54,417 matches
-
se făcea contra plată. Se jucau dansuri naționale păstrate din vremurile vechi: „Sultănica”, „Geambaralele”, „Brâul”, „Sârba”, „Hora”, „Ca la Breaza”, „Pandelașul”, „Ciobănașul”, etc. Exista o ordine strictă în care se desfășurau primele cinci jocuri. Primul era „Brâulețul”. Îl începeau băieții, prinși în cerc, ținând mâinile unii pe umerii celorlalți. În dreapta lor se prindeau fetele în funcție de simpatii. Era un joc dificil, pentru că mulți nu-l puteau deprinde. De aceea avea strigături adecvate: „Hai la Brâuleț, băieți, Care vreți, care puteți, Care nu
MONOGRAFIA COMUNEI PROVIȚA DE JOS by BADEA CRISTINA () [Corola-publishinghouse/Science/91872_a_92396]
-
Sultănica”, „Geambaralele”, „Brâul”, „Sârba”, „Hora”, „Ca la Breaza”, „Pandelașul”, „Ciobănașul”, etc. Exista o ordine strictă în care se desfășurau primele cinci jocuri. Primul era „Brâulețul”. Îl începeau băieții, prinși în cerc, ținând mâinile unii pe umerii celorlalți. În dreapta lor se prindeau fetele în funcție de simpatii. Era un joc dificil, pentru că mulți nu-l puteau deprinde. De aceea avea strigături adecvate: „Hai la Brâuleț, băieți, Care vreți, care puteți, Care nu, mai rămâneți, Ca purceii la coteț.” Se mai striga: „Brâulețul pe călcâi
MONOGRAFIA COMUNEI PROVIȚA DE JOS by BADEA CRISTINA () [Corola-publishinghouse/Science/91872_a_92396]
-
adecvate: „Hai la Brâuleț, băieți, Care vreți, care puteți, Care nu, mai rămâneți, Ca purceii la coteț.” Se mai striga: „Brâulețul pe călcâi Ca moara pe căpătâi.” Al doilea joc era „Sârba”. La acest joc fata avea voie să se prindă în dreapta băiatului pe care îl plăcea. Sârba avea și ea strigăturile ei: „Rața ici, rața colea, Rața trece Dunărea Și rățoiul după ea. Iar bobocul a rămas, Eu cu dreptul nu mă las!” (aici se bătea de trei ori cu
MONOGRAFIA COMUNEI PROVIȚA DE JOS by BADEA CRISTINA () [Corola-publishinghouse/Science/91872_a_92396]
-
cu-amândouă, Scoală fată după ouă, Că-ți facem rochiță nouă, Hi, hi, hi, hi, hi! Un al treilea joc era „Ca la Breaza”. Era un dans popular care se juca în doi. Flăcăul poftea la dans fata care se prinsese lângă el la „Brâuleț”, făcându-i semn cu batista. Se striga: „Foaie verde busuioc Să jucăm Breaza pe loc.” Sau: „Foaie verde, foaie lată Jucați Breaza roată - roată!” „Sultănica” era al patrulea dans. Era un joc de doi. De obicei
MONOGRAFIA COMUNEI PROVIȚA DE JOS by BADEA CRISTINA () [Corola-publishinghouse/Science/91872_a_92396]
-
Foaie verde busuioc Să jucăm Breaza pe loc.” Sau: „Foaie verde, foaie lată Jucați Breaza roată - roată!” „Sultănica” era al patrulea dans. Era un joc de doi. De obicei, flăcăul, în același mod, invita la joc pe fata care se prinsese lângă el la „Sârbă”. Se striga: „Cine joacă Sultănica Of și iară of! Mâine nu face nimica Of și iară of! Două fire, două paie Of și iară of! Sultănica la bătaie Of și iară of!” Al cincilea joc era
MONOGRAFIA COMUNEI PROVIȚA DE JOS by BADEA CRISTINA () [Corola-publishinghouse/Science/91872_a_92396]
-
iară of!” Al cincilea joc era Hora Mare, care începea să se joace în cerc. O porneau băieții. Ei strigau: „Hora Mare fete n-are C-au murit de gălbinare, Numai una a rămas Și-aia moare de necaz.” Se prindeau și fetele în horă. O pereche se desprindea din cerc și continua să joace în doi, în interiorul cercului. Acum se stiga astfel: „Foaie verde castravete, Schimbă fata măi băiete! Fata trecea la locul ei, iar băiatul poftea la joc altă
MONOGRAFIA COMUNEI PROVIȚA DE JOS by BADEA CRISTINA () [Corola-publishinghouse/Science/91872_a_92396]
-
beteală. Erau plisate, pliurile fiind pornite cu cusătură din brâu. În sus fetele purtau ii cusute cu râuri, din mătase sau mouliné, în culori care se armonizau cu fotele. Partea de jos a iei intra sub fotă și amândouă erau prinse cu bete. Betele erau și ele împodobite cu cusături, în culori ce se armonizau cu fota și ia. Ele se legau cu fundă. Fetele se purtau cu capul gol. Părul era împletit într-o coadă groasă, care atârna pe spate
