9,812 matches
-
umilită; alături se afla soțul ei, un țăran iute, cu o expresie obtuză, ce ducea în spinare un coș mare plin de tot felul de lucruri învelite și unelte agricole: era cu siguranță un om violent, însă acum bărbia îi tremura și lacrimi de spaimă îi străluceau în ochi. Toate acele suflete sărmane i se încredințau lui. Iar el își închipuia și ce sentimente contradictorii sălășluiau în momentul acela în sufletele confraților ce îl urmau: de ce - se întrebau, ispitindu-se - oamenii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
găsea în intimitatea cortului său ori galopa în solitudine peste câmpuri unduitoare sub mângâierea vântului. în Turingia se îmbătase în fiecare zi și se culcase cu multe femei: tinere hune cu spinarea robustă și puternică, sclave germanice încă adolescente, ce tremurau la vederea sa precum căprioara înaintea lupului, slave înfloritoare, melancolice și liniștite, primite de la Utrigúr, care, deși bătrân și trecut, încă avea o slăbiciune pentru ele. Cu toate acestea, nu reușise să și-o scoată din minte. Pe ea o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
pe genunchii desfăcuți, își legănă ușor umerii largi și se aplecă puțin spre el, fixându-l cu și mai mare atenție. — Și atunci? Ce mai așteaptă? Tu știi că Aventicum e în mâinile noastre? Corpul de gardă s-a predat, tremurând de frică, iar Gundovek s-a închis la Genava cu ce-a mai rămas din armată. Eu am luptat sub comanda lui Etius în Galia și pe atunci era un comandant de mare valoare. Ce s-a întâmplat cu el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
celor care îi făceau loc să treacă: — Mulțumiți Domnului! Mulțumiți Domnului, care s-a îndurat de noi! Sebastianus îi veni de îndată în întâmpinare și se aplecă să-i sărute inelul. — E o zi minunată! îi spuse Anianus, cu vocea tremurând de emoție. — Da: Flavius Etius a venit la timp să ne salveze. — Dumnezeu ne-a salvat! preciză Anianus, corectându-l cu degetul ridicat. Dar Etius, acceptă zâmbind, e îngerul dreptății sale. îl luă pe Sebastianus de braț sau, mai bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
și, strângând pumnii, îl străpunse cu privirea. — Toți sunt morți! strigă mânioasă, dar cu glasul frânt. Acum îl fixa cu ură, de dincolo de vălul de lacrimi, pe care, totuși, părea să și le rețină din răsputeri. Buza de jos îi tremura de furie. — De când? — Ce-ți pasă ție? răspunse ea cu putere, cu vocea schimbată de plâns. Lăsă apoi capul în jos, cu privirea în pământ. în mâna dreaptă încă mai ținea coasta de miel, acum curățată de carne aproape cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
de luptă ale zecilor de mii de războinici se topiră într-un unic și imens vuiet, ce răsună asurzitor pe tot întinsul câmpiei. Huruitul sumbru pe care îl produceau în marșul lor către dușman toate acele neamuri războinice, făcu să tremure pământul sub picioarele lui Balamber. Așadar, asalt general, dar nu pentru el: într-adevăr, puțin mai devreme, Utrigúr îl chemase și-i poruncise să rămână în rezervă. La protestele sale, răspunsese aproape enervat: „Ar trebui să-mi mulțumești. Nu înțelegi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
mi se pare. însemnări? Ce însemnări? Sebastianus nu reușea să înțeleagă. Ochii lui Vitalius se mutară rapid de a unul la altul și se opriră din nou asupra lui. — Re... latarea, spuse. Sebastianus își aminti. Zâmbi, însă colțurile gurii sale tremurau. Ah, da. Relatare... O să mi-o citești chiar tu, după ce o termini, de acord? Dar acum... Vitalius, cu o expresie nerăbdătoare, negă din cap. Nu... eu nu... e în de... sagă, pe calul meu. E acolo și... Gemu, cu dinții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
pe mine și fericit, ieșim pe bariera târgului, cotim la dreapta și intrăm pe drum de cară spre lunca Prutului. Plecasem de la moș Gavril destul de târziu, căldura se făcea tot mai mare și pe câmp, spre Lunca Banului, începuse să tremure apa morților. Câinele se ținea mai mult în umbra căruței. Bătrânul intrase în obișnuita lui muțenie care dura ore și altădată zile, altfel era om bun, însă cam aspru, neînduplecat în hotărâri. De acasă mi se dăduse învoire pe trei-patru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1449_a_2747]
-
