6,769 matches
-
ei au fost la America, și ei s-au bătut În Franția și-n Rusia, dar de năzdrăvănii ca ale Pomeanului n-au auzit și nici nu le-au văzut. În schimb, nimeni nu-i tăgăduia istoria cu Întîlnirea cu ungurii zăpezilor și grăitul pe limba lor, că doar neamul ăsta umpluse Pămîntul, dăduseră de ei și la New York, și la Cleveland, și la Chicago ori la Halifax, de ce nu i-ar afla și la Sibir?... Să fie sănătoși, că pe la
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
tu de-acolo, lasă mîța-n pace!“ „Good evening“ al meu din acele vremuri nu era unul curat lacrimă, parcă rosteam „gut evning“, dar era oricum mare lucru față de ce știau ortacii de joacă În altă limbă străină decît ungureasca, iar ungurii În alta decît româna. Încercînd să fac un inventar a ceea ce am Învățat de la Mrs. Flory, am adunat, cu numeralele pînă-n douăzeci cu tot, vreo sută zece cuvinte. Un grai Întreg, ce mai!, pentru ulițele copi lăriei... Față de Îmbățoșările cumetrelor
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
cele o sută de cuvinte americane ale mele alcătuiau cel puțin o limbă În faza ei preculturală. — Măi Vasile, tu știi cum i se spune pe englezește la măr? — Nu. Îl luam apoi În primire, cu aceeași Întrebare, pe prietenul ungur, Duczi: — Tudod hogy mongyák angolul alma? — Nem. Scoteam din buzunar mărul Încet, Încet și-l etalam În palma stîngă. Cu arătătorul de la dreapta, ținteam spre el: — Apple! Apple, silabiseam eu Încîntat. Acuma, la găină, știți cum i se spune?... Vedeți
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
1943, la patruzeci și șapte de ani, ca auxiliar al trupelor germane. Îl trimisese Într-acolo administrația lui Horthy pentru buna cunoaștere a limbii nemțești Încă din vremea focului din ’14-’18, cînd el fusese Înrolat de austrieci, nu de unguri, selectat direct din regimentele de gardă imperială de la Viena unde și făcea cătănia. Am stat prea puțin În preajma lui ca să-mi fi rămas mai mult de două-trei frînturi de peliculă din istorisirile sale. Astfel, știu că În Germania, unde a
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
În detalii: la mijloc nu se afla vreun sat mai mare, ci o importantă așezare Întărită Încă dinainte de anul 972 cînd, istorisește Anonymus, ducele Menumorut a rezistat trei zile și trei nopți În cetatea de pămînt Zotmar asalturilor cetelor de unguri. Lucru puțin știut este că aici s-a ridicat cea mai veche urbe germană de pe cuprinsul românesc, cu cele dintîi contingente militare nemțești colonizate puțin după anul 1000 de către regina Gisela, sora Împăratului romano-german Henric și soția lui Ștefan, primul
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
altundeva? Politicienii maghiari au vorbit despre necesitatea autonomiei Ținutului Secuiesc - sau a maghiarilor, că n-au fost foarte clari. Subliniau mereu, cu un ton concesiv, „autonomie, nu independență, ca în Kosovo!“. De cealaltă parte, naționaliștii noștri urlau că de fapt ungurii vor tocmai independența, vor să ne ia Ardealul, cum au luat și albanezii regiunea Kosovo. Unui om obișnuit i-ar veni greu să creadă că o discuție în care se repetă două idei poate dura mai mult de zece minute
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2204_a_3529]
-
vechi. Diferă, firește, ponderea lor și meșteșugul cu care știriștii reconstituiau detaliile. „O crudă întâmplare“, „Omor înfiorător“, „Spaimă cumplită“, „Nelegiuiri“, „Omor întriit“, „Omul mort ce nu a viețuit“, „Tâlhar cinstit“, „Tânguirea hoților“, „Ucidere întreită“, „Vrednica de mirare viețuire a unui ungur“, „Nou metod de sinucidere“, „Trii fete împotriva unui lup“, „Cum se prind tâlharii pe drumul de fier“, „Un mort bătut de viu“, „Cruzia unui hoț“, „Un copil mâncat de guzgani“. Am înșirat o parte din titlurile întâlnite în „Albina românească
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2195_a_3520]
-
București, prin Sofia și Budapesta, ajunsese până la Viena, ca bucătar-șef foarte apreciat. În treacăt, erau pomenite numele unor hoteluri de lux din alte orașe. În Zagreb sau Szeged susținea că a fost bucătarul personal al unui conte croat sau ungur. Până și hotelul vienez Sacher a fost pomenit drept carte de vizită a carierei sale în arta culinară. În schimb, nu sunt sigur dacă a gătit în vagonul-restaurant al legendarului Orient Express pentru călători iluștri și a devenit astfel martorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
