55,096 matches
-
90. Dar Iorga le spunea uneori alor lui: Dacă nu mă citesc, ei au de pierdut" 60"Neamul românesc", 16 ianuarie 1921. G. Călinescu scria: "Este imposibil să treci peste vreun subiect din istoria românilor oricît de obscur și de limitat ar fi el fără să nu remarci că Iorga se află deja acolo... ", Călinescu, op. cit., p. 542. 61 Acest epitet poate fi găsit frecvent în "Neamul românesc", mai ales în perioada conflictelor politice din 1933 62 Șeicaru, op. cit., p. 78
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
Vest până În anii ’60, după care a fost invocat numai cu privire la exterminarea evreilor de către germani. Cu câteva excepții controversate, dosarul altor criminali - și cel al victimelor lor - a rămas Închis. Istoria și memoria celui de-al doilea război mondial se limitau de regulă la obișnuitul repertoriu de convenții morale: Bine versus Rău, antifasciști contra fasciști, partizani Împotriva colaboraționiștilor și așa mai departe. După 1989 - prin depășirea unor vechi inhibiții -, s-a dovedit că este posibil să recunoști (cu riscul de a
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Franței de 4%. Pentru că Uniunea Sovietică și aliații vestici nu s-au Înțeles În problema repatrierilor forțate, IRO a fost mereu privită de URSS (și mai târziu de blocul sovietic) ca un instrument pur occidental, iar serviciile sale s-au limitat la refugiații din zonele controlate de armatele de ocupație vestice. Mai mult, cum IRO se ocupa nevoile refugiaților, persoanele strămutate de origine germană au fost private de sprijinul său. Distincția dintre persoane strămutate (despre care se presupunea că au, undeva
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Evreii din Europa au fost deposedați de bunuri, case, bani, magazine și afaceri. Proprietățile lor au fost Împărțite Între naziști, colaboratorii și prietenii lor, iar rămășițele au revenit, prin furt și jaf, comunității locale. Dar sechestrarea și confiscarea nu se limitau la averile evreilor. Dreptul de posesie a devenit volatil, nesemnificativ, complet dependent de bunăvoința, interesul sau cheful celor care dețineau acum puterea. În seria tranzacțiilor nedorite de proprietate au existat deopotrivă câștigători și perdanți. Casele și magazinele evreilor și ale
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
schimbându-le doar numele și conducerea. Dar naziștii erau adaptabili și pentru că erau șantajabili. Autoritățile sovietice erau pregătite să conspire cu foștii inamici, mințind cu privire la natura și amploarea nazismului În estul Germaniei - În versiunea lor, elementele capitaliste și naziste se limitau la zona de vest a Germaniei, În timp ce viitoarea RDG era o țară de muncitori, țărani și eroi antifasciști -, dar știau prea bine adevărul și Îl puteau dovedi, la nevoie, cu dosarele naziștilor. Contrabandiștii, profitorii de război și foștii naziști de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
a Germaniei a depus În Elveția echivalentul În aur a 1.638.000.000 de franci elvețieni. Iar autoritățile elvețiene au fost cele care au solicitat, Înainte de izbucnirea conflictului, ca pașapoartele germane să indice dacă posesorii erau evrei, pentru a limita numărul sosirilor nedorite. Trebuie spus că autoritățile elvețiene aveau motive temeinice să mențină prietenia cu naziștii. În iunie 1940, marele stat-major al Wehrmachtului a amânat invadarea Elveției, dar planul nu a fost niciodată abandonat; exemplul Belgiei și cel al Olandei
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
fost una dintre marile sale erori strategice. Indiferent de calculele lor secrete, americanii lansaseră oferta pentru toți și nu ar fi putut să nu includă Europa de Est În ERP; consecințele acestui gest ar fi fost incalculabile. Așa, sprijinul economic s-a limitat la Occident și a marcat Începutul separării Între cele două jumătăți ale continentului. Planul Marshall a fost gândit de la Început ca un ajutor autolimitat. Scopul său, expus chiar de Marshall la Harvard, era „să rupă cercul vicios, redând popoarelor europene
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
din mai 1946, Într-adevăr libere, dar psihologic tensionate, Partidul Comunist a obținut 40,2% din voturi În Boemia și Moravia, 31% În Slovacia catolică și predominant rurală. A fost Întrecut doar de Partidul Democrat Slovac, al cărui succes se limita prin definiție la treimea slovacă a populației 3. Comuniștii cehi anticipau succese În continuare, motiv pentru care au Întâmpinat inițial cu bucurie Planul Marshall și au organizat campanii de recrutare pentru a-și maximiza șansele la următoarele alegeri. Partidul a
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mod eronat că americanii aveau și ei planuri de agresiune În estul Europei, sfera sa de influență. Aceste prezumții și erori de calcul păreau pe atunci fapte indubitabile, iar generalii și politicienii acționau pe baza precedentului istoric și a informațiilor limitate de care dispuneau. Amploarea reînarmării În Occident era Într-adevăr impresionantă. După ce președintele Truman a declarat starea de urgență la nivel național, bugetul apărării americane a crescut de la 15,5 miliarde de dolari În august 1950 la 70 miliarde În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
