6,948 matches
-
tipul îl strigă pe nea Matei, poate pentru că acolo ar fi vrut să-l ducă pe Rafael, și uite pentru ce: — Scoate permisu’ ăla, mea Matei, permisu’ matale de pescuit. Să-l arăți lu’ ăsta. — Lasă-l naibii, se aude nea Matei, oțărându-se din stuf. Nea Matei nu mai are nici un chef. Vrea să fie lăsat în pace cu supărarea lui. A ratat ziua de pescuit, așa încât aschilambicul îl mustră pe Rafael. Rechizitoriul lui e aspru și presupune o pedeapsă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
poate pentru că acolo ar fi vrut să-l ducă pe Rafael, și uite pentru ce: — Scoate permisu’ ăla, mea Matei, permisu’ matale de pescuit. Să-l arăți lu’ ăsta. — Lasă-l naibii, se aude nea Matei, oțărându-se din stuf. Nea Matei nu mai are nici un chef. Vrea să fie lăsat în pace cu supărarea lui. A ratat ziua de pescuit, așa încât aschilambicul îl mustră pe Rafael. Rechizitoriul lui e aspru și presupune o pedeapsă pe măsură. — Omu’ ăla-i bătrân
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
tare pe pensiile lor, maică, păi, după o viață de muncă, și-au bătut joc de bătrânețile noastre, taică, ne-au lăsat muritori de foame, da’ lasă că până la urmă tot e bine, că s-au dus de unde a plecat nea Petrică, în casa din cătunul de munte a bunicii Mirelei, mama bătrânului, care, la cei nouăzeci de ani ai ei, avea, desigur, nevoie de sprijin... Era ca și cum ai fi rămas pe dinafară, Mirelo, ca să vezi și să iei aminte cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
bani pentru încă un rând, da, și acesta îi dădu fără să comenteze nimic, și pe urmă făcură prezentările. Rafael, da, iar blondului cu lanț de aur la gât îi zice Adrian. Ceilalți doi, tată și fiu într-adevăr, sunt nea Ghețu și Răzvănel. Răzvănel, sobolul cel tânăr, se apucă să-i explice lui Rafael cum că ei, în definitiv, îi vor binele lui Mărgărit și-l învață numai de bine... — Păi, cum dracu! Umpleți-l voi de sânge... — Uite ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
moșule, se hlizi blondul. Ai scos părul din porție și l-ai desființat; nu mai ai mult până să te scoți și pe tine și să te desființezi, hi-hi-hi... Nu te pricepi s-agonisești carne pă tine. Uită-te la nea Ghețu cât de gospodar, cu ditamai burdihanu’. Mănâncă douăzeci de sarmale la felu’ unu, și pe urmă un grătar de mici, și dup-o juma’ de oră iar îi e foame. Venise Mărgărit cu halbele și le aranja pe masă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
grătar de mici, și dup-o juma’ de oră iar îi e foame. Venise Mărgărit cu halbele și le aranja pe masă în fața fiecăruia cu o meticulozitate exagerată, ca un ospătar sperând la un bacșiș. — Mai bine de Mărgărit, făcu nea Ghețu, că se hrănește doar cu bere și rom și uite-l că-i ca sârma. Se întoarse spre Rafael: ca mâine te văz și pe tine-așa. Știi... parcă te-aș ști din vedere. Te-am întrebat de unde ești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
văz și pe tine-așa. Știi... parcă te-aș ști din vedere. Te-am întrebat de unde ești că m-am mirat că nu-l știi pe Zizi. Mărgărite, mânca-ne-ai dă pulă, restu’ nu mi-l dai? Care rest, nea Ghețule? — Ce să zic, tată, face Răzvănel. Mare vedetă și Zizi ăsta, ca să-l știe toată lumea ca pe președintele Iliescu. — Restu’ dă la bere, bă, iar faci pă prostu’ cu mine? — Degeaba vă râdeți voi, că-i mai ceva ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
știu, se dezvinovățește iarăși Rafael. Din vedere-i știu pe mulți. Mi-aș pune gâtu’ că nici de-o lună nu te-ai liberat de la ocnă, face Adrian. — Nu ți-l pune, că-l pierzi. — Mie-mi spui?! îl apostrofează nea Ghețu. Cine știe câți ani ai stat de-ai ieșit așa bine conservat de habar n-ai pă ce lume trăiești?... Dacă nici de Zizi n-ai auzit... Ca mâine te văz că te duci la Zizi ca să-ți dea o pâine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
că să mai iau un rând, nea Ghețule, se smiorcăie Mărgărit. — Atuncea du-te odată, mânca-ne-ai pula. Nu mă ține să mă usuc. — Cred că-mi mai trebui’ douăj’ de mii pentru un rând de încă cinci halbe... Nea Ghețu țuguie buzele spre Rafael. Seamănă încă și mai mult cu un sobol gras, cu gușa cotropită de rețeaua deasă a unei bărbi de o săptămână. — Mânca-ne-ar pula pretenu’ ăsta al tău. Așa face mereu. Dacă-i merge
