1,471 matches
-
aflând despre scufundarea unui vapor de croazieră în Râul Hudson, "a zburdat spre departamentul de redacție locală, plin de satisfacție, dând impresia că dansează baletul vieții agitate, isterice, având drept fundal moartea cea morbidă. Alerga în sus și-n jos, scrutând cu privirea peste umeri, pentru a citi detaliile dezgustătoare ale tragediei în timp ce acestea erau tipărite. Apoi, stând drept, a strigat: "Femei și copii sărind peste bord cu hainele în flăcări! Apa plină de corpuri carbonizate!" Iar printre aceste strigăte de
[Corola-publishinghouse/Science/84971_a_85756]
-
întotdeauna adevărul dragostei după comoția inocentă a începuturilor și emoția impură a despărțirilor. Ratăm frecvent marile întâlniri cu prezentul, sub un spectru paseist, înecați în retorica crizei, cuprinși de voluptățile negației. Sub umbra tradiției, parcă nu mai e chip să scrutăm clipa: glisăm pe certitudini vagi, lamentații defetiste, refuzând cu un aer sapiențial existența, hic et nunc, a excepționalului. Ca români, am știut întotdeauna să proslăvim posteritatea. În perimetrul nostru, moartea convertește atâtea figuri triste ale istoriei în efigii perene. Doar
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
convins că „fără poezie, oriunde e noapte”. Altă cale de acces la marile taine și experiențe este iubirea-combustie, iubirea-adorație și voluptate, împinsă până la punctul în care carnalul trece în spiritual, în vreme ce copilăria se revelează ca o experiență originară și reversibilă, scrutată cu uneltele poetului psiholog. O asemenea lirică imnică e pândită de grandilocvență, redundanță și discursivitate, capcane în care, contând pe inspirație și prea puțin pe elaborare, P. cade adesea, mai ales în Cariatidele iubirii (1986) și în Asceza voluptății (1996
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288729_a_290058]
-
de disimularea într-o identitate străină sau de o lepădare a măștii. Într-adevăr, aici D. „personalizează tema crizei, dezvăluindu-ne fața necunoscută a realității subminate de propriile ei contradicții” (Marcel Corniș-Pop). Bun cititor al propriei poezii, el și-a scrutat cu severitate creația atunci când a purces la alcătuirea numeroaselor volume selective. Având renume bun și în străinătate, multe volume i-au fost traduse în alte limbi. Poet rămâne și atunci când scrie proză, așa cum o dovedesc romanele sale (Piatra de încercare
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286901_a_288230]
-
de stat, micșorat și mai mult de înălțimea pereților. Figura îi era plăpândă, profilul acvilin și scobit; chipul îi era lungit de o barbă castanie. Îmi ieși în întâmpinare cu pas vioi. Mă înclinai în fața Maiestății Sale. Privirea pătrunzătoare mă scrută; ochii, de un albastru luminos, ședeau de altfel rareori locului, pupilele neliniștite se mutau de pe un obiect pe altul. Un zâmbet malițios, dar care nu excludea bunătatea, rătăcea pe buzele lui, dezvăluind fildeșul îngălbenit al unor dinți inegali. Înfățișarea lui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2033_a_3358]
-
urmând exemplul Apusului, este tentat să devină un reformator, un homo novus. Cercetând în câteva dintre vechile biblioteci ale Transilvaniei, Banatului, Ungariei și Serbiei, am căutat să înțeleg sistemul de legături cu Europa Occidentală, să identific interferențele datorate cărții. Am scrutat ceea ce mi s-a părut revelator în aprofundarea fenomenelor ideatice, în decriptarea mecanismului interior existent la nivel aulic, cu atât mai mult cu cât cartea selectată, cumpărată, citită, - o știm prea bine - simbolizează sfera de interese spre care se îndreaptă
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
loc de frunte se situează splendida bibliotecă de la Buda. Vezi capitolul, „Reforma în Principatul transilvan și câteva ecouri de Renaștere”, în cartea lui Răzvan Theodorescu, Civilizația românilor între medieval și modern. Orizontul imaginii 1550-1800, București, 1987, vol. I, pp. 48-84. Scrutând prin prisma variatelor manifestări artistice secolele de medievalitate târzie, precum și acelea care anunță, fără echivoc, zorile lumii noi, Răzvan Theodorescu oferă puncte de vedere asupra epocii de tranziție de la medieval la modern în spațiul culturii românești. „Praefatio”, p. XXVI-XXVII. Titlul
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
spus Elinor ceva despre faptul că ne întâlnim cu o tipă care organizează nunți și nu-mi aduc eu aminte? Trebuia, oare, să știu de chestia asta? — E foarte frumușică! spune Robyn, fără să-mi dea drumul la mâini. Îmi scrutează cu privirea de laser fiecare părticică a corpului, și eu mă trezesc făcând același lucru. Pare să aibă vreo patruzeci și ceva de ani, fardul impecabil îi pune în evidență ochii căprui strălucitori, are pomeții ascuțiți, iar zâmbetul larg îi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
