9,526 matches
-
multe basme culese de Dumitru Stăncescu. C. întreținerea și o bogată rubrică de informații literare selectate, mai ales, din revistele franceze. Se anunță astfel constituirea Premiului Goncourt. Damé scria și o cronică a spectacolelor. Cu prilejul reluării, în 1883, a comediei O noapte furtunoasă de I. L. Caragiale, el revine asupra celor afirmate în 1879, când o criticase vehement, și relevă calitățile artistice deosebite ale piesei, subliniind totodată valoarea ei de document social. Spre sfârșitul anului 1883, C. publică un articol dedicat
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286230_a_287559]
-
schiță, Costin și Radu, de fapt povestea redactării unei reviste, îi este găzduită în „Sfârșit de veac” (1897). S. s-a bucurat însă de notorietate ca autor de piese de teatru, mult jucate în timpul vieții sale, majoritatea netipărite: Bunul părinte, comedie satirică reprezentată în 1853, interzisă apoi pentru insultă la adresa justiției, Răzbunarea morților, jucată în 1854, Banul Craiovei, dramă istorică, Treisprezece septembrie 1848 (sau Santinela română, 1861), „tablou național”, Fanarioții, Dreptatea lui Mircea Vodă, pusă în scenă în 1865 de trupa
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289863_a_291192]
-
dacă nu cumva și în alte teritorii disciplinare, precum psihologia, istoria și filozofia. Pe palierul estetic, neobservînd caracterul ireconciliabil, de tip marțial, al antagonismului tragic, riscăm să confundăm tragedia cu alte genuri melodrama și, oricît ar părea de paradoxal, chiar comedia. Dinamica melodramatică se susține tot prin intermediul contradicțiilor (comportamentale, tipologice, etice etc.), în timp ce umorul, motorul paradigmei comice, se naște din același principiu al dichotomiei situaționale, contextuale, structurale etc. (însăși ironia instrument indispensabil exercițiului comic trebuie înțeleasă drept o incongruență între ceea ce
[Corola-publishinghouse/Science/1479_a_2777]
-
pentru pornografie intentat prozatorului!) "plutește", în roman, precum majoritatea poveștilor lui Miller, între biografic și ficțional, între real și literar, între palpabil și fantezist. Dincolo de succesul de public, datorat, cu precădere, detaliilor grafic-sexuale (ajunse, din acest motiv, și subiect de comedie postmo dernă: într-un episod intitulat Biblioteca/The Library, al celebrului sitcom Seinfeld, Jerry, protagonistul filmului, este acuzat, în anii nouăzeci, că nu a returnat o carte din 1971, adică din timpul fiorilor pubertății cartea la care ne referim fiind
[Corola-publishinghouse/Science/1479_a_2777]
-
pare astfel captiv în singura lume care îi e familiară (pierde vremea prin birourile marilor case de producție și prin barurile de pe lîngă studiourile de filmare). Fitzgerald și-a dorit aceste secvențe cu Hobby ca pe niște episoade dintr-o comedie de moravuri, dar unda lor nostalgică, ușor melodramatică, nu poate fi atenuată. Personajul este o victimă a progresului, ca și Benjamin Button, aflîndu-se în contratimp cu istoria. Încearcă, disperat, să reintre în atenția potentaților zilei, însă nu reușește decît să
[Corola-publishinghouse/Science/1479_a_2777]
-
despre fapte care-ți stăruie în minte de pe vremea adolescenței, această viziune narativă restrictivă mi s-a părut extrem de potrivită /.../." În sfîrșit, ambele "falii" ale narațiunii (obiectul și vocea) reușesc să coaguleze misterul de ansamblu, producînd un spectacol morbid, de comedie neagră. Familia Lisbon practică un izolaționism impropriu vieții de suburbie, în America postbelică. Lumea acestui univers al clasei de mijloc (forța motrice a societății americane, de aproape un secol) e una a spiritului comunitar, a simbiozei și comunicării, morga austeră
[Corola-publishinghouse/Science/1479_a_2777]
-
