1,165 matches
-
piața gândirii filozofice". 44 M. Heidegger, Op.cit., p. 83. 45 G. Vattimo, Aventurile diferenței, Ed. Pontica, p. 214. 46 Jean Pierre Richard, Op.cit., pp. 68-69. De amintit: în Orient călătorește și D. Bolintineanu: La piramide, din ciclul Reverii, este un topos pre-eminescian, cu magistrale realizări pe tema ubi sunt: "Dar acolo pe hotarul deșertelor tăcute / Era odinioară acel vestit Memfis. / Luminile, știința și artele plăcute / Făcuseră acolo al lumii paradis. / Aici era cetatea cu magice palate, / Aici locuitorii trăiau ca-n
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
o receptare critică entuziastă. Ca și Orbitor al lui Mircea Cărtărescu, Coaja lucrurilor... este o veritabilă bibliotecă a postmodernismului literar, în care transpar toate trucurile curentului: de la babilonia narației la pitorescul scientist, de la livrescul debordant la experimentul lingvistic, de la deconstrucția toposurilor epice la resemantizarea locurilor comune sau de la omniprezentul kitsch la revrăjirea lumii. Spre deosebire de Cărtărescu, O. mizează mai puțin pe arsenalul mitico-simbolic, cât pe resursele textualismului și pe virtualitățile satiriconului. Cu o structură polifonică și mozaicată, Coaja lucrurilor... prezintă, într-o
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288598_a_289927]
-
4-6; Dicț. analitic, I, 102-104, III, 29-32, 71-74, 156-159, 304-307, 397-400, IV, 586-589; Ioan Slavici și unitatea spirituală națională, coordonatori Pascu Hurezan și Emil Șimăndan, Arad, 1998; Z. Ornea, Capodopera lui Slavici, RL, 1999, 31; Anton Ilica, Monica Lavinia Nan, Toposul în creația lui Ioan Slavici, Arad, 1999; Mircea Tomuș, Romanul romanului românesc, I, București, 1999, 132-154; Virgil Vintilescu, Idila slaviciană, București, 1999; Sergiu Ailenei, Marele cuibar al destrăbălării, CL, 2000, 6; Sergiu Ailenei, Edenul și Sodoma, CL, 2000, 7; Dicț
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289719_a_291048]
-
Calea către sine a lui Mihail Sadoveanu, București, 1978; Mircea Tomuș, Mihail Sadoveanu. Universul artistic și concepția fundamentală a operei, Cluj-Napoca, 1978; Râpeanu, Cultură, I, 141-162; G. I. Tohăneanu, Arta evocării la Sadoveanu, Timișoara, 1979; Rodica Șuiu, Mihail Sadoveanu și toposul dacic, CRC, 1980, 8, 9; Ilie Dan, Confluențe, București, 1980, 52-79; Doina Iliasa-Frigură, Stilistica sinonimelor în opera lui Mihail Sadoveanu, București, 1980; Manolescu, Arca, I, 197-223, III, 110-125; Sângeorzan, Conversații, 137-152; Const. Ciopraga, Mihail Sadoveanu. Fascinația tiparelor originare, București, 1981
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289422_a_290751]
-
interesați, la rândul lor, de felul În care moștenirea romanilor a supraviețuit În Transilvania. Uneori, călătorii maghiari afirmau și ei, Întocmai ca omologii lor englezi, că românii nu sunt decât niște urmași nevrednici și degenerați ai faimoșilor Înaintași. Un asemenea topos literar, des Întâlnit (ilustrând contrastul dintre gloria strămoșilor și decăderea contemporanilor), nu lipsește nici din imaginea de sine a românilor ardeleni din epoca respectivă. Cu toate acestea, nu am Întâlnit nici o situație În care reprezentarea trăsăturilor fizice ale românilor să
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
credit se poate acorda acestui scenariu romantic, căruia Îi putem găsi corespondențe atât În literatura ficțională a epocii, cât și În numeroase relatări ale unor experiențe carcerale concrete, care merg până târziu În secolul al XX-lea? Este reflexul unui topos literar sau e vorba de consemnarea unei situații tipice, dar reală, frecvent Întâlnită În cazuri similare? În primul rând, trebuie să menționăm faptul că manuscrisul donat societății „Erdélyi Múzeum”, În anul 1892, nu este un concept, ci o transcriere Îngrijită
