57,527 matches
-
O să crape. O să-i dea sângele pe nas. HAMALUL (Către călător.): Întotdeauna face așa. V-am spus c-o să se termine prost? CASIERUL (Către călător.): Nu-i poate suferi pe călătorii prin ploaie... Îi urăște. IOANA: Tata îi iubește pe călătorii prin ploaie. Tatăl meu este un tată foarte bun. El în fiecare seară bea cafea cu lapte. Ha, ha, ha. HAMALUL (Către călător.): E nebună... E nebună și ea. CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Opriți-l Vreți să-i dea sângele pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
PRIN PLOAIE n-o aude în primele secunde.) IOANA: Domnule... V-am adus... CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE (Se întoarce.): Cine ești dumneata? IOANA: Eu sunt Ioana. V-am adus paharul cu apă. CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Paharul cu apă?! IOANA: Da, domnule. Călătorii prin ploaie nu beau decât apă. CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: De unde știi tu, Ioana? IOANA: Știu. CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Bine, lasă-l aici. (Pauză; IOANA așază paharul jos, la picioarele călătorului; apoi se retrage câțiva pași și se oprește; după o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
adevărul dar eu ți l-am spus. Au să mă certe pentru asta. Mama întotdeauna mă certa pentru asta. Mă făcea vacă. CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE (Amuzat.): Cum? IOANA: Vacă. Spunea că eu n-o să reușesc niciodată să-i iubesc pe călătorii prin ploaie pentru că eu nu spun niciodată adevărul. Așa apunea mama dar ce spunea ea nu mai e adevărat pentru că de atunci până azi adevărul s-a transformat în minciună! Auzi? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Ce? IOANA: Cântă broaștele. CĂLĂTORUL PRIN
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
mine și mi-a spus „stricato, nu ți-am zis că n-ai bani, șterge-o”... Domnule, pot să vă întreb ceva? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Întreabă. IOANA: Dumneavoastră chiar sunteți călător prin ploaie? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Da. IOANA: De ce mor călătorii prin ploaie? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE; Mor și ei... când li se termină ploaia. IOANA: Și dumneavoastră o să muriți? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Cred că da. IOANA: Când? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Cam peste o sută de zile... IOANA: Vai, așadar n-o să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
dumneavoastră sunteți și un călător prin ploaie foarte norocos. CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: De ce? IOANA: Știți, noi avem în spatele gării un mic cimitir... CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Un cimitir? Ce nevoie aveți voi de un cimitir? IOANA: Acolo îi îngropam noi pe călătorii prin ploaie. CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE (Surprins, afectat.): Cum? Îi îngropați pe călătorii prin ploaie... Cine? De ce? O, Doamne, Ioana, tu nu minți? Ai văzut tu călători prin ploaie morți și îngropați acolo? IOANA (Fluierând.): Și-ncă câți! CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
De ce? IOANA: Știți, noi avem în spatele gării un mic cimitir... CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Un cimitir? Ce nevoie aveți voi de un cimitir? IOANA: Acolo îi îngropam noi pe călătorii prin ploaie. CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE (Surprins, afectat.): Cum? Îi îngropați pe călătorii prin ploaie... Cine? De ce? O, Doamne, Ioana, tu nu minți? Ai văzut tu călători prin ploaie morți și îngropați acolo? IOANA (Fluierând.): Și-ncă câți! CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Nu se poate! Nu pot să cred! (Pentru sine.) Ce coșmar! Trebuie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
povestească ce simțea el în timpul ploii și el a răspuns că nu simțea nimic și apoi a murit. CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Ioana, tatăl tău e o mare canalie! IOANA: Ba nu, domnule, tata s-a purtat foarte frumos cu toți călătorii prin ploaie. Și Bruno și Grubi s-au purtat și ei foarte frumos și l-au îngropat lângă ceilalți, care au murit mai de mult, când eram eu mai mică. CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Trebuie să văd cimitirul! Du-mă să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
ți-au spus? IOANA: Mi-au spus, mi-au spus. CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Te-au mințit. IOANA: Ba nu, ba nu. Mi-au spus că peste tot sunt numai gări moarte și că în aceste gări moarte vin să moară călătorii prin ploaie. Și că noi trebuie să stăm aici și să-i așteptăm și să-i îngropăm. CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Nu-i adevărat! Asta e singura gară moartă pe care am întâlnit-o. IOANA: Ba nu, ba nu... Peste tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
