5,752 matches
-
urâte ale unui oraș capitală. Nu ne gândim niciodată că ceea ce cunosc câinii despre noi este altceva despre care nu avem nici cea mai slabă idee. Moartea, ea, da, știe că violoncelistul e așezat pe scena unui teatru, la dreapta dirijorului, pe locul corespunzător instrumentului la care cântă, Îl vede mișcând arcușul cu mâna dreaptă, vede mâna stângă, stângă dar nu mai puțin agilă 8 decât cealaltă, urcând și coborând de-a lungul corzilor, la fel cum ea Însăși făcuse În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
dar nu mai puțin agilă 8 decât cealaltă, urcând și coborând de-a lungul corzilor, la fel cum ea Însăși făcuse În semiîntuneric, deși niciodată nu Învățase muzică, nici măcar cel mai elementar dintre solfegii, cel În măsura de trei pătrimi. Dirijorul Întrerupse repetiția, bătu cu bagheta În marginea pupitrului pentru a face un comentariu și a da un ordin, cere ca În partea aceasta violoncelele, exact violoncelele, să se audă fără să pară că scot vreun sunet, un fel de șaradă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
doarme la soare În curtea casei, așteptând Întoarcerea stăpânului. Acela e omul ei, un muzician, nimic mai mult decât un muzician, așa cum sunt cei aproape o sută de bărbați și femei dispuși În semicerc În fața șamanului lor particular, care este dirijorul, și care Într-una din zile, Într-o oarecare săptămână, lună și an din viitor, vor primi acasă scrisorica de culoare violetă și vor lăsa locul liber, până ce un alt violonist, sau flautist, sau trompetist, va veni să se așeze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
asta un solo, un modest solo care nu va ajunge să dureze nici două minute, e ca și cum dintre forțele pe care le invocase șamanul s-ar fi ridicat un glas, vorbind parcă În numele tuturor acelora care acum stau tăcuți, Însuși dirijorul stă nemișcat, se uită la acel muzician care a lăsat deschis pe un scaun caietul cu suita numărul șase opus o mie doisprezece În re major de johann sebastian bach, suita pe care el n-o va cânta niciodată În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
cumpărată ieri Într-un magazin din centru, moartea asistă la concert. E așezată, singură, În loja de categoria Întâi, și, așa cum făcuse În timpul repetiției, Îl privește pe violoncelist. Înainte să se fi micșorat lumina În sală, În timp ce orchestra aștepta intrarea dirijorului, el o observă pe acea femeie. N-a fost singurul dintre muzicieni care i-a observat prezența. În primul rând pentru că ea ocupa singură loja, ceea ce, deși nu se Întâmplă rar, nici nu e frecvent. În al doilea rând pentru că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
n-ar avea cum să știe, și cu toate acestea cântă ca și cum și-ar lua rămas-bun de la lume, spunând, În sfârșit, tot ceea ce nu spusese până acum, visele retezate, dorințele frustrate, viața, În fine. Ceilalți muzicieni Îl privesc cu uimire, dirijorul cu surprindere și respect, publicul se minunează, freamătă, vălul de milă care Încețoșa privirea ascuțită a acvilei este acum o lacrimă. Solo-ul s-a terminat, orchestra, ca o mare imensă și domoală, avansă și acoperi suav cântul violoncelului, Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
nu greși nota. Acele degete nu aveau să-l atingă din nou, moartea Înțelesese că nu trebuie să distragi niciodată un artist adâncit În arta sa. Când concertul se termină și publicul izbucni În aclamații, când luminile se aprinseră și dirijorul ceru orchestrei să se ridice, și apoi când făcu semn violoncelistului să se ridice, el singur, ca să-și primească aplauzele cuvenite și care-i reveneau pe merit, moartea, În picioare În lojă, zâmbind În sfârșit, Își Încrucișă brațele pe piept
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
nu cântărește mult, mai rău e cu cutia, mai ales asta, care e din cele vechi, Trebuie să vorbesc cu dumneavoastră, Nu văd cum, e aproape miezul nopții, toată lumea a plecat, Mai sunt câteva persoane acolo, Acelea Îl așteaptă pe dirijor, Am putea sta de vorbă Într-un bar, Mă vedeți intrând cu violoncelul pe umăr Într-un loc Înțesat de lume, zâmbi muzicianul, imaginați-vă că toți colegii mei ar merge În grup acolo și ar lua cu ei instrumentele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
absurde pe care le-am avut joi la ieșirea din teatru și apoi la telefon, nu știți nimic despre mine, nu ne-am văzut niciodată Înainte, Amintiți-vă că eu am fost la repetiție, Și nu Înțeleg cum ați reușit, dirijorul e foarte riguros când e vorba de prezența străinilor, și să nu-mi veniți acum cu povestea că Îl cunoașteți și pe el, Nu atât ca pe dumneavoastră, dar dumneavoastră sunteți o excepție, Mai bine nu eram, De ce, Vreți să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
