6,372 matches
-
de teoria ta că în toate e un negoț. Nu spui tu așa? Așa că sîntem două mărfuri ale aceluiași negoț. Ne-am cumpărat unul pe altul. Asta e. El 1: (ar vrea să rîdă și chiar încearcă) Doamne, nu scapă comicului! Nici chiar moartea! Ea 2: Lasă filosofîcalele și răspunde-mi; ne-am căsătorit ca să fim împreună? El 1: (obosit) Nu e prima dată cînd îți spun că a fi împreună nu înseamnă confundarea a două persoane, anularea reciprocă, dizolvarea uneia
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
văd, Octav, eu te-am ghicit... Tu ataci din dorința de a te ataca pe tine... Octav: Nici măcar atîta, tata... Vorba lui Mona..., exerciții... antrenamente ușoare... trageri cu gloanțe oarbe... Și, culmea falsificării, cred că lupt de-adevărat... Ha! Scheciuri comice... ridicole... Costache:...Pentru că tu vrei să ataci redute care ori sînt prea puternice, sau nu sînt deloc... Octav:...Nu te contrazici deloc, tata... Cu alte cuvinte, tu spui că lupta e o absurditate...! Costache:...Pentru că eu nu știu nici să
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
De acord, numai că cei care s-au dezintoxicat cel mai repede au fost cei care au provocat toate nenorocirile... În schimb, călare pe fotolii, tranzitează voioși... și în zbor spre culmile capitalismului...! Aici e culmea imoralității! Groparul: Iar ești comic...! Păi despre ce imoralitate vorbești tu?! Imoral este un om care încalcă o lege morală... Dar ăștia n-au încălcat nici o lege morală... pentru simplul motiv că nu știu ce-i aia morală... Adică sînt amorali... și deci n-au nici o vină
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
unu: Și n-am dreptate?! Gh. P. doi: Ba da..., ai dreptate... Și mă gîndesc că ar trebui să faci o cerere pentru o decorație..., să zicem "Rotița cuminte... în grad de mare rulment...". Ce zici? Gh. P. unu: Ești comic! Gh. P. doi: Păi măcar asta am învățat în viață să rîd exact atunci cînd îmi vine să plîng... Gh. P. unu: Și mai e ceva... Cu ce drept mă judecă pe mine, cei de azi, de acum, ca și
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
de conștiință. Cu strîngere de inimă, după clipa de amuzament, descoperi mai curînd o caricatură a detectării unui liman anume, trimițînd totul în caraghioslîc, în derizoriu. Să-i iei oare în rîs pe maniacii ăștia, să-i compătimești? O fi comică o existență distrusă, cu sensurile vraiște? Vinovăția, a cărei obsesie îi împunge pe ipochimeni, cum ar putea fi cît mai just cîntărită? Și care ar fi morala poveștii pe care unul sau altul încearcă să o spună, fără să reușească
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
unora le folosește. Celor din speța răilor care rămîn răi. Chiar dacă ar îngîna regrete, cine să măsoare puritatea lor? Unde-i filtrul care să scoată la iveală minciuna? Cum se străvede în piesa lui Constantin Popa, cu dozajul ei de comic și dramatic și replica dură, bărbătească, jocul luminii și al întunecimii nu se sfîrșește cu una, cu două. De ce să-și recunoască unii fapta odioasă, cînd pot veni cu justificări de tot felul, cînd pot să mistifice trecutul, cînd pot
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
Dumnezeu: (nu-l ia în seamă; îi așază pe cei patru în formație corală și începe să cînte o melodie cu un text ininteligibil; stă la dispoziția realizatorilor ce înșiruiri de silabe fac din acest moment unul între tragic și comic; cînd se atinge un punct maxim al cîntecului, intră supraveghetorul) Supraveghetorul: Aveți nevoie de ceva? (același Nu! școlăresc; imediat intră cei doi băieți buni la toate; Supraveghetorul îi întîmpină, se privesc fără să-și spună ceva) Domnii sînt reporteri și
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
că Posibilitatea unei insule este romanul houellebecquian cel mai autoironic În măsura În care această dimensiune putea fi decelabilă În celelalte scrieri. Ceea ce Înseamna că scriitorul a ajuns la o notorietate care-i permite să se autopersifleze. Naratorul Daniel 1 este deci un comic de succes la fel, desigur, ca și autorul, dar În registre diferite. Ambii sînt niște "observatori acerbi ai realității contemporane" (p. 21) Daniel 1 cîștigă foarte bine din spectacole scandaloase În care atacă toate tabuurile etice și politice ale epocii
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Brown sau Paulo Coelho. Houellebecq nu apare ca vraci venit să vindece bolile cititorului, sau ca arheolog descoperitor al unor adevăruri istorice ținute departe de ochii lumii. Aidoma protagonistului din Posibilitatea unei insule, el este mizerabilul, cinicul, perversul, scabrosul, trivialul comic pentru care nu mai există nimic sfînt, a cărui inteligență lucrează doar În propriul beneficiu și În disprețul omenirii pe care nu dă doi bani (acesta este punctul de contact cu discursul lui Beigbeder, intrat pentru totdeauna În pielea de
