6,028 matches
-
voie să ne dăm bătuți! Simt mâna Iozefinei, ușoară, subțire și rece, care-mi strânge degetul cel mijlociu între ale ei. Acuma să vă văd cum știți să respectați acest angajament. Să fie într-un ceas cu noroc! Să fie! - exclam. Da... Să fie! - repetă și Iozefina mai mult cu gura moartă. Capul sus, porumbițo! Doamna contesă corectez eu. A, pardon - reia bibliotecara - doamna contesă de Bethlen. Și pe dumneata cum te cheamă în scenetă? - mă întreabă pe mine. - El e
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
m pătrați în valoare de...lei; tablou acuarelă donație Tabăra de pictură, în valoare de... lei și un clește mops în valoare de...lei. Într-adevăr, Gerard crezuse că e o glumă groasă sau că se produsese o confuzie și exclamă repetat: Nu se poate! Ba da, se poate - îi răspunse funcționarul parcă îmbătrânit înainte de vreme - Actele vorbesc. Uite, dumneata ai recunoscut. E semnătura dumitale. Stupefiat, Gerard îi mărturisi că n ziua precedentă, când o semnase, foaia era goală. Recunoscu că
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
lună. — A mea mă așteaptă, veni enigmatic răspunsul și, văzând că sergentul îl privea fix, fără să înțeleagă, adăugă pe același ton: Mă așteaptă de peste cincizeci de ani. Celălalt păru a înțelege și îl observă mai pe îndelete: — „Marea Caravană“! exclamă în cele din urmă. Ai pornit în căutarea „Marii Caravane“ din legendă? Ești nebun! — Nu e o legendă... Unchiul meu făcea parte din ea... Și nu sunt nebun. Vărul meu Suleiman, care își petrece viața cărând cărămizi pe o leafă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
pe drum. Se încheie la șliț, luă țigara pe care o lăsase pe capota jeepului și trase un fum lung. — Dacă am ști măcar încotro merge... Poate se întoarce acasă, zise Ali. Dar e în direcție opusă, spre sud-est. — Acasă! exclamă ironic. Când ai mai pomenit ca unul din blestemații de „Fii ai Vântului“ să aibă casă? Primul lucru pe care îl fac la cel mai mic semn de pericol este să-și mute așezarea și să-și trimită familia într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
și vei continua să dai bani împrumut? Lumea o să-ți datoreze mai mulți bani, asta-i tot. — Poate mă vor trimite undeva departe de-aici. Am putea să ne întoarcem în oraș. în lumea noastră... Ea râse amuzată: — Haide, Razman! exclamă. Pe cine încerci să duci de nas? Asta-i lumea ta, și știi asta. Vei rămâne aici oricâte grade ți-ar da. Și eu o să rămân cu tine. El se întoarse s-o privească și zâmbi: — Știi? zise. Mi-ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
când pierzi. Tu ai pierdut. Locotenentul Razman încuviință cu un gest: — Ai dreptate, recunoscu. Am pierdut. Când s-o lumina, te duc la Sidi-el-Madia. Nu când s-o lumina. Acum! — Acum? se miră. Noaptea? — în curând răsare luna. — Ești nebun! exclamă. Și ziua e greu să mergi prin erg... Pietrele taie cauciucurile și rup axele. Pe întuneric n-o să înaintăm nici un kilometru. Targuí-ul nu răspunse imediat. întinsese mâna și luase gamela celui de-al doilea soldat și, așezat pe jos, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
poate urca. — Eu pot. Munții Huaila sunt ca ăștia. Mai rău, poate! Mă duc acolo la vânătoare de mufloni. O dată am omorât cinci. Am avut carne pentru un an, iar fiii mei dorm și-acum pe blănurile lor. — Gacel Vânătorul! exclamă locotenentul, zâmbind ușor. Te simți mândru că ești cine ești și că ești targuí, nu-i așa? — Dacă n-ar fi așa, m-aș schimba. Tu nu te simți mândru că ești cine ești? Clătină din cap. Nu prea, recunoscu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
oamenii trebuie să fie egali, cu aceleași îndatoriri și drepturi, și că bogățiile trebuie să se împartă între toți... — Vor să fie egali un deștept și un prost, un imohag și un sclav, omul muncitor și trântorul, războinicul și lașul? exclamă cu uimire. Sunt nebuni! Dacă Alah ne-a făcut diferiți, de ce vor ei să fim egali? pufni. La ce mi-ar mai folosi atunci faptul că m-am născut targuí? — Lucrurile sunt mai complicate, spuse bătrânul. — îmi închipui, acceptă el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
