801 matches
-
avocați, notari, profesori și, În administrația publică, funcțio nari cu o bună pregătire. Raportul intelectualilor univer sitari cu puterea a cunoscut inevitabil transfor mări. Transformările au oscilat Între asumarea unui rol de ideolog (cînd teologii, filozofii, juriștii strîng alianța cu papalitatea sau cu Imperiul) și asumarea unui rol tehnic (cînd s-au pus În slujba orașului ca profe sioniști și funcționari). Situația era Însă cu mult mai complexă, pentru că nu este nevoie să supraevaluăm puterea cul turii universitare. Într-o societate
Papirus, pergament, hartie by Ioana Costa () [Corola-publishinghouse/Science/1348_a_2731]
-
sine, pentru a-i recuceri pe credincioși (sau pe cei care au o „nouă” nevoie de credință) și care au părăsit-o tocmai pentru ceea ce este ea acum. Reluând o luptă care, de altfel, face parte din tradiția sa (lupta Papalității împotriva Imperiului), dar de data aceasta nu pentru cucerirea puterii, Biserica ar putea să fie conducătoarea măreață, dar nu autoritară a tuturor celor ce refuză (iar cel care vorbește este un marxist, tocmai în această calitate a sa) noua putere
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
în perioada carolingiană. Ideea care stă la baza acestei doctrine este că regii primesc direct de la Dumnezeu misiunea de a-și conduce supușii către mântuire, având o dublă legitimitate: ca preoți și ca regi. La sfârșitul primului mileniu, conflictele dintre papalitate și regii creștini au dus la separarea puterii spirituale și a celei temporale, sub influența dreptului roman instrumentat de Biserică. Această distincție a condus la redescoperirea ideii de drept natural care fusese și ea uitată în Evul Mediu timpuriu, când
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
moștenirii lăsate de lumea cetăților grecești (după ce latinii integraseră întreaga cultură a Eladei la baza propriei civilizații), dar deschide și o lungă perioadă de înfruntări politice și spirituale între basilëìa, patriarhia de Constantinopol, instituția monahală din Răsărit și papalitate. La jumătatea secolului XI, emanciparea Vaticanului de sub tutela spirituală a Constantinopolului devine oficială; se anunță astfel granița spirituală care va despărți în timp cele două mari "medievalități" creștin-europene. Analiza genealogică 7 recurge la identificarea câtorva unități discursive elocvente, unele chiar
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
au decantat identitatea politică și rolul de sediu central al "unicului" imperiu creștin, ajunge, după secolul VIII, la o "regalitate sacerdotală" decadentă. Treptat, înspre marea schismă din 1054 (așa cum am subliniat deja), Roma reia, în cadrul teologiei catolice și al politicilor papalității, prin opoziție față de orientul ortodox, teoria vetero-testamentară a "sacerdoțiului regal" (o veche preocupare, încă de la Sfântul Augustin). Practic, cauzele majore ale faliei dintre pars occidentalis și pars orientalis, ale decantării a două tipuri de cultură și de civilizație − deși creștine
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
Falia a fost creată de polemica ideologică, fundamentală, în jurul primatului religios, afirmată de instituțiile constantinopolitane și de biserica răsăriteană în relația lor cu cea apuseană, apărătoarea teoriei a "două puteri" necesare (Dagron, Empereur 18). Dacă atitudinile schismatice sunt asumate de papalitate în urma politicii intervenționiste imperiale (lui Constantin I și lui Iustinian I li se pot adăuga mulți alții, în special din perioada iconoclastă), nici acțiunile ei permanente, de blocare a amestecului puterii laice în afacerile interne ale Bisericii, nu sunt, la
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
încercarea de substituire a prestigiului imaginii christice cu cel al împăratului iconoclast; în al doilea, prin încercarea de a uni bisericile creștine, pentru ca imperiul bizantin amenințat militar la granițele sale orientale să fie salvat de către Europa occidentală. Blocarea negocierii cu papalitatea și anularea sprijinului armat promis basileului și patriarhului au fost impuse în cele din urmă de partida antiunionistă, care a avut câștig de cauză în secolul XIV și s-a impus definitiv prin "glorificarea" liderului său, Grigorie Palamas. Dacă, pe
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
decât basileul; el are o cunoaștere specială a naturii christice, fiind un "trimis", "vicar" sau "uns al divinității". Acest concept politic al împăratului-sacerdot, reinterpretat în spiritul creștinismului, a fost în perioada iconoclasmului una din cauzele conflictului politico-religios dintre Constantinopol și papalitate și chiar, în interiorul imperiului roman de răsărit, a înfruntării fără precedent dintre instituția basileică și instituția monahală iconodulă (cum spuneam mai devreme). Cele două mari conflicte instituționale, unul finalizat, în occident, cu așa-numita (astăzi) teorie a cezaropapismului (de aici
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