cu privirea.) IOANA (După un timp.): Domnule... CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Da... IOANA: Cum se face că v-ați rătăcit? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Nu știu. IOANA: Nu? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Nu (Pauză.) Cred că sunt bolnav. IOANA: De ce se rătăcesc toți călătorii prin ploaie? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: De unde știi că se rătăcesc? IOANA: Mi-a spus tata. Mi-a spus că s-a întâmplat ceva cu voi. Mi-a spus că de un timp vă rătăciți și nu mai știți să mergeți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
Nu ești cumva tu ultimul care a mai rămas? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Nu știu. IOANA: Ce frumos! CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Frumos? IOANA: E așa de frumos să fii călător prin ploaie... CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Nu știu, Ioana. De un timp călătorii prin ploaie nu mai au noroc. S-a întâmplat ceva cu ei, s-a rupt ceva în adâncul lor. Înțelegi? IOANA (Extaziată.): Înțeleg! CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Nu mai simțim ploaia, Ioana. Altădată o simțeam cum se apropie, o simțeam cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
veneau prea repede și se terminau dintr-odată. Sau veneau prea încet... Am început să le aștept prea mult și atunci când călătoream mi-era frică. Uneori se adunau norii, se auzeau tunete, așteptam să înceapă ploaia și norii se risipeau. Călătorii prin ploaie s-au speriat, au devenit tot mai puțini... Tot mai singuri... De altfel călătorii prin ploaie călătoresc întotdeauna singuri... IOANA: De ce? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Pentru că n-au ce-și spune. Dacă doi călători prin ploaie se întâlnesc seara
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
aștept prea mult și atunci când călătoream mi-era frică. Uneori se adunau norii, se auzeau tunete, așteptam să înceapă ploaia și norii se risipeau. Călătorii prin ploaie s-au speriat, au devenit tot mai puțini... Tot mai singuri... De altfel călătorii prin ploaie călătoresc întotdeauna singuri... IOANA: De ce? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Pentru că n-au ce-și spune. Dacă doi călători prin ploaie se întâlnesc seara, dimineața se despart, dacă se întâlnesc dimineața, se despart la prânz, dacă se întâlnesc la prânz
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
o să vă dați seama. Mulți călători prin ploaie au murit aici, în gara asta... Nici n-o să simțiți... O să fie ca o adiere, o să vă dați sufletul... așa... ca o creangă de măr... Întotdeauna v-am invidiat pe voi... ăștia... călătorii prin ploaie... pentru felul în care muriți... CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Am auzit că aveți și un cimitir pe aici... E mare? HAMALUL (Cu un zâmbet ironic.): E destul de mare. În fiecare an avem de îngropat... câte anul, câte doi... câte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
a terminat... Aseară au murit ultimele păsări, iar eu sunt ultimul călător prin ploaie... Dacă mor eu, n-o să mai aveți de ce să stați aici... N-o să mai aveți pe cine culege... de pe câmpuri... S-a terminat, povestea asta cu călătorii prin ploaie s-a terminat. Crede-mă Grubi, sunt sigur că sunt ultimul... că sunt ultimul călător prin ploaie... și Ioana și-a dat seama, aseară, că sunt ultimul... Nu mai aveți ce face aici. Să le spunem că nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
în odaia aceea albă și curată și să încerci să dormi. De ce nu m-ai ascultat? Du-te acolo, în odaia aceea curată, acolo e locul tău. Acolo a murit și fratele lui Bruno, când s-a întors rănit din călătoriile sale prin ploaie... Da... Și fratele tatei, tot acolo a murit.... Vezi? Numai tu ești singur... Cine știe unde, în ce gară, te așteaptă și fratele tău, ca să te ajute să mori și tu stai aici și nu faci nimic și mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
tu stai aici și nu faci nimic și mă superi și vrei să plecăm cine știe unde.... Unde vrei să plecăm? Unde? De ce ne amăgești? Sunt sute de gări, pe toată câmpia asta uriașă, sute de gări unde se duc să moară călătorii prin ploaie și tu ai ajuns tocmai aici și nici nu vrei să ne asculți. De ce nu vrei să ne asculți și ne spui atâtea lucruri frumoase pe care nu trebuie să le auzim și tu știi că nu trebuie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