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
adaptat la o formulă elegiacă fie suav melancolică, fie liric eroică, sub semnul virtuozității formale. Reportajele din Privire de pe Cetățuie (1978) sunt, de fapt, poeme în proză, în care observația se întemeiază pe sentimentul duratei și al apartenenței la un topos mitic. SCRIERI: Apărătorii, Cluj-Napoca, 1975; Privire de pe Cetățuie, Cluj-Napoca, 1978; Altminteri, Cluj-Napoca, 1979; Anotimpuri, Cluj-Napoca, 1986. Traduceri: Balla Zsófia, Așa cum trăiești, pref. Grete Tartler, București, 1983; Kenécz Ferenc, Zeu cu picior de lemn, pref. Andrei Roman, București, 1985. Repere bibliografice
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289803_a_291132]
-
lui carte este Arbori de rezonanță, apărută în 1963 și urmată de alte numeroase volume de versuri, printre care Vânătoare interzisă (1967), Pasărea vine la noapte (1968), Planete albastre (1970) ș.a. Ca poet, P. își trage seva din pământul Bucovinei, topos, fundal și temă principală a poemelor sale. Din feerica lume a nordului țării, dominată de vechi practici rituale, autorul preia magia cuvântului și creează elegiac o altă lume, sui-generis, în care elementele de peisaj, oamenii și vietățile își schimbă rolurile
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288693_a_290022]
-
drept "descrierea unei opere de artă într-un text literar". Cristina Sărăcuț pornește de la o prezentare a câtorva dintre teoriile care privesc descrierea operei de artă într-un text literar, căutând să sintetizeze cercetările care s-au referit la acest topos 1 în studiile occidentale și românești. Lunga tradiție a acestei figuri retorice, care pornește încă din Antichitate, trece prin Renaștere și Manierism pentru a fi apoi adaptată de literatura modernă, nu poate fi prezentată în câteva pagini și de altfel
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
ea sau pe cele pe care le consideră relevante pentru propria analiză. Astfel, ea se oprește în capitolul "Ekphrasis și descriere - O introducere în teoria ekphrastică a secolului XX" asupra unor teorii care reprezintă puncte centrale în istoria analiza acestui topos atât de frecvent întâlnit în literatura occidentală. Cristina Sărăcuț prezintă apoi, în capitolul al doilea al lucrării, studiile teoretice românești care privesc relația dintre literatură și arte vizuale publicate între anii 1960-1995, pregătind astfel terenul pentru analiza câtorva dintre cele
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
interes a criticilor români, cel puțin până în 1995, pentru ekphrasis Cristina Sărăcuț comentează un singur articol care privește acest subiect, al Ameliei Pavel. Este adevărat ca înainte de 1995 s-au publicat puține lucrări cuprinzătoare privitoare la ekphrasis, dar cercetarea acestui topos a atras din 1995 atenția multor cercetători, care s-au referit descrierea unor opere de artă în texte literare cât și la relația dintre literatură și ilustrația de text6. În cadrul acestor cercetări, literatura română a fost puțin analizată; or în
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
sălbatică, alături de celelalte două obiecte, pendulul și îngerul de cireș, fără a oferi o analiză efectivă a pasajului descriptiv: O relație intimă leagă în Galeria... personajele de obiectele din jurul lor (fie ele obiecte neînsuflețite, peisaj, bucate, etc.). În plus, fiecare topos (chiar atunci când în realizarea lui sunt angajate vaste descrieri de tip realist) are o subliniată încărcătură simbolică, semnificând întotdeauna și altceva. Astfel sunt construite anticariatul lui Brummer (bazilică, loc apocaliptic, mai târziu crematoriu), galeria casei Sumbasacu (semnificația suplimentară e cea
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
