6,559 matches
-
acolo de unde vine și servitutea: din interior, prin eliminarea patriarhatului din mintea femeilor. Radicalismul de tip feminist a fost dezvoltat la nivelul atitudinii teoretice politice, mai ales în SUA. La nivel cultural (filosofic, psihologic, literar), Franța are, la rândul său, reprezentante de marcă: Luce Irigarayxe "„Irigaray,Luce" (1974), Hélène Cixousxe "„Cixous,Helene" (1975), Julia Kristevaxe "„Kristeva,Julia" (1980). Ele își dezvoltă creația în jurul ideii de diferență și de femeiesc genuin. Aceste din urmă creații nu sunt deloc lipsite de consecințe pentru
[Corola-publishinghouse/Administrative/1944_a_3269]
-
dreapta creștină în problema pornografiei. Argumentul unei asemenea alianțe este acela că, în cazul în speță, libertatea de exprimare trebuie să se subordoneze binelui publicxe "„public", anume aceluia de a nu degrada imaginea femeilor prin pornografie 33. Cea mai importantă reprezentantă a feminismului comunitarian este Jean Bethke Elshtainxe "„Elshtain,JeanBetke" (Public Man, Private Woman, 1981, Democracy on Trial, 1993). Potrivit lui Elshtainxe "„Elshtain,JeanBetke", drepturile individuale nu pot fi considerate singular, fiindcă multe dintre actele noastre nu sunt derivate din interese, ci
[Corola-publishinghouse/Administrative/1944_a_3269]
-
au mai interesat de problema exploatării de gen. Motivul principal este acela al primatului luptei de clasă asupra tuturor celorlalte categorii de probleme. Lui Leninxe "„Lenin,V.I.", ligile feministexe "„feminist" ruse i-au părut mereu suspecte prin caracterul lor burghez. Reprezentantele lor, femei emancipate în sens occidental, au căzut victime ale politicii revoluționare sau au reușit să emigreze. A prelua o agendă feministăxe "„feministă" reprezenta, potrivit lui Leninxe "„Lenin,V.I.", o abatere de la problema revoluției proletare. În acest mod, problemele femeilor încep
[Corola-publishinghouse/Administrative/1944_a_3269]
-
dincolo de cele oficiale, formale, tovărășești, să rămână foarte tradiționale. Emanciparea a „zgâriat doar suprafața”, așa cum remarcă Krassimira Daskalovaxe "„Daskalova,Krassimira" (2000) și pentru cazul Bulgariei, precum și alte cercetătoare ale condiției femeilor în comunismxe "„comunism". Organizațiile de femei erau socotite drept reprezentantele legitime ale intereselor și nevoilor femeilor. Organizația-cadru era Consiliul Național al Femeilor, menit să promoveze politica partidului în rândul femeilor și politica pentru femei în cadrul celei generale a partidului. Formal vorbind, accesul femeilor la poziții de puterexe "„putere" era neîngrădit
[Corola-publishinghouse/Administrative/1944_a_3269]
-
tratate ca îngeri sau ca târfe, femeile nu sunt privite pur și simplu ca niște oameni care au aceleași impulsuri și aptitudini ca și bărbații 6”. Ele nu au nici aceeași relație cu politica, mai ales în calitate de subiect al acesteia. Reprezentantele femeilor în politică par să se concilieze într-o anumită măsură și cu dreapta conservatoare. Krassimira Daskalovaxe "„Daskalova,Krassimira" dă exemplul Bulgariei și al succesului pe care l-a avut retorica neotradiționalistă la femeile din partidele naționaliste și creștin-patriarhaliste. Ele
[Corola-publishinghouse/Administrative/1944_a_3269]
-
desfășoară la Muzeul M. Sadoveanu din Iași. Trecut la cele veșnice în ziua de 12 aprilie 2002, Victor Leahu a fost înmormântat la Cimitirul Eternitatea din Iași. LEVIȚCHI, EMILIA WANDA (1916-1964ă PROFESOARĂ ȘI TRADUCĂTOARE Emilia Wanda Levințchi a fost o reprezentantă de seamă a învățământului superior și a vieții culturale din orașul Iași. „În ea se manifestau cu putere”, scria profesorul universitar doctor N.I.Popa, „o scriitoare înzestrată, o profesoară de vocație, o cercetătoare asiduă și o excepțională tovarășă de muncă
PERSONALITĂȚI UNIVERSITARE IEŞENE DIN BASARABIA by VLAD BEJAN IONEL MAFTEI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91488_a_93522]
-
