9,812 matches
-
speriat, am rămas cu gura căscată, fără să scot un cuvânt. «Cccee?», am întrebat în cele din urmă. A urlat la mine: «Fă ce ți se spune!», fără să-mi dea vreo explicație. Mi-a dat doar un ordin. Îmi tremurau genunchii. Ceilalți colegi ai mei erau stupefiați. Se strânseseră toți într-un colț și șușoteau: «De ce mucosul ăla...». Însă am câștigat. Mucosul ăla a făcut o cursă frumoasă! Chiar așa! Pare un basm. E o întâmplare pe care nu o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
vine. Am încercat să pun mâna pe pământ, așa. Nu se întâmpla nimic. Pământul era normal. Nu înțelegeam de ce. Mi s-a făcut frică. Apoi m-a luat durerea de cap. Avem ceva la ochi. Vedeam întunecat. Mergeam și îmi tremurau picioarele. Nu credeam că există vreo legătură între simptomele mele și ale celorlalte persoane care leșinaseră la Kodemmachō. Nu m-am gândit până într-acolo. Deloc. M-am târât până la stația Ningyōchō. În metroul de pe linia Toei era întuneric. Mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
fi fugit toți de acolo. Nu-i așa? Pentru că nu era așa, ci puțin dulceag, toți au rămas. La casa de bilete totul era în ordine, vânzătorii stăteau liniștiți. Când să trec de bară, mă cam clătinam. Am urcat scările tremurând, am ieșit la suprafață și am rămas uimit. Afară era întunecat. Apoi am mers puțin și mă gândeam că e prea întuneric. M-am ghemuit în fața unei clădiri. Am stat nemișcat două-trei minute în poziția asta. Era multă lume pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
eu, nu mai erau decât două stații. Pentru că metroul se oprise, m-am gândit că puteam să merg pe jos atâta drum. M-am îndreptat spre ieșire. Dar, între perete și aparatul de curățat automat am zărit un bărbat care tremura din toate încheieturile. Își pusese jos geanta. Dintr-odată a căzut ca secerat pe partea stângă. Apoi s-a auzit un strigăt ciudat din partea opusă: «ăăăuu!». Se pare că acea persoană era Wada Eiji, care în cele din urmă a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
odihnit puțin. Am așteptat să se facă schimbul de tură. Trenul meu nu se putea mișca dacă nu venea cineva să mă înlocuiască. În acest timp, starea mea a rămas aceeași. Îmi curgea nasul și totul devenea din ce în ce mai obscur. Nu tremuram și nu aveam dureri. În sfârșit, a apărut colegul meu, iar pe la prânz m-am dus cu salvarea la spital. Am ajuns la spitalul Tajima. Aici nu era nici un pat liber, așa că m-au trimis în Setagaya, la spitalul Central
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
unde este iarbă, am văzut mai multe persoane care stăteau, pe vine. «Ce-o fi cu oamenii ăștia?» Erau destul de mulți. După ce am traversat trecerea de pietoni, am văzut o mare de oameni care stăteau jos. Erau doi cărora le tremurau teribil picioarele. Toți se țineau de burtă. Nu numai că aveau convulsii, dar picioarele le „fluturau“. «Ce o fi cu ei? Or fi epileptici?» Presupunând că sufereau de boala asta, tot nu s-ar fi manifestat în halul ăla. Deși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
călătorii leșinați. Au fost câțiva care au fost suiți în camioane. Le-am spus: «Ar fi bine să mă odihnesc puțin», dar ei mi-au răspuns: «Ba nu ar fi bine deloc. Urcă în mașină!» Nu mai puteam de frig. Tremuram ca varga. Transpiram. M-au urcat în mașină, iar șoferul m-a întrebat unde ar fi recomandat să mergem. Am spus: «Tsukiji.» Tot aveam de gând să merg la muncă. Mai erau și alte persoane în mașină, nu numai eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
ajunseserăm până la al treilea vagon din spate. Acum trebuia să mergem în sens invers. Era destul de mare îngrămădeala în stație. În timp ce mergeam, am văzut o femeie care părea să aibă o criză de epilepsie. Era căzută lângă peretele din stație. Tremura din tot trupul, avea convulsii. Era întinsă cu fața în sus. O femeie tânără. Un bărbat tânăr o întreba. «Hei, ce s-a întâmplat?» Mă uitam la ei și mă întrebam ce s-o fi petrecut. Nu m-am oprit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
ar putea avea vreo legătură cu explozia accidentală. Credeam că i se făcuse rău pentru că se urcase într-un metrou supraaglomerat. Am mai mers puțin și, de data aceasta, am văzut un bărbat la cincizeci de ani leșinat aproape de șine. Tremura mult mai tare decât femeia dinainte. În jurul lui se aflau trei sau patru persoane care-l întrebau ce s-a întâmplat. Întâi am văzut o femeie căzută la pământ, apoi un bărbat. Există sprayuri paralizante pentru a ține la distanță
