7,912 matches
-
complexe (glicerofosfolipidele și sfingomielinele) sunt substanțe cu o importanță deosebită pentru organismele animale în a căror structură se găsesc atât în stare liberă, cât și asociate cu proteinele. Principalul rol al lipidelor complexe este cel structural, deoarece intră în structura membranelor celulare, a unor formațiuni subcelulare, cât și în cea a sistemului nervos, concentrația celulară a acestora rămânând constantă chiar în timpul unei inaniții prelungite. Participarea acestora la structura biomembranelor se explică prin caracterul lor amfifil, deoarece au molecula formată din grupări
Chimie biologică by Lucia Carmen Trincă () [Corola-publishinghouse/Science/701_a_1306]
-
În digestia lipidelor, glicerofosfolipidele intervin în procesul de emulsionare și de transport al acestora, prin formarea unor micele coloidale în mediu apos. Fosfolipidele au și un rol metabolic, multe dintre ele fiind și activatori enzimatici, în special ai enzimelor din membrana mitocondrială, unde are loc fosforilarea oxidativă, proces care depinde de integritatea membranei. Unele fosfolipide (fosfatidilserina) servesc și ca donori de grupări fosfat necesare activității cerebrale. Fosfolipidele se asociază cu proteinele serice cu formarea lipidelor circulante. CAPITOLUL 4 CHIMIA PROTIDELOR Protidele
Chimie biologică by Lucia Carmen Trincă () [Corola-publishinghouse/Science/701_a_1306]
-
al acestora, prin formarea unor micele coloidale în mediu apos. Fosfolipidele au și un rol metabolic, multe dintre ele fiind și activatori enzimatici, în special ai enzimelor din membrana mitocondrială, unde are loc fosforilarea oxidativă, proces care depinde de integritatea membranei. Unele fosfolipide (fosfatidilserina) servesc și ca donori de grupări fosfat necesare activității cerebrale. Fosfolipidele se asociază cu proteinele serice cu formarea lipidelor circulante. CAPITOLUL 4 CHIMIA PROTIDELOR Protidele reprezintă o grupă importantă de substanțe organice formată din aminoacizi și toți
Chimie biologică by Lucia Carmen Trincă () [Corola-publishinghouse/Science/701_a_1306]
-
de 4% substanțe glucidice, spre deosebire de mucopoliglucidele care au peste 4% glucide. Glicoproteinele sunt mult răspândite în țesuturile animale, în plasma sanguină, în salivă, în secrețiile mucoaselor, albuș. Rolul biologic al glicoproteinelor constă în primul rând în participarea acestora la structura membranei celulare pe care o apără de atacul enzimelor sau a altor compuși chimici. Glicoproteinele din sânge determină specificitatea grupei sanguine sau pot interveni ca inhibitori în procesele de aglutinare a hematiilor. Glicoproteinele din eritrocite sunt asociate cu sfingolipide de tipul
Chimie biologică by Lucia Carmen Trincă () [Corola-publishinghouse/Science/701_a_1306]
-
cu litere grecești. Cel mai activ este 5,7,8 trimetiltocol sau *tocoferol. Vitaminele E sunt substanțe uleioase, instabile în aer și lumină, cu puternică acțiune antioxidantă, datorată structurii lor ușor oxidabile. Ca antioxidanți, tocoferolii protejează lipidele nesaturate componente ale membranelor celulare de acțiunea radicalilor liberi, respectiv a peroxizilor formați din aceștia. În cadrul metabolismului intermediar vitaminele E intervin în biosinteza proteinelor, a acizilor nucleici, a hemului. Hipovitaminozele E se manifestă cel mai adesea asupra aparatului reproducător, dar afectează și hematopoieza, aparatul
Chimie biologică by Lucia Carmen Trincă () [Corola-publishinghouse/Science/701_a_1306]
-
peretelui celular. Sistemul complement este format din 34 de proteine plasmatice, activate “în cascadă”, fie pe cale clasică de către complexele antigen-anticorp, fie pe cale alternă de către componentele structurale microbiene. Rolurile complementului sunt: opsonizarea și fagocitoza (C3b) liza-celulară prin complexul litic care rupe membranele bacteriene aglutinarea-aderarea microbiană neutralizarea microbiană prin alterarea structurii activarea mastocitelor și a bazofilelor (C3a, C4a si C5a), care conduce la eliberarea histaminei, creșterea fluxului sanguin local și imobilizarea antigenelor. Citokinele sunt polipeptide secretate în cea mai mare parte de limfocite
BOLI INFECŢIOASE by Manuela Arbune () [Corola-publishinghouse/Science/491_a_931]
-
