891 matches
-
ulterioare acestuia: nu-și întoarce deloc privirea în mod retrospectiv către trecut așa cum făcea încă episcopul din Hippona care încheiase secolul al patrulea și marcase începutul celui de-al cincilea așa cum am spus mai sus. Cassian pune bazele unei „rânduieli” monastice ideale despre care el crede că poate îndeplini foarte bine și o funcție juridică nu doar spirituală. De aceea, scriitorul nu trebuie privit doar ca o figură din istoria monahismului, unde oricum a ocupat o poziție importantă, ci și ca
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
în pustietate; ulterior, întărit prin acele experiențe, teoretizează și instituționalizează necesitatea desăvârșirii: această desăvârșire, însă, nu poate fi atinsă decât într-o instituție care este cea presupusă de condiția de monah, mai precis, într-o mănăstire, nu prin anahoreză. Lăcașul monastic nu asigură doar separarea de lume, ci și separarea de creștinii care trăiesc în acea lume, separarea desăvârșiților de cei nedesăvârșiți. „În acest sens, Cassian execută o operațiune culturală cu valoare universală și, în acest scop, propune o doctrină ecleziologică
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
insuficient și nu dă rezultate în încercarea de atingere a vieții desăvârșite. Procedând astfel, el nu ia deloc în seamă experiențele unor contemporani ai săi, Ieronim, Augustin, Martin din Tours, pe care îi consideră în esență spirituali mediocri; norma vieții monastice vine din Egipt, chiar dacă Ioan Cassian realizează dificultățile - chiar de ordin material, de exemplu, legate de felul în care se îmbracă cenobiții - ce pot împiedica o transplantare imediată a experienței egiptene din Egipt în Galia. Pentru Augustin, separarea de lume
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
de cauză în raport cu cea a lui Augustin și chiar cu cea a lui Ambrozie. Călugărul nu se ocupă de lume, iar cine trăiește în lume este, sub anumite aspecte, pe același plan cu cei din afara creștinismului. Monahismul, mai precis regula monastică, este norma desăvârșirii: această normă poate propune unica posibilitate de a-l urma pe Cristos ce-i mai rămâne încă unui creștin din epoca postapostolică sau, oricum, creștinului ce trăiește într-o lume non-creștină. b) Origenism și pelagianism în opera
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Scriitori din cercul de la Lérin Cultura galică din secolul al cincilea, încă înfloritoare în ciuda invaziilor și a suferințelor provocate de invaziile barbarilor, este ilustrată de producția literară născută într-un mediu cu totul particular, cel din Lérin. În această ambianță monastică a trăit un cerc de asceți care respectau anumite principii spirituale și care au creat o bogată literatură, omogenă în sine și cu caracteristici care o fac să se deosebească de cea produsă de alți scriitori galici din aceeași perioadă
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
în generația precedentă, cea a lui Martin din Tours, din care mulți asceți, așa cum ne spune Sulpicius Severus, deveniseră ulterior episcopi în orașele din Galia. În sfârșit, în ciuda faimei comunității din Lérin, noi nu știm să fi existat vreo „regulă” monastică instituită aici și nici nu avem informații despre faptul că starețului i-ar fi fost conferită o autoritate, ca să spunem așa, „harismatică”. Probabil că nu exista nici o regulă; într-adevăr, știm că în aceste „mănăstiri” primitive prima regulă era adeziunea
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
figura ascetului care trebuie să-l inspire și pe Ilarie care de altfel era deja monah. Deci nu e vorba de apărarea vieții călugărești împotriva detractorilor săi, care erau totuși numeroși în acea vreme, ci de o glorificare a vieții monastice în sine. În schimb, în Ieșirea din lume, scriitorul îl îndeamnă la convertire pe nobilul Valerian (care va deveni apoi Valerian din Cimiez): convertirea trebuie înțeleasă în sensul cel mai profund al termenului pe care de-acum îl cunoaștem. Opera
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
mod activ la toate controversele care au tulburat Biserica din Galia, devenind faimos atât pentru doctrina sa cât și pentru viața lui ascetică; s-a întors deseori la Lérin în perioada episcopatului său ca să se îngrijească de menținerea unei vieți monastice severe. Datorită renumelui său, a fost însărcinat de împărat să trateze cu vizigoții care, conduși de regele Euric, invadaseră Galia Narbonensis. Însă când în 477 Euric a pus stăpânire pe această provincie, Faustus a trebuit să plece în exil, de unde
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
