1,389 matches
-
S&OC) pentru . STScI se va ocupa cu operarea științifică a telescopului și livrarea datelor către comunitățile astronomice. Pentru a evita ciocnirea și pentru că radiațiile să nu îi afecteze calitatea, telescopul și instrumenele trebuie să fie foarte reci. De aceea telescopul are un scut de protecție împotriva radiațiilor provenite de la Soare, Pământ și Luna. Pentru că acest scut să funcționeze, telescopul trebuie pus undeva unde toate radiațiile vin din aceeași direcție. Metodă este că telescopul să fie pus între Soare-Pământ în punctul
Telescopul spațial James Webb () [Corola-website/Science/315723_a_317052]
-
a evita ciocnirea și pentru că radiațiile să nu îi afecteze calitatea, telescopul și instrumenele trebuie să fie foarte reci. De aceea telescopul are un scut de protecție împotriva radiațiilor provenite de la Soare, Pământ și Luna. Pentru că acest scut să funcționeze, telescopul trebuie pus undeva unde toate radiațiile vin din aceeași direcție. Metodă este că telescopul să fie pus între Soare-Pământ în punctul L2. Orbită L2 este o orbită eliptica. Ea este una dintre cele cinci soluții găsite de matematicianul Joseph-Louis Lagrange
Telescopul spațial James Webb () [Corola-website/Science/315723_a_317052]
-
trebuie să fie foarte reci. De aceea telescopul are un scut de protecție împotriva radiațiilor provenite de la Soare, Pământ și Luna. Pentru că acest scut să funcționeze, telescopul trebuie pus undeva unde toate radiațiile vin din aceeași direcție. Metodă este că telescopul să fie pus între Soare-Pământ în punctul L2. Orbită L2 este o orbită eliptica. Ea este una dintre cele cinci soluții găsite de matematicianul Joseph-Louis Lagrange în secolul 18 la această problemă a radiațiilor. Lagrange caută o orbită pe care
Telescopul spațial James Webb () [Corola-website/Science/315723_a_317052]
-
corpurile sunt în triunghi (în L4 și L5). Cele cinci puncte a lui Lagrange sunt desenate în diagramă de lângă. Un obiect plasat în oricare din cele cinci puncte va sta aproximativ la aceeasi distanță față de cele două corpuri. În cazul telescopului James Webb, cele trei corpuri implicate sunt Soarele, Pământul și Telescopul. În mod normal, unui corp care este poziționat pe o orbită exterioară orbitei Pământului, i-ar lua mai mult să se rotească în jurul Soarelui. Totuși, balansul gravitațional din punctul
Telescopul spațial James Webb () [Corola-website/Science/315723_a_317052]
-
a lui Lagrange sunt desenate în diagramă de lângă. Un obiect plasat în oricare din cele cinci puncte va sta aproximativ la aceeasi distanță față de cele două corpuri. În cazul telescopului James Webb, cele trei corpuri implicate sunt Soarele, Pământul și Telescopul. În mod normal, unui corp care este poziționat pe o orbită exterioară orbitei Pământului, i-ar lua mai mult să se rotească în jurul Soarelui. Totuși, balansul gravitațional din punctul L2 va face ca telescopul să rămână în aceeași poziție față de
Telescopul spațial James Webb () [Corola-website/Science/315723_a_317052]
-
corpuri implicate sunt Soarele, Pământul și Telescopul. În mod normal, unui corp care este poziționat pe o orbită exterioară orbitei Pământului, i-ar lua mai mult să se rotească în jurul Soarelui. Totuși, balansul gravitațional din punctul L2 va face ca telescopul să rămână în aceeași poziție față de Pământ, în timp ce acesta se rotește în jurul Soarelui.
