54,417 matches
-
catolici, a chestiunii romane și a altor probleme ecleziastice, ceea ce i-a atras reticența și opoziția arhiepiscopului Manning, sprijinit de către Ward în The Dublin Review, având o poziție similară cu cea adoptată de Veuillot în Franța. Newman s-a văzut prins în mijlocul acestor controverse deoarece, deși nu avusese un punct de vedere bine conturat pe această temă, un articol despre rolul catolicilor în cadrul Bisericii i-a atras neîncrederea celor mai conservatori. Nu erau doctrine greșite, dar atmosfera era prea tensionată pentru
Catolicii în spaţiul public. Presa catolică din România în prima jumătate a secolului al XX-lea by Iulian Ghercă [Corola-publishinghouse/Science/908_a_2416]
-
ajute să conceapă o mass-media care să întrunească și să respecte valorile Bisericii. Textele nu au avut doar scopul de a fi citite și de a li se cunoaște conținutul, ci ele au reprezentat învățături, norme, adevăruri, care trebuiau să prindă contur prin aplicarea planurilor pastorale pentru realizarea comunicării sociale 150. Inter mirifica era un document ce aborda tema referitoare la mass-media. El viza mijloacele de comunicare și principiile care trebuiau respectate: "utilizarea mijloacelor de comunicare să se conformeze ordinii morale
Catolicii în spaţiul public. Presa catolică din România în prima jumătate a secolului al XX-lea by Iulian Ghercă [Corola-publishinghouse/Science/908_a_2416]
-
ci mai degrabă relaxat, ceea ce a făcut ca poeziile sale să fie apreciate de cititori. Vom reda un asemenea text, pentru a surprinde mai bine spiritul în care scria Zacheu: Pentru tineri Tineri voi aveți în inimi Însă, vai mă prinde jalea... O comoară nestimată! Că la noi în sat nu-i bine!... V-am rugat și vă rog iarăși, Ce păcat c-atâția tineri Să rămână ne-ntinată Au dat satul de rușine!... Când al patimilor ropot Ah!... părinții poartă vina
Catolicii în spaţiul public. Presa catolică din România în prima jumătate a secolului al XX-lea by Iulian Ghercă [Corola-publishinghouse/Science/908_a_2416]
-
canalizat pe combinare. Trans-romanul recuperează limbajul și pornește o ofensivă redutabilă de recuperare a tuturor tehnicilor existente, de bricolare, de combinare a lor. Noutatea la care visează orice trans-romancier, orice trans-roman, vine din ineditul reconstrucției. Poate de aceea Deconstrucția a prins și s-a desprins la fel de spectaculos de critică: întâi a făcut școală fiindcă a identificat că tradiția basmului s-a dărâmat, apoi a pierdut teren fiindcă n-a știut să facă loc în platforma ei ca unealtă de analiză acestei
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Puneți-vă în situația de a citi o poveste la care să n-aveți altă grijă decât să repetați, "și, și?": veți observa că întrebarea nu vă mai e de ajuns. Cititorul trans-romanului e uns cu toate alifiile: el a prins gustul surprizei tehniciste. Ori trans-literatura tocmai asta este: o nesfârșită surpriză (tehnocrată), surpriză cu orice preț. Chiar cu prețul poveștii, în final. Ceea ce ar trebui să fie un semnal de alarmă pentru tinerii romancieri. Surprizele tehnicii romanești sunt seducătoare, dar
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
mult decât gândurile, care nu lipsesc deloc, faptele vorbesc. Avem de-a face cu un erou drogat cu narațiune. Monologul lui interior e foarte bogat, dar el se desfășoară din incident în incident mai mult decât din idee în idee. Prins în păienjenișul acțiunii, acest personaj unic ne apare ca o inteligență hiperbolizată. Inert și nedumerit, el este un martor liminar. Interioritatea lui și exteriorul fuzionează. În vreme ce viața i se întâmplă, el suportă, îndură mult peste resursele lui. Realul îl devorează
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
îmbătrânirea, criza civilizației (moartea viitorului). Teroarea imaginată de distopiile Desperado are și un rol pozitiv: ea reabilitează hidosul într-o manieră mai concretă decât o făcea T.S. Eliot prin estetica urâtului în 1922. Autorul imaginează orori cu frenezie, se lasă prins de propria imaginație, iar mesajul acestei bucurii de a trăi în distopie este că tot ceeea ce poate fi imaginat prinde viață. Distopia e de fapt o apologie a vieții, o viață în care a dispărut hotarul dintre frumos și
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
mai concretă decât o făcea T.S. Eliot prin estetica urâtului în 1922. Autorul imaginează orori cu frenezie, se lasă prins de propria imaginație, iar mesajul acestei bucurii de a trăi în distopie este că tot ceeea ce poate fi imaginat prinde viață. Distopia e de fapt o apologie a vieții, o viață în care a dispărut hotarul dintre frumos și urât, nu mai există decât existența. Distopia este un rezultat al intenției Desperado de a contraria și șoca lectorul. Prin defamiliarizare