un loc de muncă. Această orientare s-a accentuat în timpul crizei economice și după aceea, în anii ’30, cei ai accelerării ritmului de industrializare. Anchetele întreprinse între 1929-1935, în cartierul Tei din Capitală, de echipe de sociologi, printre care și reprezentantele organizațiilor de femei, au confirmat că noile generații de femei muncitoare aveau deja conștiința independenței economice și că ele nu mai erau „elemente constructive pentru familia patriarhală”1. Pe de altă parte, cercetările efectuate dezvăluiau frământările prin care trecea vechea
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]
-
ar fi însemnat încălcarea statutului Asociației pentru Emanciparea Civilă și Politică a Femeilor Române, a cărei președintă generală era. În conformitate cu statutul, membrii Comitetului de acțiune al organizației nu puteau face parte din vreun partid politic 2. Elena Meissner, asemenea altor reprezentante ale feminismului românesc, semnala că rațiunea de a fi a oricărui partid politic era să ajungă la guvernare pe baza unui program propriu. Or, un partid politic feminist, oricât de bine intenționat ar fi fost, n-ar fi putut ajunge
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]
-
U.F.M., tributare unei viziuni stângiste, dominante în mișcarea socialistă nu numai la noi, ci și în alte țări europene, feminismul ar fi fost o „mișcare a femeilor din clasa capitalistă”, a „exploatatorilor” și, ca atare, ea nu putea fi reprezentanta intereselor milioanelor de femei muncitoare. În manifeste, apeluri și articole, la adunări publice etc., U.F.M. îndemna femeile să se delimiteze de „feminismul reacționar” și să susțină pretutindeni programul Partidului Social-Democrat din România, în care erau înscrise revendicările lor fundamentale
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]
-
fost desemnate candidatele pentru sectoarele Capitalei, printre care protagonistele noii grupări - Alexandrina Cantacuzino, Ecaterina Cerkez, Alexandrina Floru, Ana Fillitti, Elena Stângaciu ș.a.2 La întrunirea din 7 ianuarie 1930, ținută în sala Fundației Carol I din București, au luat parte reprezentantele acelor organizații de femei care dezaprobau constituirea unui partid politic independent al femeilor, un grup de feministe, reprezentat de Calypso Botez, A.E.C.P.F.R. prezidată de Elena C. Meissner, Uniunea Femeilor Române, condusă de Maria Baiulescu (la Uniune au fost federate
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]
-
de a amâna aplicarea articolului 6 al Constituției. Ziarele au relatat pe larg despre confruntările de opinii, deosebit de aprige, din cursul adunării, în prezența „unui mare număr de bărbați politici, senatori, deputați și alți intelectuali”1. La propunerea Mariei Pop, reprezentanta femeilor din Oltenia, s-a hotărât ca o delegație, compusă din Calypso Botez, Maria Pop, Ella Negruzzi, Ortansa Satmary și Florica Georgescu să prezinte regelui și guvernului moțiunea adunării prin care se revendicau: 1. „acordarea drepturilor civile pe baza deplinei
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]
-
de organizațiile femeilor din România au fost susținute de Elena Văcărescu la dezbaterile Comisiei a V-a a Societății Națiunilor în anii 1934-19384 care se ocupa de probleme socio-umanitare și a cărei vicepreședintă era. Cunoscuta apărătoare a drepturilor femeii și reprezentanta României la Societatea Națiunilor a propus constituirea unui comitet format din juriști de ambele sexe pe lângă înaltul for internațional care să lucreze la definitivarea statutului juridic al femeii. Elena Văcărescu considera necesar ca prevederile acestui statut să fie recomandate spre
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]
-
