6,028 matches
-
au asistat la următorul schimb de replici: — Bună, Tom, a zis Honey, trântindu-și geanta pe tejghea, apoi și-a scos pălăria și și-a scuturat părul lung și opulent. Cum merge? Tom a ridicat ochii din carte și a exclamat: — Dumnezeule mare, Honey! Ce cauți aici? Ajungem și la asta mai târziu. Mai întâi vreau să știu ce mai faci. — Binișor. Ocupat, cam stresat, dar binișor. S-au întâmplat multe de când nu ne-am văzut. Șeful meu a murit și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
sfîrșit al istoriei”. Această „privatizare” (tehnică și morală) a reproducerii a creat condițiile „planificării familiale” : copilul nu mai este dat de la Dumnezeu, ci este un proiect individual : este „copilul dorinței”, spune Gauchet. Ce poate fi mai minunat ? - am putea să exclamăm. Așa este, dar această „fericire” are și părțile ei de umbră, care intră în ceea ce același autor numește „psihologie a hipermodernității”. Pe de o parte, copilul este în primul rînd - și, la limită, exclusiv - „produsul” dorinței femeii. De la băncile de
Scutecele naţiunii şi hainele împăratului: note de antropologie publică by Vintilă Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/609_a_1340]
-
și clientelare. Iar eșecul statului în această privință ne afectează pe toți, nu numai în viața noastră cotidiană, ci și în imaginea și mîndria națională : „maidanezi sîntem cu toții, așteptînd să ne adopte UE !”, se plînge un bucureștean. „Sîntem maidanezii Europei !”, exclamă un altul. Sîntem, adică, necivilizați... Dincolo de acest registru al politicilor urbane, sublime, dar care lipsesc cu desăvîrșire, lucrurile sînt, de fapt, și mai complicate. România a semnat și ea Declarația Universală a Drepturilor Animalelor. Sînt curios cîți români știu însă
Scutecele naţiunii şi hainele împăratului: note de antropologie publică by Vintilă Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/609_a_1340]
-
cu o colegă de-a noastră în privința statutului și identității vlasilor : sînt ei români sau bulgari ? Nici, nici, e vorba de „identități situaționale”, de contexte și istorii etc. Pentru ei, între ei, sînt însă pur și simplu vlasi. „Exclus !”, a exclamat demnitarul. „Poftim ? !”, s-a revoltat colega mea. „Păi eu, mîine, primesc o delegație a lor, care ne cere abecedare pentru o școală românească. Dacă le dau, înseamnă că recunosc public că sînt români ; dacă nu le dau, înseamnă că declar
Scutecele naţiunii şi hainele împăratului: note de antropologie publică by Vintilă Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/609_a_1340]
-
drept, nu e prea mult Geist în manele... Dar totuși, de ce există ele și ce ne spune existența lor copleșitoare despre societatea noastră, în care trăim - mă scuzați - cu toții ? Nu vă așteptați acum să scot iepurașul din joben și să exclam, doct, iată, despre asta e vorba ! Ca un profesionist ce mă aflu, nu pot decît să recunosc, cu gura mică și ochii mari, că habar n-am... Pe de altă parte însă, nu pot să nu mă gîndesc la alții
Scutecele naţiunii şi hainele împăratului: note de antropologie publică by Vintilă Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/609_a_1340]
-
în fața lumii și a lui Dumnezeu. „Dar tocmai aceasta ne nemulțumește azi - declara Constantin Noica în 1943 - : că am fost și sîntem, prin ce avem mai bun în noi, săteni. Noi nu mai vrem să fim eternii săteni ai istoriei !”, exclamă, profetic, Noica și continuă : „De mai bine de 100 de ani România e îmbrîncită spre istorie, sau alteori se îndreaptă singură spre ea. (...) Totul a venit să ne scoată din eternitate. Mai puteam rămîne așa pe plan de cultură ? Mai