o privire mai atentă a lucrurilor, suferă totuși prin ceva care depășește oarecum măsura. Până la urmă, nu știu cum se face, dar victima imperfectă apare a fi mai vinovată decât călăul de mâna a doua, căruia nu este exclus să-i fi tremurat puțin mâna pe pușcă în timp ce trăgea în cineva, ori să-i fi pierit glasul în vreme ce comanda o execuție. În sfârșit, atitudinea creștinească adoptată de Andrei Pleșu mi se pare subminată și de faptul că, dacă el nu poate ridica piatra
[Corola-publishinghouse/Administrative/1914_a_3239]
-
apelor fluviului și a inundării diverselor obiective (terenuri, clădiri, organizații productive, mine, comunicații, instalații edilitare, monumente istorice), iar în acest sens specialiștii din această secție au colaborat cu membrii Secției economico-financiare. Este bine cunoscută tensiunea momentului în care, cu mâna tremurând din cauza emoțiilor, veteranul geologilor, Ion Băncilă, a trasat pe o hartă axul barajului, stabilind definitiv și cu exactitate locul unde avea să fie amplasat barajul.189 Acest eveniment memorabil a avut loc în data de 13 aprilie 1962. Secția tehnică
Dunărea. Geopolitică şi negociere by Ciprian Beniamin Benea [Corola-publishinghouse/Administrative/1419_a_2661]
-
au fost transportați sau ce s-a întâmplat cu ei. Încă mai erau aduși oameni pe care-i întindeau pe pământ. Trebuia să aibă cineva grijă și de ei, așa că am rămas. Lângă mine era o fată care plângea și tremura din toate încheieturile. M-am așezat lângă ea și am încurajat-o până a venit ambulanța: „Totul o să fie bine, o să fie bine...“ Între timp am îngrijit mai multe persoane, toți erau livizi la față. Parcă erau niște stafii. Printre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
e o chestie de obișnuință, dar iau mereu notițe la serviciu. Oricum trebuie să trec totul în raportul zilnic. Am vrut să scriu că accidentul a avut loc la ora 8:10, dar pixul se mișca și nu puteam scrie. Tremuram din toate mădularele, dar nici nu puteam sta degeaba. Nu mai vedeam literele. Mi s-a pus negru în fața ochilor. Nu înțelegeam ce mi se întâmplă. La scurt timp am aflat că Takahashi își pierduse cunoștința și leșinase. Un coleg
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
găsit prăbușit pe jos. A venit în birou să ia o targă și s-a întors la el. Împreună cu alt coleg l-au pus pe Takahashi pe targă și l-au transportat afară. Nu mă puteam duce să-i ajut. Tremuram tot. Nu mă puteam mișca. În cele din urmă am apăsat tasta de apelare a telefonului din stație. Am încercat să sun la Biroul Central și să le spun să trimită ajutoare, pentru că Takahashi a leșinat, dar tremuram groaznic și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
-i ajut. Tremuram tot. Nu mă puteam mișca. În cele din urmă am apăsat tasta de apelare a telefonului din stație. Am încercat să sun la Biroul Central și să le spun să trimită ajutoare, pentru că Takahashi a leșinat, dar tremuram groaznic și nu puteam să articulez nici un sunet. Tremuram așa de tare, încât mă gândeam că îmi va fi imposibil să mă duc a doua zi la muncă. Am început să verific hârțoagele pentru ziua următoare. Voiam să fac ordine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
cele din urmă am apăsat tasta de apelare a telefonului din stație. Am încercat să sun la Biroul Central și să le spun să trimită ajutoare, pentru că Takahashi a leșinat, dar tremuram groaznic și nu puteam să articulez nici un sunet. Tremuram așa de tare, încât mă gândeam că îmi va fi imposibil să mă duc a doua zi la muncă. Am început să verific hârțoagele pentru ziua următoare. Voiam să fac ordine cât mai puteam. Deja chemaseră ambulanța să ne ducă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
metrou și ne anunțase. Începuse să se simtă rău și coborâse cu o stație înainte de Nijūbashi. Apoi se urcase în următorul metrou și mersese până la Kasumigaseki. Hishinuma s-a întors în birou. „Oare ce-o fi chestia aia din pungă? Tremur tot! E prima oară în viața mea când mi se întâmplă așa ceva! Lucrez de mult timp la birou, dar n-am văzut niciodată așa ceva!“, i-am spus. A coborât de pe peron odată cu Takahashi care era transportat pe targă. Și Hishinuma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
obiceiul să-mi scot uniforma, ca nu cumva să se ude. Pentru că în uniformă era impregnat gaz sarin, a fost foarte bine că am dat-o jos. Și că m-am spălat pe față. În momentul ăla am început să tremur într-un hal fără de hal. Nu semăna cu frisoanele din timpul unei răceli. Era mult mai îngrozitor. Nu îmi era frig și, totuși, mă scuturam din toate mădularele. Am încercat să-mi încordez stomacul, dar tot nu mă opream din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