sterile (ex. meningite, endocardite) și în cazul unor infecții specifice (ex. infecții complicate cu Stafilococ auriu). Mecanismele de acțiune ale antibioticelor sunt clasificate în funcție de țintele terapeutice. Inhibiția peretelui celular este realizată de bacitracină, glicopeptide și beta lactamine. Spre deosebire de celulele umane, membrana bacteriilor are în plus un perete extern rigid, care o protejează de ruptura prin hiperosmoză. Acest perete conține peptidoglican, atât pentru bacteriile gram pozitive, cât și pentru cele gram negative. Deteriorarea peretelui bacterian conduce la distrugerea osmotică a celulei bacteriene
BOLI INFECŢIOASE by Manuela Arbune () [Corola-publishinghouse/Science/491_a_931]
-
proteinelor bacteriene de suprafață de care se leagă antibioticele β-lactamice. Aceste modificări sunt consecința mutațiilor genetice (stafilococul meticilinorezistent) sau achiziția unor noi gene care produc PBP alterate (streptococ, meningococ, gonococ rezistent la penicilină). În cazul bacteriilor gram negative, scăderea permeabilității membranei celulei bacteriene contribuie la efluxul periplasmic rapid al antibioticului în exterior. În plus, mutațiile genelor care codează sinteza proteinelor din structura învelișului bacterian extern, determină blocarea canalelor din peretele lipopolizaharidic structural (denumite porine), împiedicând acțiunea β lactaminei (rezistența Enterobacteriaceaelor la
BOLI INFECŢIOASE by Manuela Arbune () [Corola-publishinghouse/Science/491_a_931]
-
la stafilococi, prin intermediul genei vanA. Rezistența la aminoglicozide se manifestă prin intermediul unor enzime codate de plasmide, care inactivează antibioticul prin hidroxilare și scăzându-i afinitatea pentru ținta ribozomală. Un alt mecanism, identificat la tulpini de Pseudomonas aeruginosa, constă în alterarea membranei celulei bacteriene. Rezistența la macrolide, ketolide, lincosamide și streptogramine este dezvoltată de bacteriile gram pozitive, care constituie principalele indicații de utilizare ale acestor clase de antibiotice. Transmisă prin plasmide, rezistența este cauzată de modificarea ARN ribozomal, față de care aceste antibiotice
BOLI INFECŢIOASE by Manuela Arbune () [Corola-publishinghouse/Science/491_a_931]
-
rezistența este cauzată de modificarea ARN ribozomal, față de care aceste antibiotice își pierd afinitatea. Mecanisme similare de rezistență sunt întâlnite în cazul cloramfenicolului. Rezistența la tetracicline și tigecyclină este transmisă plasmidic și se exprimă prin activarea pompelor de eflux ale membranelor citoplasmatice. În cazul bacteriilor gram pozitive se adaugă și alterarea țintei ribozomale. Tigeciclyna, recent introdusă în practică, are avantajul de a nu fi influențată de pompele de eflux și de a se putea lega chiar și de ribozomii alterați. Rezistența
BOLI INFECŢIOASE by Manuela Arbune () [Corola-publishinghouse/Science/491_a_931]
-
netoxigen (tox-), capacitatea de toxigeneză fiind transmisă prin intermediul unui bacteriofag. Toxina tulpinilor toxigene este factorul principal de virulență al C. diphteriae. C. diphteriae rămâne cantonat la poarta de intrare, unde se multiplică și produce fenomene inflamatorii locale caracteristice, edemul și falsele membrane. Toxina produsă la poarta de intrare difuzează în organism pe cale sanguină și produce fenomene toxice la distanță, în mod deosebit la nivelul sistemului nervos, cordului și rinichiului. Mecanismul de acțiune constă în legarea toxinei de receptorii de pe suprafața celulelor, internalizarea
BOLI INFECŢIOASE by Manuela Arbune () [Corola-publishinghouse/Science/491_a_931]
-
sângerează la tentativa de desprindere și au rezistență la disociere în apă. Angina difterică Reprezintă cea mai frecventă formă de boală și apare inițial ca hiperemie faringiană, apoi ca angină exudativă, cu exudat opalin, care se organizează sub forma falselor membrane. În perioada de stare, pseudomembranele se extind pe luetă și peretele posterior al faringelui, pe fondul edemului faringian. Ganglioni regionali sunt măriți de volum, luând aspectul de “gât proconsular”. Starea toxemică se manifestă prin febră, vărsături, tahicardie, hipotensiune arterială, oligurie
BOLI INFECŢIOASE by Manuela Arbune () [Corola-publishinghouse/Science/491_a_931]
-
