6,163 matches
-
exact medico-psihologic, în conformitate cu care alcoolismul este considerat ca o boală, iar persoana alcoolicului ca un bolnav care necesită tratament medico-psihiatric. b) Punctul de vedere social, sau normativ-juridic, în conformitate cu care evaluarea acestei obișnuințe și a acestui comportament are o semnificație social-morală centrată pe noțiunea de „păcat”, „viciu” sau „devianță” cu directe consecințe asupra judecății morale, a responsabilității sociale și juridice a individului și, implicit, a sancționării faptelor acestuia legate de schimbările comportamentale sub influența consumului de alcool. Predispoziția către alcool a dus
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
ms. 314 Echitimie (starea de normalitate) Tristețe (starea depresivă) Euforie (starea maniacală) La rândul său, R. Tölle, care face o clasificare a psihozelor afective după tipul de evoluție clinico-psihiatrică și caracterul psihopatologic al acestora, ne oferă schema de mai jos, centrată pe psihoza maniaco-depresivă (PMD): Faze clinice repetate Melancolia monopolară Psihoza maniaco-depresivă bipolară Mania monopolară Fază clinică unică Melancolia simplă monopolară Mania simplă monopolară K.L. Kelerman remarcă următoarele aspecte psihopatologice în sfera stărilor depresive: a) depresia ca stare de dispoziție normală
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
gândirii cu perplexitate; - perplexitate ideativă a semnificațiilor (percepție delirantă); - delir de interpretare cu perplexitate; - iluzii și halucinații. 3) Psihozele motorii hiperkinetic-akinetice Ca și formele mai sus descrise și această grupă de psihoze ciclice prezintă două categorii principale de tulburări psihopatologice, centrate pe polul hiperkinetic sau pe polul akinetic, așa cum se poate desprinde din cele de mai jos: Polul hiperkinetic Polul akinetic - creșterea mișcărilor expansive și reactive; - vorbire incoerentă și ocazională; - alternanță afectivă rapidă (ridicată-anxioasă-iritativă-depresivă); - severă distragere a atenției de la stimulii externi
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Alexander va face o distincție între simptomele de conversiune isterică și tulburările nevrotice vegetative. În cazul simptomelor de conversiune isterică asistăm la o tentativă de rezolvare a unei tensiuni emoționale într-o manieră simbolică. În cazul nevrozei vegetative, tulburarea este centrată pe un organ, având mai mult caracterul de disfuncție somatică. Ceea ce ee important de reținut este faptul că în toate situațiile tulburările psihosomatice ne apar ca manifestări simbolice ale unor disfuncții care se prezintă din punct de vedere clinic într-
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
fine, aceste tulburări pot apărea în urma unor consultații medicale, investigații repetate de laborator etc., altfel spus, în urma întâlnirii cu medicul. Este evident faptul, așa cum spuneam deja, că ne aflăm în fața unei patologii generale, cu caracteristici particulare, de un mare polimorfism, centrată pe propriul corp, dezvoltată, întreținută și amplificată de persoana bolnavului respectiv, în cadrul căreia elementele de suferință sunt atât somatice, cât și psihice, ele condiționându-se reciproc. Aceată categorie de „bolnavi dificili” (A. Păunescu-Podeanu), reprezintă „cazuri complicate”, greu de abordat și
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
nu se simt bine, dar nici nu le merge prea rău”. Această „imagine clinica” a „bolnavilor dificili”, traduce o personalitate de tip senzitiv, hiperemotivitate, imaginație crescută și hiperproductivă, o mare sugestibilitate, toate la un loc dominate de preocuparea egocentrică excesivă, centrată pe propriul corp. Am putea afirma că ne aflăm în fața unei categorii particulare de „suferințe psihogene”, centrate tematic pe propriu corp. O patologie în care „imaginea corporală” este permanent amenințată de „pericole” reale, dar mai ales imaginate de persoana respectivă
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
anume, în faza întâlnirii bolnavului cu medicul. Întâlnirea medicului cu acești bolnavi pune, în primul rând, probleme de „atitudine” și „înțelegere” psihologică a „cazului”, dar, în egală măsură, și probleme serioase de psihopatologie. De regulă, în practica curentă atenția este centrată pe suferințele relatate de bolnav. Este un punct de vedere care însă rămâne cantonat la aspectul formal-extern al „conversației medic - bolnav”. Esențialul în înțelegerea acestei „suferințe” este ca să pătrundem dincolo de relatările bolnavului, pentru a descoperi și înțelege natura personalității acestuia
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
folosească în mod excepțional termenul de imposibil, teoria lor este una a posibilului. Cartea de față nu prezintă o teorie suplimentară a posibilului. Cercetarea noastră creează o bifurcație odată cu hotărîrea conceptuală, morală, politică, estetică de a trece de la un demers centrat asupra posibilului la o viziune a lumii în termenii posibile-imposibile. A așeza în cuplu ideea de posibil și contrariul său înseamnă a muta centrul de greutate al dezbaterilor. Să revenim, de exemplu, la Hegel. Ceea ce, în consecință, este în mod
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
