6,679 matches
-
Râd ca pentru mine, mai ales când îmi aduc aminte și ce-mi făcea Brad la nouă și zece azi dimineață, dar apoi mă opresc din râs și încep să mă înfiorez la plăcerea aducerii aminte. ― Este atât de distractiv, urlu eu, când luăm viteză și ne îndreptăm spre digul Santa Monica. ― Credeam că n-ai mai făcut asta până acum, spune el. Îi zâmbesc și țâșnesc în fața lui, uimită de cât de încrezătoare sunt pe rotilele astea. ― Am mințit, strig
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
puternic și am simțit că mă duc în gol... Podul se rupsese sub greutatea noastră și a tunului. Cred chiar că undeva mai sus a plouat mai tare și pârâul primise puhoiul... Mi s-a oprit respirația! În timp ce cădeam, am urlat ca o fiară după ajutor, dar era prea târziu... Apa mă ducea deja de-a valma cu bucăți din podeț! De văzut, nu vedeam nimic. De ce să mă prind? Am întins mâinile în lături, doar doar oi întâlni vreo creangă
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
am putut s-o văd doar cât bătea lumina flăcărilor de la copacul trăsnit. Pe urmăăă... Din cauza ploii care începuse, nu auzeam măcar galopul lor. Așa că am rămas năuc. După un timp, am pornit în neștire... Dar ce să vezi noaptea? Urlam precum urlă lupul la lună. Nu știu ce anume spuneam, dar cred că îi strigam pe nume... Între timp, a pornit o vântoasă de culca copacii la pământ. Și am horhăit prin pădure până către ziuă, când am văzut că sunt în
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
s-o văd doar cât bătea lumina flăcărilor de la copacul trăsnit. Pe urmăăă... Din cauza ploii care începuse, nu auzeam măcar galopul lor. Așa că am rămas năuc. După un timp, am pornit în neștire... Dar ce să vezi noaptea? Urlam precum urlă lupul la lună. Nu știu ce anume spuneam, dar cred că îi strigam pe nume... Între timp, a pornit o vântoasă de culca copacii la pământ. Și am horhăit prin pădure până către ziuă, când am văzut că sunt în marginea ei
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
potaie, că de aici nu mai ieși viu!!! Când al lui Cocostârc a reușit să se ridice, ciomagul lui Todiriță l-a lovit fulgerător de două ori acolo unde îi este greu voinicului... Al lui Cocostârc s-a făcut ghem, urlând ca un leu... Todiriță a ridicat ciomagul, să lovească încă o dată, dar și-a dat seama că individul nu va mai mișca în urma unei alte lovituri... Femeia, îngrozită și despuiată, nu găsea foanțele cu care să și acopere goliciunea... ― Unde
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
scâncească femeia. ― Unde? ― Petruță îi la mamaia, iar Tudora îi la vară-mea Ileana... ― Care va-să-zică, copchiii stau prin sat, iar tuuu... Tu te călărești!!! S-a întors către al lui Cocostârc și, lovindu-l de-a lungul spinării, a urlat la el: ― Taci, anafura mă-tii de netrebnic! Pentru concentrare nu ești bun, da’ pentru călărit muierile altora ești! Ai? Ia stai tu, că te fac eu gospodar! N-ai să mai poți duce măcar o cană cu apă la
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
ascultați: „Crivățul din miazănoapte vâjâie prin vijelie, Spulberând zăpada-n ceruri, de pe deal, de pe câmpie. Valuri albe trec în zare, se așează-n lung troian, Ca nisipurile dese din pustiul african. Viscolul frământă lumea!... Lupii suri ies după pradă, Alergând, urlând în urmă-i prin potopul de zăpadă. Turmele tremură; corbii zbor vârtej, răpiți de vânt, Și răchițile se-ndoaie lovindu-se de pământ.” A recitat ochitorul „Doi la legătură”, cum l-au alintat camarazii. ― Atunci, tu trebuie să te legi
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
aeroportul JFK. Nu fi ridicolă, am râs eu. Exagerați cu toții. Sevraj, pe dracu’! în sevraj nu intri decât de la heroină. — Deci nu iei heroină? m-a întrebat Margaret. Exasperată, am dat ochii peste cap. Păi, de unde să știu eu? a urlat ea. —Trebuie să mă duc întâi până la toaletă, am zis eu. Vin cu tine, s-a oferit Margaret. —Ba nu vii deloc, am spus eu și am rupt-o la fugă. Am ajuns la toaletă înaintea ei și i-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