luând aspectul de “gât proconsular”. Starea toxemică se manifestă prin febră, vărsături, tahicardie, hipotensiune arterială, oligurie, alterare senzorială. Difteria laringiană (crupul difteric) Crupul difteric poate fi primar sau secundar extinderii anginei difterice, manifestându-se mai frecvent la copiii mici. Falsele membrane localizate la nivelul glotei, epiglotei și corzilor vocale, pot fi evidențiate prin laringoscopie. Semnele de toxemie însoțesc manifestările respiratorii, întâlnite și în alte forme de crup, care evoluează în trei stadii: Stadiul disfonic : disfonie, febră, tuse spastică Stadiul dispneic: stridor
BOLI INFECŢIOASE by Manuela Arbune () [Corola-publishinghouse/Science/491_a_931]
-
dispneic: stridor, tiraj, dispnee, polipnee, anxietate Stadiul asfixic: cianoză, extremități reci, puls slab, somnolență, comă, exitus prin tulburări respiratorii. Difteria nazală Difteria nazală poate fi primară sau secundară extinderii anginei difterice. Se manifestă inițial ca o rinită, ulterior apărând false membrane, cruste hemoragice și eroziuni. Starea toxică este mai puțin evidentă. Evoluția difteriei poate fi stadializată astfel: Stadiul inițial, corespunzător primei săptămâni de boală, predominat de leziunile locale și semnele de toxemie Stadiul complicațiilor cardiovasculare și nervoase, instalate începând din a
BOLI INFECŢIOASE by Manuela Arbune () [Corola-publishinghouse/Science/491_a_931]
-
și sunt reprezentate în majoritate de limfocite Th (CD4), dar și de celulele epiteliale, celule ale măduvei osoase sau ale sistemului nervos. Este reprezentat ciclul replicării virale, cu următoarele etape: atașarea virusului pe receptorii celulari CD4 fuziunea particulei virale de membrana celulară cu ajutorul unor coreceptori (CCR5. CXCR4) penetrarea virusului în celulă și decapsidarea revers-transcripția ARN în ADN proviral liniar, sub acțiunea reverstranscriptazei (RT) integrarea ADN proviral în ADN-ul celulei gazdă sub acțiunea integrazei (I) transcripția ADN în ARNm translația ARNm
BOLI INFECŢIOASE by Manuela Arbune () [Corola-publishinghouse/Science/491_a_931]
-
senzitivă numai în 1/3 inferioară. - Alte simptome: febră, transpirații, mialgii, sunt legate de etiologia pericarditei. Semne obiective: - Frecătura pericardică: este elementul esențial pentru diagnosticul de pericardită uscată. Reprezintă expresia auscultatorică a modificărilor anatomice (îngroșarea seroaselor, depunere de fibrină, false membrane). Este un zgomot superficial și aspru, se aude mai bine mezocardiac sau la focarul tricuspidian, se aude și în sistolă și în diastolă. Are caracter fugar, trecător, variază de la o oră la alta și în funcție de poziția bolnavului. Investigații paraclinice [10
Tratat de chirurgie vol. VII by LAURENŢIU COZLEA () [Corola-publishinghouse/Science/92071_a_92566]
-
care face noua lume posibilă: "Nimeni nu aude. Nimeni nu mă cheamă./ E târziu. Turnul sporește în noapte". Chemare nu mai poate veni din afară, din înnoptarea nonsensurilor aparenței; cu toate acestea, poemul nu se închide în sine. Ivoriul e membrana vibrantă, vălul alb, străveziu prin care răzbat zvonurile creației. Imaginea sporește deocamdată în noaptea rostirii, în nemanifestare și în inaparență. Ceea ce se dă vederii - prin acest peisaj evacuat și înălțat - e forma solitară a creșterii care, în sine, nu reprezintă
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
fața lumii-n haină nouă/ nu ne-ar fi ars, așa cum ne ardea/ acest noptatic limb lipsit de rouă:/ tărâm născut din nou, pustiu avid/ hrănind o neființă suverană,/ pe care-acum îl despărțea de vid/ doar propriul fum, ca o membrană./ Era chiar Locul însuși". Ceva încă semnifică, dintr-un adânc abia zvonit, ca o chemare neajunsă la lucrare. Posibila suprapunere a imaginii soarelui nu e decât discretul exercițiu ilustrativ al inconsistenței fenomenale; însorită, noua față a lumii s-ar impune
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
ales la pacienții cu boală cardiacă ischemică cu risc crescut. PRINCIPIILE PROTECȚIEI MIOCARDICE Principiile protecției miocardice sunt reducerea activității metabolice prin hipotermie și oprirea terapeutică a aparatului contractil și a activității electrice miocitare prin administrarea soluției cardioplegice (depolarizarea potențialului de membrană prin cardioplegia cu sânge hiperpotasemic). Ambele principii sunt acceptate fără echivoc și rezultatul lor este scăderea consumului de oxigen. Reducând consumul de energie și, astfel cererea de oxigen, toleranța inimii la ischemie este prelungită. În lipsa acestor măsuri, inima este afectată