diferit unul de celălalt odată cu secolul XI. Criza iconoclasmului a lăsat însă urme adânci și în teocrația bizantină: regalitatea sacerdotală, pentru că a reprezentat marea pârghie politică a iconodulilor bizantini (partida monahală a rămas atentă și la patriarh, dar și la papalitatea aliată, opunându-se sacerdoțiului regal), a ajuns să reprezinte esența absolută a puterii. Ritualul oncțiunii împăratului de către patriarh, precum și relația instituțională dintre cei doi devin chestiuni de ordin formal, pur spectacular, din necesități mai curând de glorificare a autocrației în
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
a lui Christos, ci Christos devine parte a lor (Pelikan 257). Din nou se întâlnesc, în cercetarea de față, planul politic cu cel religios. Intenția unionistă a puterii basileice (care, cu acordul forțat al patriarhiei, încheie o înțelegere oficială cu papalitatea, fără succes în practică), reprezentată dogmatic de Varlaam din Calabria, a intrat așadar în conflict deschis cu teologia isihastă, dar în mod productiv. Aceasta din urmă a refăcut autoritatea spirituală patristică, printr-o interpretare nu revoluționară, ci, dimpotrivă, respectuoasă față de
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
isihast a rămas în istoria imperiului și a lumii ortodoxe atât ca rezultatul unei crize teologice de anvergură, cât și al unei crize a puterii înseși. Instituția basileică a ieșit înfrântă în ambele momente istorice. Dacă însă, în prima confruntare, papalitatea s-a situat alături de partida monahală învingătoare, a doua oară intențiile și teologiile lor au intrat într-o luptă dogmatică fără precedent, chiar dacă unele interpretări au redus-o la o dezbatere între două figuri remarcabile ale bisericii. În niciuna din
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
Cetatea soarelui * De monarchia Messiae * Atheismus triumphatus * De monarchia hispanica Cea mai cunoscută și cu urmări importante în gândirea europeană, este Cetatea soarelui, scrisă, după modelul utopiei lui Morus, ca un dialog între două personaje. Învățăturile * A apărat monarhia și papalitatea, acestea reprezentând punctele de rezistență ale societății. * Preluând ideile lui Platon, schițează imaginea unei societăți ideale în care proprietatea privată și familia nu-și găsesc locul. * Statul controlează întreaga populație ("solarienii") care este datoare să se pregătească din punct de
by Dumitru Popovici [Corola-publishinghouse/Science/972_a_2480]
-
este denumită gândirea celor care au acceptat doar în parte premisele polemicii radicale a lui Augustin împotriva lui Pelagius: un semn, acesta, al faptului că episcopul din Hippona, în ciuda faimei sale și a hotărârii cu care reușise să smulgă de la papalitate și de la curtea imperială condamnarea ereticului, nu avea încă, la nivel cultural și dogmatic, și mai ales în Galia, acea autoritate ce i-a fost atribuită în secolele următoare. Am spus că e un termen impropriu pentru că susținătorii acestui antiaugustinism
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
izolată politic: numai curtea episcopală din Roma, spre deosebire de puterea imperială retrasă la Ravenna, a putut, grație activității energice a celor mai importante personalități ale sale - înaintea tuturor Leon cel Mare - să mențină contactul cu celelalte Biserici. Îndeplinindu-și această datorie, papalitatea, încă din secolul al cincilea a avut meritul de a ocroti și stimula cultura creștină; în schimb, în sfera civilă și laică, unde nu a existat nici o autoritate atât de semnificativă precum aceea a episcopului Romei, iar puterea politică se
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
care să fie în opoziție și cu o erezie și cu cealaltă, în cursul conflictelor care au culminat prin organizarea conciliilor de la Efes și din Calcedon. Dincolo de preocuparea pentru aspectele doctrinale, Leon a încercat de fapt să apere principiul primatului papalității, fundament al unității Bisericii, desfășurând o intensă și energică activitate diplomatică. Scriindu-i lui Flavian, patriarh al Constantinopolului, în 449, Leon a precizat faptul că monofiziții sunt condamnați de papalitate; însă Eutihie, care obținuse sprijinul împăratului Theodosius al II-lea
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
doctrinale, Leon a încercat de fapt să apere principiul primatului papalității, fundament al unității Bisericii, desfășurând o intensă și energică activitate diplomatică. Scriindu-i lui Flavian, patriarh al Constantinopolului, în 449, Leon a precizat faptul că monofiziții sunt condamnați de papalitate; însă Eutihie, care obținuse sprijinul împăratului Theodosius al II-lea, a reușit să obțină convocarea unui al doilea conciliu la Efes, tot în 449; aici, ereticul a fost reabilitat, iar legații pontificali n-au fost nici măcar ascultați. Leon a protestat
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
cititori. Această particularitate a fost accentuată și de faptul că, pe toată durata secolului al șaselea, raporturile cu Constantinopolul rămăseseră încă destul de strânse, iar limba greacă era încă studiată destul de mult, în timp ce, în sfârșit, omul de cultură în general și papalitatea însăși păstrau încă legăturile cu tradiția romană, integrată de-acum în spațiul bizantin. Bibliografie: P. Courcelle, Les Lettres grecques en Occident de Macrobe à Cassiodore, de Boccard, Paris, 1948; H.-I. Marrou, Storia della educazione nell’antichità, trad. it. Studium
