1,633 matches
-
în mod neplăcut de proletariat. De aici frustrarea, nesiguranța și înclinația spre identificarea naționalistă. Inflația a împins pătura inferioară a clasei mijlocii pe treapta de jos a piramidei, iar în lupta disperată pentru a evita identificarea socială și politică cu proletariatul amorf ea și-a găsit un debușeu în teoria și practica național-socialismului. Această ideologie i-a oferit rase inferioare și inamici din afara țării pentru a-i cuceri și a se simți astfel superioară. În cele din urmă, criza economică din
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
comunism, legionarii leau arătat celor nedreptățiți, celor umiliți și obidiți, cine sunt cei ce-i exploatează, care sunt legile nedrepte prin care sunt exploatați; le au arătat că această situație dramatică este exploatată de comuniști, dar ea nu rezolva situația proletariatului în favoarea muncitorilor. Este cunoscut faptul că Mișcarea Legionară avea format un „Corp Muncitoresc Legionar” care chema „la luptă muncitori, veniți, Legiunea ne adună”. Prin precizările făcute, Mișcarea a devenit adversat și al comuniștilor și al celor care-i exploatau pe
A FOST O DATA by VICTOR MOISE () [Corola-publishinghouse/Science/762_a_1496]
-
i-a iritat pe toți moșierii împotriva Mișcării Legionare, deși nu era decât o scornitură calomnioasă lansată de adversarii Mișcării Legionare. Printr-o propagandă gălăgioasă și calomnioasă, inițiată de presa evreiască din Sărindar, legoinarii au devenit ostili și burgheziei și proletariatului, ostilitate de care au profitat în mod barbar iudeii din România. Moșierii și boerii bogați n-au fost dispuși să facă „sacrificiile” propuse de legionari și au încurajat prigonirea acestora ca pe niste incomozi care le stricau atmosfera petrecerilor și
A FOST O DATA by VICTOR MOISE () [Corola-publishinghouse/Science/762_a_1496]
-
00 - „Farmecul vieții“ - program ideologic pentru tineret. George Copos vă va dezvălui în direct cum se poate ajunge de la cazmalele șantierelor uteciste în tumultul economiei de piață. În pauzele publicitare se vor difuza clipuri despre fumul de locomotivă și victoria proletariatului. ora 20:00 - Știri. Iată titlurile: Gigi Becali a dat 1 000 de dolari unei babe căreia îi ieșise un herpes. George Copos a dat doi lei unor aurolaci care i-au șters parbrizul cu mîneca hainei. Nicolae Badea n-
Raport de cornere. C`t se `ntinde plapuma Sportului? by Alin Buz\rin () [Corola-publishinghouse/Science/856_a_1764]
-
ea să fie condusă de tipi care, ulterior, vor da numele unei școli de activiști făcuți la apelul bocancilor („Ștefan Gheorghiu“), unei fabrici de confecții („I.C. Frimu“) sau unei stațiuni staliniste de pe litoral (Vasile Roaită). Există cazuri în care stindardul proletariatului poate încăpea pe mîna unui occidental straniu ca Jose Mourinho. Fără să tragă de nici o sirenă, fără să fie întemnițat pentru că dezlega vagoanele de la trenurile capitaliștilor, măsliniul grizonat de pe banca lui Porto poate intra în manualele de istorie alternativă cu
Raport de cornere. C`t se `ntinde plapuma Sportului? by Alin Buz\rin () [Corola-publishinghouse/Science/856_a_1764]
-
Aceste uriașe schimbări politice și economice au declanșat - și au fost susținute de - schimbări sociale la fel de importante, chiar dacă numai unele dintre ele au fost intenționate. Structura socială a României comuniste era dominată de doar trei mari grupuri sociale și ocupaționale: proletariatul industrial, țărănimea cooperatoare (un proletariat agricol plătit mai degrabă în produse decât în bani) și o clasă mijlocie alcătuită din funcționari administrativi și ai instituțiilor economice și sociale, intelectuali angajați de stat și o pătură subțire de mici întreprinzători și
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
economice au declanșat - și au fost susținute de - schimbări sociale la fel de importante, chiar dacă numai unele dintre ele au fost intenționate. Structura socială a României comuniste era dominată de doar trei mari grupuri sociale și ocupaționale: proletariatul industrial, țărănimea cooperatoare (un proletariat agricol plătit mai degrabă în produse decât în bani) și o clasă mijlocie alcătuită din funcționari administrativi și ai instituțiilor economice și sociale, intelectuali angajați de stat și o pătură subțire de mici întreprinzători și self-employed ce se dezvoltase în
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
dintre ei acoperă însă o suprafață de acțiune națională și chiar internațională, așa încât denumirea este inadecvată. Dar, în esență, ei alcătuiesc principala clasă socială beneficiară a postcomunismului românesc, aflată în competiție atât cu vechea societate comunistă (actuala țărănime și urmașii proletariatului comunist), cât și cu elitele diverselor alternative ale tranziției postcomuniste, între care foștii proprietari ai perioadei interbelice, elitele „minoritare” - de la intelectualii disidenți, la „revoluționarii anticomuniști” -, clientela lor economică și administrativă și, nu în ultimul rând, capitalul străin care, împreună cu grupurile
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