n-a băut vreodat'"). În mod cert, Seamus Heaney a vrut să fie crezut pe cuvînt. Bibliografie Seamus Heaney Țara mlaștină și alte poeme. Tradu cere de Dan Sociu. Ilustrații de Tudor Jebeleanu. Col. "Biblioteca Polirom". Iași: Polirom, 2009. Despre comedia englezească Scriitorul britanic Tom Sharpe a devenit celebru în momentul în care a ieșit pe piața internațională cu primul său roman din seria "Wilt" (avîndu-l, adică, în postură de personaj principal pe profesorul de colegiu tehnic Henry Wilt). Evenimentul se
[Corola-publishinghouse/Science/1479_a_2777]
-
un anchetator cu experiență să cadă într-o capcană atît de grotescă și de bătătoare la ochi? Nimeni nu ne va răspunde la întrebare. Nici Wilt, nici autorul și nici măcar Flint însuși. Aici însă localizez eu partea serioasă a acestei comedii negre. Nu definim, în universul exterior, decît ceea ce am definit deja în cel interior. Sîntem captivi în subiectivitatea noastră, într-un mod absolut, și gîndim lumea doar prin grila prejudecăților proprii. Din noi înșine nu putem ieși, dacă ar fi
[Corola-publishinghouse/Science/1479_a_2777]
-
cu putință, atunci cînd tocmai făcea un duș), iar gemenele familiei sînt prizoniere în pivnița casei. Parterul e ocupat de partenerii înarmați ai lui Gudrun, angajați în schimburi de focuri cu trupele speciale (ce au înconjurat edificiul). Urmează o veritabilă "comedie a erorilor" modernă, în care anarhismul, terorismul, globalismul și politicianismul sînt ridiculizate în manieră extremă. Happy-ending-ul (reunirea familiei Wilt și scoaterea tuturor membrilor ei de sub orice acuzație inspectorul Flint îl consideră, în continuare, pe Wilt vinovat necondiționat pentru toate crimele
[Corola-publishinghouse/Science/1479_a_2777]
-
de pretenții și sofisticare. El e doar un maestru al impro vizației scenice burlești și nu face o dramă din eventuali tatea în care ochiul exegetic nu va dori să treacă de această mască. Lucrul complicat" poate sta în "adormirea" comediei negre și o veșnicie fără ca termenul de garanție să-i expire în vreun fel. Bibliografie Tom Sharpe. Wilt. Traducere și note de Radu Pavel Gheo. Col. "Biblioteca Polirom", Iași: Polirom, 2005. Tom Sharpe. Alternativa Wilt. Traducere și note de Radu
[Corola-publishinghouse/Science/1479_a_2777]
-
a dezintegrării psihice și a iraționalității aparent nemărginite individul poate, ultimativ, supraviețui, fără a-și mutila, în structura sa de adîncime, personalitatea. Moartea pingui nului se încadrează, în opinia unanimă a comentatoriilor (cu precădere occidentali), în profilul estetic al unei "comedii negre", unde morbidul și umorul interacționează cu rafinament. Aș spune că romanul este chiar mai mult decît atît, stabilind filiații discrete, dar vizibile, cu acea atmosferă de suprarealism macabru, nelipsit însă de profunzime filozofică și de intensitate dramatică, din Suflete
[Corola-publishinghouse/Science/1479_a_2777]
-
Misterele suburbiilor. O poveste din Detroit 222 Viața lui Holden Caulfield așa cum (ar fi) fost 230 Istoriograful Drakul 236 Despre profesorat 246 Doris Lessing: între social și psihologic 253 Sîmbăta învingătorului 259 Experimentele postmodernității 267 Poezia Irlandei profunde 274 Despre comedia englezească 280 Parabole neurologice 287 ADDENDA LITERATURĂ UNIVERSALĂ 297 Despre estetica lui Theodor W. Adorno 299 Mitul american. O variantă sovietică 306 Supraviețuirea pinguinului. Un tablou postcomunist 312 Despre facerea și desfacerea literaturii 320 Literatura și existența. Deschiderea portalului 326
[Corola-publishinghouse/Science/1479_a_2777]
-
actriță apreciată în România, bună prietenă a mamei. Analizând memorialistica Monicăi Lovinescu, Nicoleta Sălcudeanu ridică șirul de portrete la statutul de document: "Comentariu, nelipsit de, ba chiar binecuvântat cu, intuiție critică, tinde să conceptualizeze, într-un mod insolit, o întreagă comedie umană a desțărării. Se configurează, firesc și fără loc de contestație, o împărțire tipologică a exilului"107. Monica Lovinescu construiește galeria de personaje în aceeași dimensiune a mărturiei directe, specifică discursurilor publice. Deși culorile sunt vii, autoarea păstrează intransigența și
