7,345 matches
-
meu o placă de surf la mâna a doua, pe care am lăsat-o acolo. Oare ce s-o fi întâmplat cu ea? Acum, când am un moment liber, cel mult mă duc la jocurile de noroc (râde). Nu, nu desenez. Sunt genul de persoană care, dacă se apucă de ceva, nu se lasă. Am nevoie de mult timp. Sunt destul de ocupat la muncă în martie. Eu mă ocup de zona Kasumigaseki. Pe banii Guvernului se cumpără multe aparate, se fac
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
noastre. - Lăsând la o parte nivelul la care ați ajuns, Vajrayana ocupă un loc important în doctrina Aum, de aceea are o importanță deosebită? Înțeleg ce vreți să spuneți, dar din punctul nostru de vedere, aceasta era ca o prăjitură desenată pe hârtie. E ceva total diferit de ceea ce facem și gândim în mod normal. E mult prea departe. Ar trebui zeci de mii de ani de practică pentru a putea ajunge la nivelul respectiv. - Credeți că asta nu are legătură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
Am discutat mult timp și și-a dechis sufletul. „Niciodată în viață nu am avut parte de neplăceri mari sau de dificultăți. Deși munceam într-o companie aveam senzația că «ceva lipsește». Eram fascinat de artă, dar gândul că voi desena pentru a-mi câștiga existența, nu trezea nimic în mine. La librăria facultății pe care o urmam am dat peste o carte Aum și mi s-a părut interesantă. M-am gândit că, poate, spre deosebire de pictură, o viață religioasă mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
și căutau cu disperare membri care să-i poată ajuta. Se strânseseră cam douăzeci sau treizeci de oameni. După aceea am devenit șeful Departamentului de Desene. Din timpul studenției îmi plăcea să învăț de unul singur scenariile din filme, chiar desenam pe storyboard. În desenele animate storyboard-urile sunt cele care dau calitatea. Erau persoane destul de talentate în grup, dar cel mai de folos a fost samana care lucra la studio ca asistent de cameraman. Ne împărțeam în echipe și făceam destul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
să facem tot ce era necesar ca să păcălim lumea. CBI, (Divizia de Construcție), condusă de Hayakawa Kiyohide a făcut cea mai mare parte din treabă. Hayashi Yasuo era responsabil cu electricitatea, iar eu eram la Departamentul de Arte. Eu am desenat fețele. Produsul finit era îngrozitor. O porcărie de amator. «Acesta nu va păcăli pe nimeni», m-am gândit. Shimad Hiromi a venit să vadă produsul finit și l-a catalogat drept ușurare religioasă, dar imaginea generală nu era una bună
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
demontat. După raidul poliției, lumea din Seiryu n-a mai fost în stare să muncească, așa că toți s-au întors la Tokio să distribuie fluturași. M-am dus în Satyam nr. 5, unde am ajutat cu legatul cărților și am desenat cărți de comedie sub supravegherea lui Michiko Muraoka. Era o parodie a poliției arestând oamenii din Aum pe acuzații irelevante. La vremea aceea Murai fusese condamnat la moarte. Sigur că am fost șocat când am auzit asta, dar în același
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
o adevărată motivație. Încă din trecut, în romanele mele mi-am dorit să dau o formă răului. Nu prea am putut face asta cum trebuie. Pot scrie despre o față a răului. De exemplu: păcat, violență, minciună. Însă, nu pot desena silueta răului în complexitatea ei. Ideea asta m-a obsedat și în timp ce scriam Underground. Kawai: Eu am fost tare încurcat când am scris cartea Copiii și răul. De fapt ce este răul? Este ușor să scrii dacă începi de la legătura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
scenă. -”Fiecare copil visează ce-i țara În felul său, curat și frumos; Țara-i un munte, urcând măiestuos, Râuri albastre îi poartă cântarea, Marile orașe străbat depărtarea, Satele noi se rotesc sub azur, Macii surâd, visătoare-i cicoarea, Brazi desenează-al pădurii contur”... După ce Angela a terminat de spus poezia, în sală au izbucnit, iarăși, aplauzele. Și, deși doar patru mânuțe mici aplaudau, „sala” de spectacole răsuna de însuflețirea care i-a cuprins pe toți spectatorii. Iar când bătăile din
Sorin şi Sorina : Povestiri by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/372_a_1293]
-
-n toată țara, Floricele pe câmpii, Hai să le-adunăm copii”... În continuare - anunță Sorina - lupul Lică ne va înveseli cu câteva glume”: -”Am acasă, în balcon, O minune de avion! -Și de ce nu l-ai luat? -Păi, e numai desenat!”... Spectatorii râd cu poftă și aplaudă. Emoțiile lui Lică dispar cu totul. -”Știu eu un băiat, doar unul, Care-i certat cu săpunul, De-l zăriți, fără sfială, Trageți-i o săpuneală!”... Vrei să mai ascultăm un cântec? întreabă Sorina