a vuit tunetul și am auzit răpăitul grindinei. Eu, acolo, de sus, simțeam că am în mână seninul și furtunile, fulgerele și negurile: nu ca un zeu, nu, nu mă credeți nebun, nu mă credeam Zeus Tonans, ci ca un dirijor, cu partitura în fața lui, gata scrisă, știind că sunetele ieșite din instrumente corespund unui desen, al cărui principal custode și depozitar este el. Acoperișul de tablă răsuna ca o tobă sub ropotul ploii; anemometrul se-nvolbura; universul acesta de bufnituri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
ridicând pietrișul în urma lui și lăsându-mă singură în soarele tăcut și arzător. Așa. Deci... am rămas doar eu și Nathaniel. Singuri-singurei. Până la ora opt diseară. Cam ăsta e în mare scenariul. Ceva începe să zvâcnească înăuntrul meu. Ca un dirijor care stabilește ritmul ; ca o introducere. Mă răsucesc pe călcâie cât de nonșalantă pot și pornesc înapoi spre casă. Când trec pe lângă un rond de flori mă opresc chiar și mă uit la o plantă la întâmplare, ținând frunzele verzi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
secretă de la capătul opus-ului care călăuzește universul de variațiuni, corifeii vor respecta andante și moderato și allegretto, eu am parcurs toate cantatele și motetele odată cu tine, ai creat o simfonie durabilă, acum eu duc mai departe măiestritele tale învățături, dirijor care știe pe de rost locul fiecărui diez, intruziunea bemolului, încercarea de rupere a firului melodic al notei. Și punerea la locul ei cu bagheta magică înnobilată de frica de a nu strica armonia, de a nu trăda perfecțiunea, de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
de trandafiri, pe spate și pe mâini, toate, toate aveau să preceadă începutul a ceea ce avea să devină și a ceea ce este acum orașul. Eram orașul-fantomă, în orașul care se ridica vertiginos. Se auzeau cântând oscilațiile de torsiune ale barelor, dirijorul de corecție șoptind odios. Am sentimentul desăvârșirii geometrice în care arhanghelul R era egal cu: genocidul se executa lent, infernul ne înghițea trecutul, tăcut și încet, nou-născuții betonați cu elasticitate dinamică, aveau variație statică, în funcție de efortul creșterii în vârstă a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
care ți-o dă tuba, aceea de a o înclina exact spre zarea dincotro mirosea a Haydn, Brahms și Bach, apoi viola da gamba, la care plângea o fată, urâtă și de arcuș și de știmă, dar nu și de dirijor. Violoncelul care închega prin sunetele arcușului lunecos clipele care s-au dus, numai clipele acelea! Șapte viori albastre, sălbatic de frumos înfățișând prin sunete sfârșirea tinereții, timpanul aprobând rar granița dintre vârste, iar la unison, două piane cu coadă la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
prin sunetele arcușului lunecos clipele care s-au dus, numai clipele acelea! Șapte viori albastre, sălbatic de frumos înfățișând prin sunete sfârșirea tinereții, timpanul aprobând rar granița dintre vârste, iar la unison, două piane cu coadă la care cânta când dirijorul tânăr, când același dirijor, bătrân, păsările abia prididind să strângă în gâtlejurile lor divinele acorduri pe care urmau să le ofere puilor odată cu gândacii și musculițele. Seara, când trenurile vor fi trecut și orchestra se va fi destrămat, singurul rămas
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
clipele care s-au dus, numai clipele acelea! Șapte viori albastre, sălbatic de frumos înfățișând prin sunete sfârșirea tinereții, timpanul aprobând rar granița dintre vârste, iar la unison, două piane cu coadă la care cânta când dirijorul tânăr, când același dirijor, bătrân, păsările abia prididind să strângă în gâtlejurile lor divinele acorduri pe care urmau să le ofere puilor odată cu gândacii și musculițele. Seara, când trenurile vor fi trecut și orchestra se va fi destrămat, singurul rămas la unul dintre piane
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
bătrân, păsările abia prididind să strângă în gâtlejurile lor divinele acorduri pe care urmau să le ofere puilor odată cu gândacii și musculițele. Seara, când trenurile vor fi trecut și orchestra se va fi destrămat, singurul rămas la unul dintre piane, dirijorul tânăr pe scaunul celuilalt, scheletul lui, iar peisajul era alcătuit dintr-o pânză de șină lucitoare sub lumina proiectoarelor de cale ferată, cu albastrul lor extraterestru luminând chipurile acarilor cu o paloare pe care ți-o dă subteranul, cu frăgezimea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