MONOGRAFIA COMUNEI PROVIȚA DE JOS by BADEA CRISTINA () [Corola-publishinghouse/Science/91872_a_92396]
-
se armonizau cu fota și ia. Ele se legau cu fundă. Fetele se purtau cu capul gol. Părul era împletit într-o coadă groasă, care atârna pe spate sau în două care se aduceau din spate peste frunte și se prindeau cu un fel de agrafe de os numite spelci. La gât fetele purtau salbe. Pe o panglică neagră, prinsă în jurul gâtului, se înșirau bani de aur de diferite mărimi. Erau salbe alcătuite dintr-un rând, din două sau chiar din
MONOGRAFIA COMUNEI PROVIȚA DE JOS by BADEA CRISTINA () [Corola-publishinghouse/Science/91872_a_92396]
-
împletit într-o coadă groasă, care atârna pe spate sau în două care se aduceau din spate peste frunte și se prindeau cu un fel de agrafe de os numite spelci. La gât fetele purtau salbe. Pe o panglică neagră, prinsă în jurul gâtului, se înșirau bani de aur de diferite mărimi. Erau salbe alcătuite dintr-un rând, din două sau chiar din trei rânduri de bani de aur. Când se mărita, fata avea ca zestre și salba pe care o purtase
MONOGRAFIA COMUNEI PROVIȚA DE JOS by BADEA CRISTINA () [Corola-publishinghouse/Science/91872_a_92396]
-
scădea în strălucire. Dispărea beteala din fote, iar culorile de pe ii erau mai închise. În timp de iarnă , femeile îmbrăcau zeghii lucrate din postav gros. Bătrânele purtau fote negre fără beteală. Iile erau lucrate cu arnici (mouline). Părul cărunt îl prindeau mai întâi sub bariș, numit și testemel, iar pe deasupra purtau basma. În picioare aveau ghete sau opinci. Flăcăii purtau pantaloni albi, largi, lucrați dintr-o țesătură mai subțire de lână. În sus, peste cămașa de dedesubt, care se încheia cu
MONOGRAFIA COMUNEI PROVIȚA DE JOS by BADEA CRISTINA () [Corola-publishinghouse/Science/91872_a_92396]
-
CASELE PROVIȚENILOR, PODOABE DE ARHITECTURĂ POPULARĂ Construite din bârne, cele vechi, din cărămidă sau piatră cele mai recente, casele provițenilor reprezintă adevărate podoabe de arhitectură populară. Cele de lemn, pe fundație înaltă din lespezi de piatră sau numai din piatră prinsă în mortar au de obicei două sau cel mult trei încăperi și un foișor lateral cu perspectiva spre stradă, către sud pentru a primi mai multă căldură, ori către Valea Proviței. Cele mai vechi se compun de obicei din tindă
MONOGRAFIA COMUNEI PROVIȚA DE JOS by BADEA CRISTINA () [Corola-publishinghouse/Science/91872_a_92396]
-
minunile naturii. Dealuri molatice, câmpii nesfârșite, mesteceni, cireși amari, prin care „ochi de bufnițe aprind lampioane”, crini, iasomie, „poame văratice unse cu miere”, fragi, cantalupi, dovleci, ciorchini de struguri - toate se rotesc într-o horă a bucuriei și a belșugului, prinse în „transparența verdelui proaspăt” și a auriului solar. Un număr de piese din finalul fiecărui volum, intitulate Miniaturi, definite de Cristian Livescu drept „reflecții circumstanțiale cu doze variabile de lirism”, sunt tot poeme, reduse prin distilări repetate ale expresiei la
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289405_a_290734]
-
mulți văd în globalizare triumful capitalismului la scară mondială, fără vreo altă alternativă posibilă cu care să i se opună. Neavând nimic cu care să i se opună, a fost contestată radical. Pentru mulți, globalizarea exprimă teama de a fi „prinși în capcană”, într-o colivie mondială, din care nu se poate ieși și în care lipsește aerul necesar. Prin urmare, este vorba de o lume fără suflet care se mișcă rapid, dar nu se știe în ce direcție și în
Etica creştină din perspectiva persoanei by Duma Bernadin () [Corola-publishinghouse/Science/100983_a_102275]
-