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
orientat spre Orient și spre controversele dogmatice, așa cum făcuseră papii până atunci, ci spre Occident, așa încât a fost primul papă care a corespondat continuu cu conducătorii barbarilor, mai ale cu cei ai francilor. În domeniul ecleziastic, Grigorie a întărit controlul papalității asupra diferitelor Biserici. A reușit să rezolve conflictele în urma cărora se desprinseseră de Roma episcopatele ce depindeau de Aquileia după schisma celor Trei Capitole. În 596 l-a trimis pe Augustin din Canterbury să organizeze sediile episcopale din Britania, locuită
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
i-a scris și el lui Celestinus care, însă, deja indignat de calda primire făcută de Nestorios unor pelagieni, l-a condamnat în cadrul unui sinod roman din august 430, scriindu-i apoi lui Chiril pentru a-l numi reprezentant al papalității în controversa cu Nestorios; acesta trebuia să-și retracteze public erorile în cel mult zece zile, altfel urma să fie excomunicat. La 19 noiembrie 430, împăratul s-a decis să convoace un conciliu la Efes în ziua de Rusalii (7
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
primit de acesta și i-a devenit adversar, cooperând la răsturnarea acestuia împreună cu Antioh din Ptolemaida, Severian din Gabala și Teofil din Alexandria înainte și după sinodul de la Quercia din 403. Acest lucru a dus la înrăutățirea raporturilor sale cu papalitatea - deteriorate deja încă din vremea lui Damasus când Acacius participase la hirotonisirea lui Flavian de Antiohia -, și abia mai târziu papa Inocențiu I (402-417) a acceptat să reia legăturile cu el cu condiția să renunțe la ostilitatea față de Ioan Hrisostomul
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
să primească acasă vizita ducelui de Savoia; a regelui Carol al IX-lea - 1564, și să fie numit astrologul ordinar al curții fraceze. Catherina îi ceru imediat să facă temele întregii familii regale. Printre multe altele, Nostradamus a vestit căderea papalității (ceea ce i-a adus dizgrația Vaticanului); și că în anul 2000, se va putea cu siguranță da de pomană și face parastasul ultimului rege francez (ceea ce putem să credem). (Nu se poate trece cu vederea incredibila căutare pe care au
Astrologia odinioara si azi by Constantin Arginteanu [Corola-publishinghouse/Science/295559_a_296888]
-
filosofia iudaică, îmbogățind cultura mondială. Maimonide (medic și filosof) rămâne un exemplu în istoria cunoașterii care egalează genialitatea lui Avicenna și Leonardo. Frederic al II-lea al Siciliei (1194-1250) este considerat un precursor al Renașterii, el înfruntând obscurantismul religios al papalității. I se atribuie elaborarea codului de legi Constitutiones Regni Siciliae care, deși concentrează puterea în mâna monarhului, reduce privilegiile feudalilor, promovează viața culturală prin introducerea în învățământ a limbilor greacă și latină. În 1224 este întemeiată la Napoli prima universitate
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
de stat. A stimulat studiul matematicii și l-a sprijinit pe Leonardo Fibonacci 11 să scrie tratatul de matematică intitulat Liber Quadratorum. La Palermo este înființată prima școală europeană de anatomie și medicină. Îngrijirea medicală a săracilor este declarată gratuită. Papalitatea îl excomunică de două ori, sub acuzația de Antichrist, negarea Imaculatei Concepțiuni a lui Hristos, relații cu păgânii și propagarea laicismului. William din Ockham (1288-1348), călugăr franciscan, studiază teologia la Universitatea din Oxford. Scrie Summa Logicae și este considerat unul
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
accepte sexismul. Critica lui Jung se adresează nu numai conceptului freudian, dar îl defăimează și ca persoană, dezvăluind legătura acestuia cu cumnata sa, Mina Bernays. Freud era un entuziast adept al lui Franz Clemens Brentano 138, aristotelian care ataca dogmele papalității și care vedea în psihologie știința fenomenului mintal, adică o introspecție (sau o percepție interioară a omului). Sub influența lui Brentano a publicat, în 1874, Psihologia din punct de vedere empiric, în care își dezvoltă teoria despre percepție și introspecție
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
trăi șipînă la obsesia mîntuirii care explică evoluția superstițiilor, a vrăjitoriei și spaima colectivă. Or, în general, Biserica este incapabilă să răspundă acestor aspirații spirituale. Numai ordinele cerșetorilor își exercită în orașe activitatea lor pastorală. Încă de la începutul secolului XIV, papalitatea, victorioasă totuși în confruntarea ei seculară cu Imperiul, este în plină criză. Pentru a se debarasa de facțiunile rivale, care își dispută puterea la Roma și sub presiunile suveranilor germanici, papalitatea se instalează la Avignon pentru cîteva decenii. Ea se
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]