10,805 matches
-
o pagină de jurnal se intitula Povești la Hanul Ancuței: povești care în fapt sunt povestiri: Toată lumea știa cum se naște mârgărintarul... din rana cerului care cade în amurg în scoica deschisă... (...) Sălămandrele cristalul: ghiață comprimată. Petrea Isac povestește întâmplarea tragică cu țiganca când l-au dus cu căruța în pinteni la Eș. Un zodier Un fântânar Fermecătoarea sau solomonarul. Întâmplarea cu un boier vechi din preajma hanului Hoți de cai sau de drumul mare O dragoste a Ancuței de altădată și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
și eu îi spun: Maiorul are ghinion, pierde". Și preotul începe a râde: "Apoi așa are totdeauna ghinion. Nu câștigă niciodată." Și jocul urmează și maiorul tot schimbă hârtii și a început a zice pas cu un zâmbet dureros și tragic, chiar înainte de a cerceta cărțile. Popa Guțan strigă din când în când cu vocea-i de stentor; Botez, un guard de geniu, mic, cu o față de bufon și cu niște mustăți uriașe, bea de stinge și spune câte comedii toate
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
un copil ușor, Avu un vis de groază, de sânge și venin Sfărmând duioasa pace din somnu lui senin Toți ofițerii vrednici, băieții lui cu care Pe câmpii biruinții alăturea luptase Cu toții se trezise și se înfățișase... Erau spectrali și tragici cu fețele în doliu Și fiecare-n spate purta un lung lințoliu Cu toți pe cel mai mare așa-l împresurară Și câte-un gest lugubru cu toți solemn schițară Apoi, trecură-n noapte înspre eterna pace Ca un convoi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
între care un basarabean leal) și după multe peripeții și rătăciri, în care vede felurite orașe, sate, aspecte ale revoluției, revine la Petrograd fără să fi făcut nimica. Aici primește vestea asasinării familiei imperiale la Pervi pe când basarabeanul asistă la tragicul sfârșit al unui frate al său student, împreună cu amanta lui, o femeie din nobilime, care, în exaltarea revoluției, urmase pe băiatul sărac, ca să-și refacă viața (o Noră rusoaică) și ca să premenească lumea... Un povestitor elegant, cu ochelari de aur
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
văzut 3 tauri și o vacă. Aurel Conșitu Crișan-Bicaz, jud. Neamț (comunică) POVEȘTI LA HANUL ANCUȚEI* "...Toată lumea știe cum se naște mărgărintarul... din roua cerului care cade în amurg în scoica deschisă..." Sălămâzdrele cristalul: ghiață comprimată. Petrea Isac povestește întâmplarea tragică cu țiganca când l-au dus cu căruța în pinteni la Eș. Un zodier Un fântânar Fermecătoarea sau solomonarul Întâmplare cu un boer vechiu din preajma hanului Hoți de cai sau de drumul mare O dragoste a Ancuței de altădată și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
te ia; Mânâncă carne Vinerea Și postește Sâmbăta... 17 Mai 1927 Un băiat care ajunge la concluzia logică că tatăl său a comis o crimă, întreprinde încredințarea acestui lucru, căutând a descoperi fapte concrete verificatoare, ceia ce ar forma trama tragică a unui roman. Studiu geografic și etnografic asupra regiunii cu adaosul unui mic studiu istoric (fantazie asupra regiunii Cotnari Hârlău, Deleni). Câteva tipuri din această regiune: un bulibașă, un vornic, un notar, un pădurar, o femee din sat vadană tânără
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
nu se pricepe; să discute ca să n-ajungă la niciun rezultat; să discute unde oamenii de pricepere (de la Casa Asigurărilor Sociale) au lucrat etc. E de mirare lipsa de înțelegere și de inteligență a acestor breslași. Nemulțămirea lor e aproape tragică, dacă n-ar fi ridicolă. Pretenția de a fi categorisiți conform judecății lor despre valoarea proprie încununează totul: și lipsa de demnitate, și de conștiință, și de omenie și tot. Sâmbătă 16 Fevruarie Ieri, la Academie, am avut prima ședință
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
Stere, I.L. Caragiale. Însemnările din Pe marginea epopeei (1919) adună tot ceea ce H. a publicat în zilele războiului, între februarie 1917 și martie 1918, în cotidianul „România”, scos la Iași de Mihail Sadoveanu. Sunt gândurile unui intelectual modern, căruia evenimentele tragice nu-i întunecă dreapta judecată. Note disparate, așternute sub imperiul actualității, se transformă pe neștiute într-un eseu dedicat conflagrației mondiale, coerent, scris cu eleganță și înălțime a perspectivei, cu multe observații profunde. Dintr-o eventuală istorie a eseului nu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287431_a_288760]
-