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
trebuit să-i iau niște pulpe de pui, mi-a comandat de-aseară, și niște mazăre la cutie, și niște banane... Ce mă bucur și-mi place Mărgărite c-o ții pă mă-ta pă trai bun. Ce să fac, nea Ghețule? Numa’ pă ea o am, și-altceva nimica. De op’zeci de ani, paralizată-n pat. Ca mâine moare și rămân să-i plâng urmele - mămicuța mia, sărăcuța de ia, ce m-o mai aștepta și io n-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
ca o păpușă dezarticulată, Mărgărite, încă-mi ești dator mânca-ne-ai, la care Mărgărit prompt, păi, cum să nu, nea Ghețule, și la matale, și la Zizi sunt dator și că io te respect ca pă tatăl meu, și nea Ghețu se uita la el cu mâinile-n șolduri gâfâind, cu botul lui de sobol ridicat, adulmecând zăpușeala nopții străbătute de luminile lunecânde ale mașinilor peste bulevard, sfidându-l îndelung. Într-un târziu, sări și tăbărî pe el cu pumnii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
tăvăleau amândoi în rigolă, sub gărdulețul ce despărțea trotuarul bulevardului de parc, îmbrățișați și înconjurați de ceilalți îndoindu-se de hohote de râs și strigând la Mărgărit să-și plătească datoria. Își plătea datoria lăsându-se bumbăcit și tăvălit de nea Ghețu. N-avu totuși prea mult de îndurat. Nea Ghețu obosi repede, Mărgărit se ridică și se scutură de praf și se îndură să facă ce-i spusese Rafael mai devreme, așa încât își luară rămas-bun de la cei trei. Mai merseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
bulevardului de parc, îmbrățișați și înconjurați de ceilalți îndoindu-se de hohote de râs și strigând la Mărgărit să-și plătească datoria. Își plătea datoria lăsându-se bumbăcit și tăvălit de nea Ghețu. N-avu totuși prea mult de îndurat. Nea Ghețu obosi repede, Mărgărit se ridică și se scutură de praf și se îndură să facă ce-i spusese Rafael mai devreme, așa încât își luară rămas-bun de la cei trei. Mai merseră împreună o jumătate de oră, până la Piața Sălăjan, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
cap dacă acum ai început să mă prostești cu bunicii și nepoții, după ce adineauri am spus că de patru ani tac-tu nu mai vrea să te vadă... Vicențiu și Romeo nu se-ndură să creadă una ca asta. Cine? Nea Petrică? Ie om ca lumea nea Petrică. Se știu, se cunosc de-a fir a păr. Vecini și prieteni acolo la Câmpulung, laolaltă cu neamuri, părinți și frați, cumnați și veri, nu ca aicea, în Bucureștiu’ ăsta în care te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
ca între bărbați, dacă Mirela lucrează undeva. Rafael îi răspunde pieziș: — Nu ți-am spus că stă acasă cu copilul? E un serviciu și ăsta, în definitiv. Ba mai serviciu decât acesta, nici că se poate. Se foiește pe scaun nea Petrică. Nu știe de glumă și nici nu-i arde, dar nu îndrăznește să obiecteze. Contrariat, mâhnit, se gândește probabil la lucruri pe care îi e imposibil să le spună, cum ar fi că și el, ca și oricine, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
boală rușinoasă, de care tocmai s-au vindecat sau tocmai sunt pe cale să se molipsească de ea. Trăim doar de niște ani în România lui Iliescu, și cine știe ce-o să mai fie, ceea ce nu e însă o justificare pentru nea Petrică. Uite-l cum s-a blocat și parcă a înțepenit de atâta indignare. Mirela îl întreabă pe un ton iritat: — Ce-ai rămas așa, de-ai zice că Doamne ferește? Nu ți-a scris Vlăduț de noi? — Nu, asta nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
și că nimeni nu-i singur și nici de tot străin și că de fapt toți suntem singuri și străini și așa mai departe. Păi, Rafael pe de o parte, și taică-său pe de alta. Fără să spună nimic, nea Petrică reușește s-o întoarcă pe dos. Ar fi cazul să-și dea seama, și uite-l că-și dă. Refuză să înnopteze la ei, în pofida invitației lui Rafael. Păi, are un tren diseară și chiar pleacă, luându-l pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