avut tăria celor din Occident. În anii 1933-1934, Comitetul Național Antifascist, creat din inițiativa P.C.R., a reușit să atragă o seamă de intelectuali, avocați, medici, scriitori, studenți și muncitori etc., printre care și femei, organizate în Secția feminină a Comitetului. Reprezentantele Comitetului Național Antifascist al Femeilor, în frunte cu Zoe Frunză, președintă, au luat parte la primul Congres mondial al femeilor împotriva fascismului și războiului, care s-a ținut la Paris, în august 1934. Zoe Bugnariu a transmis adeziunea femeilor din
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]
-
veniți alături de noi, pentru a impune cu forțe unite voința noastră și voința noastră este Pacea 1. O delegație a Frontului Feminin a luat parte la Congresul universal pentru pace de la Bruxelles (4 septembrie 1936) și s-a alăturat celorlalte reprezentante ale organizațiilor de femei, susținând constituirea Reuniunii Universale pentru Pace (R.U.P.) și acțiunile acesteia.2 În zilele de 8-10 septembrie 1936, s-a întrunit la Constanța Marele Congres al Asociațiilor feministe, la care au fost reprezentate Federația Uniunii
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]
-
politice și au promis că acest obiectiv, prevăzut în programul partidului lor va deveni curând realitate 2. În ajunul alegerilor parlamentare (la 28 noiembrie 1937), la propunerea Elenei Bogdanovici, președinta Frontului Feminin, s-a ținut în Capitală o consfătuire cu reprezentantele mai multor asociații de femei și de asistență socială pentru a acționa unitar în scopul atingerii obiectivelor comune. Dar încercările organizațiilor de femei de conjugare a eforturilor pentru apărarea valorilor democratice n-au dus la rezultatul scontat 4. S-a
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]
-
de femei la adunările festive, convocate pentru a exprima speranța că de acum încolo și femeile vor putea să exercite, alături de bărbați, drepturile politice integrale. La ședința festivă ținută în „Casa femeii” din București, pe 6 martie 1938, cu participarea reprezentantelor Consiliului Național al Femeilor Române și ale Grupării Naționale a Femeilor, Alexandrina Cantacuzino aprecia că lupta pentru drepturi egale, subestimată și de multe ori ironizată de sceptici și de conservatori, a dat până la urmă roade: Credeți că noi am contribuit
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]
-
întins o mână prietenească ș...ț. Dorim conlucrare, colaborare, sinceritate, însă stăm neclintite în serviciul Patriei, una și indivizibilă, gata la jertfirile cele mai dureroase pentru păstrarea unui patriotism sacru 2. Aceeași încredere în legislația carlistă au manifestat-o și reprezentantele A.E.C.P.F.R., la întrunirea publică din București, pe 13 martie 1938. În cuvântul său, Calypso Botez, președinta filialei din Capitală, a elogiat noua constituție care „a adus maximum de bine ce-l doream”, eliberând femeia „din cătușele de veacuri”. Cu
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]
-
întrunirea publică din București, pe 13 martie 1938. În cuvântul său, Calypso Botez, președinta filialei din Capitală, a elogiat noua constituție care „a adus maximum de bine ce-l doream”, eliberând femeia „din cătușele de veacuri”. Cu acest prilej și reprezentantele altor organizații de femei (Federația U.F.R., Frontul Feminin, Federația Femeilor Universitare, Institutul Cultural Feminin, Asociația Femeilor Medici, Cercul Cultural Feminin „Voichița Doamnă” ș.a.) și-au exprimat convingerea că acordarea dreptului de vot femeilor, pentru forurile legislative supreme, marchează un
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]
-
mobilizarea energiilor feminine. Astfel, de exemplu, și-au ținut adunarea lor generală, pe 1 februarie 1942, C.N.F.R., Gr.N.F.R., S.O.N.F.R., Asociația „Solidaritatea”, la care au luat parte, potrivit ziarului Universul, „un număr imens de doamne”, membre ale acestor organizații, reprezentante ale filialelor din toată țara, dar și personalități politice și înalți prelați 4. În calitatea sa de președintă a C.N.F.R., Alexandrina Cantacuzino a evidențiat în fața adunării rolul major al acestei organizații, întemeiată cu mai bine de 30 de ani în
