1,632 matches
-
Obiectivele evaluării 78 2.5. Evaluarea internă și evaluarea externă 81 2.6. Ipostaze ale rezultatelor școlare 83 3. Evaluarea competențelor și lumea valorilor. Relevanța evaluării într-o lume dinamică 87 3.1. Putem evalua competența? 89 3.2. Să valorizăm... valorile 94 3.3. Cât valorează o diplomă? 98 3.4. De ce unii premianți din timpul școlii ajung repetenți în viață? 102 3.5. Calitatea educației și mediul universitar 107 4. Strategii de evaluare și notare 113 4.1. Modele
[Corola-publishinghouse/Science/2256_a_3581]
-
evaluare dau satisfacție și la ceea ce pot, doresc sau speră educații să fie evaluați? Nu cumva mai rămân conduite (importante!) ale elevilor care nu sunt luate în seamă de aceste proceduri? Omul are un apetit aparte de a estima, cântări, valoriza. Evaluarea este un cuvânt care „sună” bine și cam toată lumea se pricepe la așa ceva. Iar asta poate da seama de gradul nostru de inocență și de simplitate. Ne dăm cu părerea în legătură cu sportul, cu viața politică, cu mersul vremii, cu
[Corola-publishinghouse/Science/2256_a_3581]
-
cenzurare sau atenuare a unor asperități valorice). De altfel, verbul a evalua este coextensiv semantic cu alte verbe, cum ar fi a aprecia, a constata, a estima, a examina, a cântări, a judeca, a măsura, a nota, a valida, a valoriza, a expertiza etc. (Vogler, 2000). Temă Reflectați la conținuturile semantice ale verbelor de mai sus. Identificați prin ce se particularizează fiecare verb prin exemplificare și contextualizare la spațiul educațional. Urmărind anumite definiții și noțiuni derivate, constatăm o bogăție și o
[Corola-publishinghouse/Science/2256_a_3581]
-
nu se edifică pe deplin în perioada programului de formare? Și dacă aceste conduite apar mai târziu și profesorii nu le mai evaluează? Și dacă „premianții de azi” nu vor fi acceptați „premianți” mai târziu? Și dacă viața nu mai valorizează ceea ce școala a considerat că merită a fi „aplaudat”? Vă rugăm să meditați, dragi evaluatori, și la aceste aspecte. Temă de reflecție Cum procedați în momentul în care constatați că la o probă de evaluare aproape toți elevii nu au
[Corola-publishinghouse/Science/2256_a_3581]
-
notelor nu este distribuită în conformitate cu curba lui Gauss)? 3. Evaluarea competențelor și lumea valorilor. Relevanța evaluării într-o lume dinamicătc "3. Evaluarea competențelor și lumea valorilor. Relevanța evaluării într‑o lume dinamică" 3.1. Putem evalua competența? 3.2. Să valorizăm... valorile 3.3. Cât valorează o diplomă? 3.4. De ce unii premianți din timpul școlii ajung repetenți... în viață? 3.5. Calitatea educației și mediul universitar 3.1. Putem evalua competența?tc "3.1. Putem evalua competența?" În învățământul românesc
[Corola-publishinghouse/Science/2256_a_3581]
-
ce circumstanțe, la ce teme și cum îi putem coopta pe elevi în stabilirea „regulilor de joc” ce ghidează evaluarea? Pot fi ei vizați uneori ca parteneri ai stabilirii momentului, conținuturilor sau criteriilor de validare a răspunsurilor? 3.2. Să valorizăm... valoriletc " 3.2. Să valorizăm... valorile" Faptul că un sistem de învățământ nu se centrează doar pe transmiterea și evaluarea cunoștințelor este deja un truism. Se cere de la acesta și formarea-evaluarea unor atitudini, a unor crezuri, a unor valori. Dar
[Corola-publishinghouse/Science/2256_a_3581]
-
și cum îi putem coopta pe elevi în stabilirea „regulilor de joc” ce ghidează evaluarea? Pot fi ei vizați uneori ca parteneri ai stabilirii momentului, conținuturilor sau criteriilor de validare a răspunsurilor? 3.2. Să valorizăm... valoriletc " 3.2. Să valorizăm... valorile" Faptul că un sistem de învățământ nu se centrează doar pe transmiterea și evaluarea cunoștințelor este deja un truism. Se cere de la acesta și formarea-evaluarea unor atitudini, a unor crezuri, a unor valori. Dar cum se evaluează valorile? Câți
[Corola-publishinghouse/Science/2256_a_3581]
-
care, orice am face, rămân diferite. În fond, luate izolat, și evaluarea școlară poate fi validă și onestă, dar și cea socială poate fi la fel de corectă sau întemeiată. Problema apare atunci când translăm criteriile dintr-un plan în altul, încercând să valorizăm performanțele sociale prin criterii „școlare”, iar pe cele școlare prin intermediul celor ce țin de „performanța” socială. Ce se întâmplă în realitate? Se merge tacit pe presupoziția că avem aceleași criterii de validare valorică și în școală, și dincolo de ea, trăgându
[Corola-publishinghouse/Science/2256_a_3581]
-
nici viața nu devine chiar o școală. Una o prefațează pe alta (de regulă, școala!) și una o stimulează pe alta (de regulă, viața!). Pe de altă parte, și competențele ce sunt evaluate în cele două situații sunt diferite. Una valorizează școala și altceva societatea. Una se învață în școală și alta pretinde de la noi mai târziu societatea. Școala te aplaudă dacă știi, viața dacă știi să faci și să devii. Dacă un curriculum nu este suficient de adaptat la nevoile