femeie trupeșă, cu batic negru peste părul alb. Tocmai ce-a venit de pe front, că s-a prăpădit nevastă-sa. Lucra la filatură și a dat în oftică. L-a văzut cineva? Păi, nu. Și-i curios, că nu era nea Mitriță omul să nu facă nimic pe lângă casă. Când termină ce are de spus, femeia, parcă nemaiștiind ce să facă, își aranjează cu grijă șorțul curat pe care îl ține legat de mijloc, peste fusta largă, închisă la culoare. Sigur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
De sub pălăria ponosită pletele blonde îi cad în șuvițe dezordonate pe umeri. Osiile roților scârțâie sub greutate, în timp ce boii înaintează greoi prin colbul fierbinte. În depărtare, cântecul subțire și prelung al unui cocoș taie zăpușeala atotstăpânitoare, anunțând amiaza. Ziua buna, nea Aurele! Să trăiești, Dumitre! Ce-ți mai face vaca? Mult mai bine. Să o vezi acum! Ți-e mai mare dragul! Mănâncă și parcă s-o mai împlinit. Da' numai eu știu câte nopți nu am dormit stând lângă ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
și un aparat de cafea. Telefonul și încărcătorul tău. Am vorbit cu tanti Sabina, care a vorbit cu soțul ei, care s-au sfătuit împreună cum să te ajute, deci stau amândoi cu mine până când veniți voi acasă! Venise și nenea Sandu să taie lemnele pentru șemineu, așa că s-a putut negocia foarte rapid, tu să fii de acord... Desigur, Doamne, le sunt recunoscătoare! Vor să fii liniștită că fiica ta cea mare are pază de corp și ziua și noaptea
KARMA. NOPŢI DE MĂTASE by DANIEL DRAGOMIRESCU MARIA ARDELEANU-APŞAN () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1614_a_2969]
-
timp. Parcă-l aud pe tata: - Aglăiță hăi, ia urcă tu în pod, că ești mai sprintenă și taie o felie de jambon, groasă așa, cam cât degetul ista mare al meu. Și adă și un șâp de rachiu. - Imediat, nene Iancu. Prima dată când și-a numit soțul așa, a spus-o în glumă. Apoi s-a obișnuit și-i zicea „nenea Iancu” aproape în serios, ca toți ceilalți. Mama pregătea gustarea la măsuța din cerdac, ne dădea nouă întâi
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
jambon, groasă așa, cam cât degetul ista mare al meu. Și adă și un șâp de rachiu. - Imediat, nene Iancu. Prima dată când și-a numit soțul așa, a spus-o în glumă. Apoi s-a obișnuit și-i zicea „nenea Iancu” aproape în serios, ca toți ceilalți. Mama pregătea gustarea la măsuța din cerdac, ne dădea nouă întâi câte o felie de pâine cu jambon, după care se cinsteau amândoi cu câte un păhărel două de rachiu de mentă și
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
acompaniind și la chitară: „Ciobănaș cu trei sute de oi”, „Zaraza”, „Tamara”, „Pe lângă plopii fără soț...” și multe altele. Cântau și glasurile lor armonioase se auzeau în toată curtea. Vecinii ascultau și câte o cumătră spunea alteia: - Ia ascultă, fa, cântă nenea Iancu cu Aglăița! - Da' frumos mai cântă, bată-i norocul! Noi, copiii, am moștenit de la ei și vocea, și urechea muzicală. Cu toții am cântat la diverse ocazii, pe două și trei voci. Chiar și azi mai fredonăm câte o melodie
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
a făcut niciodată tovărășie cu asemenea oameni. Odată Turcu intră în crâșma lui Culiță State. Tata era la masa preferată, cu trei prieteni, ca de obicei. Fierarul a scos pălăria de pe cap și aplecându-se, îi spuse tatei: - Am onoarea, nene Iancule! - Am, Turcule, când mai dorești o papară, poftește, țio dau cu plăcere. - Mi-ajunge, mi-ajunge..., mormăia Turcu. Toți mușterii din crâșmă, râdeau în batjocură de Turcu. Acum nu le mai era frică de el. Fierarul trecea cu capul
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
cam la o distanță de șase sute de metri, pe aceeași parte a șoselei Păcurari, locuia întro căsuță joasă și primitoare cumătrul Aurel și coana Paulina, așa i-am apucat pe părinții mei spunându-le, așa vi-i prezint și eu. Nenea Aurel era un bărbat înalt, frumos, blond, cu o mustăcioară tăiată scurt și cu fața numai zâmbet, venit cândva din prin partea Munteniei și aciuat pe la noi; ea, o femeie cocoșată, brunetă, uscățivă, iar la suflet pâinea lui Dumnezeu. Mai
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]