6,297 matches
-
globalizării, în special prin de-reglementarea piețelor financiare și monetare. Mijloacele prin care societățile interne ar putea fi administrate pentru a se reduce inegalitățile, provocate de structurile sociale moștenite și accentuate de dinamica naturală a pieței, au cunoscut un vizibil declin. În plus, dispariția multor industrii tradiționale în economiile occidentale, efectele schimbărilor tehnologice, concurența din ce în ce mai mare pentru investiții și producție și mobilitatea capitalului au subminat puterea de negociere a sindicatelor. Suveranitatea capitalului a început să domine atât asupra comportamentului intervenționist al
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
democrațiile liberale sunt într-un proces de construcție a unei păci separate. Globalizarea economiei mondiale înseamnă că mai sunt puține obstacole în calea comerțului internațional. Liberalii doresc să elimine influența statului în relațiile comerciale dintre firme și dintre indivizi, iar declinul suveranității economice naționale este un semn că influența corupătoare a statului se diminuează rapid. Companiile transnaționale și piețele de capital exercită o influență semnificativă asupra formei economiei mondiale, omogenizând în același timp economiile politice ale tuturor statelor membre ale comunității
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
universal valabilă sau că punctul terminus al dezvoltării politice este întotdeauna democrația liberal-capitalistă. Mai recent, realiștii au subliniat extinderea puterii și a competențelor statului ca rezultat al ultimului val al militantismului islamic antioccidental o răsturnare semnificativă pentru liberalii care anticipaseră declinul iminent al statului-națiune în viața modernă. Islamismul este o provocare directă la ipotezele liberale privind finalitatea economiei și a politicii într-un consens capitalist liberal. Provocările neprevăzute de acest fel au surprins liberalismul nepregătit, suscitând întrebarea dacă drumul liniar al
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
apariția noilor state mercantiliste, mai dispuse ca niciodată să utilizeze forța în atingerea scopurilor economice și politice. Acumulările naționale de surplus de capital erau considerate ca fiind cauza principală pentru căderea unui sistem internațional relativ pașnic (cu toate că Lenin credea că declinul hegemoniei britanice și echilibrul de putere în schimbare contribuiseră, într-un mod secundar, la relaxarea constrângerilor asupra forței în relațiile dintre statele capitaliste principale). Lenin și Buharin opinaseră că ideologiile naționaliste și militariste puseseră în umbră loialitățile de clasă și
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
hegemonie, când un stat dominant era capabil să își folosească puterea pentru a crea și a impune regulile instituționale necesare pentru a susține cooperarea dintre state. Spre sfârșitul anilor '70, însă, puterea relativă a Americii era în mod evident în declin, dar cadrul instituțional pe care l-a susținut după cel de-al Doilea Război Mondial, pentru a facilita cooperarea economică internațională, nu se prăbușea. Cum putea fi explicat acest lucru? În cartea sa din 1984, After Hegemony, Keohane a propus
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
pentru propria supraviețuire, și pentru că puterea este garanția supremă a supraviețuirii, neorealiștii cred că statele măsoară în permanență propria putere cu cea a altor state. Ele urmăresc permanent dacă poziția lor în ierarhia puterii internaționale este stabilă, dacă este în declin sau în creștere, temându-se de declin mai presus de orice. De aceea, neorealiștii sunt sceptici față de cooperarea internațională: dacă statele sunt preocupate de avantajele relative, nu vor favoriza cooperarea atunci când se tem că propriile avantaje vor fi mai mici
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
garanția supremă a supraviețuirii, neorealiștii cred că statele măsoară în permanență propria putere cu cea a altor state. Ele urmăresc permanent dacă poziția lor în ierarhia puterii internaționale este stabilă, dacă este în declin sau în creștere, temându-se de declin mai presus de orice. De aceea, neorealiștii sunt sceptici față de cooperarea internațională: dacă statele sunt preocupate de avantajele relative, nu vor favoriza cooperarea atunci când se tem că propriile avantaje vor fi mai mici decât cele ale altora. Chiar dacă un acord
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
criză a valorilor? Unii susțin că da, deoarece viața celor mai mulți dintre noi se desfășoară fără suflet, fiind subordonată unor feroce interese personale, egoiste. Nesiguranța, frica chiar de ceea ce ar mai putea pune la cale cei din jurul nostru reprezintă dovezi ale declinului moral al lumii de astăzi. Alții, dimpotrivă, cred că libertatea pe care o avem În prezent de a ne alege singuri criteriile vieții este un semn de vitalitate spirituală a societății, chiar dacă valorile pentru care unii optează se dovedesc uneori
