7,087 matches
-
o concluzie aiuritoare: neuronii motori se activau când unul dintre cercetătorii din laborator își mișca propriul său braț. Neuronii obișnuiți să miște un membru se activau pur și simplu pentru că maimuța văzuse mișcarea altei ființe și-și mișcase propriul braț imaginar din solidaritate, într-un spațiu simbolic. O parte a creierului responsabilă cu acțiunile fizice era reutilizată pentru a produce reprezentări imaginare. În sfârșit, știința dezvăluise baza neurologică a empatiei: hărți cerebrale, care cartografiau alte creiere care cartografiau la rândul lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
miște un membru se activau pur și simplu pentru că maimuța văzuse mișcarea altei ființe și-și mișcase propriul braț imaginar din solidaritate, într-un spațiu simbolic. O parte a creierului responsabilă cu acțiunile fizice era reutilizată pentru a produce reprezentări imaginare. În sfârșit, știința dezvăluise baza neurologică a empatiei: hărți cerebrale, care cartografiau alte creiere care cartografiau la rândul lor. O minte vioaie botezase rapid descoperirea cu numele de neuroni „maimuța vede, maimuța face“, iar ceilalți îi călcaseră pe urme. La
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
Sylvie nu l-ar fi recunoscut. Era la un pas de a-i spune ceea ce acum devenise o certitudine pentru el: imoralitatea funciară a cărților lui. Două cuvinte care i-ar fi terminat mai rapid decât orice infidelitate, reală sau imaginară. Prelegere la Centrul Medical în șaptesprezece minute. Până la urmă, ea nu-și dorea decât ca el să redevină stăpân pe viața lui, așa cum fusese atâția zeci de ani, de când se întâlniseră la Columbus, în studenție. Bărbatul ei. Bărbatul care se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
doza de feniletilamină. În ultima vreme, asta-l ajutase să scape de mantia serilor de iarnă. Ciudățenia era că nu simțea aproape deloc dorință față de Barbara Gillespie. Poate că o găsea atrăgătoare, la modul abstract. Dar nici măcar acum, schimburile sale imaginare nu treceau niciodată dincolo de îmbrățișări inofensive. Parcă era... ce? Nici rudă, nici prietenă; cu siguranță nu o simplă amantă. O legătură care nu se inventase încă. Nu voia să o posede. Voia doar să cerceteze, cu obișnuita baterie de chestionare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
Unde se sfârșea sinele lui și unde începea al ei? Sinele supura - opera neuronilor-oglindă, a circuitelor empatiei, selectate și conservate cale de atâtea specii datorită valorii lor obscure pentru supraviețuire. Girusul supramarginal al micuței Jess evoca o ficțiune, un model imaginar al modului în care ar arăta corpul ei dacă l-ar imita pe el. Weber văzuse oameni cu leziuni în zona asta - apraxie ideomotorie. Reușeau să agațe un tablou, dacă li se cerea. Dar dacă li se cerea să mimeze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
pe el. Weber văzuse oameni cu leziuni în zona asta - apraxie ideomotorie. Reușeau să agațe un tablou, dacă li se cerea. Dar dacă li se cerea să mimeze că agață un tablou, băteau neajutorați în perete, fără ciocan sau cuie imaginare. Când fetița lui avea patru ani și se uita prin cărțile ei cu poze, fața ei împrumuta expresiile desenate acolo. Un zâmbet o făcea să zâmbească, inducându-i o bucurie de fetiță. O grimasă o făcea să sufere cu adevărat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
deosebit de original al lui Petru Maier-Bianu este greu de definit sau de Încadrat Într-o singură direcție a literaturii române sau universale. El este și roman textualist, și proza optzecistă, și operă de realism fantastic sau magic, și roman cinematografic imaginar. Este și autobiografie, și memorialistică, adică Petru Maier-Bianu În totalitate. Și Înainte de toate, este o carte despre viață și fericire, despre dramele și tragediile mizerabilei, sfîșietoarei epoci. O carte cu rădăcini mai vechi În proza lui Mircea Eliade de exemplu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
finalul unei relații foarte lungi. Mi-am spus să nu uit s-o întreb pe Lisa de niște articole pe tema asta, când o voi vedea de dimineață. Faptul că Tally s-a găsit să mă sune în timpul unei scene imaginare deosebit de grafice care nu ar fi trecut niciodată de CNA - asta dacă filmul nu rula în Franța, desigur - nu m-a ajutat cu nimic. —Bună, Jenny, sunt Tally. Alo? Ești acolo? M-am adunat spunându-mi că viața nu e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
de la maică-sa, se scuză bătrânul în sinea lui. Doar marele spătar Mihai tot măsura desenul îngustându-și deschiderea ochilor ca o linie. Se îndrepta de spate și privea de la distanță apoi cu degetul mic de la mâna dreaptă trasa linii imaginare pe desenul de pe pergament. — Ștefane nepoate, mâine dar nu chiar dis-de dimineață, că am îmbătrânit și mă cam dor oasele la deșteptare, trecând prin fața caselor noastre oprește că vin și eu să te însoțesc la Târgoviște. Biserica Mitropoliei, așa cum au
