragiul feminin, liberalizarea moravurilor, politizarea tineretului. Republica a fost constestata însă de represiunea insurecției spartakiste. Regimul a fost determinat să-și asume responsabilitatea Tratatului de la Versailles. Deși a pierdut teritorii, Germania și-a menținut echilibrul și restrângerea teritorială drept efect al accentuării conștiinței apartenenței la germanitate. Revendicarea teritoriilor germane pierdute a devenit tema naționalistă
Istoria Germaniei () [Corola-website/Science/300128_a_301457]
-
respectat Constituția și atrăgea atenția opiniei publice. A fost reales în 1932 și a început să deconsidere poziția parlamentului în dauna statutului autorității centrale. Clasa politică era dominată de : Armata sau Reichswerh a rămas ostil revoluției, a contribuit la reprimarea insurecției comuniste și salvarea socialiștilor. Însă au fost ofițeri activi care au participat la tentative de puci la Berlin și Munchen. Conducerea era preocupată de reconstituirea potențialului militar german prin antrenarea clandestină a voluntarilor și testarea de noi arme în Rusia
Istoria Germaniei () [Corola-website/Science/300128_a_301457]
-
ravagii, iar noul guvern de coaliție condus de Stresemann a pus capăt rezistenței pasive și a reluat plata reparațiilor. În 1923 Rhenania și-a problamat independența cu sprijinul trupelor franceze, însă fără succes, iar în Saxa și Thurigina sunt înfrânte insurecțiile comuniste, iar în noiembrie 1923 a fost rezolvată criza bavareză. Inflația s-a agravat, un dolar fiind 4,2 mărci în 1914, iar în 1920-84 mărci, 1922-186 mărci. Germania a achitat în bani și în natură 8,2 miliarde de
Istoria Germaniei () [Corola-website/Science/300128_a_301457]
-
al IV-lea de Apulia, era destinat a fi încoronat în locul regelui Guillaume, însă curând populația a trecut la sprijinirea urcării pe tron a lui Simon însuși. Însă înainte ca Simon să se impună, rebeliunea a fost reprimată. Participanții la insurecție au fost nevoiți să îl elibereze pe rege și să se retragă la castelele lor. Iertarea le-a fost acordată doar cu condiția de a pleca în exil și mulți dintre ei, inclusiv Tancred, au acceptat această ofertă. În 1174
Tancred al Siciliei () [Corola-website/Science/328297_a_329626]
-
politica anti-franceză a bunicului său Robert al III-ea și a străbunicului său, Guy I de Flandra. Politica sa pro-franceză și taxarea excesivă percepută de Ludovic a cauzat o răscoală în 1323. Începută printr-o serie de mici tulburări rurale locale, insurecția țărănească din Flandra (1323-1328) a escaladat într-o rebeliune pe scară largă care a dominat viața internă a Flandrei vreme de aproape 5 ani, până în 1328. Răsculații, conduși de Nicolaas Zannekin, au capturat orașele Nieuwpoort, Veurne, Ypres și Kortrijk. În
Ludovic I de Flandra () [Corola-website/Science/328476_a_329805]
-
constant în politica sa pro-franceză, chiar în condițiile în care comitatul său era dependent din punct de vedere economic de Anglia. Acțiunile sale au avut ca rezultat un boicot al englezilor asupra lânii, fapt care a condus la o nouă insurecție, condusă de această dată de către Iacob van Artevelde. În 1339, contele a fost nevoit să își abandoneze stăpânirile, nemaifiind capabil să se întoarcă vreodată. Ludovic a fost ucis în bătălia de la Crécy din 1346. Ludovic și Margareta au avut un
Ludovic I de Flandra () [Corola-website/Science/328476_a_329805]
-
lejeritate. Ei au fost semnalați poliției, care i-a urmărit; Mutru și Garibaldi au fost mutați disciplinar pe fregata "Contele de Geneys", la 3 februarie, pregătită de plecare în Brazilia. La 11 februarie 1834, el urma să participe la o insurecție mazziniană în arsenalul din Genova; el trebuia să însoțească operațiunea militară a generalului în Piemont la 1 februarie 1834, al cărei scop era răsturnarea monarhiei. Garibaldi a debarcat pentru a se pune în contact cu mazzinienii, dar eșecul răscoalei din
Giuseppe Garibaldi () [Corola-website/Science/303473_a_304802]
-