Sorin şi Sorina : Povestiri by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/372_a_1293]
-
tare explicația: „Insulele Samoa, ciomege sculptate. Julie, Baptiste, haideți să vedeți.” Și adăugă, fără ironie ori subînțeles: „Remarcabile, aceste ciomege sculptate.” Îmi aduc aminte că am schimbat cu sora mea priviri consternate. Vorbise la fel ca profesorul Mortimer din benzile desenate de Edgard-Pierre Jacobs pe când vizita muzeul din Cairo. Recita un rol. Într-adevăr, în muzee, unicul meu centru de interes era comportamentul părinților mei. Și invariabilul lor comentariu, la înapoiere, în mașină: „Te obosesc, expozițiile astea, dar suntem mulțumiți că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1943_a_3268]
-
dar să-și trăiască și viața ei personală, prea se obișnuise numai cu serviciu, piața, casa, copilul. Mai nou găsise prin casă câteva planșe cu modele de rochii de seară, la care mama sa muncise mult numai pentru a le desena pe hârtie. Lucra la o casă de modă, În capitală, era doar croitoreasă, iar faptul că se apucase să creeze modele unicat, era ceva extraordinar. În copilărie purtase numai Îmbrăcăminte “inventată de mama”, așa se lăuda la școală către colegi
În vâltorile Dunării de Jos by Flora Mărgărit Stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1138_a_2049]
-
a construit cocioaba asta care datează cel puțin de pe vremea Potopului. Chiar cu ochii închiși, îi văd cu precizie cele mai mici unghere și mă simt apăsat de atmosfera ce domnește aici. Casă pe care n-o poți vedea decât desenată pe vechile truse de scris. Trebuie să-mi notez toate acestea ca să mă asigur că n-am fost indus în eroare, trebuie să explic toate acestea umbrei mele proiectate pe perete. Da, o singură satisfacție îmi rămânea, o foarte mică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
-mi notez toate acestea ca să mă asigur că n-am fost indus în eroare, trebuie să explic toate acestea umbrei mele proiectate pe perete. Da, o singură satisfacție îmi rămânea, o foarte mică satisfacție: între cei patru pereți ai camerei, desenam pe învelitori pentru truse de scris, îmi petreceam timpul cu o asemenea distracție ridicolă. Dar, după ce am văzut cei doi ochi, după ce am văzut-O pe Ea, am încetat cu desăvârșire să mai înțeleg sensul și valoarea oricărui efort sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
după ce am văzut cei doi ochi, după ce am văzut-O pe Ea, am încetat cu desăvârșire să mai înțeleg sensul și valoarea oricărui efort sau mișcări. Lucru straniu, de necrezut, nu știu de ce motivul compozițiilor mele nu se schimba niciodată. Desenam, totdeauna, un chiparos sub care era ghemuit un bătrân adus de spate, asemănător yoghinilor din India. Îmbrăcat într-o aba, cu capul înfășurat într-un turban, își ținea degetul arătător de la mâna stângă pe buze, imobilizat într-un gest care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
o fată îmbrăcată în negru se apleca mult spre el să-i ofere o floare de nufăr - un pârâu îi separa. Oare mai văzusem înainte această scenă sau îmi fusese sugerată în somn? Nu știu. Știu doar că niciodată nu desenam altceva. Involuntar, mâna mea plăsmuia acest tablou. Mai ciudat era că se găseau amatori pentru desenele mele; chiar trimiteam astfel de piei desenate, în India, prin intermediul unchiului meu, care le vindea și îmi expedia banii. Această scenă îmi pare în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
la desen. Asta s-a petrecut acum două luni, nu, acum două luni și patru zile. Era în a treisprezecea zi după Nouruz. Mulțimi de oameni invadaseră împrejurimile orașului. Închisesem fereastra camerei pentru a lucra în pace. Crepusculul era aproape. Desenam cu ardoare. Dintr-odată ușa s-a deschis și a intrat unchiul meu. Eu nu-l văzusem niciodată, pentru că, încă foarte tânăr fiind, plecase într-o îndepărtată călătorie. Era, se pare, armator. Mi-am imaginat că a venit să trateze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
un artist adevărat să dea viață unei capodopere. Dar eu, eu care n-aveam nici un talent, eu, nefericitul decorator de truse de scris, eu ce puteam face? Obișnuit să produc în serie imagini seci, lucioase, fără suflet, ce puteam să desenez ca să devină o capodoperă? Cu toate acestea, mă simțeam invadat de entuziasm și pătruns de o ardoare intensă: era ca o vervă, ca o inspirație singulară... Voiam să fixez pe hârtie acești ochi care se închiseseră pentru totdeauna, pentru a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