să merg. În loc să rămân cu grupul „bolnavilor“, m-am urcat în următorul metrou. A venit imediat (atunci metroul de pe linia Chiyoda n-a mai oprit la Kasumigaseki, a mers mai departe). Cum am intrat în metrou, au început să-mi tremure picioarele. Dintr-odată nu am mai văzut nimic. De parcă se făcuse brusc noapte. „Măi să fie! Mai bine rămâneam împreună cu ceilalți.“ Începeam să regret. Când am ajuns la Omote-sandō, l-am întrebat pe un supraveghetor din stație: - Nu știu de ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
umbrelei cu apa dintr-o sticlă și apoi a aruncat-o în portbagaj. Cu toate că fusese extrem de precaut, gazul sarin începuse să-și facă efectul și asupra lui. Nu putea să vorbească normal, respira foarte greu. Pulpa de la piciorul stâng îi tremura incontrolabil. Speriat, Hirose și-a injectat imediat în coapsă antidotul cu sulfat de atropină, pe care i-l dăduse Hayashi Ikuo. Pentru că era expert în chimie, știa cât de puternic poate fi gazul sarin, dar fusese chiar mai toxic decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
am văzut pe bărbatul de mai înainte, grămadă pe jos. Căzuse chiar lângă scaune, paralel cu ele. Nici mie nu-mi era bine. M-am dus la țâșnitoare și am făcut gargară. A început să-mi curgă nasul. Picioarele îmi tremurau. Nu mai puteam să respir. M-am așezat pe bancă. După aproximativ cinci minute, bărbatul era cărat afară pe o targă și metroul plecase deja. Observatorul din stație a venit la mine și mi-a zis: „Vă rog să informați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
trasă pe ochi. Nu mă durea nimic, doar că nu mai vedeam. Nasul îmi curgea ca apa la robinet. Respiram greu, ca și cum de-abia alergasem la un maraton. Mi se înmuiaseră genunchii. De la brâu în jos îmi era frig și tremuram. Alți cinci-șase pasageri au fost aduși în birou. Doi dintre ei se aflau pe tărgi. Erau vreo patru-cinci oameni în birou și nici ei nu știau nimic. Ne întrebau pe noi ce se întâmplase. După vreo douăzeci-treizeci de minute a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
purtam aceleași haine, în care era impregnat mirosul de gaz sarin. De aceea, la scurt timp, cadrele medicale au început și ele să aibă probleme cu ochii. În timpul dimineții înghețasem tun. M-au învelit cu o pătură electrică, însă tot tremuram ca varga. Presiunea sângelui a crescut până la 180. Cel mai mult am avut 150. Nu pot spune că eram speriat, mai degrabă confuz. Am fost internat timp de douăsprezece zile. Toată vremea am avut dureri de cap groaznice. Două nopți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
și am făcut asta...“ - Pentru noi, ca rude, cel mai dureros este faptul că amintirile cu familia i-au fost furate. Parcă mi-a înfipt cineva cuțitul în inimă. Înfiorător. Câteodată, când îi vorbesc despre trecut, vocea începe să-mi tremure. Atunci Shizuko mă întrebă: „Frățiorule, ești bine?“ Conform regulilor din spital, orele de vizită se termină la 20:00. Însă în cazul lui Tatsuo mai trec cu vederea. După vizită ia rufele murdare ale lui Shizuko, se urcă în mașină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
M-am grăbit să ies din metrou. Eram amețit, dar puteam să merg cât de cât. Mă țineam de balustradă și urcam scările clătinându-mă. Eram conștient că mă puteam prăbuși în orice clipă. Simțeam că se întâmpla ceva ciudat, tremuram din tot trupul. Ce să fac? Unde să mă duc? În mod normal treceam la linia Hibiya, dar am auzit un anunț: «Din cauză că s-a produs un accident pe linia Hibiya metrourile sunt oprite!» În momentul acela mi-am dat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
au externat în unsprezece zile. Ar fi trebuit să mă externez după cel puțin cincisprezece. Și după ce m-am întors acasă, la fel. De câte ori mă atingeam cu piciorul de tatami sau atingeam lucruri reci, acea teamă reapărea. Când rămâneam singur, tremuram de frică. Toți se retrăgeau în camerele lor din sufragerie și teama mă cuprindea din nou. Stăteam singur în baie și eram speriat. O chemam pe soția mea să mă spele pe spate și îi spuneam: «Stai cu mine până
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]