cu tine despre cum vezi tu nunta, în mare. Care e fantezia ta? Care e, pentru tine, imaginea cea mai romantică din lume? Multe dintre clientele mele spun că, pentru ele, e Scarlett și Rhett sau Fred și Ginger... Mă scrutează cu ochi strălucitori, iar stiloul e pregătit deja deasupra paginii. Totul a ajuns prea departe. Trebuie să îi spun acestei individe că nu am de gând să mă mărit aici. Trebuie să-i spun să-și mute gândul. Haide, Becky
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
să fie așa. Dau pagină după pagină, ca vrăjită, privind tort după tort. — Dacă nu doriți etajare în stil tradițional, vă pot face un tort care să reprezinte un lucru pe care îl îndrăgiți. Un tablou preferat... o sculptură... Mă scrutează iar cu privirea... Un geamantan Louis Vuitton, poate... Uau, un tort de nuntă în formă de geamantan Louis Vuitton! Cât de cool ar fi! — Antoine? Vrei te rog să vii o secundă? Robyn scoate capul pe ușa unei încăperi private
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
Randall, zic și îi trântesc un zâmbet, sper cât mai natural posibil. Ce mai faci? Uite! spune Danny victorios, dându-se de lângă stativ și arătând spre tricouri. Colecția mea. La Barneys, exact așa cum ți-am zis. — Văd, spune Randall și scrutează cu mare atenție stativul de haine. Urmează o tăcere încordată și sunt sigură că o să ridice ochii spre noi și o să spună terminați cu păcăleala asta ieftină! Dar nu zice nimic - și, cu o vagă tresărire de șoc, îmi dau
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
elegant în tonuri de bej, cu canapea din piele întoarsă, și ea închide ușa. Se întoarce și - preț de o clipă cumplită, am sentimentul că o să urle la mine. Dar, în loc de asta, îmi face semn să mă așez și mă scrutează atent. — Ce faci, Becky? Foarte bine! Deci faci foarte bine. Am înțeles. Christina mă privește sceptic. Ce se întâmplă în viața ta în momentul ăsta? — Nu prea multe, zic cât pot de relaxată. Știi cum e! Nimic nou, toate vechi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
de asemenea, cizmele mele cele noi de denim, cu toc cui“, așa cum ne-ați cerut. Cu cele mai bune urări, Jane Cardozo Unsprezece În clipa în care o văd pe mami, mă apucă nervozitatea. Stă lângă tati în Terminalul 4, scrutând cu privirea poarta de la Sosiri și, în clipa în care mă zărește, întreaga față i se luminează cu un amestec de încântare și neliniște. A fost destul de șocată când i-am spus că vin fără Luke - de fapt, a trebuit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
mă îmbrac... și tot zicea nu știu ce despre niște violoniști. Doar nu vrei violoniști la nuntă, nu? — Bineînțeles că nu! Vocea mi-a devenit de-a dreptul stridentă. Ce să fac cu niște violoniști? — Becky, scumpa mea, ești bine? Mami mă scrutează atentă. Să-i spun c-o suni tu mai târziu? — Nu! Nu mai vorbi cu ea! Adică... nu-i nevoie. Vorbesc. Intru repede în casă, și inima îmi bubuie cumplit. Ce-o să-i spun? Să-i zic că m-am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
scumpa mea? — Fiindcă... vreau să le trimit chiar eu, zic. E o... tradiție de familie. Mireasa întotdeauna... își trimite singură invitațiile. Mă frec pe fața încinsă, încercând să-mi păstrez calmul. În colțul opus al camerei, o văd pe Kirsten scrutându-mă, curioasă. Dumnezeule, probabil că acum fiecare din ele își spune în gând că n-a văzut o persoană atât de obsedată să controleze totul, ca mine. Dar nu-mi pasă. Tot ce știu e că trebuie să opresc invitațiile
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
la cinci metri de mine. Simt că-mi stă inima. De cât timp o sta oare aici? O fi auzit ceva? — Bună, zic, cu voce spartă, de la nervozitatea care m-a cuprins brusc. — Bună, spune. Se apropie de mine încet, scrutându-mă din cap până-n picioare. — Deci, zice pe un ton cald. Robyn știe că ai de gând să fugi să te măriți pe o plajă? Fuck. — Dar nu... Îmi dreg glasul. Nu am de gând să fug nicăieri! Din câte
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
și rămânem uitându-ne una la alta. — Te rog. Arată din cap spre bordura trotuarului. Ne așteaptă mașina. — OK, zic, ridicând vag din umeri. Vin. În clipa în care intrăm în limuzina luxoasă, spaima începe să-mi dispară. În timp ce îi scrutez chipul palid și impenetrabil al lui Elinor, teroarea se transformă treptat în ura cea mai profundă. Asta e femeia care l-a dat peste cap pe Luke. Femeia care și-a ignorat fiul de paisprezece ani. Și care acum stă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
