1,398 matches
-
fost determinată de nesocotirea legilor și a vechilor obiceiuri, de abuzurile și nedreptățile conducătorilor, ca principali agenți ai istoriei. În scurte secvențe intitulate Nacazanie silnim (Certare celor puternici), el evidențiază cauzele răului și condamnă energic despotismul, samavolnicia, încălcarea „legii”, violența, trufia, în care vede principalele motive ale degradării vieții sociale. Principiile morale provin din învățătura creștină, din tradiția boierească (și populară) autohtonă, iar pe cale livrescă din umanitarismul istoriografiei latine și polone, modelul său de atitudine față de trecut, ce trebuie eternizat pentru
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290371_a_291700]
-
Ele nu pot fi rezumate și nici nu se poate scoate din ele un număr de concepte teologice. S. le acceptă pe acelea care sunt și comunică în marginea lor meditațiile sale morale, temător, mereu, să nu cadă în păcatul trufiei. Mulțumește, întâi, Domnului că i-a îndepărtat solzii care îi acopereau vederea și i-a dat putința de a-și cunoaște „păcătoșenia, nimicnicia și ticăloșia”. Deschidere bună pentru un credincios smerit. Să se observe că lui îi plac și scriitori
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289916_a_291245]
-
nu recunosc decît tetrada Sfintelor Evanghelii și cele paisprezece epistole ale Sfîntului Pavel și catolica lui Iacob, textul lor fiind același cu al nostru, cuvînt cu cuvînt. Mai țin și epistolele, blestemate de Dumnezeu, ale Învățătorului lor Sergius, pline de trufie și de necredință. Ei nu recunosc, prin urmare, cele două #epistole## catolice ale lui Petru, principele apostolilor, pe care Îl dușmănesc și Îl acoperă cu ocări și cu injurii nenumărate, cu ce gînduri În mintea lor eu nu știu17. O
[Corola-publishinghouse/Science/1867_a_3192]
-
Pămîntului (susținut de doi Pești), a Norilor „care adună apa oceanului” (tenentes pelagum maris)l3, precum și zona ultimă, unde se află Iadul, geena ignis. Totalul este de șapte niveluri superioare (ceruri) și șapte niveluri inferioare. Pricina căderii lui Satan este trufia. El maimuțărește puterea creatoare a Tatălui și vrea să domnească peste o Împărăție similară. În acest scop, căutînd un loc unde s-o Înalțe, cutreieră cele șapte niveluri inferioare, trecînd mai Întîi prin Poarta Aerului, apoi prin Poarta Apei - pe
[Corola-publishinghouse/Science/1867_a_3192]
-
cum discursul citant exploatează segmentele vulnerabile ale discursului advers, boicotându-l cu propriile arme, iar prozopopeea se insinuează ca o ipostază autodescalificantă a vocii incriminate: "Pe mine nu mă păcăliți. Eu sunt N. Iorga!"292. Aserțiunea traduce, în subsidiar, culpa trufiei adversarului și, implicit, tentația permanentă, intolerabilă pentru Arghezi, de a dirija ideologic destinul literaturii. Apoi, dincolo de formulări colocvial-retorice, prin care autorul menține viu contactul cu cititorul, ca, de pildă: "Iată-i", "Ei bine", " Câtă mai vorbărie, tată", fie că acestea
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
sunt altceva decât "cântecele petrecerii". De altfel servitoarele interogate dimineața nu au văzut nimic. "Vis sau realitate, fusese de bună seamă un semn ceresc, dar castelana se feri să sufle cuiva vreo vorbă ca nu cumva să fie bănuită de trufie"366*. Profeția făcută tatălui poate și ea să fie interpretată în același sens. Și aici apariția este neclară, în ceață și dispare la fel de repede: Puse această vedenie pe socoteala minții sale ostenite de nesomn".367* Se îndoi chiar că auzise
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