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
nici cea mai vagă idee despre ce se întâmplase în față. Cred că și cei de lângă mine erau în aceeași situație. Mă îndreptam spre ieșire și înjuram pe sub mustață. Apoi, am zărit oameni întinși pe jos, cu spume la gură, tremurând. «Ce se întâmplă aici?» Aproape de mine se afla un bărbat care avea convulsii, făcea spume la gură, avea un fel de criză de epilepsie. Mă uitam la el cu gura căscată. Mi-am dat seama că treaba este serioasă. Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
pe jos. Dacă mă grăbeam, ajungeam la firmă puțin după 9:00. Am luat de sus punga de hârtie și am coborât. Puțin mai în față, lângă o coloană am văzut un bărbat întins cu fața în sus pe jos. Tremura din tot trupul și de-abia respira. Am rezemat geanta de hârtie de perete și am prins picioarele bărbatului. Dar tremura atât de tare, că nu puteam să le țin deloc. Avea ochii închiși. În final bărbatul acela a murit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
coborât. Puțin mai în față, lângă o coloană am văzut un bărbat întins cu fața în sus pe jos. Tremura din tot trupul și de-abia respira. Am rezemat geanta de hârtie de perete și am prins picioarele bărbatului. Dar tremura atât de tare, că nu puteam să le țin deloc. Avea ochii închiși. În final bărbatul acela a murit. A fost a unsprezecea persoană decedată. Domnul Tanaka din Urawa, avea cincizeci și trei de ani, la fel ca și mine. Nu sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
În jurul lui stăteau doi observatori din stație și alți cinci trecători. Toți ne dădeam cu părerea: «Stai cu capul ridicat», «O să te simți mai bine dacă stai întins.» Era întins cu fața în sus și cu ochii pe jumătate deschiși. Tremura din tot trupul. Dacă nu m-aș fi băgat și mi-aș fi văzut de drumul meu, cred că n-aș fi pățit nimic. Am crescut în suburbia orașului și nu sunt genul de om care să treacă mai departe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
Mai întâi echipa de salvare i-a dat primul ajutor lui, însă, din păcate, se pare că a fost prea târziu. În timp ce-l căram, în sufletul meu îmi dădeam seama că nu mai avea nici o șansă, dar... Începuseră să-mi tremure picioarele. Totul în jur era întunecat. Aveam impresia că se lăsese seara. Totuși cerul era senin, fără nici un nor. Habar nu aveam ce se întâmpla cu mine. M-am așezat clătinându-mă lângă rondul de flori de la gura de metrou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
închid magazinul, nu puteam să o fac așa, pur și simplu. Multe lucruri erau scoase afară. Le-am aruncat pe toate înăuntru: ziarele, revistele. Am închis magazinul, am urcat scările în grabă și am ieșit afară. Deja îmi simțeam picioarele tremurând, mă clătinam. Am început să tușesc. În apropiere am văzut un observator pe care îl știam. Deja i se înroșiseră ochii. Și mie la fel. Erau cărate afară mai multe persoane leșinate. Asta e datoria angajaților de la metrou. Oricât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
afară.» La birou nu răspundea nimeni. Intra numai robotul. Am lăsat un mesaj: «Sunt Sugimoto din Kodemmachō, s-a întâmplat așa și așa...» Unii dintre călătorii care erau acolo stăteau în fund pe jos, alții erau întinși pe asfalt. Cu toate că tremuram, am rămas pe loc și îi priveam fix. Apoi au venit doi bărbați de la firmă. M-au văzut și au zis: «Uite-o! Uite-o! Pentru că nu mai ai voie să intri în magazinul de la Hatchōbori te rog să te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
o auzeam, mă gândeam: Iar este o defecțiune, un accident.» Nu neapărat că o vedeam ca pe o treabă personală, dar nu îmi făceam prea multe griji. Acum îngheț din vârful picioarelor până în vârful capului. Parcă mă lovește ceva. Îmi tremură genunchii. Oare o fi din nou sarin?» Asta e o mare problemă. Cum aud sunetul alarmei, intru în panică. Așa sunt acum.“ „Era un copil ascultător. Chiar așa era.“ Kichirō Wada (64 de ani) și Sanae Wada (60 de ani
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