și pe ascuns de un grup improvizat și apoi Împușcat, se pare, spontan, fără ordin, de o trupă de copii, de fii de țărani care Îi urau pe „cei doi” instinctiv. Putem conchide deci, după opinia Grecilor din „perioada lor tragică”, când Nietzsche crede că acest popor miraculos se afla pe culmea creației și originalității sale gânditoare, că „Ceaușescu a fost un om nefericit”! Dar Iliescu, care... se pare, e la sfârșitul carierei sale politice?! Ce a făcut el din norocul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
ale tatălui și ale tinereții sale, pentru a trăi, În plus, o experiență unică, pe care o Împărtășește apoi cu grupuri tot mai largi - nașterea unui dictator, instalarea sa În puterea absolută, care În final ajunge un spectacol grotesc și tragic, apropiindu-se, cum o spuneam, de medievalitatea românească târzie, când „Domnul” posedat de o ambiție nemăsurată este tot mai mult izolat de realitate, de propria sa camarilă, care, apoi, cu ezitări penibile și așteptând Încă o dată un semnal din afară
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
istoria făcută de alții, apropiați sau depărtați, fizic, geografic, este tocmai această capacitate - drept, obligație! - de a integra, de a asuma clipă de clipă, ceas de ceas, deceniu de deceniu, cele ce li se Întâmplă. În splendida sa carte Sentimentul tragic al vieții, profesorul și filosoful din Salamanca, Spania, Miguel de Unamuno Împarte oamenii În două categorii din acest punct de vedere, al capacității de responsabilizare a propriilor acte: cei care dau mereu vina pe alții sau pe Împrejurări și cei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
care și În fața căruia se află, ca și de miracolul propriei sale existențe, depășind prin aceasta toate milioanele de specii vii, doar prin „luciditatea morții”. O luciditate, o conștiință pe care filosoful clujean D.D. Roșca - dar și alții! - o numește tragică; și ea este astfel, dacă definim tragicul ca o condiție a unei reacții ce se abate de la normalitate și care contrazice instinctele care ne poartă și ne apără. În sensul În care Îl imagina Hegel, diferențiindu-l de dramaticul ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
se naște din acea pornire, din acea reacție ab-normală care Îi face pe unii indivizi să afirme sau să apere puncte de vedere sau situații ce desfid bunul simț sau regulile comunitare; periclitând chiar și propria lor bunăstare sau supraviețuire. Tragică, ar fi, În optica mea, luciditatea morții, Întrucât ea ne propulsează dincolo de sensibilitatea și reacțiile curente, făcându-ne apți de a deveni cu adevărat lucizi de fenomenalitatea existenței și a propriei noastre ființe. Cu condiția, bineînțeles, de a nu șovăi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
absurd, categorie azi foarte uzitată de nu puține arte și de artiști, care cred, prin aceasta, că se pot și ne pot debarasa de acele câteva mari și chinuitoare Întrebări pe care și le pune orice ins sensibil și rațional. Tragică, În optica lui Hegel, așa cum Îl Înțeleg eu, este o stare vecină cu nebunia, a unui individ, dacă prin nebunie Înțelegem și altceva decât clasicele stări psihotice studiate la școală și aplicate În psihiatrie. Acea nebunie În care zac grăunțele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
cum o spuneam, marea majoritate nu trec de spaima difuză și ascuțită ce ne Împinge În depresii, mituri salvatoare sau boli, diagnosticate sau nu. Dar ea, divina Moarte - pentru a o animiza Încă o dată! -, așteaptă totuși și „cealaltă reacție”, paradoxală, tragică: revelația ei, adică Înțelegerea cu adevărat a acestei spaime animalice care ar trebui, la „Întîlnirea”, aș zice, cu fecunda și grava noastră spiritualitate, să producă acea „Înviere”, o revelație a existenței, a darului Înalt, magnific și uneori insuportabil de viu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
de a fixa În forme virtualitatea infinită a lumii. Apt, cum o spuneam mai sus, de a susține chiar și firmamentul aprins și bombat, enorm, rotindu-se deasupra capetelor noastre. 6 Nu, Încă o dată: conștiința umană nu este, nu devine tragică deoarece sesizează dramatic „nepotrivirea” ineluctabilă, fatală, Între luciditatea misterului ființei și al existenței și distrugerea, topirea În neant a acestor date, a acestor revelații. Tragică, cred eu, este și trebuie să devină luciditatea faptului că suntem născuți nu pentru a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
rotindu-se deasupra capetelor noastre. 6 Nu, Încă o dată: conștiința umană nu este, nu devine tragică deoarece sesizează dramatic „nepotrivirea” ineluctabilă, fatală, Între luciditatea misterului ființei și al existenței și distrugerea, topirea În neant a acestor date, a acestor revelații. Tragică, cred eu, este și trebuie să devină luciditatea faptului că suntem născuți nu pentru a fi victime, ci eroi! În genialul eseu al profesorului de la Salamanca, Miguel de Unamuno, Sentimentul tragic al vieții, autorul aruncă o frază care ne luminează