Telescopul spațial James Webb () [Corola-website/Science/315723_a_317052]
-
este cu ordine de mărime mai mic decât timpul de reacție uman respectiv precizia ceasurilor obișnuite, motiv pentru care experiența lui Galilei a fost sortit eșecului. Primele rezultate cantitative au fost obținute în 1676 de către Ole Rømer care studia prin telescop mișcarea satelitului Io al lui Jupiter. Perioada de revoluție a lui Io în jurul lui Jupiter era cunoscută din observațiile asupra eclipsei. Din aceste observații, el a dedus că lumina parcurge o distanță egală cu diametrul orbitei Pământului în 22 de
Viteza luminii () [Corola-website/Science/298266_a_299595]
-
stele. Lumina orbitoare a Soarelui provine de la un înveliș de grosime mai mică de 300 km, fotosfera. Aceasta este cea care dă impresia că Soarele are o margine bine delimitată. Temperatura fotosferei este de aprox. 5.780 Kelvin. Văzută prin telescop, ea se prezintă ca o rețea de celule mici sau granule strălucitoare, aflate într-o permanentă agitație. Fiecare granulă este o bulă de gaz de mărimea unei țări ca Franța. Ea apare, se transformă și dispare în aproximativ 10 minute
Soare () [Corola-website/Science/296586_a_297915]
-
bulă de gaz de mărimea unei țări ca Franța. Ea apare, se transformă și dispare în aproximativ 10 minute. Pe alocuri, suprafața Soarelui prezintă pete întunecate, numite pete solare, care au fost foarte mult cercetate dupa inventarea lunetei și a telescopului. Urmărindu-le zi de zi, observăm că ele nu ramân în același loc. Această deplasare dovedește că Soarele se învârtește în jurul propriei sale axe. În timpul unei eclipse totale, când discul orbitor al Soarelui dispare, uneori chiar total, în spatele Lunii pentru
Soare () [Corola-website/Science/296586_a_297915]
-
Bear), în Spania (pe insula canară La Palma), în Franța (Meudon), în Cehia (Ondrejov), în Ucraina (Crimeea), în Japonia (Mitaka, Norikura, Toyokawa), în Australia (Culgoora) etc. Ele sunt echipate (printre altele) cu instrumente concepute pentru observarea și analizarea luminii Soarelui. Telescoapele destinate studierii Soarelui au o distanță focală foarte mare, putând atinge chiar 100 de metri, pentru a furniza imagini ale Soarelui cu un diametru de zeci de centimetri. Ele sunt instalate în interiorul unor turnuri solare care permit captarea luminii Soarelui
Soare () [Corola-website/Science/296586_a_297915]
-
Soarelui la zeci de metri deasupra solului. De fapt, în apropierea solului, căldura solului provoacă o agitație dezordonată a aerului care bruiază imaginile. Un sistem de oglinzi permite urmărirea Soarelui pe cer și transmiterea în permanență a luminii acestuia prin telescop. Cu ajutorul spectroheliografului se obțin imagini ale Soarelui într-o singură culoare. Adeseori, lumina aleasă este cea a unei radiații roșii de hidrogen. Coronograful este o lunetă specială care permite acoperirea discului orbitor al Soarelui. Astfel se poate urmări coroana ca
Soare () [Corola-website/Science/296586_a_297915]
-
o coliziune cu Pământul sunt foarte mici. "" este un asteroid din apropierea Pământului, cu diametrul mediu de aproximativ 5,4 km. Descoperit la 4 ianuarie 1989 de către Christian Pollas, pe o placă fotografică luată de Alain Maury și Derral Mulholland cu telescopul Schmidt al Centre de recherches en géodynamique et astrométrie (C.E.R.G.A.). Directorul serviciului era Jean-Louis Heudier. Asteroidul prezintă o orbită caracterizată printr-o semiaxă majoră egală cu 2.5314746 UA și o excentricitate de 0.6307684, înclinată cu 0.44593
4179 Toutatis () [Corola-website/Science/326943_a_328272]
-
Sir (n. 27 septembrie 1918; d. 14 octombrie 1984) a fost un fizician și radioastronom englez care a dezvoltat sisteme revoliționare pentru telescoape radio și le-a folosit pentru a localiza și fotografia cu precizie surse slabe de unde radio. În 1946 Ryle și Vonberg au fost primii care au publicat măsurători astronomice interferometrice în domeniul undelor radio, deși se afirmă că Joseph Pawsey
Martin Ryle () [Corola-website/Science/311267_a_312596]
-
de 200 ani în urmă, William Herschel a raportat că a observat inele, dar astronomii moderni au fost sceptici înainte de observațiile moderne. Două inele adiționale au fost descoperite de Voyager 2 în 1986, iar alte două în 2003 - 2005 cu telescopul spațial Hubble.