Tratat de chirurgie vol. VII () [Corola-publishinghouse/Science/92070_a_92565]
-
dată Shen și Jennings [65]. Modificarea modulării Ca+2-ului pare a fi mediatorul stunning-ului miocardic [66,67]. Creșterea post-ischemică a calciului citosolic întârzie separarea filamentelor de actină-miozină, determinând pierderea complianței diastolice, caracteristică disfuncției cardiace post-BCP. Deoarece fluxul calciului prin membrana sarcolemală mediază funcția contractilă miocitară, se depun eforturi pentru atenuarea creșterii intracelulare a Ca+2-ului post-ischemie. Într-un studiu canin asupra zonei de ischemie-reperfuzie, s-a demonstrat eficiența verapamilului, administrat preischemie, în reducerea dimensiunilor infarctului [68]. Până în prezent, efectele
Tratat de chirurgie vol. VII () [Corola-publishinghouse/Science/92070_a_92565]
-
Investigațiile fiziologiei miocardice post-ischemie au indicat faptul că leziunile de reperfuzie sunt generate de prezența radicalilor liberi de oxigen. Studiile pe animale au arătat eliberarea masivă de radicali liberi de oxigen după reperfuzie, radicali care au potențialul de a leza membrana celulară prin peroxidarea lipidică [120]. Weisel și colab. au demonstrat creșterea nivelului markerilor de leziune membranară celulară datorită radicalilor liberi [121] în sângele din sinusul coronar la 10 pacienți cu by-pass aorto-coronarian - la 3 și la 60 de minute după
Tratat de chirurgie vol. VII () [Corola-publishinghouse/Science/92070_a_92565]
-
pompei de transport activ a Na+-K+. Concentrațiile optime, necesare unei mai bune recuperări post-operatorii, se consideră a fi între 25-34 mmol/l. Oprirea în diastolă (depolarizarea) produsă de potasiu, în comparație cu cea în sistolă (hiperpolarizarea) are nenumărate beneficii [75]. Depolarizarea membranei cardiomiocitare prin hiperpotasemie reduce nevoile energetice ale miocitului, chiar dacă anumite pompe membranare rămân deschise pe perioada depolarizării (ATP-aza Ca+2 sarcolemală și sarcoplasmatică și ATP-aza Na+K+). Cohen și colab. [76] susțin că funcționarea acestor pompe pe parcursul depolarizării ar reprezenta
Tratat de chirurgie vol. VII () [Corola-publishinghouse/Science/92070_a_92565]
-
miocardice și prin scăderea complianței, sunt reduse considerabil. Constituenții cardioplegici Anumite substanțe au fost adăugate, în diferite concentrații, în compoziția soluțiilor cardioplegice. - Potasiul, magneziul și procaina - contribuie la o mai bună oprire cardiacă - Steroizii, procaina, magneziul și glucoza - stabilizatori de membrană - Bicarbonatul, fosfatul și THAM - agenți tampon (procesele metabolice intracelulare - pompele membranare - sunt depenedente de pH) - Glucoza, insulina, manitolul sau sorbitolul - soluții hiperosmotice. Tipuri de soluții cardioplegice frecvent folosite sunt: - Kirsch - Bretschneider - Buckberg - St. Thomas. Cardioplegia cristaloidă rece Este utilizată de la
Tratat de chirurgie vol. VII () [Corola-publishinghouse/Science/92070_a_92565]
-
fi executat tratamentele la sămânță cu fungicide sistemice, procentul plantelor tăciunate s a mărit considerabil. Simptome. Plantele infectate au o înălțime ușor scăzută și un aspect rigid. La ieșirea spicului din burduf, se observă că acesta este învelit într-o membrană fină, argintie sub care toate componentele spiculețelor sunt distruse și transformate într-o pulbere brună-negricioasă. După ruperea membranei, vântul răspândește pulberea de spori și din fostul spic rămâne doar axul. Atacul se observă uneori numai la spicul tulpinii principale, alteori
Bolile plantelor cultivate by Viorica Iacob () [Corola-publishinghouse/Science/457_a_1435]
-
au o înălțime ușor scăzută și un aspect rigid. La ieșirea spicului din burduf, se observă că acesta este învelit într-o membrană fină, argintie sub care toate componentele spiculețelor sunt distruse și transformate într-o pulbere brună-negricioasă. După ruperea membranei, vântul răspândește pulberea de spori și din fostul spic rămâne doar axul. Atacul se observă uneori numai la spicul tulpinii principale, alteori și la spicele fraților (fig. 4). Transmitere-răspândire.Ciclul evolutiv al ciupercii se desfășoară în doi ani agricoli, în
Bolile plantelor cultivate by Viorica Iacob () [Corola-publishinghouse/Science/457_a_1435]