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
peste uma noizii robotizați”, și „vulgarizează copios unele pasaje grețos-romantice”. Mai aflăm cu nedumerire și că Madam Vintilă devine...domnul Vintilă ” bărbat căruia Îi plac bărbații”, iar „Corina Îl corupe pe Jeff”, cerîndu-i „să-i deseneze pe corp o hartă imaginară a locurilor fierbinți”... E clar că prin roboți, pederaști și pedofile, dramaturgia lui Sebastian scapă de „pasaje grețosromantice”; e clar și că regizorul nu scapă de fixațiile sale. Neclar rămîne pentru mine, În continuare, de ce pentru ilustrarea acestor obsesii, răsfățatul
Jurnal teatral, 4 by Bogdan ULMU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1599_a_2908]
-
parcă în nas, pe linoleumul ros din fața chiuvetei de la bucătărie. Doi stropi roșii și-atât, acum mai bine de-un sfert de veac, dar ei continuă să lucească și azi în acea icoană a ei ce atârnă veșnic luminată în imaginarul meu Muzeu Modern al Durerilor și Suferințelor (alături de o cutie de tampoane și ciorapii ei de nailon, la care o să mă refer acuși). În această icoană apare și sângele care se prelinge la nesfârșit prin strecurătoare în ligheanul de vase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
îndesându-și pe cap căciula din blană albă de miel în timp ce se îndepărtează. Rămași singuri, Smaranda se întoarce către Marius care asistase tăcut la toată convorbirea dintre cei doi. Îi mângâie încet și timid reverul uniformei, parcă îndepărtând niște scame imaginare. Aș fi vrut să te conduc la gară. Nu. E mai bine așa. Știi că nu îmi plac despărțirile pe peronul gării. Am impresia că au ceva irevocabil și definitiv în ele. Partir c'est mourir un peu57... murmură Smaranda
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
ca ale unei fecioare ce-și găsește iubirea mult visată. Orfan de tată, muncise mult să ajungă la Conservator și pentru că nu avusese bani sa-și cumpere o vioară, în primul an învățase să cânte exersând mișcările degetelor peste corzi imaginare. Toți profesorii erau convinși că aveau în față un viitor mare violonist. Dar războiul trecuse peste el cu tăvălugul lui aducător de drame și nenorociri. Înfruntările germano-române din București care au urmat zilei de 23 august 1944, transformaseră în praf
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
apelativele dumneata, apoi la tu și la măi dragule, din clipa în care aflase că era flăcău bun de însurătoare. Și ea era, de altfel, liberă, îi strecurase ca din întâmplare, apucându-se să scuture de pe sacoul lui câteva fire imaginare de praf și suflându-i delicat în obraz fumul parfumat al unei țigări exotice. Când ceasul arăta ora zece și la redacția de știri a televiziunii începea un nou telejurnal, Camelia devenise atât de familiară, încât nu i se păruse
KARMA. NOPŢI DE MĂTASE by DANIEL DRAGOMIRESCU MARIA ARDELEANU-APŞAN () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1614_a_2969]
-
mici (avea o teorie complexă referitoare la buze și sâni). Din cauza acestor însușiri, dar mai cu seamă fiindcă era interesant să-i asculți poveștile care curgeau cu nemiluita, Ioana și Elena îi căutau mereu compania. Erika își povestea aventurile sexuale imaginare și reale cu mult entuziasm. Spunea că prietenul ei o face fericită de mai multe ori în fiecare noapte și că se gândesc serios să treacă la următorul nivel aranjând o partidă de sex în trei. - În general nu prea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
a se rezuma la această a doua formă de expresie (și cunoaștere), care este forma primară, paradisiacă, și în care este respectată postura sa de cititor autentic. Prin vorbirea lui "prețioasă", însă, își îndepărtează iubita pentru a-i păstra identitatea imaginară, pentru a nu altera prin cuvânt imaginea. Cititor și privitor au o identitate perfectă. Cititorul vede în personaj un "tip" pe care tinde să și-l apropie până la identificare. Criticul-analist rupe legăturile, desparte, impune discriminările necesare: una este în viață
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
fericirea sunt false pentru că contrazic realitatea și dezmint experiența omenirii; sunt imorale, pentru ca creează iluzii zadarnice; sunt lipsite de interes, pentru că toate fericirile sunt la fel, cum zice Tolstoi, aici de față." Numai ca, paradoxal, redusă la o simplă consistență imaginară, Adela îl este tot timpul aproape, iar când și-o apropie în mod concret, fizic, și-o îndepărtează, legătura destrămîndu-se pentru totdeauna. Emil, la patruzeci de ani, are de partea sa o "experiență" și un "trecut" care-i inhibă mărturisirea
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