Scutecele naţiunii şi hainele împăratului: note de antropologie publică by Vintilă Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/609_a_1340]
-
acestea o excelentă teză de doctorat. Tema era de istorie a arhitecturii, așa că nu prea eram la mine acasă și detaliile mă lăsau mai degrabă rece. Dincolo de acestea se afla însă o adevărată lecție de istorie recentă. M-am pomenit exclamînd de unul singur : „Da, da, așa e ! Da, bineînțeles !”. Motivul bucuriei mele nestăpînite îl constituia o operațiune cît se poate de abstractă și academică, în aparență, pe care am putea-o numi, pe scurt, periodizare istorică. Ce-i de jubilat
Scutecele naţiunii şi hainele împăratului: note de antropologie publică by Vintilă Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/609_a_1340]
-
știe care este „axa Răului” ce străbate lumea și îi va oferi lui Dumnezeu alt fel de tămîie. Acestei teze a „inegalității”, susținută de Sepúlveda, i se va opune la Valladolid, în 1550, abatele dominican Las Cassas. „Adio, Aristotel !”, va exclama acesta. „Christos, întruparea adevărului etern, ne-a lăsat următoarea poruncă : «îl vei iubi pe aproapele tău ca pe tine însuți».” Ierarhia era eliminată din Creație. Nimeni nu a învins, atunci, la Valladolid și disputa a rămas, într-un fel, deschisă
Scutecele naţiunii şi hainele împăratului: note de antropologie publică by Vintilă Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/609_a_1340]
-
Dumnezeu și pusă la îndemîna habotnicilor, această teorie a inegalității poate face ravagii cu inima ușoară, transformîndu-se ușor, peste noapte, într-o practică legitimă a vieții noastre de zi cu zi ! Statul interlop — Am ajuns să fim conduși de clanuri ! ? exclamă retoric, în plin Senat, un venerabil profesor, uns însă cu toate alifiile politicului. Aluzia este, evident, la evenimentele tragice de la Giurgiu care au inflamat în ultimul timp întreaga opinie publică. Dar oare chiar așa să fie ? Oare despre asta să
Scutecele naţiunii şi hainele împăratului: note de antropologie publică by Vintilă Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/609_a_1340]
-
chiar dacă adesea demagogică) : fraților, sîntem cu toții în aceeași oală, împreună vom reuși să ieșim ! Or, după cum rezuma excelent Corina Drăgotescu într-o emisiune, „cuvîntul «împreună» a dispărut din vocabularul puterii în ultimii doi ani”. În alți termeni, o respectabilă pensionară exclama conster nată în Piața Universității : „Omul ăsta nu ne-a iubit niciodată !”. Ceea ce îmi aduce aminte de un vechi banc decoltat, din care pot să reproduc însă morala : viol, viol, dar barem uită-te în ochii ei !... Mai era însă
Scutecele naţiunii şi hainele împăratului: note de antropologie publică by Vintilă Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/609_a_1340]
-
senin, omul din parc. — îmi aduce aminte de copilărie, m-am surprins răspunzînd. Eu am învățat la școala aia din colț și aici era monumentul soldatului sovietic, iar în spate, niște tufe de forsiția în care ne jucam. — știam eu ! exclamă omul. — Ce să știți ? — Că nu veniți degeaba pe aici, în loc să o luați ca toți oamenii grăbiți pe acolo, pe la stop. Cei care trec pe acolo sînt periculoși. Cei care trec pe aici sînt altfel, sînt ca mine. N-am
Scutecele naţiunii şi hainele împăratului: note de antropologie publică by Vintilă Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/609_a_1340]
-
a născut atunci o altă soluție : o grădină zoologică sau, mai bine, o rezervație naturală în care bărbatul tradițional să-și ducă mai departe modul său de viață tradițional spre luarea aminte și amuzamentul copiilor. — Asta da, îmi place ! am exclamat eu, chinuit de o bucată de vreme de ideea unei retrageri demne și hedonice din viața academică și publică. Brusc s-au mai înscris însă alți trei amici din același contingent, străfulgerați de aceeași viziune a unei pensii facile și