Husserl). 2.2 Persoana - subiectul experienței Pentru a înțelege ce anume implică acțiunea din punct de vedere moral este fundamentală interogarea subiectului care se angajează și suferă direct această experiență. Luând ca punct de referință subiectul, nu înseamnă să rămânem prinși în capcana subiectivismului, deoarece conștiința subiectului reprezintă orizontul apariției tuturor lucrurilor. La baza tuturor manifestărilor experienței morale se află dorința ca subiectul să fie recunoscut ca atare. Dorința de a fi recunoscut ca subiect se exprimă după două modulații fundamentale
Etica creştină din perspectiva persoanei by Duma Bernadin () [Corola-publishinghouse/Science/100983_a_102275]
-
Perpessicius l-a numit, prin opoziție cu romanul-fluviu, „roman-cascadă” sau „roman-torent”), Mâl poate interesa prin tematică, fiind - observa tot Perpessicius - „un roman de predestinări tragice, un roman de dragoste nefericită, dragostea unui tânăr autor dramatic și a unei tinere baletiste, prinși în șuvoiul patimei”, cât și prin recursul la sugestiile psihanalizei. Ca document, aduce o imagine sugestivă a lumii tineretului „occidentalizat” al Bucureștilor anilor ’30, tineret noctambul, care practică amorul liber și se bucură cu voluptate de confortul modern, „exotic”. Elogiat
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289077_a_290406]
-
S. abandonează - datorită împrejurărilor istorice în care și-a elaborat cartea - proiectul inițial, dezvoltând narațiunea în sensul unui bildungsroman, în bună măsură independent de Sfârșit de veac în București. Intenția de cronică a lumii și epocii se păstrează, dar ea prinde de data aceasta contururi din perspectiva procesului de formare a personajului central, Ion Sântu. De altfel, evoluția caracterologică și intelectuală a acestuia nu este altceva decât o lungă peregrinare printre diverse sisteme educative, reflectând tot atâtea idei despre viață, pe
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289425_a_290754]
-
din cauza zgomotului și a mirosurilor grele care domină în exteriorul locuinței: latrine și haznale, acareturi care ocupă curțile și beciurile, omniprezentele animale"1. Exil pentru unii, periferia a fost, pentru alții, la începutul secolului al XX-lea, ocazia de "a prinde loc", de a prinde rădăcini undeva, șansa de a trăi într-un anumit fel în oraș. Trebuie să subliniem, în sfârșit, că la finele secolului al XIX-lea muncitorii păreau să aspire la căldura unui cămin ca la o posibilitate
by Thierry Oblet [Corola-publishinghouse/Science/954_a_2462]
-
mirosurilor grele care domină în exteriorul locuinței: latrine și haznale, acareturi care ocupă curțile și beciurile, omniprezentele animale"1. Exil pentru unii, periferia a fost, pentru alții, la începutul secolului al XX-lea, ocazia de "a prinde loc", de a prinde rădăcini undeva, șansa de a trăi într-un anumit fel în oraș. Trebuie să subliniem, în sfârșit, că la finele secolului al XIX-lea muncitorii păreau să aspire la căldura unui cămin ca la o posibilitate de a se izola
by Thierry Oblet [Corola-publishinghouse/Science/954_a_2462]
-
a face viabile anumite loturi. Aplicarea principiilor solidariste Primele acțiuni privind ajutorul pentru locuință nu decurg, așadar, din revendicările muncitorilor. În sânul fracțiunii luminate a burgheziei, "solidariștii" partizani ai "economiei sociale" și "republicanii progresului" sunt primii inițiatori în acest domeniu, prinși între grija amendării efectelor inacceptabile ale atitudinii liberale tip laissez-faire și intenția de a îngrădi tentația socialismului. În prefața lecțiilor ținute la Școala Superioară de Studii Sociale despre aplicarea socială a solidarității (1902-1903), Léon Bourgeois, doctrinarul solidarismului, desemna "obligația de
by Thierry Oblet [Corola-publishinghouse/Science/954_a_2462]