cititorului 22. Din această observație referitoare la indicele canonic al operelor de artă citate în ekphrasis derivă și o altă posibilă explicație a preferințelor scriitorilor români pentru ele. Atunci când discută stereotipiile din descrierile ekphrastice Alexandra Vrânceanu vorbește despre existența unor toposuri culturale ce întrețin frecvența apariției unor imagini și permit reactualizarea unor coduri culturale 23. În cazurile pe care le-am analizat se poate vorbi de o "complicitate" hermeneutică stabilită între romancier și publicul său, activată în baza unor sensuri nespuse
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
of plastic art, contains the whole, the work of verbal art", Idem, p. 18. 10 "I initiated this enquiry by accepting the narrow meaning given ekphrasis by Leo Spitzer [...] as the name of a literary genre, or at least a topos, that attemps to imitate in words an object of the plastic arts", Murray Krieger, Ekphrasis - The Illusion of Natural Sign, Baltimore- London, The Johns Hopkings University Press, 1992, p. 6. 11 "Even while deferring to the special connection between ekphrasis
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
ordonate de V. în volumul Din nou lumină, mai cu seamă în prima parte, rememorând copilăria și adolescența, au un timbru special, poate datorită figurilor și locurilor descrise, cât și distanței temporale ce îl separă pe autor de satul Rudari, topos al vârstei aurorale, centru spațio-temporal în care se conjugă energiile stirpei oltenești arhaice cu zguduirile teribile ale civilizației și ale istoriei: răscoala țărănească din 1907, motorul cu aburi și petromaxul luminând la mari distanțe, cocoțat pe un stâlp în curtea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290422_a_291751]
-
semnul de ordine și indicatorul valorilor sale de semnificare, și valențele constructive în calitate de simbol pentru autoritatea pe care o reprezintă", după formula lui Dufays, care includ atributele vestimentare (el nu aparține vremii lui, într-o poziție similară cu a sfântului), toposul distrării (indiferența la detaliile cotidianului, clișeu antic, din descrierea lui Thales făcută de Socrate), toposul geniului (munca lui e solitară iar condiția sa e a artistului romantic), sau de gradul al doilea, definite ca "ceva ce se știe, dar prin
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
autoritatea pe care o reprezintă", după formula lui Dufays, care includ atributele vestimentare (el nu aparține vremii lui, într-o poziție similară cu a sfântului), toposul distrării (indiferența la detaliile cotidianului, clișeu antic, din descrierea lui Thales făcută de Socrate), toposul geniului (munca lui e solitară iar condiția sa e a artistului romantic), sau de gradul al doilea, definite ca "ceva ce se știe, dar prin care se exploatează valențele iconice, ironice ori ludice", conform aceluiași Dufays, și prin care are
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
warrant" la Toulmin) sau "licență de inferare" (De Pater 1965: 95) ne permite evitarea obligativității de a introduce alte informații date și vine, într-un fel, să stabilească o legătură dintre informația dată și concluzie. În exemplul nostru, există un topos actualizat în enunțul (28) din primul capitol, care servește drept bază de inferență și vine să susțină trecerea de la informația dată la concluzie. (28) Bărbaților le plac femeile care au mâini fine. Avem astfel posibilitatea să descoperim mișcarea inferențială dintr-
by Jean-Michel Adam [Corola-publishinghouse/Science/1083_a_2591]
-
a fost întâlnită deja la Hipolit, dar aici ea este lipsită de orice conotație radicală. Hipolit găsea în această viziune metafizică un fel de refugiu ultim în fața „terorii istoriei”, în timp ce, la Theodoret, este vorba pur și simplu de reluarea unui topos al literaturii ascetice (uanitas uanitatum) și de transpunerea sa în registrul eshatologic. 2. Cel de‑al doilea text în care Theodoret vorbește de mitul Anticristului este comentariul consacrat Epistolei a doua către Tesaloniceni, redactat, probabil, între 435 și 437, așadar