Alcibiade, mă mustru, nu fi nătărău, / dacă mai zbieri se trezește întregul Țicău" (Coliba). Nici vorbă de identitate fermă ni se spune într-o Odă pronominală: Cine este acela ce poartă ferocele nume de Eu (...) / Cine-i acela purtând cu trufie / numele Tu? Cine-i acela ce poartă sălbaticul nume de El?". El, poetul, e pe rând menestrel medieval,, "înger zidit întru lumină", Narcis, cicisbeu, navigator, piatră și crin, mereu gata de alte înfățișări. Într-un Poem în memoria celor trei
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
întrebările, câte sunt, aproape că exclud anxietățile. Într-un sonet din tinerețe se autodefinea la modul deziderativ o personalitate posesivă: "Neîmblânzită ca o stea lactee, / Departe, nici bărbat și nici femeie, / Măcar o dată pot să mă închipui?" Între grațios și trufie se desenează silueta din remarcabilul poem Trestia unul dintre cele mai caracteristice stilului său de alternanțe. Suplă ca "o trestie la mal", linia morală a poetei rezultă din analogii cu aceasta: "Știu să mă legăn, să șoptesc și să fluier
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
L-am înfruntat: Să-ți vezi de drum, Doar nu te așteptam pe tine! De ce te-mpotriveși, Mândrie, Cu ochii doar m-a întrebat. Și-a râs, cu ce sălbăticie! Când m-am trezit, m-am speriat: Fierbeam de poftă și trufie. Încântă, în astfel de texte mărturisitoare, o suavă ambiguizare, acel ceva-ce-nu-se-lămurește, ceva care insinuează tactic și prin aceasta creează alegoric. Alternează ingenios aluzii în semiton și rostiri în clar, chemări voalate și gesturi restrictive; se împletesc dorințe și reprimări, însemne
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
calea triumfală. Coarnele răsucite, ca și frînte, depun mărturie despre luptele și izbiturile lui năpraznice în noaptea tenebrelor. Pînă au răzbit să iasă în primavară, au și strălucit de argintul și de aurul divin. De aceea le ține înălțate cu trufie încă agresivă, să se vadă, dar să și amenințe pînă departe. De acum înainte, cursul Soarelui este deschis. Luîndu-și, de data asta, chipul de Taur, astrul ceresc își ține coarnele drepte și falnice; ca Leu, străjuiește sigur de sine în
Mioriţa : un dosar mitologic by Petru URSACHE () [Corola-publishinghouse/Science/101018_a_102310]
-
vine din umanismul păgân, adică din încrederea nelimitată în puterea individului de a se ridica deasupra lumii formulându-i sau dictându-i legile lui. E o atitudine de orgoliu, care reproduce la infinit și consacră păcatul lui Adam, căzut prin trufie în clipa când îl îmbăta iluzia înălțării prin propria-i natură. Lumea dinainte de Hristos a gândit în această autonomie; lumea modernă, divorțată de Hristos, s-a întors la ea, reluând păcatul de la capăt. Neoumanismul, care și-a făcut din ea
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
unde bietul individ cugetător e grav convins că el creează lumea fiindcă începe s-o gândească. Probabil acest spectacol de fum teoretic, în care culminează orgoliul autonom, e salutat cu hohote de sadică satisfacție de tartorul iadului, inspiratorul biblic al trufiei omenești. E aproape de prisos să amintim că autonomia e altceva decât ideea libertății creștine. Pornind din aceeași rădăcină ontologică, libertatea creștină e înfrângerea autonomiei individuale. Suficientă sieși acolo, rațiunea umană se recunoaște insuficientă dincoace. Exercițiul libertății creștine începe de fapt
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