Inelele lui Uranus () [Corola-website/Science/318989_a_320318]
-
(HDF) este o imagine a unei mici regiuni din constelația Ursa Mare, bazată pe rezultatele unei serii de observații realizate de telescopul spațial Hubble. Imaginea acoperă o zonă cu lățimea de de 15 minute de arc, echivalentă în dimensiune unghiulară cu o minge de tenis (de 65 mm) văzută de la o distanță de 100 metri, și cu a două-milioana parte din cer
Hubble Deep Field () [Corola-website/Science/311775_a_313104]
-
mai departe, și numită Hubble Ultra Deep Field (HUDF), de-a lungul a unsprezece zile de observații. Imaginea HUDF este cea mai detaliată imagine astronomică realizată vreodată în lungimi de undă vizibile. Unul din scopurile-cheie ale astronomilor care au proiectat telescopul spațial Hubble era cel de a îi folosi înalta rezoluție optică pentru a studia galaxii îndepărtate la un nivel de detaliu imposibil de obținut de la sol. Aflat deasupra atmosferei, Hubble nu suferă din cauza strălucirii atmosferei, fapt ce îi permite să
Hubble Deep Field () [Corola-website/Science/311775_a_313104]
-
îndepărtate la un nivel de detaliu imposibil de obținut de la sol. Aflat deasupra atmosferei, Hubble nu suferă din cauza strălucirii atmosferei, fapt ce îi permite să obțină imagini în domeniul vizibil și al ultravioletelor, imagini ce nu pot fi obținute de telescoapele terestre limitate (când vor deveni disponibile sisteme optice de corecție adaptive de calitate în domeniul vizibil, telescoapele terestre de ar putea deveni competitive). Deși oglinda telescopului suferea aberație de sfericitate când telescopul a fost construit în 1990, acesta putea să
Hubble Deep Field () [Corola-website/Science/311775_a_313104]
-
din cauza strălucirii atmosferei, fapt ce îi permite să obțină imagini în domeniul vizibil și al ultravioletelor, imagini ce nu pot fi obținute de telescoapele terestre limitate (când vor deveni disponibile sisteme optice de corecție adaptive de calitate în domeniul vizibil, telescoapele terestre de ar putea deveni competitive). Deși oglinda telescopului suferea aberație de sfericitate când telescopul a fost construit în 1990, acesta putea să fie folosit pentru a obține imagini ale galaxiilor îndepărtate de calitate superioară celor ce puteau fi obținute
Hubble Deep Field () [Corola-website/Science/311775_a_313104]
-
imagini în domeniul vizibil și al ultravioletelor, imagini ce nu pot fi obținute de telescoapele terestre limitate (când vor deveni disponibile sisteme optice de corecție adaptive de calitate în domeniul vizibil, telescoapele terestre de ar putea deveni competitive). Deși oglinda telescopului suferea aberație de sfericitate când telescopul a fost construit în 1990, acesta putea să fie folosit pentru a obține imagini ale galaxiilor îndepărtate de calitate superioară celor ce puteau fi obținute anterior. Deoarece drumul luminii de la galaxiile cele mai îndepărtate
Hubble Deep Field () [Corola-website/Science/311775_a_313104]
-
ultravioletelor, imagini ce nu pot fi obținute de telescoapele terestre limitate (când vor deveni disponibile sisteme optice de corecție adaptive de calitate în domeniul vizibil, telescoapele terestre de ar putea deveni competitive). Deși oglinda telescopului suferea aberație de sfericitate când telescopul a fost construit în 1990, acesta putea să fie folosit pentru a obține imagini ale galaxiilor îndepărtate de calitate superioară celor ce puteau fi obținute anterior. Deoarece drumul luminii de la galaxiile cele mai îndepărtate până la Pământ durează miliarde de ani