[Corola-publishinghouse/Science/2256_a_3581]
-
nu ține de o fatală antinomie axiologică, ci de o neconcordanță de finalități și sisteme de valorizare a conduitelor noastre în cele două sisteme de referință. În măsura în care elevului i se vor preda lucruri de care societatea are realmente nevoie și valorizează la maximum, acesta va avea toate șansele ca, dacă a fost premiant în școală, să ajungă și „premiant” în viață. Degeaba este pus să îngurgiteze ceea ce alții pretind că este bun pentru el, pentru că, mai târziu, își va da seama
[Corola-publishinghouse/Science/2256_a_3581]
-
evidentă între elevii medii, pe de o parte, și cei foarte buni sau slabi, pe de altă parte. Efectul se manifestă mai ales la profesorii începători și la disciplinele socioumane. f) Efectul de similaritate. Profesorul are tendința de a-și valoriza elevii prin raportare la sine (prin contrast sau prin asemănare), normele proprii constituind principalele criterii de judecare a rezultatelor școlare. Cu acest prilej, el activează fie propria experiență școlară (ca fost elev sârguincios, disciplinat etc.), fie experiența de părinte ce
[Corola-publishinghouse/Science/2256_a_3581]
-
ușurință acasă, modul în care copilul reacționează la diverse activități propuse. Părintele se simte implicat în viața copilului său și vede continuumul relației dintre „acasă“ și „la grădiniță“. În acest fel, începe să își verbalizeze temerile sau să se simtă valorizat în rolul său, se poate centra pe observațiile asupra copilului său. Ca educator, putem să evaluăm dacă abilitățile sale parentale au nevoie de suport. Îi putem oferi diverse materiale pentru a-și îmbogăți cunoștințele și dezvolta capacitățile parentale. De aceea
Arta de a fi părinte by Leontina Foarfeca () [Corola-publishinghouse/Science/290_a_1405]
-
se creează caractere de imagini bazate pe cvasi observație. Finalul este acela al necesității acestui concept de „interdisciplinaritate”, prin sine, prin analiza sinelui poetic, depășindu-se „sărăcia esențială”, aceea a laitmotivului degradării cunoașterii. Prin transfer de metode A, B etc. valorizăm la nivelul miturilor un sistem dinamic de simboluri, arhetipuri și scheme, întrucât se utilizează firul unei expuneri în care simbolurile se transformă în schemă, iar arhetipurile în idei. ANEXĂ „E temnița în ars, nedemn pământ, 10 De ziuă, fânul razelor
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
sensibilității poetice moderne se prefigurează în contururi semnificative la acest remarcabil înaintaș:reveria neliniștită, meditația existențială despre singurătatea și incomunicabilitatea omului modern, trăirea momentelor istorice de criză spirituală și încercarea de a le rezolva în artă, întoarcerea către mitul elen, valorizându-i vitalitatea în sensul marilor întrebări, mereu actuale, despre condiția umană. Poetul gânditor se apropie de actul poetic cu luciditatea angajării care cuprinde o întreagă viață; atitudinea care este a literatului deschis influxurilor din afară și care tratează cu libertate
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
premisa că noi, oamenii, suntem ființe pozitive în esența noastră și că fericirea este starea normală, iar nefericirea excepția, tendința spre bine, adevăr și frumos este starea naturală; iar urâtul, răul și minciuna sunt doar fețele întunericului prin intermediul cărora putem valoriza și ne-am creat morala. Chiar dacă suntem, așa cum spuneam, ființe duale, iar sufletul ne este răvășit de întrebări, de lumini și de umbre, noi oamenii avem, atunci când vine vorba de manifestările noastre sociale, ca membri ai unei colectivități, o tendință
[Corola-publishinghouse/Science/84957_a_85742]
-
să genereze disoluția realului 14. Teologia creștină a făcut posibilă o bogată ontologie a imaginii în jurul problemei centrale a Întrupării. Este important de a înțelege modul prin care ființa lui Dumnezeu devine imagine, adică ia forma corporalității în lume. Creștinismul valorizează moștenirea iudaică, interpretând creația lumii ca opera personală a lui Dumnezeu. Din perspectiva neotestamentară, Hristos este imaginea/icoana lui Dumnezeu, omul fiind invitat să îmbrace această icoană. În tradiția creștină, teologia icoanei urmează o altă cale decât cea a Euharistiei
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
bibliografia de ultimă oră era una extrem de dificilă, pe alocuri chiar imposibilă. Ne vom concentra atenția asupra a două lucrări importante ale Pr. Chesarie Gheorghescu care dau măsura unei etape semnificative a cercetării teologice românești. Pr. Chesarie Gheorghescu încearcă să valorizeze, în Studii de teologie fundamentală și apologetică, (ediția a II-a, Rm. Vâlcea, Editura Conphys, 2010), moștenirea teologică, filosofică și apologetică a operelor lui N. P. Rojdestvenski (1840-1882), V. D. Kudreavțev-Platonov (1828-1891) și S. S. Glagolev (1865-1937), fondatorii apologeticii în Rusia