acestei desfătări nu prețuiește nimic față de sufletul pe care și-l pierde. Căci moartea desființează într-o clipă stăpânirea noastră asupra lumii. Civilizația concepută ca scop prometeic de a reface paradisul terestru pentru propria-ți desfătare are ceva din tragedia trufiei simbolizate în povestea Turnului Babel. Paradisul nu mai e cu putință decât în cerul și în pământul cel nou al transfigurării finale. Dacă în acțiunea de civilizare se manifestă apriga voință de a intensifica viața aici și acum, în marginile
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
veci (Romani 9, 5), a trimis prin sfinții profeți o parte a trupului Său, anunțând, asemenea mâinii lui Iacob, că se va naște și, prin legăturile legii, asemenea celor cinci degete a trecut înaintea poporului care i-a premers cu trufie. De altfel în timpul celor cinci perioade importante ale istoriei, el nu a încetat să anunțe venirea Sa și să o facă cunoscută prin profeții. Drept pentru care, cel prin care a fost dată Legea a scris cinci cărți. (...) cu toate că a
Metode de educaţie întâlnit e în opera fericitului Augustin şi actualitatea lor by Mihaela Bobârcă () [Corola-publishinghouse/Science/1682_a_2903]
-
textul care prezintă chenoza Mântuitorului: „Hristos s-a născut dintr-o mamă, chiar dacă aceasta a zămislit fără să fi fost atinsă de bărbat și a rămas mereu neprihănită, (...) deși logodită cu un teslar. Astfel, El a stins orice urmă de trufie legată de noblețea sângelui. S-a născut în orașul Betleem, atât de mic între toate orașele din Iudeea, încât și în ziua de azi este numit o «villa», pentru că a ținut ca nimeni să nu-și facă un titlu de
Metode de educaţie întâlnit e în opera fericitului Augustin şi actualitatea lor by Mihaela Bobârcă () [Corola-publishinghouse/Science/1682_a_2903]
-
care toate s-au făcut, pentru ca oricine ar crede în El să nu îndrăznească să se înalțe pe sine prin bogății pământești. Nu a vrut să fie făcut rege de către oameni, ci le-a arătat calea umilinței nefericiților pe care trufia îi despărțise de El, cu toate că întreaga creație mărturisește împărăția lui veșnică. A flămânzit, El care îi hrănește pe toți, a însetat, El prin care toate izvoarele s-au ivit, El care, spiritual, este pâinea celor înfometați și izvorul celor însetați
Metode de educaţie întâlnit e în opera fericitului Augustin şi actualitatea lor by Mihaela Bobârcă () [Corola-publishinghouse/Science/1682_a_2903]
-
zăadar de a înrădăcina puterea lor de acea parte a Rinului, și era de temut să nu se întâmple tot astfel și la o cercare de a trece Dunărea. Traian avea deci drept țintă în întâia lui expedițiune numai înjosirea trufiei lui Decebal și rânduirea lui sub legea generală care domnea pe atunci în lumea politică: imperiul roman ca stăpân, toate popoarele ca supuse. Știm că în a doua expediție, scopul lui Traian se schimba cu totul, că el pleca din
ISTORIA ROMÂNILOR DIN DACIA TRAIANĂ ISTORIA MEDIE, Partea I De la întemeierea Ţărilor Române până la (cu o hartă) by A. D. XENOPOL () [Corola-publishinghouse/Science/101022_a_102314]
-
celor cărora le revine de drept”, și anume daimonilor, care sunt „instrumentele zeilor (leitourgois theon), slujitorii și secretarii lor, cei care cercetează cu luare-aminte (episkopous) sacrificiile oferite zeilor, care iau parte la celebrarea misterelor; dar există și alții care pedepsesc trufia și fărădelegile oamenilor”3. Mai există și „sacrii Împărțitori de bogății”, cum Îi numește, În Munci și zile (122, 126), Hesiod, citat de Cleombrotos. • Așadar, trebuie să reținem ideea deosebirii de valoare dintre daimoni, la unii elementul irațional (alogon) și
[Corola-publishinghouse/Science/1931_a_3256]
-