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Beigbeder, intrat pentru totdeauna În pielea de nebun al regelui). Dar În nici un alt fel n-ar putea deveni Houellebecq revelatorul unei epoci, astăzi, cînd singurele adevăruri acceptate sînt cele survenite prin vehiculul umorului negru. Dacă Daniel 1 este un comic, Houellebecq nu glumește deloc literatura sa este declarat maximalistă. Patetismul lui deranjează uneori, dar el nu face altceva decît să confirme importanța mesajului. Revin la ceea ce spuneam la Început: literatura lui Houelebecq rupe cu ideea modernă de Literatură, dotată cu
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
deschide ușa. Apare gardianul zâmbind. Aruncă o privire cu subînțeles către Ochi Verzi. Supraveghetorul general în ținută de ceremonie, împreună cu supraveghetorul celulei. SUPRAVEGHETORUL GENERAL: Am auzit, am văzut tot. Pentru tine, și din locul unde stăteai de pază, treaba devenea comică; pentru noi, dincolo de vizor, a fost o frumoasă secvență tragică, mulțumesc. (Salută.) Cortina.” JEAN GENET, Maximă supraveghere, Gallimard, „Folio théâtre”, 2006, p. 122. Preambultc "Preambul" „Spectatorul este un paznic de noapte, un veghetor” - cu această propoziție îmi încheiam o carte
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
se bazează pe ordinele emise de către o autoritate superioară, însoțite de făgăduiala unei recompense. Căci supravegherea, oricine știe asta, nu se face pe gratis... ea implică și cheltuieli. Ce poate fi mai explicit în acest sens decât scenele (mai degrabă comice) în care, de la Goldoni la Marivaux sau la Beaumarchais, slujitorilor li se propun ludovici de aur ori alte răsplăți în schimbul unor informații indispensabile... ceea ce e indispensabil se plătește! Lucrurile stau oarecum diferit în piesele istorice ale lui Shakespeare, unde moneda
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
Alternanța grecilor este o lecție de relativitate. O regăsim și în Japonia, într-o formă încă și mai riguroasă, căci, după o piesă n: cu fantome sau cu războinici, urmează un kyôgen care tratează aproape aceleași subiecte, dar la modul comic. Astfel, ceea ce, în n:, ține de straniu și de tulburător, de apariții neliniștitoare sau de extraordinare fapte vitejești, se vede reluat, în kyôgen, dintr-o perspectivă diferită, concretă și materialistă. Dacă n: este claudelian, kyôgen este brechtian. Ele se succed
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
mereu posibilă. În viață, nimic nu poate fi definitiv, căci i-ar contrazice însăși esența, care nu este alta decât „mișcarea”. Același principiu reglează regimul supravegherii, iar dovada acestui lucru este însuși repertoriul constituit de-a lungul timpului. Există răsturnări comice ale supravegherii, cu efecte contrare celor ce se produc de obicei. Ele reprezintă o alternativă, bazată însă întotdeauna pe procedeele tradiționale ale dispozitivelor de supraveghere, cu deosebirea că, de data aceasta, consecințele lor sunt cu totul diferite. Schema se păstrează
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
cu totul diferite. Schema se păstrează, dar situația generează un alt fel de relație cu spectatorul, spectator care, suprainformat fiind, nu are de ce să se neliniștească. Ca și cum s-ar uita la o mănușă întoarsă pe dos, el descoperă acum reversul comic al situației dramatice. Este un exercițiu - ansamblul exemplelor o confirmă - ce antrenează dezinvoltura ludică, devierile ei trecătoare și urmările ei neprevăzute. Să remarcăm, totuși, că nu întotdeauna ceea ce debutează sub semnul veseliei și al glumei se și sfârșește la fel
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
trecătoare și urmările ei neprevăzute. Să remarcăm, totuși, că nu întotdeauna ceea ce debutează sub semnul veseliei și al glumei se și sfârșește la fel. Jocul generează incertitudine. Iată de ce răsturnarea ludică a supravegherii nu va constitui doar o sursă de comic, căci, în cazul unor evoluții neașteptate, ea se poate afla la originea unor descoperiri neprogramate, a unor revelații supărătoare sau a unor înfrângeri ce descumpănesc. Răsturnarea ludică promite să fie comică, dar asta doar în stadiul de proiect. La început
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
a supravegherii nu va constitui doar o sursă de comic, căci, în cazul unor evoluții neașteptate, ea se poate afla la originea unor descoperiri neprogramate, a unor revelații supărătoare sau a unor înfrângeri ce descumpănesc. Răsturnarea ludică promite să fie comică, dar asta doar în stadiul de proiect. La început. După aceea, orice devine cu putință. În Noaptea regilor de Shakespeare, Malvolio, înalt dregător pătruns de importanța persoanei sale, cade în capcana unei pretinse scrisorele de amor și se înfățișează la
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