no.8, camera 302. Știam adresa pe de rost, o repetasem În gând acasă, Îndată după primirea e-mailului din partea organizatorilor și, În plus, i-o comunicasem de curând camaradei de zbor, o doamnă cu care făcusem conversație pe toată durata călătoriei. O persoană incitantă doamna, de ce să nu recunosc, cel puțin fizicamente vorbind, era peste măsură de bine organizată, scuză-mi frivolitatea de sorginte estudiantină. Intrase În vorbă cu mine Într-o manieră degajată, sigură pe sine și cu o propensiune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
convențională În avion, aceste detalii magazinistice mi s-au părut suficiente și, În orice caz, cele mai potrivite. Nu știu dacă am făcut bine, sigur este că mă Înșelam profund În privința culturii istorice de magazin ilustrat a tovarășei mele de călătorie. Cel puțin În legătură cu subiectul abatele Saunière, tipa era mult mai avizată decât mi-aș fi putut imagina și aveam să mă conving repejor de asta. - Domnule profesor, m-a Întrebat ea cu un surâs subțire În colțul gurii, În aceeași
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
o citise demult. Aș fi vrut s-o mai Întreb cîte ceva, dar mi-am reprimat curiozitatea. În fond, avea dreptul și libertatea de a decide În tot ceea ce o privea, Începând cu modul În care Își folosește timpul pe parcursul călătoriilor cu avionul. Să fie suficient de sănătoasă, n-o să intru eu tocmai acum În conflict cu principiile sfinte ale declarației universale a drepturilor omului. Cu atât mai puțin ale drepturilor femeii... 7 Pe aeroport, la despărțire, doamna m-a privit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
ale declarației universale a drepturilor omului. Cu atât mai puțin ale drepturilor femeii... 7 Pe aeroport, la despărțire, doamna m-a privit pentru prima oară În ochi cu oarecare insistență: - Mi-a părut foarte bine de cunoștință, a fost o călătorie mai mult decât agreabilă și fără evenimente... Evenimente neplăcute, vreau să spun... N-avea nimic ironic În glas, deși o clipă mi s-a părut că vorbele sună a zeflemea cu deschidere dublă: la adresa parcimoniei mele orale și a vorbăriei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
Mai greu de stabilit era unde anume: la București sau la Paris? De pe mânerele geamantanelor gri-petrol lipseau etichetele ce se aplică În mod obișnuit la plecarea de pe orice aeroport pentru a-i ajuta pe manipulatori să se descurce În cazul călătoriilor mai lungi, care presupun schimbarea aeronavelor. Din acest moment, filmul se rupe definitiv și iremediabil: falsul șofer, cloroformizarea, buncărul, dialogul cu individul din subteran - da, da, În primul rând dialogul cu sfrijitul... Aici trebuie căutată cheia, Înțelesul Întregii aiureli. Bineînțeles
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
risca, există pe lume lucruri cu care nu se glumește. N-aș vrea să par nici cinic, nici brutal, drept care vă rog să luați ceea ce o să vă spun acum ca pe o formă de franchețe, atât: Înlăturarea dumneavoastră devenise cvasi-inevitabilă. Călătoria la Paris ar fi urmat să fie ultima din viața dumneavoastră, dacă... Eternul dacă. Ați avut noroc. Un noroc uriaș, dați-mi voie să vă spun. Acest noroc are și un nume: doctorul Wagner. L-ați cunoscut aseară. A fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
o ipoteză, și nimic mai mult!) o aruncă brutal În aer. Nu, nu vreau să cred că ar putea fi adevărat, e absurd, e monstruos... Mi-am aprins nervos o țigară, felicitându-mă pentru obiceiul de a nu pleca În călătorii fără o provizie serioasă de tabac. Din rațiuni meschin-financiare (În România, țigările erau Încă mult mai ieftine decât În Occident), dar asta În al doilea rând; primul motiv rămânea acela că nu-mi place să le schimb. Fizicianul mă fixa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
fost catastrofale. Pe ultima sută de metri, s-a pus la punct planul răpirii: cu o zi Înainte ca eu să decolez spre Paris, Eva a fost trimisă la București pentru a mă supraveghea și a-mi asigura protecția pe timpul călătoriei. Restul Îl știam... Deci, asta era: mă apropiasem prea mult de teritoriul unui secret intangibil! Nu Înțelegeam, totuși: dacă depășisem, fără să vreau și fără să știu, bornele unui spațiu interzis, de ce nu apelaseră la soluția radicală despre care Îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
cu grija examenelor, uitase de el și chiar se obișnuise binișor fără. A trecut sesiunea și, În fața bobocului, s-a deschis perspectiva promițătoare a celor trei luni de vacanță estivală, prima lui vacanță mare. Când și-a făcut geamantanul În vederea călătoriei de fix 323 de kilometri care despărțeau Osaka de orășelul său natal, a găsit ceasul buclucaș care, Între timp, nu revenise la sentimente mai bune. Și mort a rămas, deși Toshiro Fujimori i-a aplicat În reluare Întreg complexul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]