se fi îmbunătățit. În primăvara lui 1861, colonelul Candido Augusto Vecchi i-a scris, la cererea lui Garibaldi, ziaristului american , exprimându-și simpatia lui Garibaldi față de Uniune. Garibaldi îl admira pe , un aboliționist care dorea să facă recurs la o insurecție armată cu scopul abolirii sclaviei. După eșecul din bătălia de pe Bull Run, președintele Lincoln era exasperat de lipsa de experiență a generalilor săi. Consulul american la Anvers, , i-a scris lui Garibaldi că Statele Unite au nevoie de el: „mii de
Giuseppe Garibaldi () [Corola-website/Science/303473_a_304802]
-
și Cavour au răspuns exigențelor situației de până la sfârșitul celui de al Doilea Război de Independență (1859). Garibaldi susținea acțiunea guvernamentală și pregătirea conflictului cu scopul de a-i goni pe austrieci, în timp ce Cavour i-a încredințat lui Garibaldi susținerea insurecției lombarde cu scopul de a provoca un război. Primele dezacorduri au apărut la puțin după aceea și mai ales când Cavour a cedat Franței în 1860 orașul natal al lui Garibaldi, Nisa. Cavour, care niciodată nu avusese de fapt încredere
Giuseppe Garibaldi () [Corola-website/Science/303473_a_304802]
-
forțată să recunoască independența Etiopiei. Crispi își asumă răspunderea și demisionează, retrăgându-se din viață politică din 1896. Instabilitatea guvernamentală predominea. Premierii nu rămâneau destul de mult timp la putere. Aveau loc proteste sociale masive. La Milano a avut loc o insurecție în "Săptămâna Roșie". În 1900 este asasinat regele Umberto I, urmat de Vitor Emanuel al III-lea care avea să-l sprijine pe Mussolini. Era însă o perioada de creștere economică după finalul Marii Depresiuni din 1870. Din anii 1890
Istoria Italiei () [Corola-website/Science/314059_a_315388]
-
(în pl. "Biblioteka Polska w Paryżu", în fr. "Bibliothèque polonaise à Paris") este o bibliotecă, întemeiată în 1838 din inițiativa și cu sprijinul material al unor fruntași ai vieții politice și culturale poloneze, stabiliți în Franța după înfrângerea insurecției din Polonia din anii 1830 — 1831. La înființarea ei au contribuit patru societăți poloneze: Societatea literară, Comitetul istoric, statistic și Societatea de studii. Inițiativa inaugurării Bibliotecii Poloneze îi aparține lui Karol Sienkiewicz, care a venit cu propunerea de a uni
Biblioteca Poloneză din Paris () [Corola-website/Science/333326_a_334655]
-
să-l exileze pe Iacob, care a plecat la Bruxelles Exilul a fost scurt deoarece în 1680 Iacob a fost trimis în Scoția cu titlul de "Lord High Commissioner of Scotland" (Lord Înalt Comisar al Scoției) pentru a pune capăt insurecțiilor împotriva guvernului regelui. La palatul regal Holyrood din Edinburgh, Iacob a avut primele experiențe guvernamentale. Cu putere egală cu cea a unui rege, ducele de York face să fie aprobate proiecte de lege care au confirmat succesiunea sa la tronul
Iacob al II-lea al Angliei () [Corola-website/Science/310339_a_311668]
-
faptul că Regatul Unit, fără sprijinul altor puteri europene, nu putea să impună respectarea tratatului. În 1875, teritoriul Herțegovinei s-a răsculat împotriva suvernaului ottoman, în ceea ce este cunoscut ca Răscoala din Herțegovina, care a condus mai apoi la o insurecții în Bosnia și Bulgaria. Marile Puteri au considerat că intervenția lor este nu este necesară, deoarece nu ar fi făcut decât să declanșeze un război sângeros în Balcani. Germania și Austria erau membre ale Liga celor Trei Împărați (alături de Rusia
Chestiunea Orientală () [Corola-website/Science/325181_a_326510]
-
11 ruși (0.28%), 7 evrei, 6 turci și 2 găgăuzi. În perioada interbelică, satul s-a aflat în aria de interes a activiștilor bolșevici din URSS, aceștia distribuind clandestin țăranilor pliante și arme cu scopul de a pregăti o insurecție armată. Mai mulți săteni au participat la Răscoala de la Tatarbunar din 1924, organizată de bolșevicii din URSS. Ei au fost arestați și aduși în fața justiției. Ca urmare a Pactului Ribbentrop-Molotov (1939), Basarabia, Bucovina de Nord și Ținutul Herța au fost
Calceva, Bolgrad () [Corola-website/Science/318244_a_319573]
-
a dreptul ridicol. Apar, în sfârșit, armele, după care aleargă toată lumea, fără să se înțeleagă la ce anume le-ar servi ele pașoptiștilor. Cel mult pentru pistolul Anei Ipătescu! Personaje istorice reale sunt utilizate pe ficțiuni implauzibile, cu nonșalanța versiunii „insurecției democrat-populare, antiimperialiste” aflate în circulație oficială.”"