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
decisivă a lui Foucault din Cuvintele și lucrurile, unde literatura modernă este considerată o invenție epistemică concomitentă cu biologia, istoria, hermeneutica și economia (Înlocuind Literele, istoria naturală, teologia și, respectiv, știința bogățiilor). În toate cazurile, ceea ce contează ca explicație a declinului instituției literare este supralicitarea literaturii după modelul supralicitării umaniste a „omului”. Literatura și-a revendicat o transcendență pe care nu și-a putut-o asuma, la fel ca „omul” revoluțiilor sau, În alt fel, ca supraomul nietzshceean, care nu și-
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
originea acestei supralicitări, atunci cînd literatura s-a pliat pe o estetică a libertății care a dus-o la autarhie și a ridicat-o deasupra cotidianului, societății, vieții, la fel cum sufletul se Înalță din corp, părăsindu-l. E drept, declinul literaturii este studiat mai degrabă tematic de Marx, pus În relație cu științele umane de Ruffel și rămîne să fie explicat În cea mai foucaldiană manieră de Ranciere prin Înlocuirea unei poetici cu o alta (reprezentativă cu expresivă). Cartea, mai
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
care debordează granițele unui gen literar, echivalentă cu ființa literaturii - așa cum Daseinul este echivalentul ființei umane. Dacă vorbim despre literatură, vom vorbi automat despre poezie, indiferent de genul literar la care ne referim. Această concepție despre literatură este astăzi În declin. În cultura și spațiul academic anglo-saxon, Încă din anii 1970, ea se vede amenințată. În Franța Însă continuă să dăinuie, dar, semn irefutabil de Îmbătrînire, este astăzi confirmată cu statutul de doctrină academică: literatura adevărată este poetică: Chevillard, Echenoz - toată
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
diferențele culturale care fac distincte discursurile despre contemporaneitate emise de cultura franceză de cele produse de “anglo-saxoni”. Deoarece nu cred că tradiția nu-și pune amprenta pe ele așa cum nu cred că, deși se anunță de o vreme, că momentul declinului “caracterului național” a venit. Diferențele dintre cele două - cel puțin - weltanschauung-uri nu sînt de neobservat. Citind astăzi un articol din presa literară scris de un absolvent de litere Îți poți da aproape Întotdeauna seama dacă el a terminat franceza
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
littérature - că destinul social al literaturii a fost pecetluit de momentul autonomizării ei , Începînd cu poezia, după mijlocul secolului al XIX-lea. Din acel moment, literatura Îsi urmează ineluctabil calea de produs de nișă. Apariția noilor medii electronice Îi accelerează declinul, dar, pe de altă parte, Într-o primă etapă, cel puțin, Îi vine În ajutor troian ajutor! dînd-o la televizor, pe internet sau la cinema. Literatura este aproape de a fi ajuns un simplu semn publicitar: nu trebuie să citești Paulo
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
omul se cunoaște deja prea mult pe sine - cu alte cuvinte se plictisește de moarte de el Însuși. Acele ennui, spleen și toate celelalte plictiseli artizanale care vor mai fi existînd nu aparțin omului modern, individualizat, În virtutea desăvîrșirii vreunei evoluții - declin spenglerian, escatologie new age sau mai știu eu ce apogeu al dialecticilor de toate culorile - ci ca rezultat al suprasaturației de sine. În cele din urmă, ne-am ajuns, cu toate că două mii de ani e puțin, iar din cele două abia
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Marguerite Yourcenar, Michel Tournier, Julien Gracq sau Romain Gary, apoi Patrick Modiano și Jean-Marie Gustave Le Clézio - semne că tranziția palinodică și ablutivă a literaturii franceze se Încheie. Abia acum se face simțită influența lui Samuel Beckett, scriitorul paradigmatic al declinului modernității occidentale. Prin el, printr-o scriitoare excepțională a anilor 1980 care-i continuă viziunea - Marie Redonnet -, intrăm Într-o perioadă de convalescență a literaturii, a omului care se predă, dar nu moare, ceea ce m-am hotărît să numesc literatura
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
fără rezonanță publică. În ceea ce privește romanul, cred că am acoperit toate marile curente importante astăzi În Franța - fără să fi vorbit Însă despre literatura francofonă, tot mai Încurajată Într-un moment În care răspîndirea limbii franceze În lume se află În declin. N-am vorbit Însă despre mulți autori importanți - aducînd Însă În prim-plan unii mai puțin cunoscuți, dar traduși În limba română, ca de pildă Emmanuel Adely. Lipsesc Pierre Michon și Pierre Bergounioux, doi dintre cei mai prizați romancieri În
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