și în dialectele românești din sudul Dunării, subliniind accentuat unitatea și continuitatea limbii și poporului nostru, situat geografic în calea tuturor migrațiilor năpustite asupra noastră și care... „cum veniră, se făcură toți o apă și-un pământ”. Doar slavii și ungurii au făcut excepție și au supraviețuit prin creștinare, găsindu-și un loc sub soare în spațiul geografic din vecinătatea noastră. Deoarece ultimii veniți ne-au contestat continuitatea, autorul, stăpânindu-și o îndreptățită indignare, afirmă că „tocmai de aceea suntem nevoiți
Călător... prin vâltoarea vremii(călătoria continuă) by Alexandru Mănăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/561_a_770]
-
făcute de prof. Elena Popoiu și Ion N. Oprea, privind „Călător... prin vâltoarea vremii”. Am rămas la televizor până la ora 23. Multe și ample comentarii privind formarea noului guvern din PNL, UDMR și PSD. Minune mare! Avem guvern bazat pe unguri, care se plâng pe la toate ușile că nu se simt bine în România. Au memorie scurtă sau se prefac uitând de draconica politică de deznaționalizare și de exterminare, mai ales în furibunda perioadă 1940-1945, când Hitler și Mussolini le-au
Călător... prin vâltoarea vremii(călătoria continuă) by Alexandru Mănăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/561_a_770]
-
venit toți: colonelul Ciobanu, comandantul școlii, maiorul Herescu, adjunctul și ofițerii. Cu vocea strânsă de lacrimi colonelul ne-a spus că URSS ne-a răpit Basarabia și partea de nord a Bucovinei iar Ardealul de Nord a fost furat de unguri, toate acestea în urma înțelegerii dintre Stalin și Hitler. Colonelul și toată lumea am îngenuncheat și am jurat că vom lua Basarabia înapoi. Steluța stătea în gazdă la niște oameni foarte de treabă, el fiind ceferist. Și iat-o într-una din
Vieți între două refugii by Aurel Brumă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/565_a_753]
-
Antonescu cu legionarii. Difuzoarele transmiteau cântece le gionare iar semnalul radioului public era “Garda -căpitanul”. Totul era tulbure. Nemții începuseră invazia pașnică a României, regele Carol al II-lea fugise și din nou fiul său, Mihai, revenise la tronul țării, ungurii intraseră în Nordul Ardealului, sovieticii în Basarabia și Bucovina de Nord, se pierdeau Dobrogea de Nord, Durostorul și Caliacra, nouă rămânându-ne doar județele Tulcea și Constanța. Ca om al țării mă durea furtul de oameni și morminte, de istorie
Vieți între două refugii by Aurel Brumă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/565_a_753]
-
victime) este adânc înrădăcinată în sufletul neamului nostru, ea devenind principala metodă de abordare a istoriei naționale. Astfel, întotdeauna considerăm pe alții vinovați pentru diversele catastrofe cu care am conviețuit în decursul veacurilor. Ne ajută în acest sens tătarii, turcii, ungurii, germanii, englezii ... și lista poate continua. La limită, toți ceilalți sunt vinovați cumva (trebuie să fi făcut ei ceva, cândva, împotriva noastră; sau măcar au gândit) pentru ceea ce ni se întâmplă. Raportat la istorie, această perspectivă conține în ea ceva
Din alchimia unei existenţe. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1406_a_2648]
-
Kati mi-a povestit cum o ajută pe mama ei de la Budapesta. Situație destul de similară cu sărăcia din România. Diferență de accente. Istoria celor două țări vecine pare, privită din Australia, o istorie comună. Acasă ne-am mânca de vii, ungurii cu românii din Transilvania, îi spun femeii din dreapta mea. "Din această otravă trăiesc bine politicienii. Așa câștigă alegerile", spune Kati cu un fel de nostalgie în voce. O îmbrățișez. Îmi zâmbește. Șofează cu dezinvoltură. Ajungem pe plajă. Parchează mașina. Scoate
by Ana Luduşan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1103_a_2611]
-
autobuz, o australiancă m-a făcut țigancă când a auzit că sunt din România, și avea aerul că îmi face un compliment". Da, așa suntem considerați noi românii aproape oriunde în lume, un fel de țigani. Acest lucru îl datorăm ungurilor, spune Mihai, ei răspândesc asemenea zvonuri despre noi și o fac foarte eficient". Deja mă aflu pe un teren mlăștinos, mă gândesc, aici s-o fi întânit Silvia cu Mihai, pe terenul naționalismului. "În Australia aborigenii au parte de același
by Ana Luduşan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1103_a_2611]
-
-mi spui că nu-ți place whisky-ul, să nu recunoști, că te faci de rușine între nătărăi, dacă nu-l bei să-l păstrezi pentru mine", spune Silvia, privind cu ură spre musafiri. "Vezi că o să pice Jozsi, un ungur arădean venit cu prima garnitură de legionari, bun prieten cu Ștefi, de două săptămâni i-a murit a doua nevastă, ăsta le mănâncă pe pâine, se spune că este un depravat". Se întoarce pe călcâie și pornește spre tava cu