Scutecele naţiunii şi hainele împăratului: note de antropologie publică by Vintilă Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/609_a_1340]
-
el a sărit jos cu o iuțeală care dovedea un lung exercițiu. Eram într-un pâlc de pomi cu zăpadă prinsă pe trunchiuri, ca un mușchi alb. Pe jos, un trup care zăcea pe spate. Nu-l observasem. — Alta-acum! a exclamat Petre și s-a apropiat de forma din zăpadă. Ce-i cu voi, oameni buni? Am coborât și eu, cu prudență. Mă durea tot corpul. Pe jos era un bărbat cu chip tânăr, blond, cu barbă îngrijită și cu o
Viața începe vineri by Ioana Pârvulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/586_a_1309]
-
se căsători cu el. Iată deci cum această ceremonie a fost amânată la... calendarele grecești. Calendarele grecești? La calendele grecești.“ Adică pentru totdeauna, îl lămuri portarul, deși n-ar fi știut să explice mai multe despre calendele astea. Adică niciodată! exclamă Nicu, dar cu părere de rău, ca și când ar fi fost vorba de însurătoarea lui. Și băiatul se miră că totdeauna poate să însemne același lucru cu niciodată și își închipuia că totdeauna e un vârf de munte înalt cât Himalaya
Viața începe vineri by Ioana Pârvulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/586_a_1309]
-
dus la Conservator, fără știrea părintelui său. Nu era deloc frumos, avea brațele prea lungi, ca la maimuțe, cu palme ca vâslele, fără expresivitate și, mai ales, picioare strâmbe, în O. Și cel mai rău, era peltic. — Mio Dio! a exclamat signor Giuseppe, care e sensibil la tot ce ține de scenă. — Așa că profesorul l-a așezat în ultima bancă, de milă, iar când, într-o zi, l-a suit pe estradă, vai, toată clasa a râs în hohote, deși avea
Viața începe vineri by Ioana Pârvulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/586_a_1309]
-
de laba de leu a timpului? Cel puțin patruzeci de milenii au trăit strămoșii noștri în peșteri. La ce locuințe durabile am renunțat! Se distrează și timpul, dând bobârnace statuilor. În fața trecerii nemiloase a timpului îmi vine și mie să exclam precum Meșterul Manole : „Dă, Doamne, un vânt...”. Cum zboară timpul! În clasa I scriam pe tăblița de ardezie. Acum, la maturitate, navighez pe internet. Vremelnicia nu scuza nemernicia. Conștiința provizoratului a fost prima și marea descoperire filosofica a omului. Uitarea
Chef pe Titanic by Vasile Ghica () [Corola-publishinghouse/Imaginative/528_a_1305]
-
atent: Privește în spatele tău, mai mult spre stânga, dar nu te întoarce brusc! Acesta prinse sfatul din zbor și îl puse în aplicare imediat. Se pare că a rămas, nu plăcut ci, foarte plăcut impresionat de cele văzute. Mama mia! exclamă încet ca pentru sine. Apoi se întoarse spre Bidaru cu o grimasă abia vizibilă la coada ochiului, clipi discret a complicitate, după care se îndreptă direct spre fete. Erau trei, la doi pași în urmă. La una din ele se
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
a cascadei Niagara. Multe se loveau chiar de sticla ferestrelor, sporind îngrijorarea călătorilor. Apa șiroia pe partea exterioară a geamului și din această cauză nu se putea vedea prea bine ce se întâmplă afară. E o adevărată rupere de nori! exclamă tatăl profesoarei. Ne-am pricopsit și noi cu ceva! Bine că s-au strâns deja cerealele de pe câmp!, îi răspunse ironic soția. Apoi, cu gândul la propriul buzunar, continuă ca pentru sine: Iar se vor scumpi toate; mai ales legumele