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
topirea În neant a acestor date, a acestor revelații. Tragică, cred eu, este și trebuie să devină luciditatea faptului că suntem născuți nu pentru a fi victime, ci eroi! În genialul eseu al profesorului de la Salamanca, Miguel de Unamuno, Sentimentul tragic al vieții, autorul aruncă o frază care ne luminează asupra noțiunii de tragic existențial, văzut de un spirit vitalist, dogmatic - dogmatic În sensul vechii școli de filosofie ateniene. Războindu-se cu toate acele „elemente”, vizibile sau nu, care ne pun
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
și trebuie să devină luciditatea faptului că suntem născuți nu pentru a fi victime, ci eroi! În genialul eseu al profesorului de la Salamanca, Miguel de Unamuno, Sentimentul tragic al vieții, autorul aruncă o frază care ne luminează asupra noțiunii de tragic existențial, văzut de un spirit vitalist, dogmatic - dogmatic În sensul vechii școli de filosofie ateniene. Războindu-se cu toate acele „elemente”, vizibile sau nu, care ne pun În contradicție flagrantă cu datele pozitive ale existenței și, mai ales, cu voința
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
bărbat grav, cu coasa, care-l urmează pe călărețul puternic și nepăsător din faimoasa gravură a lui Dürer! - va veni oricum „prea târziu”, dacă o vedem ca pe o forță care ne strică desenul vieții. Un mare autor spunea că tragic, la drept vorbind, nu este sfârșitul existenței, moartea, ci Întreruperea unui real și major efort creator, moartea cuiva care ar fi adus un plus de Înțelegere și de trăire, de existență, deci, lumii. Tragică ar fi În consecință obnubilarea lucidității
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
vieții. Un mare autor spunea că tragic, la drept vorbind, nu este sfârșitul existenței, moartea, ci Întreruperea unui real și major efort creator, moartea cuiva care ar fi adus un plus de Înțelegere și de trăire, de existență, deci, lumii. Tragică ar fi În consecință obnubilarea lucidității creatoare la treizeci și trei de ani la junele, Încă, Eminescu, ca și la nu puțini creatori morți tineri, În plin avânt și entuziasm creator. Tragice - neevident și etern tragice! - morțile atâtor tineri pe diversele fronturi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
plus de Înțelegere și de trăire, de existență, deci, lumii. Tragică ar fi În consecință obnubilarea lucidității creatoare la treizeci și trei de ani la junele, Încă, Eminescu, ca și la nu puțini creatori morți tineri, În plin avânt și entuziasm creator. Tragice - neevident și etern tragice! - morțile atâtor tineri pe diversele fronturi de luptă, tineri dintre care unii vor fi avut talentul și energia de a face să sclipească Terra noastră În forme spectaculoase, profund umane În esența lor. Poeții morți pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
de trăire, de existență, deci, lumii. Tragică ar fi În consecință obnubilarea lucidității creatoare la treizeci și trei de ani la junele, Încă, Eminescu, ca și la nu puțini creatori morți tineri, În plin avânt și entuziasm creator. Tragice - neevident și etern tragice! - morțile atâtor tineri pe diversele fronturi de luptă, tineri dintre care unii vor fi avut talentul și energia de a face să sclipească Terra noastră În forme spectaculoase, profund umane În esența lor. Poeții morți pe câmpul de luptă, cercetătorii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
sens acestui „turbion de protoni” care este viața, Îl imit - În judecata asupra unei „realități” care scapă cauzalității, dar și bunului-simț! - pe iubitul meu maestru de la Salamanca, Miguel de Unamuno, care, În mult citata de mine carte a sa Sentimentul tragic al vieții, dezbătând cu „furie și melancolie” argumentele pro și contra existenței unei vieți de apoi, neputându-se consola cu rațiunea rece care ne depășește prin logică și bun-simț, convingându-se că totul Începe și se termină cu Materia, strigă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
păguboasa mentalitate provincială despre munca intelectuală, care găsește mereu motive de amînări. Și iată consecința!... *Plan: o carte cu titlul Moartea lui Miron Costin, despre amestecul cărturarilor români în politică și urmările acestui fapt asupra evoluției lor. Pornind de la soarta tragică a marelui logofăt, aș trece, pe rînd, la cea a lui Dosoftei, a lui șincai, a lui Bălcescu, a lui Eminescu și aș ajunge la Constantin Stere, Panait Istrati, Octavian Goga, Nicolae Iorga. *Ziua Roxanei: a împlinit șapte ani! E
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]