by MIHAELANICOLETA BURLACU [Corola-publishinghouse/Science/1012_a_2520]
-
și ascultă concerte. Impresiile consemnate în Jurnale și-n La apa Vavilonului sunt extrem de numeroase și concise: " L'Annonce faite à Marie la Teatrul Hébertot. Regizorul, un oarecare Jean Vernier, e neinspirat, cadența strofelor claudeliene dispărând în retorica obișnuită a Comediei Franceze. Montherlant, în schimb, de la Le Maître de Santiago până la La Raine morte câștigă pe scenă ceea ce lectura nu-i dădea îndeajuns: densitatea verbului. La teatrul Marignz, pentru Hamlet nu-l mai regăsesc pe Jean-Louis Barrault, cel care mă uimise
by MIHAELANICOLETA BURLACU [Corola-publishinghouse/Science/1012_a_2520]
-
distins cu Premiul Asociației Scriitorilor din București. Alte piese de teatru, scenarii TV, schițe și scenete umoristice pentru radio nu sunt transpuse decât parțial în cărți: O vară fierbinte (1984), Carlo contra Carlo (1995, Premiul Asociației Scriitorilor din București) și Comedii... și ceva drame (2000). În 1988 i se decernează din nou Premiul Asociației Scriitorilor din București, pentru Așteptam pe altcineva (publicată în revista „Teatrul”). Înscriindu-se în tradiția dramaturgilor cu experiență scenică, I. propune publicului (cititor / spectator) secvențe din „comedia
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287570_a_288899]
-
Comedii... și ceva drame (2000). În 1988 i se decernează din nou Premiul Asociației Scriitorilor din București, pentru Așteptam pe altcineva (publicată în revista „Teatrul”). Înscriindu-se în tradiția dramaturgilor cu experiență scenică, I. propune publicului (cititor / spectator) secvențe din „comedia” vieții într-o manieră definită prin simplitate (structurarea piesei în două părți), accesibilitate a conflictului („cazuri de conștiință” prezentate într-un context cotidian), știință a dozării efectelor etc. Începuturile lui datează din anii ’60, vădind influența teatrului absurd, cu afinități
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287570_a_288899]
-
pieselor lui Samuel Beckett decât față de orizontul parabolic al creațiilor lui Eugen Ionescu. „Uitate” prin arhivele secretariatelor literare, dintr-o simptomatică teamă față de presupusul lor caracter subversiv, textele dovedesc subtilitate și capacitate de a coagula înrâuriri variate. Astfel, Podul sinucigașilor („comedie în două părți”, scrisă în 1965, dar pusă în scenă în 2000, cu titlul Podu’) concentrează în jurul temei așteptării deriva existențială a unor personaje-simbol: Artista, Îndrăgostitul, Neînțelesul, surprinse pe un pod de cale ferată de la periferie, căutând febril din priviri
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287570_a_288899]
-
un dramaturg care, în ciuda unei receptări limitate a operei, a reușit să se impună ca un reper semnificativ în creația postbelică de gen. SCRIERI: Goana. Nu suntem îngeri, București, 1981; O vară fierbinte, București, 1984; Carlo contra Carlo, București, 1995; Comedii... și ceva drame, București, 2000. Repere bibliografice: Dinu Săraru, „Nu suntem îngeri” de Paul Ioachim la Teatrul Mic, SPM, 1975, 259; Valentin Silvestru, Stagiunea la Teatrul Mic, RL, 1975, 42; Ovidiu Constantinescu, Bivalențe artistice, VR, 1975, 12; Florin Tornea, „Nu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287570_a_288899]
-
din nou cu realul, trimițând la împlinirile artistice cele mai seamă ale autorului și justificând judecata critică a lui Ion Pop, care, situându-l pe N. în cadrul suprarelismului românesc, rezuma aportul singular al acestuia prin reușita de a crea o „comedie a oniricului”. Ca suprarealist, Gellu Naum face parte din gruparea moderată (împreună cu Virgil Teodorescu și Paul Păun), grupare ce se revolta prin 1944 împotriva anarhismului suprarealist reprezentat de Gherasim Luca și D. Trost. Echilibrând dialectica suprarealistă, teoriile lui Gellu Naum
