6,208 matches
-
snopi în bătaie e fundamentală. Să nu uităm însă că uneori violența „normală” este preludiul celei abuzive, de la mici tachinări fizice și verbale ajungându-se la agresivitate maximă. De fapt, distincția violență normală-violență abuzivă a fost lansată în discuția despre socializarea (și abuzul copiilor) și se potrivește mai bine respectivei realități; am considerat însă că are o oarecare acoperire și pentru violența domestică în general. Femeile sunt victime ale agresivității bărbaților în toate mediile sociale și la toate rasele și etniile
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
potrivit aici să ne reamintim deosebirea dintre violența normală (trasul de păr, lovirea palmelor cu bățul etc.) și cea abuzivă (bătaia cu pumnii și picioarele, rănirea). Și în societățile tradițional-rurale din centrul și estul Europei, ultima era puțin frecventă în socializarea și educarea copiilor, dar prima era prezentă în aproape orice familie, desigur și din România. Teoriile care pun un atât de mare accent pe consecințele nefaste ale pedepselor corporale (și sub forma violenței normale) răspund greu la întrebarea cum este
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
prezentă în aproape orice familie, desigur și din România. Teoriile care pun un atât de mare accent pe consecințele nefaste ale pedepselor corporale (și sub forma violenței normale) răspund greu la întrebarea cum este posibil ca fiind produsul unei asemenea socializări tradiționale să fim în majoritate echilibrați și, mai ales, să ne iubim părinții. Mai mult, nu sunt deloc rare cazurile în care, la maturitate, bărbați și femei declară „Bine mi-a făcut”. Constatarea ar merita o analiză psihoculturală mai comprehensivă
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
personală -, și prin aceasta a studierii mai complexe a relațiilor intrafamiliale. Să reiterăm în final că studiile au arătat în consensualitate că violența nu rezolvă tensiunile din familie, ci le amplifică. Mai mult, violența naște violență și o transmite prin socializare și învățare socială. Deși există cercetări care o contrazic, cele mai multe date validează teoria „transferului generațional al violenței familiale” (Stacey, Shupe, 1983). Capitolul 7tc " Capitolul 7" Divorțialitate, recăsătorire și alternative nonmaritaletc "Divorțialitate, recăsĂtorire și alternative nonmaritale" 7.1. Divorțialitatea și cauzele
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
o alternativă de viață nonmaritală (concubinaj, familie monoparentală, singurătate și libertate sexuală). Cultivarea nevoilor expresive este posibilă datorită schimbărilor macrosociale care au făcut ca individul să devină potențial independent de familie. S-au modificat, altfel spus, funcțiile și natura familiei: socializarea și educația sunt asigurate acum de instituții publice, la fel și sănătatea. Chiar funcția de suport emoțional și afectivitate este, într-o oarecare măsură, substituibilă de grupurile de similaritate (peer group), de prieteni, de colegi. Să nu mai vorbim de
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
soția consideră că „nu mai merge”, nemaifiind dependentă material de soț, despărțirea îi apare ca o soluție posibilă, ceea ce era mai greu de imaginat în trecut, când constrângerile sociale, cu precădere cele economice, le determinau pe cele mai multe femei, inclusiv prin socializare, nici să nu se gândească la divorț. Emanciparea femeii s-a produs pe fundalul industrializării, modernizării, urbanizării, automatizării și creșterii nevoii forței de muncă în sfera serviciilor. Aceasta a atras după sine și distanțarea dintre habitat și locul de muncă
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
vor fi mari. Astfel, atitudinea față de divorț contează atât direct - cei cu atitudine negativă vor divorța mai greu -, cât și indirect, prin efectul ei asupra investițiilor materiale și psihologice. La rândul ei, respectiva atitudine este puternic corelată cu religia și socializarea. După cum am văzut, la americani, rata divorțialității este mai scăzută la catolici decât la protestanți. Potrivit unor studii, divorțul părinților induce o atitudine pozitivă față de divorț la copii (Greenberg, Nay, 1982). O altă cercetare (Amato, 1988) nu a găsit însă
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
legislație și politica familială, să găsească soluții la aceste noi configurații, care au existat și în trecut, dar care acum, prin ponderea lor, sunt o problemă socială. Sociologii, antropologii și psihologii au de revizuit multe dintre ideile și conceptele despre socializare, relația părinți-copii, relația dintre frați. Ce semnificație mai are, bunăoară, noțiunea de familie de orientare sau consangvină în situația unui copil care locuiește cu tatăl lui vitreg și cu copiii acestuia (unii mult mai în vârstă decât el), dar care
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