oțelăriile din Polonia, RDG, Ungaria, România, Bulgaria și URSS, aceștia reprezentau pentru cehi nu o industrializare rapidă, ci o arierare forțată (s-au pus În practică programe-fulger de industrializare bazate pe producția de oțel, În ciuda faptului că Cehoslovacia avea resurse limitate de minereu de fier). După beneficiile inițiale aduse de creșterea fără precedent În industriile de bază, la fel s-a Întâmplat În toate celelalte state. La mijlocul anilor ’50, Europa de Est sovietizată intra deja Într-un declin constant, finalizat cu scleroza „planificării
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și scriitori, mai ales În Franța și Italia, „se prosternau În fața clasei muncitoare” (Arthur Koestler) și idolatrizau „proletariatul revoluționar” (imaginat de regulă, În spirit realist-socialist/fascist, drept masculin, sever și musculos). Deși fenomenul avea o amploare europeană și nu se limita la comunism (cel mai cunoscut exponent intelectual al „muncitorismului” era Jean-Paul Sartre, care nu a intrat niciodată În Partidul Comunist Francez), el a avut consecințe reale mai ales În Europa de Est. Studenți, profesori, scriitori și artiști din Marea Britanie, Franța, Germania au
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
noastră are. Slavă pentru Gottwald și partid! Slavă! Slavă!1 Acest gen de pioșenie era frecvent În generația lui Kohout. Așa cum observa Mi³osz, comunismul opera pe principiul că scriitorii n-au nevoie să gândească, ci doar să Înțeleagă. Înțelegerea se limita de fapt la angajament, iar tinerii intelectuali din regiune nu doreau mai mult. „Eram copiii războiului”, scria Zdenìk Mlynáø (care se alăturase Partidului Comunist Cehoslovac În 1946, la 15 ani), „și, cum nu apucasem să luptăm Împotriva nimănui, am dus
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
că țara avea lideri de nădejde”. Victoria de la Stalingrad, după cum observa Edgar Morin, măturase toate Îndoielile, toate obiecțiile. Să nu uităm că Parisul fusese eliberat de Aliații vestici, Înregistrați de aceea negativ În memoria locală. Dar rusofilia intelectuală nu se limita la atât. E important să ne amintim ce se petrecea cu doar câțiva kilometri mai la est. Entuziasmul intelectualilor occidentali pentru comunism a atins apogeul nu În momentele de „comunism de gulaș” sau „socialism cu față umană”, ci În perioadele
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cu Europa de Vest, mai ales că producătorii germani Își pierduseră piețele importante din estul Europei și nu aveau foste teritorii coloniale pe care să le exploateze. Dar, așa cum Își dăduse seama Erhard, o uniune vamală europeană protejată de tarife comerciale și limitată la șase țări nu era neapărat un obiectiv rațional pentru politica germană. Ca și britanicii, el și mulți alți germani ar fi preferat o zonă comercială liberă mai extinsă și mai vag definită. Însă, În concordanță cu unul dintre principiile
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
nivelul celor europene. Acest mecanism evident ineficient a fost rezultatul unor tocmeli aprige. Micile ferme ale Germaniei necesitau subvenții ridicate pentru a supraviețui. Fermierii francezi și italieni nu practicau prețuri deosebit de mari, dar nimeni nu Îndrăznea să le spună să limiteze producția și, cu atât mai puțin, să le ceară să-și vândă produsele la prețul pieței. Fiecare țară le-a dat fermierilor ceea ce doreau, iar costurile au fost suportate În parte de consumatorii urbani, dar mai ales de contribuabili. Existau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
importanța sa epocală nu trebuie exagerată. Nikita Hrușciov era un comunist, un leninist și un apostol la fel de dedicat cauzei partidului ca oricare dintre ceilalți conducători. El urmărea acum obiectivul complicat de a recunoaște și a face cunoscute faptele lui Stalin, limitând În același timp responsabilitatea lor la un singur individ. Misiunea sa, așa cum o vedea el, era să confirme legitimitatea proiectului comunist, aruncând toată vina și oprobriul pe cadavrul „tătucului”. Discursul, ținut la 25 februarie 1956, era perfect convențional ca lungime
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
individ. Misiunea sa, așa cum o vedea el, era să confirme legitimitatea proiectului comunist, aruncând toată vina și oprobriul pe cadavrul „tătucului”. Discursul, ținut la 25 februarie 1956, era perfect convențional ca lungime și vocabular. Era adresat elitei partidului și se limita la a descrie „pervertirile” doctrinei comuniste de care se făcuse vinovat Stalin. Dictatorul era acuzat că a „ignorat normele vieții de partid și a călcat În picioare principiile leniniste de conducere colectivă a partidului” - cu alte cuvinte, că lua deciziile