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288373_a_289702]
-
mărinimos ori ahtiat, e oricând gata să ia trup"19. Originală, interesantă și argumentată această interpretare dată de Steinhardt Luceafărului, cum de altfel este și cea pe care acesta o dă Scrisorii pierdute a lui I. L. Caragiale. Acel final al comediei O scrisoare pierdută, în care lucrurile se ,,aranjează" în bunul ,,spirit balcanic" ,,fii zelos; asta nu-i cea din urmă Cameră", este interpretată de Steinhardt cu totul diferit, el considerând că în final personajele caragialiene se înțeleg între ele datorită
by Adrian Vasile SABĂU [Corola-publishinghouse/Science/984_a_2492]
-
înțeleg între ele datorită unei bunătăți și a unei puteri de a ierta, caracteristice poporului român. ,,Actul al IV-lea este acela unde, pentru cine are ochi de văzut, urechi de auzit, inimă să-i bată, autorul Scrisorii saltă peste comedia de moravuri, peste genul realist, peste teatru și ne duce cu iuțeală mare, în marș forțat uimiți, încântați, emoționați (vezi lacrimile) în lumea care nu mai e a unei realizări teatrale, ci a marii arte unde se decodează sufletul omenesc
by Adrian Vasile SABĂU [Corola-publishinghouse/Science/984_a_2492]
-
selecta cele mai bune versiuni, traducând ea însăși multe dintre prefețele autorului și însoțind fiecare scriere cu un studiu introductiv și cu bogate note istorico-literare. Ampla prefață cu care se deschide ediția este o chintesență a propriilor cercetări naratologice asupra Comediei umane, completate cu o privire sintetică asupra receptării lui Balzac în cultura română. SCRIERI: Balzac, București, 1973; ed. (Honoré de Balzac), București, 1974; La Poésie romantique, București, 1973; Scriitori francezi (în colaborare), București, 1978; Histoire de la littérature française (în colaborare
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287576_a_288905]
-
în colaborare), introd. Romul Munteanu, București, 1982; Literatura franceză. Dicționar istoric și critic (în colaborare), București, 1982; La Littérature française dans l’espace culturel roumain (în colaborare), București, 1984. Traduceri: Gérard Genette, Figuri, pref. trad., București, 1978; Honoré de Balzac, Comedia umană, I-XI, îngr. și introd. trad., București, 1981-2000 (în colaborare). Repere bibliografice: Grigore Țugui, „Arte poetice. Romantismul”, CRC, 1983, 11; Dicț. scriit. rom., II, 592-593. Il.M.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287576_a_288905]
-
moment semnificativ în evoluția dramei psihologice românești. Debitoare naturalismului prin supralicitarea eredității, dar având afinități și cu teatrul ibsenian, Patima roșie este sincronă cu o direcție principală a teatrului european și, în anumite aspecte, anticipează formule viitoare. S. o subintitulează „comedie tragică”, denominație ce preludează „farsa tragică”, cultivată ulterior. Tehnica lui e una clasică, în linia lui I. L. Caragiale, însă aliajul de comic și tragic face din autorul Patimii roșii, într-o anume privință, un precursor al teatrului absurdului. Dacă în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289795_a_291124]
-
dar altfel, „sănătos la trup și minte.” E în Sbilț o variantă românească a „omului de prisos” din proza rusească, într-o ultimă etapă a involuției lui. Deprins a-și crea dificultăți spre a le birui, S. fixează cadrul altei „comedii tragice”, Dezertorul (1919), de asemenea remarcabilă, într-o mahala a Bucureștilor, probabil spre a dovedi că periferia, din care I. L. Caragiale recoltase atâtea situații comice, poate oferi și material de dramă. Se află aici o lume care vorbește cu „căzutără
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289795_a_291124]