credit și fusesem nevoită să mă împrumut de la toți prietenii. Munca de la hotelul unde eram asistent de manager devenise din ce în ce mai grea. Erau zile în care, la începutul turei, treceam prin ușile rotative și-mi dădeam seama că-mi venea să urlu. Eric, șeful meu, fusese foarte prost dispus și dificil. Iar eu fusesem deseori bolnavă sau întârziasem. Ceea ce l-a făcut pe Eric să devină și mai nesuferit. Ceea ce, normal, m-a făcut pe mine să lipsesc și mai mult pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
scoată la liman. Dar asta a însemnat că, de cum am ajuns acasă, și am intrat, poticnindu-mă, pe ușă, afectată de diferența de fus orar, deprimată și amețită din cauza Valiumului și a mahmurelii produse de votcă, Helen m-a întâmpinat urlând din capul scărilor: —Vacă idioată ce ești! Să știi că banii cu care te duci la dezintoxicare sunt moștenirea mea! —Bună, Helen, am spus eu sfârșită. După asta, Helen a adăugat cu o voce surprinsă: —Dumnezeule! Ce te-ai subțiat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
formam un număr, tata simțea indiferent unde era. Chiar dacă era la patru mile depărtare și juca golf, tot ciulea urechea. Dacă formam mai mult de șapte cifre și îmi îndreptam degetul către a opta, tata apărea în hol, tunând și urlând „Lasă dracului nenorocitul ăla de telefon!“. Ceea ce mi-a distrus șansele de a vorbi cu Luke, dar valora cât greutatea gestului ăluia în aur când venea vorba de capitolul nostalgii de demult. în momentele astea mă năpădeau amintirile din anii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
fi fost un Weetabix întreg, deși poate că... Toți ceilalți, inclusiv Brigit, au făcut cel puțin un drum până la bar ca să aducă băuturi pentru toată lumea. Numai eu și Luke nu ne-am dus. L-am ignorat pe Gaz care tot urla „E rândul tău, ticălos zgârcit ce ești!“ îîn cele din urmă, Joey a reușit să-l facă să înțeleagă că băutura era gratis, așa că Gaz a tăcut din gură.) între timp, Luke și cu mine eram așa de prinși să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
Luke, că asta e prima dată când vorbim? Cred că da, am zâmbit eu. — Pentru că te urmăresc de multă vreme, a continuat el privindu-mă mai insistent decât ar fi fost cazul. — Da? am râs eu prostește, în timp ce creierul îmi urla îi place de mine, unul dintre Bărbații Adevărați e atras de mine, ce grozav! Mă întrebam cât de repede pot să ajung la Brigit ca să-i dau vestea asta și să ne prăpădim amândouă de râs. —Spune-mi, a întrebat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
n-o aud pe Helen. Gândește-te! Aer curat, un trai simplu și șansa de a scăpa de agitația din oraș! —Sunt toți aici? a continuat să mă piseze Helen. Am simțit că mă lasă nervii. —Taci din gură! am urlat. îmi doream ca Helen să nu fi venit, dar, din clipa în care aflase de vedetele pop, fusese extrem de insistentă. Helen s-a supărat, dar tata a intervenit rapid. —Las-o în pace, Helen! Helen mi-a aruncat o privire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
-i iese cum trebuie, a zis Mike arătând spre mâncarea din farfurii în timp ce un cor de voci entuziaste îi țineau isonul. Ești o tipă de rahat, Sadie! a strigat cineva din capătul camerei. Da, nu ești bună de nimic, a urlat un tânăr care nu arăta mai în vârstă de paisprezece ani. Cum de putea fi alcoolic? După ce ne-a asigurat că „Nici unul din voi, deștepților, n-o să primiți ceai astă seară“, Sadie a plecat, iar eu am fost surprinsă să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
în timp ce mă izbeam de zidurile cu varul sărit, chinuindu-mă să urc treptele îmbrăcate în linoleum, mi-am blestemat ghinionul care făcuse ca vizita mea să coincidă cu perioada în care Cloisters era redecorat. — Când se va termina redecorarea? am urlat către Billings, sperând că răspunsul lui o să fie „Curând“. în schimb, el n-a făcut decât să râdă și nu mi-a răspuns. într-un acces necontrolat de furie m-am gândit că era într-adevăr un ticălos nebun. Cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
văzut că tipul îi dădea înainte cu mângâiatul părului, m-am tras și mai tare. Mike, care până atunci fumase o țigară, privind în depărtare cu detașare, și-a dat seama imediat de situația în care mă aflam și a urlat: —Jos labele, Clarence! Lasă fata în pace! în cele din urmă, de voie, de nevoie, Clarence mi-a dat drumul. —Nu-ți face nici un rău, mi-a explicat Mike, iar eu, pentru a cincisprezecea oară pe ziua aia, m-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