îndrumări suplimentare privind modalități le de a) faceți munca mai motivantă. Cu toate acestea, chiar dacă munca este motivată, rareori va fi suficient pentru a obține rezultate maxime de la angajați. Dar și alte surse de motivare trebuie luate în calcul. Întărirea centrată pe colegi. Colegii sunt sursa cea mai eficientă de motivare la locul de muncă, dar și cea mai puțin utilizată. Ei se află în cea mai bună poziție pentru a oferi imediat o întărire pozitivă imediată și sigură deoarece pot
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
-și va valorifica niciodată potențialul. Deseori este vorba despre echipe numai cu numele. Atunci când angajații recunosc că pot și ar trebui să fie o sursă importantă de motivare, îmbunătățirile apar mult mai des, mai rapid și durează mai mult. Întărirea centrată pe management. Cum conducerea are întreaga responsabilitate în ceea ce privește performanța, are și responsabilitatea asigurării motivării. Aceasta nu înseamnă însă că managerii trebuie să ofere tot ce înseamnă întărire. Așa cum am menționat, managerii sunt responsabili de asigurarea consecințelor adecvate ale realizării performanței
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
accident. După cum puteți vedea, lipsa „accidentelor care duc la pierderi de timp” nu reflectă neapărat nivelul de siguranță al comportamentelor la locul de muncă; reflectă doar un rezultat norocos. În același timp, zero defecte nu este același lucru cu comportamentul centrat pe calitate. Dacă nu se mișcă este un rezultat Ca și comportamentele, rezultatele pot fi mult mai precis identificate. Gilbert (1978) a realizat un test pentru determinarea realizărilor, pe care l-a numit „testul las-o baltă”. Testul funcționează astfel
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
inițiativele de îmbunătățire a calității și întăriți numai aceste comportamente. 2. Îmbunătățiți constant și întotdeauna orice sistem de producție și serviciu. Întotdeauna întăriți îmbunătățirea - indiferent cât de mică ar fi. 3. Eliminați obiectivele exprimate în cifre și cotele, inclusiv managementul centrat pe obiective. Întărirea negativă limitează performanța. Folosiți obiectivele pentru a spori oportunitățile de întărire pozitivă. 4. Eliminați frica, astfel încât toată lumea să poată munci eficient pentru companie. Faceți din întărirea pozitivă principala consecință pentru rezolvarea sarcinilor. Întăriți pozitiv managerii și supervizorii
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
identificată, echipa va ști exact care este sarcina sa, când a fost încheiată și cât de bine s-a descurcat. Acestea sunt condițiile în care o echipă poate constitui o experiență motivantă care să aducă recompense. Dacă insistăm pe abordarea centrată pe echipe în absolut orice situație, atunci nu va exista un mediul productiv. Întărirea va fi redusă, iar confuzia și frustrarea vor spori. Puține companii evaluează eficiența echipelor în funcție de o îmbunătățire a variabilelor organizaționale finale. Dr. Bill Hopkins de la Auburn
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
a peste 500 de companii au dezvăluit că impedimentele cele mai mari care stau în calea succesului echipelor sunt (Training and Development Magazine, februarie 1993): • recompensele și compensația - 80% dintre respondenți au spus că sistemele de recompensă și compensație se centrează pe performanța individuală. Performanța echipei nu este de obicei luată în considerare. Ca atare, membrii echipei au puține motive să lucreze împreună și sunt siliți să-și urmărească propriile agende; • sistemele de personal și dezvoltare a resurselor umane - numai 10-20
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
de evaluare nu ia în considerare problemele echipei; • viziunea organizațională - mulți respondenți au spus că structurile organizaționale întrețin concurența internă, ceea ce limitează eficiența grupului. Oamenii spun că de fapt consecințele oferite de organizațiile lor nu favorizează un loc de muncă centrat pe echipe. Țineți minte, este ilogic să continuați să faceți aceleași lucruri și să așteptați rezultate diferite. Dacă v-ați decis să creați echipe autonome, probabil că veți schimba fundamental structura și cultura companiei dumneavoastră. Aceasta este o sarcină aproape
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
sentimentală și, de aceea, individualizează, dar creația sa individuală se produce ca ceva cu valoare generală, adică valabil și pentru alții, căci, fără a se adapta sentimentului altora, produce în alții sentimente, de obicei nuanțate, dar de aceeași natură și centrate pe același element inițiator. Filozoful procedează în același mod, realizînd o creație puternic individualizată ce antrenează facultățile cognitive ale receptorilor în efectuarea unor raționamente și judecăți similare pornind de la aceleași premise inițiatoare. Ca atare, forma jocului dintre individual și general
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
generează incoerența politicilor structurale și probleme profunde la nivelul relațiilor Chinei cu Occidentul. Johnston notează contradicțiile aflate în centrul comportamentului diplomatic al Chinei. Autorul observă că: [...] identificarea imaginii de sine a Chinei a devenit ... tulbure. Identitatea de mare putere autonomă, centrată pe suveranitate prin tradiție ... a fost legată anevoios de o identitate mai nouă ... [asociată cu responsabilitatea] participării în instituții. ... Această legătură generează tensiuni în diplomație, între dorința Chinei de a se prezenta ca un participant activ, implicat în instituțiile internaționale