imigranți ca Salman Rushdie. People-izarea literaturii franceze tinde să se provincializeze, referințele ei fiind foarte puțin cunoscute În afara granițelor naționale. Beigbeder a publicat romanul 99 F la momentul oportun: un roman francez care vorbește despre „ontologia publicității” a Încetinit puțin declinul influenței franceze În Europa; un francez care, spre deosebire de Michel Houellebecq, nu refuză afișarea, cultivă mondenul și decide să nu opună Literatura Sistemului ci să o hrănească din interiorul sistemului. Literatura franceză de astăzi este dominată, cantitativ, de autoficțiune: de voința
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
invizibil", scrisă în 1962 și publicată în 1974, pare a fi fost cizelată-n timp, pentru că îi lipsește epicul cu desăvârșire. Am mai putea cita "Hercule ridicând cerul pe umeri", "Măria sa puiul de cuc", "Orologiu de gheață", "Don Juan în declin", scrise în 1942, 43, 44 și reluate în 1966. Baladele sunt mai rare în perioada 1965-75, deși sunetul lor se face auzit în poemele ale căror motive de meditație ar fi: izvorul și țărâna, luna și soarele, arderea, somnul, sărutul
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
sus, în munți de ftizie". Portul țărănesc, așa cum îl evocă Zilieru, ne trimite la Gh. Tuleș sau la Gh. Talaz, din perioada interbelică. "Solfegii de culori pe albe ii/ Și brume moi de arginți pe fote-n fir/ Cum în declin de toamnă trandafirii/ Dulci răni rupând, înalță muguri vii". Sau, iată-l pictând un vas din Oaș: "Din ceramică de Oaș, incendiai cu iederă odaia/ Și-n golful sângelui mustit, văpaia./ Intra-n flaming cu toamna în declin.". Albastrul de
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Cum în declin de toamnă trandafirii/ Dulci răni rupând, înalță muguri vii". Sau, iată-l pictând un vas din Oaș: "Din ceramică de Oaș, incendiai cu iederă odaia/ Și-n golful sângelui mustit, văpaia./ Intra-n flaming cu toamna în declin.". Albastrul de Voroneț trezește acorduri muzicale și amintiri robite de tăceri: "Ce înger de pe Voroneț mi-nvie albastru-n pleoape? " Poezia interioarelor nu desprinde nostalgii produse de mătăsuri, plușuri, mobile de mahon, ca la parnasieni, ci scoarța muntenească undită cu
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
să se oprească la un "cuvânt" care să-i dea posibilitatea asociațiilor și a divagațiilor; de exemplu, versul "Ce tânăr ești" evocă amintiri legate de femeia iubită, care i-a mărturisit admirativ și afectuos iubirea, și de atunci a început declinul: "am început să mor, și tot ce mi se întâmplă vine să-mi șuiere în auz și mi-a venit vremea zilelor numărate". Versurile continuă într-o lungă meditație asupra actelor vitale și asupra trecerii, ce-l va integra treptat
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
cităm în acest sens ceașca cu ceai, șifonierul, bila de fildeș, burghiul, un fel de ființă fantastică ce își recapătă tinerețea. Capitolul III din "Julien ospitalierul" cuprinde poeme în proză și poeme în care starea elegiacă este dublată de durerosul declin biologic: Acel lucid de spaim-al unui ceas/ Mă caută stăruitor prin lume." Există în poezia lui E. Brumaru "elemente balcanice, concretizate în intenții picturale, în cantitatea de natură moartă în care vibrează o lumină ca o muzică, ce dă extaze
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
cu Leonid Dimov și Florin Pucă, repetă lumea și universul cunoscut din celelalte volume. Marin Mincu se-ntreabă dacă acceptăm o astfel de poezie: "un poet ca Mircea Ivănescu reprezintă o pistă exotică, dar fără viitor a liricii europene în declin".3 Cert este că Mircea Ivănescu își creează în poezie un stil în care lecturile (Thomas Mann, Ruskin, Faulkner) se îmbină cu trăirile interioare într-un cântec continuu subtil și nuanțat; un cântec în cercuri concentrice pe care revin personaje
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
1970; "În așternerea văilor", Editura Cartea Românească, 1974. N. Oancea ne comunică în versuri concentrate sentimentul trecerii timpului, al nunții, al morții; el cântă femeia, iubita, cu o inocență care ține de copilărie și adolescență până-n momentele în care deslușește declinul: "E ritm sau numai, către întoarsa/ roată a lumii, luceafăr prelung ca pe un vis mă deslușești/ morții în care prea viu am să ajung." Ceea ce apare obsesiv în poezia lui N. Oancea este sentimentul permanentei întoarceri, al repetabilității, existent
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
jertfa rănilor aripă." Ipostaza este aceea a lui Don Quijote, ultimul cavaler fără prihană, solitarul născut din cearta "trecătorului cuvânt'' cu eternul timp. Cuvintele nu-i mai ajung, cuvintele tac, nu-i mai pot cuprinde zbuciumul, lumina, singurătatea. Iată-l consemnând declinul biologic: Iar cade noaptea lent în trup/ și trec prin frunze ochi de lup/ iar urcă toamna lângă stele cu pleoapele-mi, prin ceață grele". Iluzia castelelor în Spania sau încercări de a atinge absolutul descoperim și în poezia lui
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]