binedispus spunând: — Nu cred că cineva poate să înțeleagă ceva din cartea aia, n-are nici cap, nici coadă! — A câștigat un premiu, nu? l-am întrebat eu. —Exact! Ce ți-am spus?! a exclamat Mike. —Luminează-ne, Misty, a urlat Clarence. —Du-te-n pizda mă-tii, Clarence, boșorog umflat ce ești! a răspuns Misty cu răutate, fără să ridice ochii din ziar. Clarence a oftat, cu o expresie de devotament sincer și hămesit. Credeam că un scriitor e în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
până la răsăritul soarelui, atunci poate că mi-ar fi plăcut mai mult la Praga. Pe când Eddie, bărbatul cu fața roșie, mă chestiona asupra prețurilor din Praga, în sala de mese a intrat tipul cel arătos. —Iată-l pe Christy, a urlat un bărbat cu o claie de păr negru și o mustață enormă à la Stalin care, spre nedumerirea mea, era grizonată. Pronunțase numele noului venit „Chreeeeeeeeesty“, fapt care mi-a dat de înțeles că tipul era născut și crescut în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
meu preferat de gură: gura gen David Allen. îDavid Allen era un povestitor TV demult dispărut, pe care obișnuiam să-l urmăresc pe la sfârșitul anilor șaptezeci. Tatăl meu distra tot timpul oamenii - adică îi plictisea de moarte - relatându-le cum urlam ca apucata ca să mi se dea voie să stau până mai târziu și să-l văd pe David Allen la televizor.) îAveam douăzeci și cinci de ani.) îCu ultima mărturisire am glumit.) în orice caz, gura gen David Allen e o chestie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
au apucat să trântească pe masă, cu un zgomot asurzitor, o grămadă de cuțite și de furculițe. Christy era unul dintre ei. Ceea ce m-a surprins. Fiindcă în capul meu continua să-l umilească pe Luke. —E vremea ceaiului, a urlat fericit Eamonn cel gras. Ce naiba? Ce Dumnezeu? Ce dracu’ făceau? Spre uimirea mea, pacienții așezau masa! Eu crezusem că zornăie tacâmurile ca să anunțe personalul de la bucătărie că așteptau ceaiul. Dar nu! zornăitul tacâmurilor fusese preludiul așezării mesei. Pacienții și-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
destul de mulți pacienți. Deși era numită „sala de lectură“, toți cei care se aflau acolo scriau. Ce-or fi scriind? m-am întrebat. Scrisori? Totuși de ce compunerea unei scrisori îi făcea să bată disperați cu pumnul în masă și să urle „Nu pot să fac chestia asta“? Fiindcă așa se comportau toți. Nu eram acolo decât de vreo trei secunde și în timpul ăsta vreo cinci izbiseră deja cu pumnul în masă. Alți câțiva mototoleau foile pe care scriseseră și dădeau cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
Adevărați, cum ne luase valul în taxi, cum am făcut sex cu Luke și, cel mai grav, faptul că în clipa aia mă aflam în patul lui. în mintea mea, am sărit în picioare, smulgându-mi părul din cap și urlând Cum am putut să fac așa ceva? însă, în realitate, am stat cuminte și liniștită, foarte atentă să nu-l trezesc pe Luke. Chiar foarte atentă. Odată cu lumina zilei, îmi veniseră mințile la cap și eram oripilată. Nu numai că mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
și ușor irascibilă, fiindcă Luke chiar era foarte drăguț. —Nu-i nimic, mi-a răspuns el cu lejeritate. Oricum o să ne mai vedem prin zonă. Mai vorbim atunci. —OK. Pa, am spus eu trântind receptorul. Curvă nenorocită ce ești! am urlat la Brigit care între timp încerca să patineze în genunchi pe gresia din bucătărie. Stai să vezi ce-ți fac când o să sune Joey! —Joey n-o să sune, mi-a replicat ea cu îngâmfare. Nu mi-a cerut numărul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
despre mine. La ora ceaiului, chiar înainte de momentul festinului cu chipsuri, a apărut Celine, care mi-a spus: —Rachel, pot să vorbesc puțin cu tine? Apocalipsa de neevitat era pe punctul să se declanșeze. în timp ce restul pacienților a început să urle „Ooooo, Rachel, de data asta ai pus-o de mămăligă“ și „Pot să mănânc eu chipsurile tale?“, Celine m-a condus, cu capul plecat, în cabinetul asistentelor. Era ca atunci când, la școală, eram dusă în cabinetul directorului. Dar, spre surprinderea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]