-
intenția de a activa cu aceeași seriozitate pentru demnitatea tuturor. Există aici o voință de a crea "artă pentru popor", nu luarea lui în bătaie de joc"9. Această voință pentru creșterea calității umane și a calității arhitecturale a locuinței prindea contur atunci în raport cu condițiile mizeriei arhitecturale ce avea să caracterizeze producerea în masă de locuințe sociale în anii 1950. Formați în spiritul ideologiei pavilionare, Jules Siegfried și majoritatea promotorilor locuinței sociale erau convinși la început că locuința individuală cu grădină
by Thierry Oblet [Corola-publishinghouse/Science/954_a_2462]
-
care s-a operat industrializarea societății franceze. În Franța, statutul social valorizat a rămas mai mult timp atașat mai curând proprietății pământului, rentei și responsabilității funcțiilor decât acumulării profitului industrial. Numai odată cu conversia societății spre industrie, noțiunea de politică urbană prinde contur. În anii 1960, odată cu exodul rural și cu necesitatea de a mări capacitățile de primire ale orașelor, problema dezvoltării urbane va deveni coloana vertebrală a modernizării societății franceze și cheia adaptării sale la imperativele pieței internaționale. Cât despre muncitori
by Thierry Oblet [Corola-publishinghouse/Science/954_a_2462]
-
decât statului, interzicându-i astfel posibilitatea de a pune în practică o politică națională. Odată cu înființarea Ministerului Echipamentului 173, centrul pătrunde din ce în ce mai mult în periferie și caută să încadreze din toate punctele de vedere dezvoltarea orașelor. Politica urbană începe să prindă contur. Generalul de Gaulle voia să facă din Ministerul Echipamentului "ministerul orașelor". Este vorba de un super-minister care urma să reunească Lucrările publice, Urbanismul, Locuințele și Transporturile 174. Acest nou minister avea să investească în fiecare an "trei sferturi din
by Thierry Oblet [Corola-publishinghouse/Science/954_a_2462]
-
de reglare are două inconveniente. "În primul rând, pentru că în realitate diversitatea meseriilor și a situațiilor reclama o reglare; apoi, pentru că, oricât de independentă s-ar proclama o autoritate, ea dispune rareori de mijloace eficiente pentru a nu se lăsa prinsă în capcană de către operatori în aval, sau de către administrație în amonte"477. În această căutare a unei căi de mijloc între propensiunea statului de a-și extinde tutela (naționalizările) și riscul de a multiplica organismele parapolitice sau para-juridice, ceea ce ar
by Thierry Oblet [Corola-publishinghouse/Science/954_a_2462]
-
în creșterea economică, statul include orașul în "amenajarea teritoriului", controlul acestuia fiind important (cu toate aparentele "deschideri"); modernizarea socială a tradus, a pus în act o concepție structural-funcțională; în "Les Trente Glorieuses" (glorioșii ani '30) planificarea realizată de către stat nu "prinde" și "localul" în acțiune, acesta urmărind să aibă, eventual, asentimentul locuitorilor, nu participarea lor (rămânând dominantă "logica controlului"); din cauza creșterii dezinteresului populației pentru treburile publice, statul este pus în situația de a cere locuitorilor să promoveze o nouă cetățenie, preocupându
by Thierry Oblet [Corola-publishinghouse/Science/954_a_2462]
-
Nu se mai poate ivi nici un gînd care să nu aibă legătură cu ceea ce s-a întîmplat. Treaba din ziua respectivă e făcută silit, fără vreo participare interioară. După ce o uit pentru o clipă, realitatea întunecată îmi reapare integral. Și prinde, poate, să se agite în mine chiar tendința de a mă cufunda de-a binelea în trista realitate și de a exclude orice lumină, ba pot încerca și niște remușcări că m-am putut gîndi,în genere, și la alte
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]