by Ana Luduşan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1103_a_2611]
-
l-a luat de mână, au urcat povârnișul dealului, s-au cufundat în poiana din inima pădurii și au petrecut cele mai frumoase ceasuri ale vieții lor, din acele ceasuri s-a zămislit ea, apoi a venit urgia războiului, ofițerul ungur a executat doisprezece partizani, prinși într-o încercuire a armatei maghiare, cu ajutorul unor trădători din sat, oameni de nimica, care și-au trimis consătenii la moarte pentru o sticlă de rachiu, în dimineața aceea mama lui Sandei s-a trezit
by Ana Luduşan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1103_a_2611]
-
o cameră-ntreagă. Bine, dar, din ăia paișpe, au fost cinci-șase cu ideea. Restul au fost luați de umplutură, care au fost în cameră. Au scăpat, da. Trei i-o împușcat până i-o prins, unul l-o-mpușcat, o murit la unguri și restul o rămas. Păi, aveau deja pedeapsă mare, da-n ’88, atunci s-au eliberat toți. Eu, de exemplu, am stat, acuma când am venit la recurs, la Curtea Supremă, la penitenciar la Jilava, am stat în cameră cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
mai zboare gândurile, să nu mă mai gândesc la nebunii din astea. Niște schimbări așa, nu semnificative, dar oarecum, cât de cât, le-am simțit că, parcă, mă schimbă. Am zis că și anii. Pe Satu Mare. Eram singurul român între unguri. Deci, singurul care nu știam ungurește. În camera aia. Eram 60 de inși în cameră. Și ei țineau toată ziua televizorul pe unguri. Numai unguri, unguri, unguri. La un moment dat, le-am spus: „Băi, și mie-mi place un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
am simțit că, parcă, mă schimbă. Am zis că și anii. Pe Satu Mare. Eram singurul român între unguri. Deci, singurul care nu știam ungurește. În camera aia. Eram 60 de inși în cameră. Și ei țineau toată ziua televizorul pe unguri. Numai unguri, unguri, unguri. La un moment dat, le-am spus: „Băi, și mie-mi place un film bun, o muzică bună... Ăștia dau fel de fel de programe... Dar știrile, actualitățile, dați ca să ascultăm ce se-ntâmplă aici, la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
că, parcă, mă schimbă. Am zis că și anii. Pe Satu Mare. Eram singurul român între unguri. Deci, singurul care nu știam ungurește. În camera aia. Eram 60 de inși în cameră. Și ei țineau toată ziua televizorul pe unguri. Numai unguri, unguri, unguri. La un moment dat, le-am spus: „Băi, și mie-mi place un film bun, o muzică bună... Ăștia dau fel de fel de programe... Dar știrile, actualitățile, dați ca să ascultăm ce se-ntâmplă aici, la noi. Că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
parcă, mă schimbă. Am zis că și anii. Pe Satu Mare. Eram singurul român între unguri. Deci, singurul care nu știam ungurește. În camera aia. Eram 60 de inși în cameră. Și ei țineau toată ziua televizorul pe unguri. Numai unguri, unguri, unguri. La un moment dat, le-am spus: „Băi, și mie-mi place un film bun, o muzică bună... Ăștia dau fel de fel de programe... Dar știrile, actualitățile, dați ca să ascultăm ce se-ntâmplă aici, la noi. Că nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
mă schimbă. Am zis că și anii. Pe Satu Mare. Eram singurul român între unguri. Deci, singurul care nu știam ungurește. În camera aia. Eram 60 de inși în cameră. Și ei țineau toată ziua televizorul pe unguri. Numai unguri, unguri, unguri. La un moment dat, le-am spus: „Băi, și mie-mi place un film bun, o muzică bună... Ăștia dau fel de fel de programe... Dar știrile, actualitățile, dați ca să ascultăm ce se-ntâmplă aici, la noi. Că nu mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
pat, m-am dus ș-am dat jos televizorul de pe raft. Era pe-un raft sus, acolo. L-am luat, l-am dat în mijlocul încăperii, s-a făcut un praf alb, o explozie și... gata! „No, uitați-vă acum la unguri!“ Și n-o murit nici unul. Le-am stricat televizorul și n-o murit nici unul. N-o zis nici unul nimic. În pedeapsa asta am mustrare de conștiință. Părinții au murit amândoi. Maică-mea a murit... eram afară, dar taică-miu a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
banii împreună. Am vizitat Budapesta, Sofia, Istanbul, Varșovia. Am vizitat peste tot. Ea îmi dădea idei. Mașina am vândut-o. Mașina a fost baza. În ’93, când am vândut-o... Mașina am vândut-o ultima. De doi ani, adusă de la unguri. Am dat pe ea două milioane și, când am dat-o, am dat-o cu patru milioane opt sute. Cu devalorizare. Și, mașina am dat-o ultima oară. Cu mașina, am apucat să merg la mare. Atât. N-am înțeles nimic din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]