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
și profetism în creștinismul primar, cf. A. Lemaire, Les Ministères aux origines de l’Église, Paris, 1971; de asemenea, sinteza admirabilă a lui P. de Labriole, în La crise montaniste, pp. 112‑123. . Este vorba, de fapt, de un vechi topos al filozofiei antice: înțeleptul trebuie să viețuiască după cum vorbește și să vorbească după cum viețuiește. Această dimensiune „existențială” a filozofiei antice pe care creștinismul o va asuma îndeosebi în manifestarea sa ascetică, a fost foarte bine nuanțată de P. Hadot, într
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
tîn Øp' aÙtoà prostetagmšnwn, cron...zontoς aÙtoà, ¢ponust£xantej oƒ ¥nqrwpoi ™kpšswsin tÁj ™pouran...ou zwÁj. . Condiția pozitivă, de această dată, pentru apropierea sfârșitului, este propovăduirea Evangheliei în toată lumea (IV, 17; cf. Mt. 24,14). Acest lucru va deveni un topos al eshatologiei creștine (cf., de exemplu, capitolele despre Augustin și Theodoret ale prezentei lucrări). Potrivit lui Hipolit, semnele de care vorbesc textele scripturistice și care se împlinesc sub ochii săi „nu sunt decât începutul durerilor” (ibidem). . P. de Labriolle, La crise
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
sens, literal (kata léxin), episcopul Cyrului realizează un echilibru perfect între „tendințele extreme ale exegezei antiohiene și alexandrine” (J.‑N. Guinot, „Un évêque exégète...”, p. 336). Cf., de asemenea, L’Exégèse de Théodoret de Cyr, pp. 281‑320. . Este un topos al apologeticii creștine antiiudaice. Generațiile prezente dețin dovezi istorice care confirmă validitatea profețiilor. Vezi, printre multe alte scrieri, tratatul De Christo et Antichristo al lui Hipolit și Epistola 199 a lui Augustin. Referitor la aceasta, Theodoret notează în Comentariul la
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
descoperit la aceștia „sensul revoluționar‑democratic, mai ales în condițiile luptei cu țarismul și cu rămășițele, încă viguroase, ale regimului iobăgesc“3. Ruptura între Însemnările din subterană și antropologia dostoievskiană anterioară nu este chiar atît de spectaculoasă. Fie și numai toposul cămăruțelor întunecoase și sordide în care locuiesc foștii săi visători ne indică o oarecare legătură de rudenie. În Nopți albe, roman scris în 1848, deci cu 16 ani înaintea Însemnărilor, subterana este descrisă în coordonatele ei principale : „În general, el
[Corola-publishinghouse/Science/2014_a_3339]
-
consoană moale". Sumar definit, el ne-ar vorbi de exterioritatea spațio-temporală în procesul comunicării și reprezentării. Todorov i-a fabricat un echivalent exotopie numai bun pentru uzul poeticienilor, deși (sau poate tocmai pentru că) înțelegerea generată de cuvântul temă de origine (topos) este o simplificare evidentă dacă ne raportăm la rădăcina termenului rusesc inventat de autorul sovietic menționat mai sus ("nahoditsia" a se afla undeva, cândva). Un bun subiect de speculație azi, cu "mobilitățile demografice" care au zguduit constituția celei de-a
[Corola-publishinghouse/Science/1502_a_2800]
-
întrutotul străine ca spirit, nu însă ca actualizare de cioburile de memorie ale lui Baudelaire 69), intitulate Insem(i)nări artificiale (cu inevitabila întrebare: ce e artificial în ele), remarcăm că înotul dispare ulterior și nu este relevant pentru alt topos (marea), unde vom afla în schimb despre balansarea adnotatorului între manque (consecință a rupturii recente de "Barbaria cu chip uman", generatoare/receptoare a unor "momente de intensitate vitală"pe fondul unui doliu) și geneza nucleului a ceea ce va fi ulterior
[Corola-publishinghouse/Science/1502_a_2800]