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
era unul de resemnare cinică. Această situație a avut și părțile ei bune. Întrucât popoarele din Europa de Est comunistă erau acum cumințite, iar ordinea lucrurilor fusese restabilită, conducerea sovietică din epoca lui Hrușciov a ajuns cu timpul să permită un grad limitat de liberalizare locală - mai ales, ca o ironie a sorții, În Ungaria. Acolo, după Încheierea represaliilor Împotriva insurgenților din 1956 și a simpatizanților lor, Kádár a creat statul comunist „post-politic” model. În schimbul acceptării necondiționate a monopolului de putere și autoritate
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Roma, ci faptul că regiunea a reușit până la urmă să țină pasul. Pentru acest lucru trebuie să recunoaștem meritul autorităților de la Roma. În alte părți, rolul guvernului a variat, dar nu a fost niciodată neglijabil. În Franța, statul s-a limitat la ceea ce a devenit cunoscut drept „planificare indicativă” - folosind pârghiile puterii pentru a direcționa resurse către regiuni, industrii și chiar produse anume și compensând intenționat malthusianismul devastator al subinvestițiilor din deceniile antebelice. Oficialii guvernamentali au reușit să exercite un control
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
intenționat malthusianismul devastator al subinvestițiilor din deceniile antebelice. Oficialii guvernamentali au reușit să exercite un control relativ eficient asupra investițiilor interne pentru că, pe parcursul acestor prime decenii de după război, legile monetare și mobilitatea limitată a capitalului internațional au Împiedicat competiția străină. Limitați În libertatea lor de a căuta venituri mai profitabile pe termen scurt peste granițe, bancherii și creditorii privați din Franța și din alte părți au investit acasă 6. În Germania de Vest, unde amintirile de neșters din perioada interbelică erau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În Portugalia, un procent substanțial de locuitori din sărmana regiune Alentejo au plecat la Lisabona. În Italia, Între 1955 și 1971, aproximativ nouă milioane de oameni s-au mutat dintr-o regiune a țării În alta. Acest fenomen nu se limita la zona mediteraneană. Milioanele de tineri care au abandonat Republica Democrată Germană În favoarea Republicii Federale Germane Între 1950 și 1961 optau poate pentru libertate politică, dar, Îndreptându-se către Vest, căutau și slujbe bine plătite și o viață mai bună
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mecanism de control al imigrației non-europene. Decretul Imigrației din Commonwealth din 1962 a introdus În premieră „cupoanele de angajare” și a supus imigrația non-albă În Regatul Unit unor controale riguroase. Următorul decret din 1968 le-a Înăsprit și mai mult, limitând cetățenia britanică la persoanele cu cel puțin un părinte britanic; iar În 1971, un alt decret, vizând deschis persoanele de culoare, a restricționat În mod sever primirea rudelor Întreținute de imigranții aflați deja În Marea Britanie 11. Efectul clar al acestor
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
exploatat această oportunitate. Radiourile cu tranzistori care funcționau cu baterii erau ușoare, portabile, bine adaptate la o epocă cu o mobilitate În creștere - habitatul lor natural era plaja turistică sau parcul public. Radioul era totuși un mediu auditiv și, astfel, limitat În capacitatea lui de adaptare la o eră ce devenea preponderent vizuală. Pentru generația mai În vârstă, radioul a rămas o sursă esențială de informații, iluminare și divertisment. În statele comuniste, aparatul de radio era, de asemenea, singurul mijloc de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
fizic”). Până la urmă, chiar și industria italiană de film și publicul italian de cinema și-au pierdut entuziasmul. Producătorii europeni, lipsiți de resursele Hollywoodului, nu puteau spera să concureze ca ritm sau standarde tehnice cu filmele americane, așa Încât s-au limitat tot mai mult la producții ce reflectau „viața obișnuită”, fie că era vorba de „noul val”, „drama de bucătărie” sau comedia domestică. În Europa, cinematograful decădea: dintr-o activitate socială, el a devenit o formă de artă. În timp ce spectatorii din
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
1964, criticul francez René Etiemble a publicat Parlez-vous franglais?, o plăcută (și, s-ar putea spune, profetică) analiză a daunelor aduse limbii franceze de poluarea anglofonă. Antiamericanismul - neîncrederea și antipatia de principiu față de civilizația americană și toate manifestările ei - se limita, de regulă, la elitele culturale, influența acestora făcându-l să pară mai răspândit decât era. Conservatorii culturali, ca André Siegfried În Franța - al cărui Tableau des États-Unis relua toate resentimentele și câteva dintre antisemitismele polemicilor interbelice -, Îi aprobau pe radicalii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]