dă să plece, din nou, în casă. Sorina, însă, rămâne lângă ușa rece și nemișcată a liftului și bate cu degetul în ea. Sorin, care n-a văzut nimic, dar a auzit totul, se face alb ca varul, începe să tremure și abia-abia reușește să mai spună: Da, poate că ai dreptate. Este ceva acolo. Hai, să mergem înapoi, în casă, te rog! Ei, așa - da! Parcă mai merge! Ce băiat cuminte și blând a devenit frățiorul ei! Foarte mulțumită de
Sorin şi Sorina : Povestiri by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/372_a_1293]
-
da! Parcă mai merge! Ce băiat cuminte și blând a devenit frățiorul ei! Foarte mulțumită de tot, Sorina îl ia de mânuță și... Au ajuns, din nou, în camera lor. Obrăjorii lui Sorin sunt foarte palizi, mâinile continuă să-i tremure... Ce-i cu tine, ce ai, te doare ceva? Nu, nu, nu știu - face băiețelul. Parcă nu mă simt bine. Dar să știi că broscuța nu vine la copiii cuminți și ascultători, ci numai la cei răi. La tine n-
Sorin şi Sorina : Povestiri by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/372_a_1293]
-
bine ascuțite, urmând ca, la momentul potrivit să treacă la atac. Câinele, însă, a mârâit scurt o dată, asta voind să însemne: „Dacă jivina e pusă pe rele, am eu ac de cojocul ei!” Apoi s-a apropiat de mogâldeața care tremura toată, a mirosit-o îndelung, a privit o cu multă chibzuință și, pe urmă, a mârâit încă o dată: „Nu vă temeți, nu-i guzgan sau vreun alt răufăcător. E numai un iepuraș mic și tare neajutorat”. Știi, surioară, eu cred
Sorin şi Sorina : Povestiri by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/372_a_1293]
-
un junghi! În culmea spaimei, mă gândeam că poate e persoana pe care o sunase Olaf, văzuse afișat numărul și voia să identifice apelantul. Motiv în plus ca să nu răspund. Mă felicitam că nu am robot. În sfârșit se opri. Tremurând, mă întinsei pe canapea. Soneria telefonului o luă de la capăt. Apucai aparatul și mi-l lipii de tâmplă ca pentru a mă sinucide. Cu un glas sugrumat, murmurai formula obișnuită. -Domnul Bordave? -Chiar el. -Domnul Brunèche la aparat, pivnicerul dumneavoastră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1943_a_3268]
-
pe nume. La școală, eram strigată pe numele de familie, pe care, din fericire, l-am schimbat. -De ce din fericire? -Pentru că patronimul meu era Baptiste, un prenume de bărbat. E ciudat să fii strigată Baptiste la tot pasul. Tremuram. Se așternu tăcerea. -Pe de altă parte, reluai, este un nume care îți dă dreptul să botezi 1. Ai putea așadar să alegi un prenume. Când vorbești cu dumneata însăți, cum te numești? -Nu mă numesc în nici un fel. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1943_a_3268]
-
degrabă mori decât să spui asta. Nu contează că lucrul acesta nu interesează pe nimeni. Înțelegi că adevărata natură a secretului este o decizie intimă. Te gândești, te gândești la asta tot mai mult. În fiecare dimineață, mergând la școală, tremuri apropiindu-te de faimosul zid: ghiveciul de flori este încă mutat? Proprietara ghiveciului de flori a observat scandalul, a pus ghiveciul la loc? Atunci când constați că ghiveciul de flori este încă acolo unde l-ai pus, inima îți bate cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1943_a_3268]
-
În ultima zi de concediu, spusese Teia, ascultând discuțiile de jos. Da...numai noi mergem În prima zi...sper să nu ne pară rău...zâmbise Andreea. Va trebui să mergem mai repede spusese ea, către fiica sa care Începuse să tremure de frig și de umezeală. Briza mării la acea oră era așa de rece și de umedă Încât toți cei ce se aventuraseră pe plajă mergeau zgribuliți. Andreea propusese o alergare ca Înviorare, până la malul mării. Ideea fiind bună, ambele
În vâltorile Dunării de Jos by Flora Mărgărit Stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1138_a_2049]
-
scuză. Pe toți i-am făcut să se scoale cu noaptea-n cap și cel mai rău ar fi să fie Înnorat. Din nou Îi era frig și ar fi vrut să se adăpostească undeva, iar Silviu observând o cum tremura, propusese să aducă pătura din mașină. Mai bine intrăm toți , propuse tatăl, mai avem ceva timp de așteptat. Cum nu obiectase nimeni, se Îndreptaseră spre mașina parcată aproape de plaja de nisip, doar că Silviu se grăbise să deschidă portiera din
În vâltorile Dunării de Jos by Flora Mărgărit Stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1138_a_2049]