ale societății postfeudale românești - boierii și burghezia urbană -, ci și o bună parte a clasei mijlocii românești, alcătuită (atunci ca și acum) din funcționari ai statului, liber-profesioniști, intelectuali, dar și întreprinzători privați, negustori și arendași, iar în final chiar și proletariatul industrial și semiindustrial din urban. Urmărită pe aceste dimensiuni și cu bunăvoință, România se „occidentalizează” pe direcțiile principale ale ceea ce, acum, denumim tranziție către lumea capitalistă occidentală dezvoltată. De partea cealaltă însă, dezvoltă o serie de caracteristici proprii, care au
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
pământului vor crea prosperitatea României prin intermediul acelei clase de „gospodari” agricoli, proprietari de pământ și producători de produse agricole pentru ei înșiși și pentru piață (Adăniloaie și Berindei, 1967), în opoziție atât cu lumea neprosperă a iobăgimii, dar și a proletariatului industrial, situație pe care Bălcescu o dorea rezervată străinilor (Bălcescu, 1960). Principele - și apoi regele Carol I - a acceptat reforma agrară, dar tranziția coordonată de el a fost axată pe transformarea urbanului, și nu a ruralului. El era convins că
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
revoluționarii de profesie” ai Partidului Comunist, de asemenea salariați, dar într-o economie paralelă cu cea dominantă. Or, pentru întreaga perioadă a tranziției comuniste, normalitatea socială nu a cuprins niciodată mai mult de o minoritate a populației. La sfârșitul comunismului, proletariatul industrial, împreună cu anexele sale, inclusiv pensionarii și ceilalți dependenți, nu reprezenta majoritatea populației țării. Cu toate acestea, în măsura în care a produs prosperitate - și, o bună parte din istoria sa, comunismul a produs prosperitate -, aceasta a fost puternic restricționată doar la populația
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
socială. Restul populației a fost utilizată mai degrabă ca resursă pentru prosperitatea normalității sociale, supusă lipsurilor în grade diferite. Mediul rural este cel mai bun exemplu și, în același timp, cel mai bun contraexemplu. Deoarece normalitatea socială se referea la proletariatul industrial din zonele urbane, uriașa populație de țărani a societății românești a fost inclusă într-un sistem anex - cel al CAP-urilor care, deși teoretic dispuneau de un statut special al proprietății, în practică utilizau un sistem de „pseudonormalitate socială
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
și reeșalonarea preferențială a datoriilor clientelei politice și până la privatizările preferențiale. Semnificativ în noul sistem de normalitate socială al societății postcomuniste este tocmai faptul că marea majoritatea a populației - cele mai mari grupuri sociale - rămâne în afara structurii sociale fundamentale. Țăranii, proletariatul industrial și pensionarii (o altă formă a proletariatului industrial) sunt împinși către excepționalitate socială. Cu atât mai mult devin excepționali social grupurile sociale situate oricum în afara normalității, aproape indiferent de tipul de normalitate utilizat: femeile singure și orfanii, bolnavii psihic
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
până la privatizările preferențiale. Semnificativ în noul sistem de normalitate socială al societății postcomuniste este tocmai faptul că marea majoritatea a populației - cele mai mari grupuri sociale - rămâne în afara structurii sociale fundamentale. Țăranii, proletariatul industrial și pensionarii (o altă formă a proletariatului industrial) sunt împinși către excepționalitate socială. Cu atât mai mult devin excepționali social grupurile sociale situate oricum în afara normalității, aproape indiferent de tipul de normalitate utilizat: femeile singure și orfanii, bolnavii psihic, deținuții, familiile monoparentale, persoanele fără proprietate, minoritățile sexuale
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
diferența că ea a supraviețuit în instituții speciale ale intelectualității și nu în societate în ansamblul ei. Pe tot parcursul comunismului, politicienii comuniști au pus eșecurile lor pe seama „mentalității mic-burgheze” a acelor categorii de populație care nu făceau parte din proletariatul industrial. Forma practică cea mai puternică a acestei paradigme a „mentalităților” a fost așa-numita „revoluție culturală” din China. În România, ea a luat forma unei doctrine politice a „rămășițelor” culturale, ideologice și atitudinale ale fostei societăți burgheze care se
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
sau să se revolte ca și țărănimea franceză din secolul al XIX-lea (Marx, 1966). Ca și în alte țări foste comuniste - Polonia sau Germania de Est -, soarta regimului politic comunist și a organizării comuniste a societății depindea de atitudinea proletariatului industrial. Atâta vreme cât cei 6 milioane de muncitori industriali susțineau forma comunistă de organizare a societății, regimul politic comunist nu avea de ce să se teamă. Dintre toți politicienii români și est-europeni, Ceaușescu a intuit probabil cel mai bine acest adevăr fundamental
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
radicale în viața altor milioane de oameni. Salariații care, până atunci, lucrau în întreprinderi capitaliste au rămas salariați, dar în întreprinderi aflate în proprietatea statului, ocupând aceleași locuri în ierarhiile producției, ca și în cele sociale. Schimbarea locului pe care proletariatul îl ocupa în ierarhia politică nu a afectat semnificativ viața cotidiană în gospodăria lor de muncitori industriali; nici condițiile de muncă, nici veniturile și nivelul de trai nu s-au modificat semnificativ. În timp, orașul s-a modernizat, iar populația