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]
-
femei în întreprinderi și instituții 1. Într-un interval scurt (septembrie 1944-noiembrie 1945) a crescut vertiginos numărul membrilor de sindicat. Din peste 1.300.000 de membri, 400.000 erau femei. La Congresul General al Sindicatelor (26-30 ianuarie 1945, București), reprezentantele femeilor sindicalizate, Elena Stoia, Liuba Chișinevschi și Eugenia Rădăceanu, au fost alese în conducerea Confederației Generale a Muncii (C.G.M.) și au votat pentru susținerea platformei-program a F.N.D. Potrivit rezoluției Congresului, o comisie de femei de pe lângă C.G.M., formată din câte o
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]
-
încadrează eforturile P.C.R. de a crea, în locul mai multor organizații de femei, una singură, total aservită liniei sale politice. A fost folosit în acest scop, cu abilitate, Congresul mondial feminin, întrunit la Paris între 26 noiembrie-1 decembrie 1945, la care reprezentantele organizațiilor de femei din 45 de țări, inclusiv din România 2, au decis înființarea Federației Internaționale a Femeilor Democrate. Noul for s-a adresat femeilor de pretutindeni să-și unească eforturile pentru apărarea drepturilor lor, să contribuie la vindecarea rănilor
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]
-
la București a convocat Congresul de constituire a Federației Democrate a Femeilor din România (F.D.F.R.). Congresul s-a ținut în sala parlamentului, între 5 și 7 martie 1946. La lucrările sale au luat parte 500 de delegate din țară și reprezentante ale organizațiilor de femei din U.R.S.S., Japonia, Olanda, Iugoslavia, Ungaria, Bulgaria. Prezența la Congres a membrilor guvernului, în frunte cu Petru Groza sublinia încă o dată importanța câștigării femeilor pentru noua putere. În discursul său, președintele Consiliului de Miniștri a
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]
-
Femeilor Universitare, Asociația Creștină Mondială a Tinerelor Fete. Filialele din România ale acestor foruri aduceau permanent la cunoștința comitetelor directoare internaționale stadiul în care se afla soluționarea obiectivelor înscrise în programele lor, dar, mai ales, dificultățile întâmpinate. La rândul lor, reprezentantele organizațiilor internaționale ale femeilor în comisiile de specialitate ale Societății Națiunilor și în cele ale Biroului Internațional al Muncii solicitau concursul guvernelor din țările membre, în susținerea punctului de vedere feminin, formulat cu prilejul dezbaterilor acestor comisii 1. Consecințele grave
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]
-
2. În anii de după încheierea războiului, mișcarea de femei din România s-a alăturat, potrivit tradiției sale, organizațiilor de femei de pe toate continentele pentru a contribui la vindecarea rănilor rămase de pe urma operațiunilor militare și în scopul apărării valorilor democrației. Împreună cu reprezentantele femeilor din 44 de țări, delegația română a luat parte la primul Congres internațional postbelic al femeilor, de la Paris (noiembrie 1945), convocat la propunerea femeilor franceze, în frunte cu Eugenie Cotton, și a votat pentru înființarea Federației Internaționale Democratice a
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]
-
nu a fost niciodată mai mult decât o etichetă gratuită și amăgitoare. ștefania Mihăilescu, doctor în istorie 1TC "1" Moțiunetc "Moțiune" În ziua de 21 aprilie 1929, s-a întrunit la Brașov comitetul Uniunii femeilor române din România Mare împreună cu reprezentantele comitetelor locale și a votat următoarea moțiune: Uniunea femeilor române din România Mare1, reprezentând o federație de peste o sută de societăți, reuniuni și asociații, împreună cu filialele lor din Ardeal, Banat, Maramureș și Crișana, Bucovina, Moldova, Muntenia și Oltenia, cercetând dispozițiile
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]