viris illustribus, TU 14, 1, Leipzig, 1896; PL 58 (De ecclesiasticis dogmatibus). Studii: S. Pricoco, Storia letteraria e storia ecclesiastica dal „De viris illustribus” di Girolamo a Gennadio, Facoltà di Lettere e Filosofia, Catania, 1979; Idem, Storia ecclesiastica e storia monastica nel „De viris illustribus” di Gennadio, în vol. col., La storiografia ecclesiastica nella tarda antichità, op. cit., pp. 241-273. Iulian Pomerius era originar din Mauritania și a fost presbiter în Galia. Din unele izvoare, reiese că ar fi fost conducător al
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
a stins tot atunci din viață. La numai câțiva ani după aceea, goții i-au luat proprietățile și el a trebuit să trăiască precum un sclav; a ieșit cu greu din acea stare. Ar fi vrut să se dedice ascezei monastice, dar n-a putut s-o facă din cauza greutăților în care se zbătea familia sa. S-a dedicat oricum vieții religioase și studiilor teologice. Nenorocirile nu au încetat; după ce i-a pierdut pe toți cei apropiați, s-a refugiat la
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Homer. După o carieră în administrația statului, iată că, la maturitate, trăiește și el o „convertire”, dacă e să-l credem pe biograful său: în urma lecturii unei omilii a lui Augustin dedicate Psalmului 36, a hotărât să se dedice vieții monastice. Însă, cum persecuțiile regelui Trasamundus (496-523) l-au constrâns să fugă din mănăstirea sa, a trebuit să rătăcească apoi de la o localitate la alta. Mai târziu, Fulgențiu s-a gândit să plece în Egipt ca să se dedice în liniște anahorezei
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
răspândită erezia monofizită), de aceea Fulgențiu a renunțat la proiectul său și în anul 500 se duce la Roma și ajunge acolo o dată cu armatele lui Theodoric. Revenit la puțin timp în Africa, în 507, s-a dedicat din nou vieții monastice la care a trebuit să renunțe însă pentru a accepta numirea ca episcop de Ruspe, un mic oraș din provincia Bizacena, unde însă a ținut să-și păstreze haina și stilul de viață monahale. Însă alegerea sa ca episcop fusese
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
lipsește, aproape cu desăvârșire, în schimb, relatarea unor miracole. Dacă această biografie este autentică, Ferrando ar fi fost încă din tinerețe în preajma lui Fulgențiu și l-ar fi însoțit în exil în Sardinia unde s-ar fi convertit la viața monastică și ar fi rămas lângă Fulgențiu în mănăstirea pe care acesta a întemeiat-o la Cagliari. S-ar fi întors o dată cu episcopul în Africa în 523 unde a devenit ulterior diacon al Bisericii din Cartagina. În schimb, dacă această biografie
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
fel biografia Sfântului Severin își păstrează prospețimea. Totodată, Eugippius a mai compus o Culegere de extrase din operele Sfântului Augustin (Excerpta ex operibus Sancti Augustini) pe care o folosea în timpul cursurilor pe care le ținea într-o școală cu caracter monastic. BIBLIOGRAFIE Ediții: CSEL 9, 1-2, 1885-1886 (P. Knöll); SChr 374, 1991 (P. Regeret). Victor, episcopul de Capua, este un personaj obscur important mai ales pentru că s-a ocupat de traducerea în latină a Evangheliilor; această traducere, păstrată într-un codex
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
doua a Dialogurilor sale (p. ???). În acest context de istorie literară nu trebuie să amintim decât Rânduiala monahală (Regula monachorum) a lui Benedict, care a fost unul din primele regulamente occidentale, inspirat în foarte mare măsură și din bogata cultură monastică grecească, în special din Basilius. Opera ne-a parvenit în două redactări: prima, mai accesibilă, trebuia să fie înțeleasă imediat; cea de-a doua este reelaborată și mai corectă din punct de vedere gramatical și literar. BIBLIOGRAFIE. Rânduiala Sfântului Benedict
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
romană și mănăstirea din Calabria, ci constă în persistenta vocație a lui Cassiodor pentru studiile biblice și religioase...”. Ar fi simplist, așadar, să reducem Vivarium-ul la o instituție exclusiv intelectuală sau la o școală laică și să uităm premisele sale monastice. Pretinsa „noutate” a așezământului trebuie, din acest punct de vedere, substanțial redimensionată. În noul rol de conducător al mănăstirii fondate de el însuși și pentru a răspunde cerințelor considerate de el obligatorii pentru o cultură monastică potrivită cu viziunea lui
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
să uităm premisele sale monastice. Pretinsa „noutate” a așezământului trebuie, din acest punct de vedere, substanțial redimensionată. În noul rol de conducător al mănăstirii fondate de el însuși și pentru a răspunde cerințelor considerate de el obligatorii pentru o cultură monastică potrivită cu viziunea lui, Cassiodor a compus câteva opere pe care le enumeră în prefața la tratatul Despre Ortografie, scris chiar la sfârșitul vieții. Pe cât posibil, el s-a inspirat, în scrierea acestor opere, din literatura greacă și a desfășurat
