6,028 matches
-
spiritul antreprenorial american; 2) europeni apartenenți la grupurile de petrecăreți care consumă regulat droguri recreaționale, ascultă muzică tehno/dance și disprețuiesc munca și modurile de viață tradiționale.##). — Frank, dintre toate locurile posibile, Costa del Sol te-ai găsit să alegi! exclamam eu. Estrella de Mar? Nici nu pot să mi-o imaginez... Frank replica de fiecare dată, amiabil: — Exact, Charles. Nici nu există de-adevăratelea. De asta Îmi place zona de coastă. Toată viața am căutat-o. Nu găsești nicăieri Estrella
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
a unuia dintre participanți.##). El și șoferul, Mahoud, aveau de gînd să ia pe sus o turistă oarecare din Fuengirola și s-o aducă În apartamentul lui. — N-ar fi mers pînă acolo. Voia doar să te incite. — Te Înșeli! exclamă Paula, luîndu-mă de mîini ca o școlăriță serioasă care Întrezărește realitățile lumii din jur la prima ei lecție de biologie. Ascultă-mă, Charles, Bobby Crawford e periculos. El ți-a dat foc la mașină, să știi. — E posibil. L-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
tîrziu, cînd rasa umana o să fie pe ducă. Din nefericire, infracțiunea e singurul impuls care ne animă. SÎntem fascinați de „cealaltă lume“, aia În care totul e posibil. — Cei mai mulți vor spune că deja e prea multă infracționalitate. Dar nu aici! exclamă Crawford, arătînd cu calul de jad către balcoanele aflate la mare distanță, dincolo de alee. Nu În Residencia Costasol sau În complexurile de pensionari care umplu coasta. Viitorul e aici, Charles, coșmarul deja se derulează. Eu cred În oameni și știu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
englez), sfidează cu vestimentația și prin Întreaga sa atitudine prinți, contese, ducese, dar mai ales prețioasele piese din colecția de rarități orientale a gazdei. Trece afectat și sfidător, afișând „o indiferență nonșalantă”, care-l face În final pe baron să exclame, oarecum flatat că a avut un invitat atât de exotic: „Ce ciudățenie, acest dandy!”. „Am fost surprinsă să constat - adaugă Lady Morgan - că venerabilul călător În Egipt Își lărgise Într-atât studiul caracterului uman, Încât să poată recunoaște la fața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
nătărăi care nu știu altceva decât să-și lege bine cravata”), chiar dacă mai târziu, În Roșu și negru, părerile se nuanțează. Un autor puțin cunoscut, Eugène Ronteix, scrie la 1829 În Manual pentru un Fashionable sau Ghidul Elegantului, neuitând să exclame, Încă de la Început, cu o mică sclifoseală englezească: „Goddam, Îl vedeți pe acest monstru de trândăveală, Înalt sau scund, gras ori slab? Făptură de sex Îndoielnic, Împopoțonată cu cele mai ridicole veșminte, cu părul lung și zbârlit ca niște coarne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
neputând Învăța nimic. Însă, după cea mai memorabilă dintre discuții, ne trezirăm martorii nașterii următoarei axiome consolatoare: XI Cu toate că eleganța este mai puțin o artă și mai mult un sentiment, ea se naște deopotrivă din instinct și prin deprindere. Da! exclamă William Crad...k, statornicul tovarăș al lui Brummell, calmați temerile populației de country gentleman (mici proprietari), de negustori și bancheri... Nu toți copiii aristocrației se nasc cu sentimentul eleganței, cu acel gust ce dă vieții o amprentă poetică; cu toate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
mai târziu, care intră tocmai când Marie pășea de pe un scaun ținut de Lurch pe mobilul propriu-zis. Încolăcindu-se, de încercare, în jurul cablului de oțel, părea că este și ea un fir de iederă, la fel de delicat și de puternic. — Frumos! exclamă Sally, cu o convingere care mă făcu să mă simt bine. Pe bune? întrebă Marie, descolăcindu-se. Arăta frumos? Sau ar trebui să mă aplec pe spate un pic mai mult când fac așa? — Mă refeream la mobil, Marie. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
că nu-mi plăcea, deși nu știam clar de ce. Poate că era modul în care mă privea, măsurându-mă cu răceală, ca și cum s-ar fi gândit dacă merita sau nu să mă cunoască. — Ești sculptoriță, nu? zise Gita. — De unde știi? exclamă Janey. — Tu mi-ai zis, acum o mie de ani. Țin foarte bine minte ce-mi spui. Avea o voce joasă; pun pariu că se străduise din greu să capete un registru mai profund. Chiar aveam un dinte împotriva ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