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
română în engleză. Publicând în peste o sută de reviste literare americane și canadiene, el a făcut cunoscute numele a numeroși poeți români și a facilitat dialogul dintre culturi. Spirit rafinat și erudit, înțelege subtilitățile limbii române și știe să valorizeze timbrul fiecărui poet sau prozator pe care il transpune. A devenit un „clasic” al traducerilor, calitate recunoscută atât peste Ocean, cât și de specialiștii din România. Se oprește cu precădere asupra poeziei contemporane, despre care declara că „l-a uimit
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289802_a_291131]
-
aveți dreptate, nu am spus așa trebuie înlocuite cu expresiile are altcineva altă părere, este și acesta un punct de vedere, cine mai dorește să ofere o explicație); formatorul trebuie să-i asculte activ pe ceilalți, să fie reflexiv, să valorizeze sentimentele și trăirile părinților, cât și cuvintele pe care aceștia le folosesc. Părinții și grupul trebuie lăsați să-și formuleze propriile idei. Formatorul trebuie să răspundă la nevoia părinților de informații dar nu la cerința acestora de a emite judecăți
Arta de a fi părinte by Luciana Petronela Fechita () [Corola-publishinghouse/Science/290_a_1404]
-
ficțiune a "străinului", scenariul pe care îl prevede e limitat la un interes etnografic: "Îmi închipuiesc că sunt un străin sosit în Moldavia sau Valahia, cu dorința de a studia istoria, datinile, natura și geniul neamului românesc"35. Încercând să valorizeze folclorul, Russo nu vinde decât ceea ce se vede: niște obiecte populare făcute de localnici și interesante pentru cunoașterea realității în care trăiesc aceștia. Entuziasmul lui în fața producției etnografice nu depășește anvergura unui butic de suveniruri. Viziunea lui Alecsandri e mult
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
mic decor al trăirilor accesibile; preferă să filtreze viața țăranului abstract prin viața lui Alecsandri pentru că pe aceasta din urmă și-o poate apropria. În al doilea rând, e o reprezentare a existenței care, în virtutea semnificației sale politice, tinde să valorizeze modestia, caracterul moderat, understated, al trăirii. E cu atât mai mult un spațiu al libertății și al emancipării, cu cât își ilustrează aspectele cele mai puțin organizate, gesturile simple și nemarcate. Angajamentul politic al interpretării lui Michelet, cel care sublinia
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
le studieze originalitatea, caracterul irepetabil și inefabil, cu toate trăsăturile lor mai atrăgătoare și fascinante și cu valorile estetice pe care le produc. Prin intermediul considerației "psihologice", Bourget își deschide o cale de acces la fenomenul decadenței, care îi permite să valorizeze efectele sale pozitive, mai cu seamă valorile estetice pe care individualitatea artistică le produce, câștigându-și independența față de societate. Odată deschisă o asemenea cale de acces, el poate face apologia existenței experimentale și excentrice a literatului și a artistului: acesta
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
curs, în moduri respectiv diferite, unor contracurente pe baza configurației politice a națiunii, așadar a poporului, adică Mussolini și Hitler, au fost influențați sub diferite aspecte de Nietzsche în chip esențial, fără ca autenticul cadru metafizic al gândirii nietzscheene să fie valorizat în mod direct 161. Aici trebuie să ne întrebăm: cum se face că problema nihilismului, care aici este pe punctul de a se naște, dar care în curând va deveni obsedantă și constrângătoare, este asociată cu două personalități istorice atât
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
frecventare, printre alții, de Raymond Queneau, Georges Bataille, Jacques Lacan, Raymond Aron, André Breton, Pierre Klosowski, Maurice Merleau-Ponty, Jean Hyppolite și Jean Wahl. Nu este o întâmplare că, împotriva lecturilor tradiționale ale lui Hegel, în seminariile sale Kojève evidențiază și valorizează cu putere momentul negativității și funcția sa decisivă pentru constituirea finitudinii și a figurilor sale, după cum vom vedea mai încolo (cfr. cap. XIV). Dar pentru a ne face în chip nemijlocit o idee convingătoare cu privire la prezența tematicilor nihiliste în cultura
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
de lupta pe care individul o duce pentru a se face recunoscut de către celălalt ca subiect liber, chiar și cu riscul morții, așadar al negativității, al posibilității non-ființei. Este celebra dialectică dintre slugă și stăpân, admirabil surprinsă de Hegel și valorizată de Kojève, care posedă un caracter "antropogen" în sensul în care "numai și prin această Luptă omul se poate crea plecând de la animal"216. Dorința recunoașterii și a libertății prin urmare nu un element rațional, ci caracterul apetitiv, care este
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]