lui Figaro. Profitând de întuneric, cât și de adăpostul oferit de arbuștii deși din parcul castelului, adversarii Contelui se ascund ca să asiste nevăzuți la declarațiile pe care acesta urmează să le facă soției sale deghizate în slujnică. Beaumarchais introduce un comic de substituire în contextul dispozitivului de supraveghere conceput de șiretul și iscusitul Figaro. Pentru public, succesul operațiunii se explică tocmai prin această dublă strategie, ingenios combinată. Informat, spectatorul privește desfășurarea stratagemei, a cărei dare în vileag nu poate duce decât
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
Răsturnarea ludică este însoțită întotdeauna de sancționarea unui viciu pe care comunitatea vrea să-l îndrepte folosindu-se de o asemenea strategie. În fond, este vorba de o revanșă colectivă. Substituirea poate aluneca spre simulare, și ea înzestrată cu virtuți comice. Ne aflăm atunci într-un spațiu în care procedeele, fără a se confunda unul cu celălalt, întrețin raporturi deosebit de strânse. În Volpone a lui Ben Jonson, protagonistul, care vrea să testeze reacțiile celor din anturajul său, simulează o boală ce
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
produs-o Angelo; pe de altă parte, revelația Isabellei: iată consecințele neprevăzute ale deghizării Ducelui, cel ce s-a exersat o vreme în arta de a vedea fără să fie văzut. Supraveghere aleatorie și suprainformație comicătc "Supraveghere aleatorie și suprainformație comică" Potrivit scenariului canonic, îndeobște recunoscut, supravegherea este rezultatul deciziei de instalare și punere în funcțiune a unui dispozitiv destinat acestui tip de activitate. Ea depinde de un proiect anume și se bazează pe nevoia permanentă de informație, nevoie ale cărei
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
de a putea transforma orice în ceva opus, de a opera inversări care, relativizând sensul valorilor, interzice imobilitatea. Astfel, perspectiva „contrariului”, ca o imagine inversată, mereu prezentă, e o lecție de luciditate dată de convertirea mereu posibilă a tragicului în comic. La rândul ei, supravegherea cunoaște un proces asemănător, ilustrare clară a faptului că, dacă mecanismele se înrudesc, efectele pot oricând să se deosebească. Exemplele sunt nenumărate. Dar cum se operează inversiunea? Ce deplasări se produc? Ce motivații explică neprevăzutul reacțiilor
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
Labiche la Feydeau, o relație erotică tăinuită, ferită de ochii lumii, face ca „situația de supraveghere” să intervină pe neașteptate, iar dispozitivul supravegherii să se instaleze cu totul întâmplător. Această absență a oricărei programări, această nepremeditare devine o sursă a comicului pentru spectator. De cele mai multe ori, situația de supraveghere apare odată cu sosirea inopinată a unui soț sau a unei persoane apropiate, care tulbură intimitatea amanților; surprinși într-o postură delicată, aceștia caută o soluție salvatoare și, cum se întâmplă de obicei
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
dar care, în realitate - publicul știe asta -, are toate cele trei laturi: protagoniștii sunt acolo, numai că nu sunt cu toții „de față”. Prin context și, într-o și mai mare măsură, prin consecințele sale „conjugale”, comedia bulevardieră face să devină comică o situație care, altminteri, în planul scriiturii, nu diferă prea mult de aceea în care se află Britannicus și Iunia: femeia vorbește și aici știindu-se ascultată, cu deosebirea că, în exemplul dat, ea caută să întrețină iluzia unei căsătorii
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
să le folosească, schimbându-le intensitatea și efectele, spre satisfacția unui public „suprainformat” care nu se mai teme de posibilele lor ravagii și care se arată dispus să accepte atât revelațiile amăgitoare, cât și reconcilierile de salon. Supravegherea este finalmente comică, în măsura în care nu izbutește să reveleze adevărul, ci mai degrabă să consolideze minciuna. Supravegherea „aleatorie” rămâne inofensivă; e exersată, firește, dar recolta ei e săracă: o împletitură de aventuri galante fără urmări și de contracte matrimoniale salvate. Această supraveghere cu rezultate
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
lume care, din nepăsare sau din teama de a tulbura o liniște de suprafață, preferă să oculteze informațiile primite și să evite consecințele ce ar putea decurge din ele. Lipsită de urmări, supravegherea nu provoacă tragedii, ci relevă, la modul comic, un solid sistem de autoapărare, destinat să mascheze trădările flagrante. Dintr-un impuls de protecție „burghez”, adevărurile nu sunt lăsate să explodeze; supravegherea le îngăduie doar să scoată o secundă capul la lumină, pe furiș; altfel, ele ar risca să
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]