vorbirea inițială încetează, fiind suplinită de vorbirea secundă. Tot așa cum literatura și critica sunt două limbajuri alternative, complementare și exclusive. PRIVITUL. Adela este personajul titular al acestui roman, "realitatea" însăși a romanului, "viața" lui. În același timp, identitatea ei este imaginară, și de acest lucru caută să ne și să se convingă Emil Codrescu de-a lungul întregii cărți. Este deci naturală, prin prezența ei corporală de formă a "perfecțiunii cosmice", și ideală, prin aparițiile el halucinante pentru privitor, acea "tortură
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
provoacă. Fiind și "vie" și "abstractă", întrunește amintitele condiții ale tipicului, detașîndu-se de creator, tăindu-și "cordonul ombilical". Personajul este șansa realizării autorului său, măsura realității operei sale, toi așa cum femeia este măsura realizării erotice a bărbatului. Existența Adelei este imaginară și această preponderență a imaginii asupra naturii fizice, organice a personajului feminin încearcă să o mențină Emil Codrescu. Comportamentul ei i se pare plin de mister și secretele lui încearcă să le dezlege eroul, încearcă să o cunoască. Nu există
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
într-o liniște contemplativă. În acest amestec de incertitudini care este iubirea, corpul iubitei devine certificatul unei prezențe, garanția unei existențe. Dragostea lui Emil pentru Adela este simultan o apropiere fizică treptată, o micșorare a spațiului despărțitor, și o îndepărtare imaginară, necesară "purității" iubirii, dar și coerenței discursului fictiv, imaginar. Astfel încît relația erotică, prin însăși "materialitatea" ei, conține, aparent paradoxal, premisele unei gramatici a Imaginarului. Corpul unei tinere femei aparține Naturii, constată reflexiv Ibrăileanu, este ipostaza ei vie, sublimă, fiindu
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
care este iubirea, corpul iubitei devine certificatul unei prezențe, garanția unei existențe. Dragostea lui Emil pentru Adela este simultan o apropiere fizică treptată, o micșorare a spațiului despărțitor, și o îndepărtare imaginară, necesară "purității" iubirii, dar și coerenței discursului fictiv, imaginar. Astfel încît relația erotică, prin însăși "materialitatea" ei, conține, aparent paradoxal, premisele unei gramatici a Imaginarului. Corpul unei tinere femei aparține Naturii, constată reflexiv Ibrăileanu, este ipostaza ei vie, sublimă, fiindu-i totodată limita, pragul care desparte existența de inexistență
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
suportului ei viu. Amintirea este o secvență din existența celui ce-și amintește, o imagine desprinsă din desfășurarea unui film. Numai că acest "film" este rupt, discontinuu, nimeni nu-și poate aminti "totul", poate doar să-și refacă o unitate imaginară din secvențe disparate. Se și spune, de aceea, cu o expresie curentă, "ce mai roman și viața asta a mea!", subliniindu-se, cu auto-admirație, existența unor episoade excepționale a căror coerență o asigură personajul "autentic", și posibilitatea transcrierii lor într-
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
însoțită de un asemenea halou mnemotic, încît ea însăși pare condensarea tuturor acelor amintiri de care ființa i se leagă, o condensare a Imaginarului. Sunt multe exemple de dimorfism proiectiv care ar putea fi citate*. Legătura dintre amintire, artă și imaginar este precizată de la primele pagini. Astfel, întîiul său amor i-a rămas "în amintire ca o splendidă viziune de artă sau de vis". Perceperea Adelei se produce treptat, urmând etapele unei anumite desfășurări senzoriale: văzul întîi, apoi auzul, tactilul, în
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
Prin despărțirea finală a celor doi, destinul diferit a două posturi narative devine ireparabil. Adela rămâne romanul criticului, "atins" și totodată evadat de sub această atingere, "orizontul" spre care tinde acesta. Un orizont a cărui figură nu este alta decât linia imaginară care unește cerul cu pământul. Natura imaginară a acestei linii se verifică ușor: este ales un anumit reper la orizont, un arbore, un om, o casă, și se merge până acolo. Odată ajuns la punctul luat drept reper, orizontul s-
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
diferit a două posturi narative devine ireparabil. Adela rămâne romanul criticului, "atins" și totodată evadat de sub această atingere, "orizontul" spre care tinde acesta. Un orizont a cărui figură nu este alta decât linia imaginară care unește cerul cu pământul. Natura imaginară a acestei linii se verifică ușor: este ales un anumit reper la orizont, un arbore, un om, o casă, și se merge până acolo. Odată ajuns la punctul luat drept reper, orizontul s-a deplasat. Asemenea linii imaginare sunt înseși
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]