în calitatea vieții familiale și în deciziile din interiorul ei; politica locuințelor și a habitatului, care impune un anumit cadru de viață; reglementările privitoare lacreșterea și educarea copiilor (în special aspectul medical și școlar); controlul asupra relațiilor din familie, asupra socializării și educației prin mass-media; presiunile opiniei publice și a altor instituții în derularea comportamentului cotidian rutinier. Chiar dacă aceste forme sunt mai mult sau mai puțin specifice în conținut, chiar dacă acționează direct și precis (cum e cazul legislației) sau insidios (mass-media
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
colectiv) sunt reale și stringente, cu deosebire în domeniul susținerii pensionarilor. Printr-o gamă largă de mecanisme, societatea exercită controlul asupra familiei și, prin familie, asupra unor fenomene sociale, dintre care foarte important este cel al natalității și cel al socializării. Prin primul se reglează predominant cantitatea noilor cohorte, prin socializare, colectivitatea pretinde și calitate: abilități intelectuale și profesionale și standarde morale. Societatea realizează socializarea în sensul dorit de ea prin școală, unde controlul este mai riguros, dar și prin familie
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
pensionarilor. Printr-o gamă largă de mecanisme, societatea exercită controlul asupra familiei și, prin familie, asupra unor fenomene sociale, dintre care foarte important este cel al natalității și cel al socializării. Prin primul se reglează predominant cantitatea noilor cohorte, prin socializare, colectivitatea pretinde și calitate: abilități intelectuale și profesionale și standarde morale. Societatea realizează socializarea în sensul dorit de ea prin școală, unde controlul este mai riguros, dar și prin familie. Deținând pârghiile de recompensă și pedeapsă, interacționând intens cu ființele
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
familie, asupra unor fenomene sociale, dintre care foarte important este cel al natalității și cel al socializării. Prin primul se reglează predominant cantitatea noilor cohorte, prin socializare, colectivitatea pretinde și calitate: abilități intelectuale și profesionale și standarde morale. Societatea realizează socializarea în sensul dorit de ea prin școală, unde controlul este mai riguros, dar și prin familie. Deținând pârghiile de recompensă și pedeapsă, interacționând intens cu ființele umane în formare, cunoscând, prin urmare, trăsăturile temperamentale și de personalitate, părinții modelează, în
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
de ea prin școală, unde controlul este mai riguros, dar și prin familie. Deținând pârghiile de recompensă și pedeapsă, interacționând intens cu ființele umane în formare, cunoscând, prin urmare, trăsăturile temperamentale și de personalitate, părinții modelează, în special prin prima socializare („cei șapte ani de acasă”), portretul psihocultural al copiilor. Și cu toate că profilurile de personalitate concrete nu coincid decât parțial cu profilul ideal propus de o anumită cultură și societate (Linton, 1968), ele tind să se grupeze în jurul acestuia. De reținut
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
Și cu toate că profilurile de personalitate concrete nu coincid decât parțial cu profilul ideal propus de o anumită cultură și societate (Linton, 1968), ele tind să se grupeze în jurul acestuia. De reținut însă că, așa cum indică cercetările mai recente, determinațiile în socializare se petrec nu doar de la părinți la copii, ci și invers. Odată cu accentuarea procesului general de democratizare și cu sporirea pluralității, socializarea înseamnă și negocieri de roluri părinte-copil (Gostin, 1968); așa cum părinții au așteptări de rol din partea preadolescenților, de pildă
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
ele tind să se grupeze în jurul acestuia. De reținut însă că, așa cum indică cercetările mai recente, determinațiile în socializare se petrec nu doar de la părinți la copii, ci și invers. Odată cu accentuarea procesului general de democratizare și cu sporirea pluralității, socializarea înseamnă și negocieri de roluri părinte-copil (Gostin, 1968); așa cum părinții au așteptări de rol din partea preadolescenților, de pildă, tot așa au și aceștia față de părinți. Socializarea este un proces interacțional activ, în care copiii, cu deosebire de la o anumită vârstă
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
copii, ci și invers. Odată cu accentuarea procesului general de democratizare și cu sporirea pluralității, socializarea înseamnă și negocieri de roluri părinte-copil (Gostin, 1968); așa cum părinții au așteptări de rol din partea preadolescenților, de pildă, tot așa au și aceștia față de părinți. Socializarea este un proces interacțional activ, în care copiii, cu deosebire de la o anumită vârstă, vin cu pretențiile lor, induse de cei de o seamă cu ei (peer group), de mass-media, de școală și de alte instanțe semnificative. Mulți părinți încearcă
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
o anumită vârstă, vin cu pretențiile lor, induse de cei de o seamă cu ei (peer group), de mass-media, de școală și de alte instanțe semnificative. Mulți părinți încearcă din răsputeri să răspundă tuturor pretențiilor propriilor odrasle. Acest stil de socializare (excesiv de permisiv) poate conduce nu doar la grave deficiențe în personalitatea și comportamentul copiilor deveniți tineri și adulți (lipsă de inițiativă, încredere de sine redusă, un mai slab autocontrol, nerespectarea reciprocității în raportul cu semenii), dar și la o situație