rolul Christina, nu? Janey știa foarte bine lucrul acesta. Mă întrebam dacă vrea să pună paie pe foc. Cearta voastră din seara asta a ieșit foarte bine. —O, Doamne! Ai auzit că aproape că i-am scos ochiul lui Hazel? exclamă Violet. Da, sunt sigură că ți-a spus Helen, adăugă ea, cu o urmă de malițiozitate. Hazel nu mi-a purtat deloc pică, din fericire, deși, serios, era cât pe-aici să se întâmple nenorocirea. Mă bucur tare mult că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
destul de experimentată încât să-mi dau seama că de fapt aveam nevoie de o băutură, ca să-mi recapăt echilibrul. Ne-am oprit o clipă pe palier și am aruncat o privire către viermuiala de jos, orientându-ne în spațiu. —Uite, exclamă Sally, arătând cu degetul pe cineva din grămadă, cu cine merg eu în noaptea asta acasă. Cu cine? zisei eu, încercând să disting ce se afla în direcția mâinii pe care o întinsese. Simțurile noastre erau atât de ascuțite încât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
foișorului. Am presupus că tocmai asta îl atrăgea pe Hugo. De-a lungul celor două laturi ale zidului se afla o bancă de lemn. Am sărit pe ea, într-un acces de energie. —Mă simt ca Liesl din Sunetul Muzicii, exclamai eu. Am șaisprezece ani, merg pe șaptesprezece, oamenii care mă văd îmi spun că sunt drăguță, iar eu îi cred, poate-s puțin prostuță! Am șaisprezece ani, merg pe șaptesprezece, cu inocența unui trandafir - Pe Hugo îl apucase deja o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
În acel moment, se deschise ușa. Ne uitarăm cu toții imediat în direcția ei, de parcă am fi sperat că va apărea Hercule Poirot și ne va spune exact ce se întâmplase. Totuși, nu era decât Helen, vădit supărată. — Deci aici erați! exclamă ea. V-am căutat peste tot. — Intră, spuse Matthew, deși nu era necesar. Se ridică și închise ușa în urma ei. Helen se trânti lângă Janey, cu un aer amenințător. Nu înțeleg de ce ați crezut de cuviință să mă lăsați pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
grandioasă, de om care se căiește. Într-un fel, nu-i pasă cât de idioată demonstrează că e, atâta timp cât te are de public. Presupun că e un fel de sindrom Münchausen al actorilor. Toată lumea se uita lung la mine. Fisher exclamă: —Dar să-și saboteze propriul cablu! Știu că murea să fie în centrul atenției, dar chestia asta e prea masochistă ca să fie adevărată. Nu-mi vine să cred că cineva și-ar face așa ceva cu propria mână. Da, ai dreptate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
nesfârșit într-o țară necredincioasă, dar că voiau doar să pună un pic de ordine în treburile personale spre a pleca la drum în condiții bune. — Vai de cel ce se grăbește să vândă raiul în schimbul unor bunuri pe pământ! exclamă Astaghfirullah, în timp ce dezrobitorul, dornic să nu-l repeadă pe Mohamed, pe care-l știa încordat și în stare de gesturi nebunești, se adresa recalcitranților pe un ton patern: De când a căzut în mâinile necredincioșilor, orașul ăsta a ajuns pentru noi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
mai cutezau să se arate alături de rudele proscrisului. De atunci, în fiecare săptămână, se dădea citire unei noi proclamații care îi acuza pe Harun și banda lui că atacaseră un convoi, jefuiseră o caravană, măcelăriseră călătorii. Nu este adevărat! am exclamat eu. Îl cunosc pe Harun. A ucis, poate ca să se răzbune sau ca să se apere, dar nu ca să fure! Ceea ce este adevărat nu are însemnătate decât pentru Dumnezeu; pentru noi, important este ce cred oamenii. Tatăl tău avea de gând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
După trei zile de mers, am ajuns la reședința lui Giovanni, un minunat castel numit Il Trebbio, unde am poposit o noapte. A doua zi devreme, am străbătut Florența. — Ești cu siguranță singurul Medici care nu cunoaște acest oraș! a exclamat condotierul. — Când m-am dus la Pavia cu Guicciardini, am fost pe punctul să ne oprim, dar nu aveam timp. — E cu adevărat barbar timpul ăsta care te împiedică să vezi Florența! Și adăugă pe dată: — Și de data asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
pe care l-a stârnit mă cam intrigă... sigur, mă și bucură În același timp, dar n-aș vrea ca el să pună În umbră restul lucrurilor pe care le-am făcut, mai importante, mai... Vivat predocumentarea și internetul!, am exclamat În gând, mândru de mine, În vreme ce-l asiguram că, firește, sunt o mulțime de alte aspecte care Îl recomandă interesului public: este cel mai tânăr academician român din ultima jumătate de secol, cu contribuții apreciate privind perioade Întinse ale istoriei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