Șșșș! Urmează un flash orbitor și amândoi clipim. — Becky, ce se întâmplă? Mă întoarce spre el. Suntem sau nu căsătoriți? — Hai, că ăsta-i un cadru meseriaș! spune fotograful. Rămâneți așa. — Spune-mi, suntem sau nu căsătoriți? Ochii lui îmi scrutează intens chipul. — Păi... OK, zic fără tragere de inimă. Adevărul e că nu suntem. Urmează alt flash orbitor. Când reușesc să focalizez din nou, Luke se uită la mine absolut stupefiat. Nu suntem căsătoriți? — Ai încredere în mine, OK? Să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
murmur, făcând eforturi supraomenești să nu izbucnesc în râs. Sunt porumbei. Trecem pe lângă șir după șir de invitați îmbrăcați elegant, și toți ne zâmbesc cu căldură, în afara fetelor, care îmi aruncă Privirea Manhattan. — Cine naiba sunt oamenii ăștia? zice Luke, scrutând mirat rândurile de străini zâmbitori. — Habar n-am. Ridic din umeri. Credeam că-i cunoști tu, măcar pe unii dintre ei. Ajungem în capătul opus al sălii, unde facem o ultimă rundă de fotografii, și Luke mă privește întrebător. — Becky
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
Luke! Annabel se uită în jur și i se luminează toată fața. Janice, scuză-mă o clipă, te rog... Se grăbește spre noi și-l îmbrățișează pe Luke strâns. — Ai venit. Îmi pare așa de bine să te văd. Îi scrutează îngrijorată chipul. Ești bine, dragul meu? Da, zice Luke. Cred că da. S-au întâmplat foarte multe și... — Am auzit câte ceva, spune Annabel și mă fixează atentă. Becky. Întinde brațul spre mine și mă îmbrățișează. Noi două trebuie să stăm
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
ultimativ ecuații existențiale. Prin contrast, rețeaua posibilului este sectorul predestinat deliberărilor anticipative, o specie ofensivă de a fi conștient de la care pornesc toate adecvările atitudinale și de act specifice evoluției în câmpul social. A gândi este adesea echivalent cu a scruta un viitor în chip misterios probabilistic, adică a tenta viziunea exactă a necunoscutului pe cale de a surveni în câmpul existenței. Iar a prevedea este o specie a intuiției comprehensive de care se leagă o interpretare destinală (punctuală sau mai extinsă
Conştiinţa de sine. Eseu despre rolurile multiple ale reflexivităţii by Vlad-Ionuţ Tătaru [Corola-publishinghouse/Science/929_a_2437]
-
luminii, privirea ce descoperă un alt peisaj în orizontul scufundat al sufletului. Ca și în alte cazuri discutate până acum, întunecarea perspectivei mundane corespunde închiderii orizontului exteriorității. Privirea se întoarce în sine, coboară în adâncul în care "ochiul luminii" poate scruta evanescentele alcătuiri. Ceea ce scapă privirii obișnuite cu spectacolul contingenței se oferă unei alte priviri, pătrunzătoare în neobișnuitul lucrurilor ce tremură în străfundul neluminat al lumii. Nu e percepția care creează în vizibil câmpul obiectelor pe care le ridică la nivelul
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
detente, complementară retragerii din poemul discutat anterior. După asceză, extazul, dar el nu e cu adevărat revelator decât în asceză, în despuierea radicală de orice imagine fenomenală. Ceea ce nu înseamnă că exterioritatea se defenomenalizează în favoarea unei percepții numenale care ar scruta adâncul, altfel insondabil. Am văzut că interioritatea însăși a eului nu mai are natura unui subiect coagulant, fibra unui nucleu tare, devine fluidă, evanescentă, neutră 89. Dar actul acestei resorbții se spune în chiar întoarcerea sa în potență, dă de
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
postmoderne, întreținând credința noastră în principiul suprem al educației - optimismul. Imperiul stăpânit actualmente de gândirea curriculară postmodernă este vast, diform și în continuă expansiune; generat în anii ’80 în inima civilizației euroatlantice, pare să-și fi uitat originile și granițele, scrutând spre zări care se confundă cu limitele „satului global”. Spațiul și timpul gândirii postmoderne s-au relativizat, pierzând certitudinile conferite de reperele gândirii moderne. De aceea este greu de anticipat unde și când își va fixa noul mod de a
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
a profesorilor; pregătirea profesorilor de educație (pedagogie); perfecționarea profesorilor. Teoreticienii și cercetătorii hiperraționaliști sunt urmașii teoreticienilor curriculumului modern și pot fi ușor confundați cu ei. Dar sunt urmași „infideli”, care nu calcă pe urmele abstracte și eficientiste ale acestora, ci scrutează orizonturile realității halucinante a secolului XXI încercând să le atingă cu mijloace științifice mult mai rafinate decât cele oferite culturii și civilizației euroatlantice de René Descartes și Francis Bacon. Nu-i mai puțin adevărat că hiperraționalizarea curriculară este amenințată de
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]