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
în primii ani ai secolului al XXI-lea, despre care afirmă că se va caracteriza printr-o reacție împotriva prezenței imperiale a Americii. În acest sens, există un accent diferit de scenariul relativ optimist privind ordinea internațională liberală și pașnică, centrată pe pacea democratică prezentată în volumul de față. Pentru a include această cercetare a lui Cederman în posibilitatea existenței "efectelor de maturizare"și a "efectelor epocale", trebuie luate în considerare rolul lor în răspândirea păcii democratice (Cederman, 2001). Cederman afirmă
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
de diplomație promovat. Și aici există două cadrane: în cel defensiv se află teoria balanței amenințărilor sau teoriile (orientate spre agent) asupra balanței ofensivă-defensivă. De partea cealaltă, în zona ofensivă, întâlnim teoria hegemonică a politicii externe (William Wohlforth) sau realismul centrat pe stat al lui Fareed Zakaria. Tabloul se bazează însă pe separarea netă între contribuțiile realiste în Studiile de Securitate și cele subsumate economiei politice internaționale, excluzând astfel o componentă importantă a studiilor realiste în domeniul Economiei Politice Internaționale, efectuate
RELATII INTERNATIONALE by Lucian-Dumitru Dîrdală () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1513]
-
lui de viață. Omul redus de Edmund Husserl la o conștiință pur transcedentală, devine o ființă tensionată emoțional și cu o alcătuire completă globală. Astfel, pentru existențialism libertatea devine un dat ontologic, o structură constitutivă și inalienabilă a omului, fiind centrată pe experiența trăită a ființei umane. Pentru Jean Paul Sartre , autorul lucrării Ființa și Neantul, a fi om este echivalent cu a fi liber. Această posibilitate pentru realitatea umană de a „secreta un neant „ este, după Sartre, libertatea . Intr-o
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
evaluate, astfel încât evaluarea în sine să constituie o modalitate de cunoaștere a personalității elevului și, totodată, o posibilitate de coparticipare a sa la propria lui evaluare . Utilizarea metodelor moderne de predare-învățare presupune, automat, și metode moderne de evaluare (metode alternative), centrate pe participarea activă a elevilor, în scopul realizării unor corelații eficiente între cele trei componente de bază ale actului educațional. Dintre aceste metode și instrumente moderne de evaluare, putem menționa: observarea sistematică a activității și comportamentului elevilor (prin fișa de
SIMPOZIONUL NAŢIONAL „BRÂNCUŞI – SPIRIT ŞI CREAŢIE” ediţia a II-a by Anca Iuliana Şipoteanu () [Corola-publishinghouse/Science/569_a_886]
-
drept fenomenalistă, behavioristă, convenționalistă, sceptică sau relativistă. Adeseori se deplânge faptul că Wittgenstein nu și-a formulat punctul de vedere cu destulă claritate și precizie. I se impută, bunăoară, că noile sale vederi despre semnificație și urmarea de reguli sunt centrate pe ideea „oarecum evazivă de obicei și practică“. Se constată, cu regret, că încercările ulterioare de elaborare teoretică a acestor concepte, precum și discuțiile pe care le-au generat nu au condus la „rezultate concludente“48. În literatura secundară mai recentă
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]
-
vedea situația existențială îi va fi străin. Pentru el, viața bună însemna o societate bună și este, prin urmare, o chestiune de reflecție și acțiune rațională, o problemă socială, nu una individuală. Russell se distanța în mod ostentativ de reflecția centrată asupra problematicii existențiale a individului, calificând-o drept expresia unui „ideal aristocratic“ ce se cere depășit.51 Wittgenstein vorbea, dimpotrivă, oamenilor a căror stare sufletească bună sau rea nu depinde în primul rând de împrejurări exterioare, ci de ei, de
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]
-
filozofice pe calea clarificării analitice; și sunt, ca și mai înainte, pe deplin convins că nu putem ajunge la progrese autentice decât cu mijloacele analizei.“77 Este semnificativ că Russell s-a delimitat tot atât de categoric de „noile tendințe“ de a centra reflecția filozofică asupra limbajului cotidian ca și de vechile sisteme ale metafizicii. Limba de toate zilele - spunea el - încorporează metafizica epocii de piatră. Convingerea lui a fost că în filozofie, ca și în știința teoretică, un punct de vedere care
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]
-
nu mai puțin interesantă care ține de parlamentarism, concentrându-se asupra aplicării acestuia la nivelul instituțiilor internaționale. Există o vastă literatură de specialitate privind organizațiile internaționale, analiza acestor structuri suprastatale fiind concentrată pe multiplele și diferitele dimensiuni care le definesc. Centrate pe modul de organizare și de funcționare, pe scopuri și rol sau pe liantul care stă la baza acestor asocieri voluntare, abordările analitice din domeniu scot în evidență aspecte specifice care, fiecare în parte, pot fi considerate elemente predominante ale
by Gabriel-Liviu Ispas [Corola-publishinghouse/Science/1020_a_2528]