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
regulă, responsabile de îngrijirea și creșterea copiilor. În literatura de specialitate se subliniază faptul că dacă practica autoritaristă (cerința supunerii necondiționate din partea copiilor) este de dezavuat din cauza consecințelor sale nefaste pe termen scurt, mediu și lung, atunci și permisivitatea în socializare și educație are limitele ei, printre care cea sugerată deja, și anume că expune părinții la sindromul supraîncărcării, al „arderii” continue (burnout syndrome) fizice și emoționale. Aceeași literatură, produsă de medici, psihologi, sociologi, antropologi și alți specialiști, recunoscând că nu
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
și chiar dacă mulți părinți din lume aplică cel puțin „violența normală” (o palmă la funduleț, un tras de urechi etc.), tendința viguroasă este un tot mai accentuat liberalism al relațiilor părinți-copii în toată lumea. Se impune așadar observația că atât în socializare, cât și în politicile familiale, precum și în alte formule, controlul social în societatea contemporană nu este deloc univoc și rigid. Familiile întâmpină diferențiat constrângerile și exigențele socialului. Este notabil, de asemenea, faptul că unii sociologi și antropologi tind să dea
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
fie o componentă esențială în migrația masivă a românilor în țări unde se câștigă mai bine. Ei trimit sau aduc în România nu doar sume imense de bani, dar și modalități mai democratice de relații interumane, de creștere, îngrijire și socializare a copiilor, de noi stiluri de viață, în general. 8.4. Diversitatea familiei în societatea contemporană. Tematizarea „valorilor familiale”tc "8.4. Diversitatea familiei în societatea contemporană. Tematizarea „valorilor familiale”" Antropologia culturală a subliniat încă de la începutul constituirii disciplinei (începutul
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
din punctul de vedere al criteriilor socioculturale, cum ar fi clasa socială, etnia, religia (vezi 5.2); există un construct personal al dragostei (filosofia despre ce este iubirea dintre două ființe umane), construct al cărui conținut reflectă în mare măsură socializarea într-o anumită cultură; între aspectele cognitive - în centrul cărora se situează respectivul construct (sau schemă de gândire) -, emoțional-fiziologice și comportamentale ale procesului iubirii funcționează circularitatea cauzală. Într-o relație cât mai stabilă, nu numai „hormonii”, fiziologicul, emoțiile determină gândurile
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
psihosocială, cele cu unul scăzut, una materială (și eventual sanitară). • Ipoteza de mai sus nu are mare semnificație dacă nu e completată cu următoarea: gradul de autosolicitare a asistenței psihosociale nu e corelat cu intensitatea și gravitatea problemelor din familie (socializarea copiilor, climat propriu dezvoltării și exprimării personalității, prezența sau lipsa violenței etc.). Altfel spus, faptul că familiile cu un nivel socioeducațional mai înalt vor recurge în mai mare măsură la asistență (terapie familială) nu înseamnă că au mai multe probleme
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
Campaniile de publicitate se axează de multe ori pe lucrurile pe care consumatorul le consideră calități ale produsului. De exemplu, companiile de băuturi răcoritoare au descoperit prin intermediul focus grupurilor că oamenii consumă produsele lor de multe ori datorită caracteristicilor de socializare asociate cu acestea și nu pentru că le este sete. Nu este de mirare că sloganurile ce promovează aceste băuturi subliniază modul în care „lucrurile merg mai bine” sau cum se mărește popularitatea unei persoane pe plajă (Bellenger, Bernhardt & Goldstrucker, 1976
[Corola-publishinghouse/Science/2050_a_3375]
-
incomodă și presupune încredere, efort și curaj. Pe de altă parte, destăinuirile pot fi făcute mai ușor într-un anumit mediu și mai greu în altul. Copiii au o tendință naturală de a povesti lucruri despre ei înșiși, dar prin socializare ajung să învețe despre valoarea disimulării. În timp, destăinuirile naturale și spontane ale copiilor sunt modificate prin intermediul presiunii sociale. Sidney Jourard vorbește mai pe larg despre această tendință: Atunci când suntem copii ne comportăm firesc și suntem noi înșine. Spunem exact
[Corola-publishinghouse/Science/2050_a_3375]
-
dintre participanți. Regula general acceptată este ca intervalul să nu depășească limita a doi ani diferență. Din punctul de vedere al dezvoltării, tinerii se schimbă foarte mult într-o perioadă de doi ani și interesele, experiențele și modul lor de socializare pot diferi în mod drastic. De asemenea, este posibil ca tinerii să acorde o mare importanță vârstei și s-a întâmplat ca aceștia să respingă unele observații valoroase doar pentru că aparțineau cuiva mai tânăr. Sau este posibil ca participanții mai
[Corola-publishinghouse/Science/2050_a_3375]