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
un comunism generalizat la întreaga omenire (1984), Burgess acoperă Londra cu adolescenți criminali care vorbesc pe jumătate rusește (A Clockwork Orange), Lessing vede absurdul protestului anticapitalist (The Good Terrorist) ori moartea civilizației (The Memoirs of a Survivor), Gray se zbate prins în lațul îmbătrânirii (Lanark), Ishiguro trăiește spaima memoriei pierdute (The Unconsoled). Unii creează distopii ironice pe tema cortinei de fier: Burgess (Honey for the Bears), Brownjohn (The Long Shadows), Bradbury (Rates of Exchange), Barnes (The Porcupine). Oricum ar fi, eroii
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
lui Staring at the Sun). Rădăcinile complicatei strategii Desperado cresc din confruntarea a două tehnici narative: pe de o parte avem tehnica prezentului în așteptare (care stă la baza romanului pre-modernist); pe altă parte, avem tehnica străfulgerărilor din trecut, care prind prezentul din urmă. Lecția modernistă îl învață pe autor să se refugieze în Fluxul conștiinței, (dezordinea ființei). Autorul Desperado născocește o ordine ulterioară: el încearcă să explice trecutul împotriva logicii cronologiei, după tiparul, posterior lui, al prezentului. Romane ca Un
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Linia Est-Vest în literatura Desperado Desperado, între est și vest: Ce înseamnă a fi Desperado? Starea Desperado e o stare de refuz. Orice i-ai prezenta unui autor Desperado drept trăsătură ce-l caracterizează, acesta respinge încercarea, nu se lasă prins în nicio definiție. Unii dintre ei declară că nu e menirea literaturii să definească un autor (e momentul să ne întrebăm: e și critica literară literatură?), alții trec toate drepturile pe numele lectorului (criticul e izgonit fără drept de apel
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
occidentalul, liber să călătorească unde poftește, face cunoștință cu robul comunismului, legat de glie. De aici se naște o nouă spaimă, aceea de a cădea în cursa unui sistem terifiant, pe care se bazează de fapt toate distopiile. Lanark e prins în cursa propriei vieți, care devine distopică și îl ucide; Ralph (eroul lui Golding) e prizonierul insulei terorizate de Împăratul muștelor și e salvat de un adult; profesorul lui Bradbury o ia la goană din Slaka și descoperă abia la
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
a pierdut. Personajul Platon se zbate să recupereze epoca veche (vremea noastră). Pierderea luminii este un motiv pe care îl folosește și Alasdair Gray în Lanark. Acolo soarele răsare doar câteva clipe pe zi, iar eroul principal gonește să-l prindă, într-o nevoie disperată de a scăpa de beznă. Ca și Lanark, Documentele lui Platon se petrece în viitor. Diferența este că viitorul lui Gray este întunecat, pe când al lui Ackroyd vine după o vreme de întuneric și este un
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
cadavre. Logica e contrazisă cu încântare iar cronologia (pe care eul interior o păstrează pe când contemplă întoarcerea la începuturi) devine sursa multor efecte comice. Toate cele făcute se desfac lent sub ochii noștri, iar acea parte a eroului care e prinsă înăuntru (de obicei "Eu") judecă tot ce vede, ca și cum abia a deschis ochii pe patul spitalului, în interiorul unui trup paralizat, ca și cum ar înainta cu interes către momentul nașterii lui, pe care îl percepe ca sfârșitul vieții. Trupul El, Tod Friendly
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
lui valori, fostul viitor, sunt praf și pulbere. Până și nepoțelul lui de opt ani se joacă de-a cowboy-ii și visează să fie ca Popeye the sailorman, în ciuda explicației lui Ono că un samurai e cu mult mai demn. Prins și strivit între încercările celor două fiice ale lui de a da uitării, de a șterge vechea lui faimă și neștiința totală a nepotului lui în ce privește vechea Japonie, Masuji Ono e neputincios. Tot ce poate face e să-și amintească
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
de suportat. A fost printre cei mai buni studenți ai anului lui, cu un viitor strălucit în cercetare. Armata l-a transformat într-un soț obsedat de complexul vinovăției, care ține prelegeri pentru deținuți. Așa și intenționează să rămână. E prins în capcana propriei seriozități opusă stării de a fi "într-o ureche". E un roman al mediocrității răsturnate. La început Mike pare cel sacrificat, dar irosirea e soarta lui Jon, de fapt. Al doilea roman al lui David Lodge are
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