slab. Ministrul rămase în așteptare și, cum locotenentul nu continua, insistă: — Și mai ce? — Nimic altceva, Excelență. E întotdeauna acoperit. Nu i se văd decât ochii, negri, și mâinile puternice... Ministrul trase o înjurătură: — Fir-ar al dracului să fie! exclamă, lovind cu creionul în masă. Ne luptăm cu o fantomă? înalt, slab, ochi negri, mâini puternice... Asta e tot ce știm despre omul care ține în șah armata, îl neliniștește pe președinte, l-a răpit pe guvernator și l-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
și țara e în pericol. Nici o clipă nu mi-am închipuit că o să reușească... Eram sigur că îi întind o capcană și că la Gerifíes or să-l lichideze. Acolo aveam cei mai buni oameni ai noștri. — Cei mai buni? exclamă. Le-a tăiat gâtul ca la găini, unu câte unul... Și acum Abdul e liber. îți dai seama ce înseamnă asta? încuviință cu un gest: — O să-l prindem. — Cum? Acum nu e însoțit de un tinerel fanatic și prost, ci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
a hotărât că un imohag este superior unui akli? — Alah. Dacă n-ar fi așa, nu i-ar fi făcut lași, hoți și servili. Iar pe noi nu ne-ar fi făcut curajoși, cinstiți și mândri. Fir-ar să fie! exclamă. Ai fi putut fi cel mai fanatic dintre fasciști... Ce e un fascist? — Cel care afirmă că rasa lui e superioară tuturor celorlalte. — în cazul ăsta, sunt fascist. — Ești, într-adevăr, admise convins. Deși sunt sigur că, dacă ai știi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
niciodată înainte de opt dimineața, ceea ce înseamnă că ajungeți la erg în jurul amiezii... în aceste patru ore, nu rămâne nimic din urmele lăsate de o cămilă pe nisip. — Dar ei? Patru cămile și doi bărbați... Unde se ascund? — Haide, domnule căpitan! exclamă, deschizând brațele. Dumneavoastră survolați în fiecare zi dunele astea. Sute, mii, poate milioane de dune. Vreți să mă convingeți că nu s-ar putea camufla acolo o întreagă armată? O adâncitură în teren, o pânză de culoare deschisă, un pic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
rezistă nici măcar șase ore. — Percheziționează-l! îl percheziționă minuțios. — Nu are arme, spuse cu convingere, dar apoi se întrerupse, în timp ce deschidea un săculeț de piele și împrăștia pe nisipul tare o grămadă de monede și diamante. Fir-ar să fie! exclamă. Caporalul Abdel Osman sări din mașină, în doi timpi și trei mișcări ajunse alături de tovarășul său și întinse mâna spre monedele și grămada de pietre mari care se rostogoleau pe jos. — Ce-i asta? Feciorul ăsta de curvă e bogat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
de la fată. — Ești foarte frumoasă, spuse în cele din urmă cu o voce puțin răgușită. Cea mai frumoasă tuaregă pe care-am văzut-o vreodată... Câți ani ai? — Nu știu. Și nu sunt tuaregă. Sunt akli. — Akli? Fiică de sclavi! exclamă. Ia te uită! Targuí-ul ăsta trebuie să fie nebun după tine dacă și-a luat de nevastă o sclavă. Nu mă miră... După cum arăți, pari a fi bună la pat. Ești bună la pat? Nu primi nici un răspuns și se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
a lăsat să mănânc carnea crudă de la cocoașele tuturor cămilelor pe care le tăia - zâmbi amuzat. Mă îngrășasem în așa hal că arătam ca un butoi, dar până la urmă n-am mai scuipat sânge... Aproape două sute de cocoașe de cămilă! exclamă. De atunci nu m-am mai apropiat de un animal ca ăsta în viața mea și prefer să merg pe jos trei luni decât să călăresc unul. Ești primul imohag pe care-l aud vorbind rău de cămile, observă Gacel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
mulți, iar el, Gacel Sayah, nu avea decât o viață de oferit în schimb, o singură moarte cu care să compenseze atâtea morți. Poate de aceea îi luaseră familia, ca parte din plata unei colosale datorii. Insh’ Allah!, ar fi exclamat Abdul-el-Kebir. își aduse aminte încă o dată de imaginea bătrânului și se întrebă ce s-o fi întâmplat cu el și dacă, așa cum promisese, reîncepuse lupta pentru putere. „Era un nebun, murmură încetișor. Un nebun visător, din cei care se nasc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
din nou ochelarii, acum perfect curați, și-l observă pe Gacel cu interes reînnoit. Chiar ai străbătut „pământul pustiu“ din Tikdabra? vru să știe. în fața răspunsului mut, scoase un șuierat scurt ce voia să exprime neîncredere sau admirație. — E fantastic! exclamă. Realmente fantastic... Ai aflat că Abdul-el-Kebir e la Paris? îl sprijină francezii și e foarte posibil ca tu, un targuí analfabet, să schimbi cursul istoriei țării noastre... — Nu mă interesează să schimb nimic - răspunse, întinzând mâna și apucând bidonul din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