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
Cea mai importantă schimbare a constat în inversarea rolurilor adoptate de populație și clasa politică. Istoria dezvoltării capitalismului este istoria victoriei treptate a populației și societății împotriva clasei politice a societății medievale. O populație din ce în ce mai numeroasă, formată din burghezie și proletariat, se răzvrătește împotriva unei ordini sociale întemeiate pe relația dintre nobilul proprietar de pâmânt și țăran. O face, pe de o parte, dezvoltând producția de bunuri non-agricole pe baza altor relații de proprietate decât cele care întemeiază producția de hrană
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
o etapă ulterioară); de data aceasta, capitaliștii nu trebuie să-și aducă forța politică inferioară la nivelul puterii economice incontestabile pe care o au, ci, dimpotrivă, viitorii capitaliști domină politica statului, dar nu au capital; de data aceasta, industria și proletariatul nu cresc treptat, ajungând să domine structurile economice și sociale ale societății, ci, dimpotrivă, se restrâng. Iar capitalul care se naște inițial nu este cel industrial, ci, dimpotrivă, cel comercial. Ca urmare, în primii ani de după revoluție ne aflăm în
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
politică românească reunea un amalgam de grupuri politice ilustrând trei opțiuni fundamentale cu privire la privatizare. Primul grup, cel mai numeros și care a și câștigat alegerile în 1990 și 1992, reprezenta interesele capitalului industrial, despre care deja am vorbit, și ale proletariatului industrial care, în materie de privatizare, susținea poziția managerilor. Acest grup milita pentru o privatizare limitată în industrie, considerând că mai importantă este restructurarea și înnoirea tehnologică în economie, gestionarea rațională și strategică a resurselor și recâștigarea unor noi piețe
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
condus de Ion Iliescu, considera privatizarea o anexă necesară și benefică pentru o economie privită drept un soi de „capitalism de stat”, fără a fi, însă, denumită în acești termeni. Dominată social și politic de combinația dintre managementul industrial și proletariatul industrial și în acord cu „viziunea” intelectualității tehnice cu privire la căile de dezvoltare economică și socială a țării, alegerea făcută imediat după prăbușirea comunismului putea fi caracterizată prin câteva trăsături definitorii. Prima și cea mai importantă se referea la sursa problemelor
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
când s-a trecut la transferul proprietății către management pe scară relativ largă - procesul de privatizare prin MEBO -, privatizarea în masă și-a redus cuprinderea, de la întreaga populație, doar la angajații întreprinderilor privatizate: managementul prelua proprietatea prin intermediul și cu sprijinul proletariatului, o forță socială și politică ce nu a putut fi ignorată până prin anii 1995-1997. Ea mai era în funcțiune și în pragul integrării europene, în momentul când privatizarea ajunsese suficient de departe pentru a cuprinde cea mai importantă dintre toate
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
au intrat în arenă și s-au pronunțat cu privire la privatizare, în primii ani de trecere la o economie de tip capitalist a avut ținte minore, iar influența ei a fost redusă în comparație cu cea a principalului actor social și politic postrevoluționară - proletariatul industrial. În primii ani de după revoluție, proletariatul industrial, împreună cu manangementul industriei socialiste nu susțineau privatizarea pe scară largă a economiei, din motive deja analizate. În schimb, mica burghezie socialistă a fost un factor foarte activ al presiunilor pentru privatizare, dar
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
pronunțat cu privire la privatizare, în primii ani de trecere la o economie de tip capitalist a avut ținte minore, iar influența ei a fost redusă în comparație cu cea a principalului actor social și politic postrevoluționară - proletariatul industrial. În primii ani de după revoluție, proletariatul industrial, împreună cu manangementul industriei socialiste nu susțineau privatizarea pe scară largă a economiei, din motive deja analizate. În schimb, mica burghezie socialistă a fost un factor foarte activ al presiunilor pentru privatizare, dar la periferia sistemului socialist, adică în zona
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
burghezie a postcomunismului s-a separat, mai repede decât alte categorii sociale, într-o pătură cu venituri ridicate și una aflată, dacă nu în pragul sărăciei, în orice caz la un nivel de venituri și de trai asemănător celui al proletariatului. Lipsa de apetit a micii burghezii pentru accederea la situația de capitalist „autentic”, preocupat cu prioritate de dezvoltarea afacerii pe care o conduce și mai puțin de simpla creștere a consumului și securității financiare proprii, a condus, în cele din
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]