a lumânărilor, trăsăturile feței deveneau mai calme, iar în umbra luminoasă a camerei luau o expresie misterioasă și diafană. Am luat hârtia și toate cele necesare. M-am apropiat de patul Său (căci, de acum, patul Îi aparținea). Voiam să desenez liniștit, după natură, această față condamnată să se descompună lent și să fie resorbită de neant, această față care părea imobilă și imuabilă, fixându-i pe hârtie liniile esențiale, alegându-le pe acelea care mă frapaseră. Un crochiu, oricât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
și translucid. Avea reflexul castaniu-auriu al elitrelor de cărăbuș. Pe una dintre fețe era decorat un cadru în formă de romb, făcut dintr-o ghirlandă de nuferi albaștri. Iar în centrul cadrului... În centrul cadrului în formă de romb era desenată fața Ei... O față de femeie, cu ochii negri imenși, mai mari ca de obicei, ochi acuzatori care păreau să-mi reproșeze un păcat de neiertat, de care eu însumi n-aveam cunoștință. Doi ochi înfricoșători și fermecători, dar în același
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
de pe vas. Nici cea mai neînsemnată diferență. Păreau calchiate unul după altul. Erau unul; de altfel, erau făcute de aceeași mână, cea a bietului decorator de truse de scris. Poate că spiritul artistului care ornase vasul intrase în mine în timp ce desenam și îmi condusese degetele. Era imposibil să disting cele două desene unul de altul. Doar că al meu fusese executat pe hârtie, în timp ce desenul de pe vas era dintr-un vechi email translucid, materie care împrumuta portretului un suflet straniu și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
plonjă înapoi în corpul său aflat pe cearșaful alb al clinicii de reanimare. Aparatele electrice conectate la corpul său începuseră să semnalizeze reapariția vieții. Încet, se auzi un oftat, ca o adiere de vant. Tiptiltiptil, inima reîncepu să bată. Electrocardiograma desena o curbă tot mai armonioasă. Ochii pacientului erau înca închiși, dar pe fața lui se așternu o liniște divină. Doctorii răsuflară ușurați. Viața e o minune!’’ -și-au spus ei. Un pacient reîntors din înalt, pentru ei valora mai mult decât
Trăieşte viaţa pe care o iubeşti! by Alexandra Lupu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91668_a_93006]
-
de Divin dar pe care tu nu le vezi fiind prea atașat de rezultate, prea dezamăgit de insuccese, prea revoltat pe soartă și invidios pe reușitele altora. Ori viața înseamnă să te bucuri de călătorie, săți stabilești obiectivele, să-ți desenezi visele și apoi să le pui în mâna lui Dumnezeu cu încrederea în modul perfect în care le va aranja El pe toate! Eliberarea presupune asumarea trăirilor, acceptarea luminilor și umbrelor din tine, acceptarea evenimentelor, persoanelor, doar astfel putând să
Trăieşte viaţa pe care o iubeşti! by Alexandra Lupu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91668_a_93006]
-
mai faci un exercițiu atunci când ai un moment de relaxare, ideal ar fi când ești în mijlocul naturii, într-un parc. Tot ceea ce ai de făcut este să lași copilul din tine să se manifeste liber. Cum să faci asta, simplu: desenează, aleargă, joacă-te cu o minge împreună cu prietenii sau copii tăi și mai ales privește copii, bucuria din ochii lor și renunță la toate măștile sociale, la toate rolurile din viața reală și doar dă-ți voie să retrăiești pentru
Trăieşte viaţa pe care o iubeşti! by Alexandra Lupu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91668_a_93006]
-
vreunul din noi, a spus ca era de acord, că își va da demisia și se va muta la S. Își ridică atunci capul, iar tonul vocii lui semăna cu cel al bunicului: O să punem noi pe picioare maghernița. Mama desenase, pe când ne aflam încă în B., planul locuinței, respectând măsurătorile la scară, rupsese apoi o foaie din caietul de aritmetică al fratelui meu ca să taie dreptunghiuri care corespundeau proporțiilor fiecărei mobile în parte, dulapuri, servante și bufete pentru sufragerie, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]
-
grâul, întocmai ca în tabloul de deasupra bufetului din casa bunicului, unde mă refugiam ca să nu fiu prezent. În galbenul acela cald mă simțeam mai aproape de stilul distins al lui tata-mare, care vorbea puțin și încet, îmi scria cărți poștale desenate de mâna lui, cu scrisul vechi german, aproape ilizibil, ca acela turnat în fier pe care trebuia să-l învățăm din nou. În Fraktur fuseseră tipărite încă multe cărți, mai cu seamă lucrări mai vechi, declarase domnul Meier la cursul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]