jos. în zori, scot cadavrele pe poarta din spate, într-un furgon de marfă. — De ce îi omoară? — Politica, răspunse cu un gest plictisit. în orașul ăsta blestemat totul e politică. Mai ales de când Abdul-el-Kebir e liber. O să iasă cu bucluc! exclamă, apoi arătă cu mâna o străduță laterală spre care se îndreptă, traversând strada principală. Vino! spuse. Pe-aici. Dar Gacel tăgădui, și arătă spre capătul bulevardului: — Nu, spuse. Mă duc la minister. — La minister? se miră celălalt. La ora asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
mulțumește cu milioanele de probleme pe care ni le-a făcut; are curajul să apară chiar aici, în fața porții noastre, și să ne sfideze... E nemaipomenit! Ridicol și nemaipomenit! Mi-ar plăcea să-l cunosc... — Pe toți dracii! Și mie, exclamă cu convingere. Un tip cu coaie ca el nu se întâlnește la tot pasul - strivi țigara de geam. Dar ce dracu caută? întrebă dintr-o dată, prost dispus. Ce poveste e asta cu familia lui? N-am nici cea mai vagă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
fu În mod vizibil captată să navigheze În siajul ei, săltând, săltând, săltând, ca și mâna lui. — Chaucer, spuse el, Chaucer... Brusc, În fața ochilor domnișoarei Warren, el abandonă efortul, pipa Îi căzu la podea și, aplecându-se s-o găsească, exclamă iritat: — Naiba să le ia! Naiba! Era un om extenuat, hărțuit de o personalitate care nu era a lui, de curiozități și pofte - un bărbat În pragul unei căderi nervoase. Domnișoara Warren Îl privi triumfătoare. Nu că l-ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2000_a_3325]
-
fi așteptat, numai dacă ar fi așteptat, se gândi dr. Czinner și mintea i se Întoarse de la moarte la oamenii care trăiau ca să fie judecați, iar imposibilitatea propriei evadări, atât de ușoare, i se prezentă cu o asemenea forță, Încât exclamă În șoaptă: „Trebuie să mă duc la ei“. Dar la ce-ar fi folosit? Se așeză iarăși și Începu să comenteze În sinea lui dacă gestul ar fi avut vreo valoare practică. Dacă mă predau și Înfrunt procesul alături de ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2000_a_3325]
-
Dar de ce? Sunteți englez, nu-i așa? — Nu, sunt de-al lor, spuse el cu o oarecare amărăciune. — Ce ați făcut? — Am Încercat să schimb lucrurile. Îi explică, cu aerul că nu-i plac etichetele: — Sunt un comunist. Brusc, ea exclamă: — Cum? Cum? Îl privi plină de teamă, incapabilă să ascundă faptul că i se zdruncinase Încrederea În singurul bărbat capabil și dispus s-o ajute, În afară de Myatt. Chiar și bunătatea de care dăduse dovadă față de ea În tren i se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2000_a_3325]
-
-i placă; s-ar putea să mă dorească Încă și, dacă nu, de ce n-aș face scandal? M-am săturat să fiu decentă, să fac Întotdeauna ceea ce se cuvine. Gândurile ei erau foarte apropiate de cele ale doctorului Czinner când exclamă În gând că de fapt nu merită. Știa Însă prea bine că era În firea ei, că se născuse astfel și trebuia să se descurce cu asta cum putea. Ar fi fost neîndemânatică procedând altfel: neînduplecată când ar trebui să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2000_a_3325]
-
jos, și un segment scurt de șină luci cu picături de smarald. Luminile zburară-n spate și se auzi o voce strigând peste zgomotul motorului. — Trec prin ei? Întrebă omul calm, cu piciorul pregătit să apese pe accelerație. Nu, nu! exclamă Myatt. Nu vedea de ce ar fi intrat În Încurcături de dragul unui străin. Îi putea zări pe oamenii ce țineau lanterne În mâini. Purtau uniforme cenușii și erau Înarmați cu revolvere. Mașina opri Între ei, sărind peste prima linie și apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2000_a_3325]
-
slab, că zgomotul motorului Îl Înăbuși. Nu ajunse niciodată la urechile domnișoarei Warren, cum nu ajunse nici repetarea șoaptei care-l urmă: N-am uitat. — Exclusivitate, spuse domnișoara Warren, bătând darabana cu degetele pe covoraș. Vreau exclusivitate. Este reportajul meu, exclamă ea cu mândrie, permițând undeva, În fundul minții, dincolo de titluri și caractere culese-n plumb, să ia contur un vis despre Coral În pijama turnând cafeaua, Coral În pijama amestecând un cocteil, Coral adormită În apartamentul redecorat și Întinerit. Partea a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2000_a_3325]