și au răspândit și ei la rândul lor vorbe de duh și câteva maxime asemănătoare cu ale celor cinci. Aceștia Însă s-au supărat foc. Totuși, n-au avut curajul să se pună cu asemenea oameni plini de o cumplită trufie, cum erau tiranii, și nici să-și atragă ura unor oameni atât de influenți prin Înfruntare fățișă pentru obținerea acestui titlu de onoare. (F) Așa că s-au adunat aici laolaltă și au consacrat Împreună ca ofrandă acea literă care În
[Corola-publishinghouse/Science/1931_a_3256]
-
degrabă acest rol celor cărora le revine de drept, și anume celor care sunt instrumentele zeilor, slujitorii și secretarii lor, cei care cercetează cu luare-aminte sacrificiile oferite zeilor, care iau parte la celebrarea misterelor; dar există și alții care pedepsesc trufia și fărădelegile oamenilor 1. (B) Așa se face că Hesiod atrage atenția În mod solemn asupra «afurisiților risipitori de averi» cărora le-a fost Încredințat acest privilegiu 2. În viziunea lui, așadar, binefacerea este un privilegiu șgherasț regal. Și În
[Corola-publishinghouse/Science/1931_a_3256]
-
anticipând actul clar de narcisism al lui Ion Barbu. Pur și simplu, nimicul oglindirii herodiadice este divinitatea în toată puritatea ei "apofatică", acea cale a cunoașterii lui Dumnezeu predominantă în teologia occidentală. De altfel, poeții moderni au avut mica lor trufie (care nu a rămas nepedepsită!) de a substitui poezia religiei. Sau cum spune Wallace Stevens: "după ce am abandonat credința în dumnezeu, poezia este acea esență care îl înlocuiește în salvarea vieții". Paul Valéry credea că poezia are menirea de a
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
condiția acestui "nou antropocentrism" (vechi cât Sf. Părinți, dar ignorat) arată că omul stă în centrul creației câtă vreme se retrage la margine, ca Iisus în kenoză. Iată de ce antropocentrismul creștin este hristocentric, omul alunecând în nenorocire câtă vreme are trufia să se substituie lui Dumnezeu. Eminescu a simțit și asta. Dan-Dionis și Maria se află în "centrul" lumii, dar de îndată ce pe bărbat îl bântuie gândul luciferic că ar putea fi Dumnezeu, căderea devine inevitabilă. Ca și postmodernii, Părintele Stăniloae știe
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
sau doar prin "inspirație". Astfel, ei își barează drumul către stil și se mulțumesc cu maniera. Mai bine să se tacă, decide poetul ca, mai târziu, Wittgenstein. Iar în strictă contemporaneitate Rimbaud, care a și părăsit așa de timpuriu poezia. Trufia omului de a se considera stăpânul limbii (ceea ce face cuvântul neputincios, vrednic de a fi abandonat) echivalează cu trufia de a se considera și stăpân al adevărului. Din atare pricină, Wittgenstein chiar l-a considerat vrednic de a fi abandonat
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
se tacă, decide poetul ca, mai târziu, Wittgenstein. Iar în strictă contemporaneitate Rimbaud, care a și părăsit așa de timpuriu poezia. Trufia omului de a se considera stăpânul limbii (ceea ce face cuvântul neputincios, vrednic de a fi abandonat) echivalează cu trufia de a se considera și stăpân al adevărului. Din atare pricină, Wittgenstein chiar l-a considerat vrednic de a fi abandonat. Acestei capcane va încerca să reziste Heidegger. Dar înaintea lor s-a ivit mintea de laser a lui Eminescu
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
nici una, deoarece e în toate, ubicuu. El e ca Dionis al lui Eminescu: nu are loc în ordinea lumii "reale" și străbate timpul spre alte niveluri de real, unde nu poate încremeni, căci Dumnezeu îl răstoarnă în prima, dacă are trufia să i se substituie, adică acolo unde nu este: el n-a fost când era, e când nu e. Iar pentru a se descurca între "existențe" el are nevoie de "ochiul al treilea" (Nicolae Dabija), identificat de Teleucă și-n
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]