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
secretar al lui Guntiges, un funcționar got al Imperiului de Răsărit. Când Iordanes a început însă acea muncă de prescurtare, era cunoscut deja ca scriitor, iar activitatea sa se desfășoară înainte de 550; după aceea, s-ar fi convertit (la viața monastică sau la catolicism, pentru că era arian: nu se știe precis). Așadar, Iordanes începuse să scrie o Cronică prescurtată (Abbreviatio Chronicorum), adică o trecere rapidă prin întreaga istorie universală; și-a întrerupt munca pentru a se dedica rezumării Istoriei goților a
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
rânduri asupra necesității, atât pentru unii cât și pentru alții, de a cunoaște Scriptura și asupra necesității ca preoții să aibă mare grijă de formarea credincioșilor. În rest, Cezar vehiculează motivele tradiționale ale exegezei, ale eticii creștine și ale spiritualității monastice; nu face deloc referiri la evenimentele politice din țara sa, în care a fost implicat în atâtea feluri, ci se oprește doar asupra realității sociale a creștinilor; de aceea, predicile sale alcătuiesc fără doar și poate un tablou negativ însă
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
la Biserică (De ecclesiasticis officiis): titulul Despre datorii ne trimite la Ambrozie și poate chiar la Cicero; e prezent în această scriere și Tertulian ce pare să fi fost relativ citit în Spania vizigotă. Isidor e și autorul unei Rânduieli monastice (Regula monachorum) al cărei conținut e legat de cel al cărții a treia din Despre datorii: avem de-a face aici, cum observă Fontaine, cu un respect exagerat pentru reguli care devine aproape represiv. În sfârșit, ne-au mai rămas
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
scrisoarea 113 a lui Ieronim. Ghenadie (Bărbații vestiți 33) amintește o scriere contra lui Origen care nu era probabil decât o antologie de fragmente antiorigeniste din operele lui Teofil. În sfârșit, excelenta reputație de care se bucura Teofil în cercurile monastice egiptene este atestată și de apoftegmele care îi sunt atribuite în colecția greacă și în cea latină (cf. aici, p. ???). Putem aminti aici și o Viziune a lui Teofil, care s-a păstrat în mai multe versiuni, în arabă, în
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
era foarte tânăr în 403 când a participat la sinodul de la Quercia care l-a destituit pe Ioan Hrisostomul. Așadar, trebuie să se fi născut prin 370-380. E probabil, dar nu absolut sigur, că a avut parte de o formație monastică, fără să fie totuși călugăr; cu siguranță, unchiul său din partea mamei, Teofil, episcop de Alexandria, trebuie să fi avut o influență asupra formării sale (el l-a luat cu sine la sinodul de la Quercia). În orice caz, trebuie să se
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
aprinseseră din nou în jurul lui Origen, după conflictele din epoca lui Teofil din Alexandria (aici, p. ???). Încă o dată, călugării se numărau printre protagoniști; într-adevăr, origenismul, mai ales în versiunea lui Evagrie Ponticul (aici, p. ???), asigura un temei metafizic ascezei monastice, văzută ca un mijloc de reconstituire a relației originare dintre intelectele preexistente și Dumnezeu. Criza a început (sursa principală este Viața Sfântului Saba de Chiril din Scythopolis; aici, p. ???) când un grup de călugări conduși de Nonnos și primiți în
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
putem fi siguri nici măcar că Gregențiu a existat. Pe noi ne interesează aici în măsura în care a fost vehiculată sub numele său scrierea intitulată Legile omeriților (al cărei început s-a pierdut), de fapt o legislație strict teoretică, bazată pe un ideal monastic. Tot lui i-a fost atribuită și Disputa cu iudeul Herban, sub forma unui proces verbal, redactat de Palladius, al unei dispute cu mai multe etape; opera face parte (însă ca un produs secundar) din genul disputelor imaginare dintre creștini
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Greek Studies” 12 (1988), 47-82. CAPITOLUL XVIII ASCEZĂ ȘI SPIRITUALITATE ÎN AL CINCILEA SECOL DE CLUTURĂ GREACĂ ȘI ÎN PRIMA JUMĂTATE A CELUI DE-AL VI-LEA 1. Monahismul egiptean: deșertul Sceti în secolul al V-lea Două mari așezări monastice din deșertul egiptean își începuseră existența în anii 30 ai secolului al IV-lea: cea de la Nitria, la marginea deșertului occidental, fondată de Amun, și cea de la Sceti, întemeiată de Macarie Egipteanul patruzeci de mile mai la sud, într-o
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]