profesie: Fontaine, Eveline - psiholog. Din fotografia alăturată mă fixa senină și parcă vag amuzată o fizionomie cunoscută. Deși nu era nevoie, am mărit imaginea. Aproape cu frică, trebuie să recunosc: nu, nu se poate, e absurd, e neverosimil, am vedenii, exclamam În gând. (Exclamam e un mod de a vorbi: strigam, țipam...). Nici un fel de vedenie: numita Eveline Fontaine, psiholog, nu era altcineva decât logoreica doamnă Înșelată În așteptările matrimoniale, cu care mă Întreținusem cordial În avionul de Paris. 13 - Vedeți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
psiholog. Din fotografia alăturată mă fixa senină și parcă vag amuzată o fizionomie cunoscută. Deși nu era nevoie, am mărit imaginea. Aproape cu frică, trebuie să recunosc: nu, nu se poate, e absurd, e neverosimil, am vedenii, exclamam În gând. (Exclamam e un mod de a vorbi: strigam, țipam...). Nici un fel de vedenie: numita Eveline Fontaine, psiholog, nu era altcineva decât logoreica doamnă Înșelată În așteptările matrimoniale, cu care mă Întreținusem cordial În avionul de Paris. 13 - Vedeți, domnule Adam, că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
cealaltă. Dacă socialismul sau comunismul - nu are a face cum Îl numim - poate să-și asume aici, pe Pământ, idealul binelui și al iubirii universale, atunci poate lua treptat locul religiei creștine, devenind el Însuși o religie. Nietzsche doar a exclamat Dumnezeu a murit!, alții, după cum vezi, i-au desemnat și succesorul. Interesant este că acești „alții” nu erau nici pe departe marxiști, nu cochetau cu lupta de clasă și cu ideea de revoluție - locomotiva istoriei, nu... Socialism-comunismul lor se baza
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
În stare să mă las de fumat, deși am Încercat În mai multe rânduri, În seara aceea a fost prima oară când nu m-am mai acuzat de slăbiciune, ba chiar m-am felicitat pentru repetatele eșecuri. „Trăiască viciul!”, am exclamat cu satisfacție copilărească: uite că iarba dracului ne mai poate ajuta și altfel decât să ne ofere perspectiva unui cancer de bună calitate! Decizia de a mă aventura de unul singur În subterana Centrului survenise după o deliberare destul de sumară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
-se să fie cât mai limpede și să-l facă pe interlocutor să Înțeleagă până la urmă cum devine cu Încurcătura lui. N-a mai fost nevoie să ajungă la final. Brusc, și-a dat o palmă peste frunte și a exclamat fericit: „Domnule, nu mai am nevoie de nici un sfat, mi-am dat seama singur ce e de făcut!”. La care poetul a surâs candid și a zis: „Așa mă gândisem și eu”. - Am Înțeles aluzia: repetiția e mama Învățăturii de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
și am strâns ușor. Nu era chiar un gest de tandrețe, mai curând unul de solidaritate Întru decepție. Deodată, Eveline și-a azvârlit mâinile În lături, apoi mi s-a aruncat În brațe, fremătând de bucurie: - Te-am păcălit! a exclamat cu candoarea senină a copiilor cărora le reușește o șotie. Am găsit parola, dar am vrut să-ți dau emoții, de-aia mi-am confecționat mutra aia de Înmormântare. Am găsit-o, Înțelegi? Îți dau voie să recunoști că sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
sfătuiesc să ia trenul de la altă gară decât Rossio, gara centrală a Lisabonei. Sidonio refuză și acest ultim sfat. La 9 seara, se îndreaptă în automobilul său spre Rossio. Văzând forțele desfășurate pentru pază - poliție, agenți, infanterie din Garda Republicană - exclamă, întunecîndu-se: "Asta nu-mi place! Parcă aș fi Țarul Rusiei!" Coboară în sunetele Portughezei și în aclamațiile mulțimii care se adunase, ca de obicei, să-și zărească idolul. Când se pregătea să treacă pragul ușii de la intrare, se auzi un
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
ascundă într-o cabină telefonică. Al treilea pe listă era amiralul Machado dos Santos, omul care continua să se laude că întemeiase Republica. Machado dos Santos acceptă să se urce în camioneta fantomă. "M-am simțit întotdeauna bine între marinari!" exclamă el, amintindu-și desigur de anii săi de propagandă revoluționară. Dar nu ajunge viu până la Arsenal. Aproape de morgă, camioneta are o pană de motor. Amiralul e dat jos cu sila. Nu mă omorâți, băieți!", striga el zâmbind, înțelegînd că i-
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]