Hubble Deep Field () [Corola-website/Science/311775_a_313104]
-
câteva miliarde de ani; astfel, extinderea ariei de cuprindere a acestor cercetări până la galaxii din ce în ce mai îndepărtate permite o înțelegere mai bună a evoluției acestora. După ce aberația de sfericitate a fost corectată în timpul misiunii STS-61 a navetei spațiale în 1993, dispozitivele telescopului, acum excelente, de aciziție de imagini au fost folosite pentru a studia galaxii din ce în ce mai îndepărtate și mai slab luminoase. Medium Deep Survey (MDS) a folosit " Camera planetară și de câmp larg 2" pentru a obține imagini îndepărtate ale unor regiuni
Hubble Deep Field () [Corola-website/Science/311775_a_313104]
-
în mod obișnuit astronomilor care doreau să studieze fenomene neașteptate și trecătoare, cum ar fi supernovele. Imediat ce s-a văzut că dispozitivele optice de corecție ale lui Hubble se comportau corect, Robert Williams, pe atunci director al Institutului Științific al Telescopului Spațial, a decis să dedice o porțiune substanțială din timpul aflat la discreția sa în 1995 studiului galaxiilor îndepărtate. Un comitet de consiliere special a recomandat să fie folosită " Camera planetară și de câmp larg 2" pentru a fotografia o
Hubble Deep Field () [Corola-website/Science/311775_a_313104]
-
zona de vizualizare continuă” a lui Hubble (CVZ)—regiunile de cer care nu sunt ascunse de Pământ sau de Lună în timpul orbitei lui Hubble. Grupul de lucru a hotărât să se concentreze asupra zonei de vizualizare continuă de nord, astfel încât telescoapele din emisfera nordică, cum ar fi telescoapele Keck, să poată efectua observații ulterioare. Au fost identificate la început douăzeci de regiuni care satisfăceau toate aceste criterii, dintre care au fost alese trei candidate optime, toate din constelația Ursa Mare. Observațiile
Hubble Deep Field () [Corola-website/Science/311775_a_313104]
-
CVZ)—regiunile de cer care nu sunt ascunse de Pământ sau de Lună în timpul orbitei lui Hubble. Grupul de lucru a hotărât să se concentreze asupra zonei de vizualizare continuă de nord, astfel încât telescoapele din emisfera nordică, cum ar fi telescoapele Keck, să poată efectua observații ulterioare. Au fost identificate la început douăzeci de regiuni care satisfăceau toate aceste criterii, dintre care au fost alese trei candidate optime, toate din constelația Ursa Mare. Observațiile din domeniul radio au eliminat una dintre
Hubble Deep Field () [Corola-website/Science/311775_a_313104]
-
cele 342 de imagini individuale au fost curățate de impactul razelor cosmice și de lumina difuză, ele a trebuit să fie combinate. Oamenii de știință implicați în observațiile HDF au dezvoltat în premieră o tehnică numită "drizzling", în care poziționarea telescopului era variată câte puțin între diferitele seturi de expuneri. Fiecare pixel de pe cipurile CCD ale "Camerei planetare și de câmp larg 2" înregistra o suprafață de cer de 0,09 secunde de arc lățime, dar schimbând direcția în care este
Hubble Deep Field () [Corola-website/Science/311775_a_313104]