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
Ignat Vasile? Erați colegi? N-am mai auzit nimic despre el. A decedat joi. In seara aceasta voi afla mai multe. Vreau să-l mai văd odată, înainte de a-l duce pe ultimul drum. Mâine îl înmormântează. Nu se poate! exclamă ea. Așa de tânăr să moară? Nu-mi vine să cred! Vreun accident ceva? Și da și nu. Fenomenul în sine, pe cât e de simplu, tot pe atât e de complicat. Să vă relatez pe scurt cum s-au succedat
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
decât o chichiță, exprimată spontan de un om fără rațiune. Intra în contradicție flagrantă cu prognozele enunțate cu atâta optimism de marii conducători ai vremii. În timp ce căuta o ieșire din situație, trenul se opri în stație. Am ajuns la Adjud! exclamă cu bucurie, după care se ridică și porni spre fereastra din coridor. Aprinse o țigară, cu gândul la faptul că până la destinație nu mai e mult și nu va mai fuma alta. În realitate, dorea să pună în practică un
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
mică care trebuie să nască dintr-o clipă în alta. La noi situația este aproape aceeași... și noi așteptăm o nepoțică. Soția se va bucura mult, când va afla cu cine am călătorit până în capitală. Apoi, după o scurtă pauză, exclamă ca pentru sine: "Ce repede trece vremea!" în timp ce fiica tăcută și îngândurată privea spre apus prin geamul închis de pe coridor la ultimele lumini trimise de astrul zilei, lumini ce se reflectau numai pe ramurile din vârf ale plopilor sau ale
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
buna dispoziție și speranța. Și totuși, instinctul reacționă spontan, ca un cartuș uitat pe țeava unei arme vechi, ruginite de vreme, care țâșnește exact, când nimeni nu se așteaptă: Tovarășul Secretar?... fără să gândească, cu pupilele mărite și gura căscată exclamă ca pentru sine septuagenarul Bidaru. Acum a înțeles perfect. Nu era vorba de tată și fiică, ci de soț și soție, de un dinozaur metamorfozat ce împarte dreptatea cu precizia marilor inchizitori din secolele de tristă amintire. Inteligența și perspicacitatea
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
vis și realitate", străduindu-se să rezolve dilema care-l obseda, brusc duse mâna la tâmplă ca și cum și-ar fi amintit de ceva îngropat de mult în adâncul memoriei. Era vorba de un amănunt foarte important care-l făcu să exclame: Ah, geanta, geanta cu cinci fermoare! Ea trebuie să fie cel mai bun martor!... Într-adevăr, ieri, când s-a întors din capitală, își lăsase geanta cu cele cinci fermoare deschise în cuier, de față cu soția. Era complet goală
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
în realitate? Și, și... Vei înțelege totul imediat. Te rog să nu mă iei de nebun! Cu cine te-ai întâlnit pe furiș, în toiul nopții? Chiar sunt curioasă! M-am întâlnit cu doi din eroii lui Ion Creangă. Imposibil! Exclamă ea privindu-l în față. Drept cine mă iei? Personajele sunt fictive, iar autorul, despre care vorbești, e mort de... peste 120 de ani; nici urmă de-a lui nu mai există! Apoi, văzând seriozitatea de pe obrazul soțului, continuă: Și
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
a auzit întâmplător o discuție între mai mulți tineri, băieți și fete, care l-a pus pe gânduri. Văzând doi bătrânei mergând la braț ca doi amorezi, unul dintre tinerii respectivi, făcând semn cu capul în direcția celor doi bătrâni, exclamă: Nu văd cui ar folosi munca mea! Mulți s-au zbătut ca proștii și nu s-au ales cu nimic. Eu, personal, nici nu vreau să ajung la vârsta lor! La ce mi-ar folosi? La cincizeci de ani, am
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]