iar cartea e o asmenea îngrămădeală de șanse ratate și coincidențe supărătoare că nici nu ne mai pasă ce ar mai putea fi. Atmosfera, însă, e realistă. Lodge o ridiculizează din răsputeri. O carte care se auto-batjocorește supraviețuiește destul de greu. Prins în joc, lectorul urmează pilda cărții, desființând-o, ucenic conștiincios al unui autor nechibzuit, care nu s-a gândit la vreme la consecințe. * * * Nice Work (1989) e un cu totul alt fel de roman. Meditativ, profund, psihologic, lipsit de cheful
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Ca și Emily Dickinson, Larkin e cel mai în formă când cercetează, ba chiar înscenează moartea. Versurile de acest fel sunt toate memorabile. Bătrâneții Larkin îi spune "copilărie răsucită". Întreaga lui poezie, ca și a lui Eliot, e oarecum răsucită. Prinde putere și dragoste de viață, de frumusețea realului, abia când îmbătrânește. Îl împinge în poem același sentiment al pierderii, pe care era prea tânăr pentru a-l invoca în poemele dinainte. Neputința lui e acum întreagă. O trăiește. Eliot a
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
duci la culcare, tată? Mai devreme? Somn ușor. Poemul are o economie perfectă, iar prima parte eliptică se echilibrează cu a doua parte, care e gramatical completă și lămurește lectorul ce se întâmplă. Ca mai toți autorii Desperado, Mole ne prinde cu această limpezime, și imdeiat după aceea ne lasă singuri cum face orice poet care se respectă să ne închipuim exact ceea ce el nu vrea să rostească. Mole e poetul "tăcerii / pe care numai eu o aud" (Când ai început
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
ce vor să fie liberi, să gândească independent. Țările comuniste erau cândva uriașe ospicii, iar George Szirtes le descrie ca pe un loc unde puțin a lipsit să nu se găsească el însuși prizonier. Are o imensă simpatie pentru cei prinși în capcana lor, ba am putea chiar spune că nu-i vine greu să se simtă acasă între ei: Ospiciul nu are de-a face cu nebunia, el e normalitatea ca regulă. Poetul înțelege că sub comunism unica bucurie era
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
importante ale intrigii, ca un fel de viziune mentală, dar înșiruirea capitolelor, narațiunea, e invaraibil determinată de expresie și câteodată perosnajele se ivesc dintr-o greșeală, când nici nu le așteptai, o întorsătură de frază, o descriere și gata, personajul prinde viață, intră-n poveste, chiar o schimbă. Totul se trage din actul concret de a așterne vorbe pe hârtie. Cum am mai zis, scrisul e scris, iar experiența scrisului este esențială în crearea oricărui fel de carte, roman ori altceva
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
scrii. Cu cât e mai bine scrisă o carte, cu atât are mai multe șanse să dăinuie. Deci, da, chiar sunt de acord: înainte de toate vine interpretarea. Student: Vorbeați de continuitatea trecutului. Citind Hawksmoor am avut sentimentul că nu pot prinde acest trecut, și chiar Dvs încheiați romanul spunând, "Sunt iar copil, cerșind în pragul eternității". Nu vi se pare acest final o frustrare izvorâtă dintr-o neputință? PA: Da, așa e. Nu m-am gândit până acum la asta, și
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Mai devreme sau mai târziu, trebuie să imaginezi. Sunt încredințat că închipuirea autorului (nu doar înlănțuirea amintirilor lui) aprinde imaginația lectorului, și din ea izvorăște fiorul aparte al prozei: faptul că ceva despre care știm că e doar închipuire poate prinde viață și deveni real, poate deveni experiență autentică, ceva ce era cât pe ce să ni se întâmple. Revenind la relațiile părinți-copii, copilăria mea a fost fericită și liniștită, iar relațiile cu părinții au fost bune. Iată deci că explicația
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
La Budapesta eram un copil care deprindea precoce tot ce era de învățat și care a citit foarte devreme (citeam fluent la doi ani, după spusele părinților mei). Eram foarte apreciat în școala ungurească. Când am ajuns în Anglia, am prins limba atât de rapid că după numai un an eram primul într-o clasă de copii englezi. Părinții mei aveau planuri mari cu mine, mă și vedeau doctor sau universitar. A urmat însă o vreme de oarecare mediocritate. Cred că
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
inteligent la indeterminare pentru a ține deznădejdea la distanță. Un vers afirmă, "Ceea ce pare și ceea ce este n-a fost niciodată mai nesigur". Toată poezia ta picură prin acest ochi. Starea poetică la tine lunecă printre degete și refuză să prindă rădăcini în cuvinte. Te împiedici în culori și forme, alegi vorbele cele mai retrase, inofensive, chiar fragile, iar ca rezultat ne inițiezi în dezastru. Cum ți-ai descrie lumea interioară, modul în care aluneci în poezie? Ce urmărești? Să previi
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]