Trandafirul galben () [Corola-website/Science/314315_a_315644]
-
ani înainte cu cel negru, simbol tradițional al dinastiei Abbaside. După asasinarea lui Fazl ibn Sahl, Al Mă’mun evita să mai numească un nou vizir, și încearcă să controleze într-un mod strict provinciile imperiale pentru a preveni eventuale insurecții sau revolte ale guvernatorilor. Excepție o face autonomia acordată generalului Tahir ibn al-Husayn, cel care îl ajutase în conflictul cu Al-Amin. Tahir ibn al-Husayn devine guvernator al provinciei Khorasan, mișcare ce va duce la apariția dinastiei Tahiride. În 830 Al
Al-Mamun () [Corola-website/Science/307959_a_309288]
-
din ce în ce mai strâns legate de agitația din Punjab, aproape au paralizat administrația regională. De la începutul războiului, diaspora indiană, în principal cea din Statele Unite, Canada și Germania, în frunte cu Comitetul Berlin și cu Partidul Ghadar, au încercat să declanșeze în India insurecții pe linia revoltei din 1857 cu ajutorul republicanilor irlandezi, al germanilor și turcilor într-o conspirație cunoscută sub numele de conspirația indo-germană Această conspirație a încercat să obțină susținerea Afganistanului împotriva Indiei Britanice. Au avut loc mai multe tentative nereușite de
Masacrul de la Jallianwala Bagh () [Corola-website/Science/321178_a_322507]
-
Bulgariei s-au dizolvat. O dispută între Karavelov și Botev a condus la sfârșitul organizației. În aprilie 1876, bulgarii s-au revoltat organizând răscoala din aprilie. Ea a fost organizată de către Comitetul Central Revoluționar Bulgar, și a fost inspirat de insurecția din Bosnia și Herțegovina în anul precedent. Revolta a fost în mare parte limitată la regiunea Plovdiv, Macedonia, precum și la Sliven. Revolta a fost zdrobită brutal de către otomani, care au adus trupele neregulate otomane din afara zonei. Multe sate au fost
Redeșteptarea națională a bulgarilor () [Corola-website/Science/323314_a_324643]
-
propriu sau nuanțat, cu referire la evenimente ca fiind un val disperat de tulburări sociale care au avut inclus și un caracter de răscoală armată. În 1927 "Asociația emigraților basarabeni" a pus în circulație la Paris și Praga termenul de insurecție, preluat chiar și în literatura istorică românească. În funcție de raportarea sau nu la incursiunea de la Ataki (astăzi Otaci), reperele temporale variază, evenimentele de la Ataki (7/20-11/24 ianuarie 1919) și respectiv Hotin (9/23-19/01 ianuarie 1919), fiind tratate separat (dar
Răscoala de la Hotin () [Corola-website/Science/329950_a_331279]
-
doar cu retragerea trupelor respective la 8 km în interior, ceea ce l-a făcut pe generalul Petala să propună crearea unui cap de pod peste Nistru, pentru a se putea răspunde prompt și eficient oricărei agresiuni bolșevice. După ce tentativa de insurecție a fost înăbușită de către Armata Română, statul român a implementat politici pro-naționaliste de re-românizare a teritoriului. Reacția armatei române a fost una care a răspuns condițiilor excepționale impuse de starea de război. Caracterul dur al intervenției împotriva bolșevicilor și a
Răscoala de la Hotin () [Corola-website/Science/329950_a_331279]
-
tâlhari”", declarație susținută de cei doi rabini ai orașului Nahiev Ițikovici și Samuel Haiss. Atât autointitulatul "Directorat al Basarabiei" din Podolia în 1919 însă, cât și actual, ucrainenii, susțin existența represaliilor din partea militarilor români împotriva localnicilor ucraineni care au sprijinit insurecția (rechiziții, jafuri, violuri, ucideri ale preoților, devastări parțiale sau totale ale unor sate). Mai multe sate (Rucșin, Nedăbăuți, Șirăuții de Sus, Stăuceni, Cristinești, precum și altele), conform surselor ucrainene au fost incendiate. Sursele militare românești confirmă câteva localități distruse total sau
Răscoala de la Hotin () [Corola-website/Science/329950_a_331279]