să faci un spectacol mare dintr-o carte proastă? — Ideile sunt în text, dacă citești atent, le vezi, le simți ascunse acolo, găsești calea să transmiți textul de la autor la spectatori. Problematica regizorului de teatru e aceeași cu a unui dirijor, trebuie să găsești tonul, se întâmplă însă că viziunea dirijorului nu servește reprezentarea muzicală și atunci trebuie să-și reconsidere spectacolul, tot așa e și în teatru, uite că secolul XXI vine cu retro cât încape, aduce căutările de rigoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
sunt în text, dacă citești atent, le vezi, le simți ascunse acolo, găsești calea să transmiți textul de la autor la spectatori. Problematica regizorului de teatru e aceeași cu a unui dirijor, trebuie să găsești tonul, se întâmplă însă că viziunea dirijorului nu servește reprezentarea muzicală și atunci trebuie să-și reconsidere spectacolul, tot așa e și în teatru, uite că secolul XXI vine cu retro cât încape, aduce căutările de rigoare, e un amestec de stiluri care echivalează cu multiculturalitatea, așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
mare sărbătoare la care este invitată cu mic, cu mare, toată suflarea. Toată pădurea de fag a ținut umbră cu ramurile. Carii cerneau făină în fagii seculari, un codobelc așternea sidef pe drumul către altar. Pasărea măiastră, ciocârlia, era mare dirijor cu brotacul la trombon, rândunica la chitară, vrăbiuța la vioară, ursul la violoncel. Lupul își ascuțea dinții în coada unui miel, iepurele bătea step în pălăria unui vânător iar vulpea fericită pentru că în poieniță un cocoș îi închina batista la
LA DEPĂNAREA FUSULUI by COSTANTIN Haralambie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1621_a_2949]
-
de locomotivå Zeița Bastet adormitå sub spectrul turnului de control în timp ce-o suratå rinforzando își miaunå sosirea și plecarea spre știința batistelor fluturând ale celor ce vor så plece altådatå vreodatå și alte mâini vor mângâia aerul peronului dirijori indicând un pasaj ritardando cåtre ultimul act Un cântec pentru sfârșitul zilei
Aripi de påmânt by Viorel Surdoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/866_a_1644]
-
lui Lily Teodoreanu cu Pia Pillat, 2010. Odiseea primei întâlniri Încă din copilărie auzisem vorbindu-se în familie despre o preafrumoasă mătușă pe nume Ioana, plecată în exil la Paris în iarna lui 1946 și căsătorită mai târziu cu celebrul dirijor Sergiu Celibidache. Îmi aduc aminte că, prin anii ’60, bunica mea Marie Pillat se ducea adesea să-și vadă fratele, pe Florian Procopie Dumitrescu, tatăl Ioanei, pe care eu însă nu l-am cunoscut niciodată. De-a lungul vremii, o
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
să dirijeze Filarmonica din București, am mers la câteva concerte de neuitat. Mi-au rămas în suflet două piese, Rapsodia I de Enescu și Moartea Isoldei a lui Wagner, care puneau în alternanță umorul, verva și pofta de dans ale dirijorului cu înclinația profundă spre contemplație, spiritualitatea și puterea sa transfiguratoare. Ascultând muzica aceea ieșită din mâinile lui de vrăjitor, simțeam cum se poate muri de frumusețe, căci prin Wagner el îmi conducea sufletul într-o dezmărginire luminoasă care lăsa în
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
fascinației pe care mătușa de poveste o exercita asupra noastră. Am văzut capul în bronz al Maestrului, sculptat de un artist italian, m-am uitat pe îndelete la cele treizeci de cărți în germană, franceză și engleză scrise despre marele dirijor, despre filozofia lui, despre interpretările diverselor piese muzicale care îl făcuseră unic în lume. Apoi Ioana ne-a condus într-o încăpere alăturată, cu vi trine mari, în care se aflau decorațiile primite de Sergiu, baghetele de dirijor, unele de
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
despre marele dirijor, despre filozofia lui, despre interpretările diverselor piese muzicale care îl făcuseră unic în lume. Apoi Ioana ne-a condus într-o încăpere alăturată, cu vi trine mari, în care se aflau decorațiile primite de Sergiu, baghetele de dirijor, unele de aur, altele de argint, de fildeș, toate aranjate cu grijă și iubire de „gardiana“ prețioaselor amintiri. Ne-a mai arătat un baston cu mâner de argint, care păstra înăuntru, ca într-o teacă, o baghetă superbă. Dintr-un
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]