6,066 matches
-
că obrajii îmi erau umezi și a zis: - O, nevastă micuță, să nu mă mai lași să te rănesc niciodată. Dar i-am spus că în lacrimile mele nu era nimic dureros. Erau primele lacrimi de fericire din viața mea. - Gustă-le, i-am spus mult-iubitului meu și el a văzut că erau dulci. Și atunci a plâns și el. Ne-am ținut în brațe până când dorința lui Shalem a renăscut și nu mi-am ținut respirația când a intrat în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
castravete mângâia limba ca răcoarea lunii. Puteam să mănânc oricâți și niciodată nu mi-ar fi fost deajuns sau nu mi s-ar fi făcut rău. Mama ar fi adorat mâncarea asta, așa m-am gândit prima dată când am gustat din inima lui de apă. A fost prima dată când m-am gândit la Lea în mai bine de o lună. Mama nu știa că eram însărcinată. Mătușile mele nu știau nici dacă mai trăiesc. M-am înfiorat de singurătate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
au adus mâncare din camerele din spate, dincolo de care am zărit o bucătărie cu grădină. Meryt a lăudat mâncarea, care era bine condimentată și bogată și a declarat că berea era mai bună decât orice bere pe care o mai gustase în casele boierilor de la oraș. Nora ei a înflorit la auzul acestor vorbe, iar fiul a dat din cap cu mândrie. Copiii se holbau la mine, pentru că nu mai văzuseră niciodată o femeie așa de înaltă sau o față așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
Unul a crezut că face o glumă adăugând că Van Gogh a sfârșit la spital, în timp ce eu plecam din spital să cuceresc gloria. De aceea aveam mai multe șanse, plecând la drum cu o experiență completă. Ceilalți n-au prea gustat gluma. De fapt, comparația n-avea nici un rost. Spitalul în care mă găseam nu era propriu-zis un ospiciu și nici eu nu fusesem nebun. Am rămas abătut și toți s-au simțit obligați să mă încurajeze, să mă asigure că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
pot ține. Nu vrei dumneata să fii atât de bun să mă deschizi la pantaloni?” În prima clipă, n-a înțeles. Apoi s-a înfuriat. A crezut că domnul distins și cherchelit își bătea joc de el și n-a gustat gluma. A scos un briceag, apropiindu-se să-i taie nasturii pantalonilor ca să-l învețe minte, ceea ce l-a speriat, firește, pe domnul distins și l-a silit să se lipsească de serviciile marinarului și chiar să se apere. Din pricina
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
în curând vei avea nevoie de energie ca să cioplești piatra”. Îmi venea s-o omor. Ce vroia de la mine? Să-i cer iertare că o respinsesem? Îi zâmbeam însă, ori treceam mai departe ca să-i arăt, măcar astfel, că nu gustam gluma ei. Așteptam cu groază venirea serii. Cum începea să coboare soarele spre asfințit, intram în panică. Știam ce mă aștepta. Aveam plumb topit în picioare, în mâini, în pleoape, dar pe măsură ce marea se înnegrea, panica punea stăpânire pe mine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
răchită. Probabil, mi-am zis, Bătrânul nu se arătase anume, ca să mă sperii singur. Și reușise. El se obișnuise cu partea plăcută a sălii cu oglinzi, cea care îi gâdila vanitatea, el era pacientul și adevărul bolii sale, dar eu gustam prima oară din această beție și din riscurile ei. Eram novice. Poate altădată... Când am trecut pe lângă Francisc și am ajuns pe coridoarele obișnuite ale azilului, mijeau zorii; ferestrele se înălbeau de o lumină murdară și mă simțeam obosit; parcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
le putea oferi era rațiunii. În schimb, oglinzile da. Sala în care mă găseam părea făcută anume ca să nu mai visez cu capul vârât sub pătură. Acum puteam să visez cu ochii deschiși, instalat comod într-un fotoliu de răchită, gustând din când în când limonada din carafă. Sub lumina scânteietoare a candelabrului spânzurat de tavan, nu mă mai limita nimic, nu mă mai stingherea nimic, puteam să cred despre mine orice, că eram genial și pregătit să devin nemuritor. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
aduci aminte ceva și te umflă râsul: „Am auzit că Aristide de câte ori se îmbată rău, înainte de a cădea cu capul pe masă, bombăne aceleași cuvinte: «Și-acum la treabă!» După care adoarme”. Dar văzând că omul din fața ta n-a gustat gluma, devii serios: „Ce ușor ajunge omul porc, Dinule”. Îți vâjâie capul, ai un gust rău în gură, ai vrea să te culci, însă doctorul s-a ridicat în picioare... Cam așa aș vorbi dacă aș fi dispus să dau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
malul bălții, să plâng în voie”. Am văzut-o ezitând, nu știa dacă să mă creadă sau nu, apoi s-a dus în pivniță, a adus sticla și, în picioare, cu brațele încrucișate, aștepta să mă țin de cuvânt. „Să gust numai”, am mințit-o, pentru că acum nu mai vroiam să plec. Am tras o dușcă zdravănă care mi-a umplut stomacul cu un mușuroi de furnici fierbinți. Când fierbințeala s-a stins, am mai băut o dată. „Aș vrea să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
Mi-a încolțit o bănuială: „Nu cumva...?” Și fuma, pe deasupra. Răsturnat în fotoliu, lovea cu un creion în masă și scotea rotocoale de fum din gura cu dinți îngălbeniți și mici, de rozătoare. Aștepta să-i explic de ce venisem și gusta cu plăcere, ticălosul, încurcătura în care mă aflam, intimidat de metamorfoza lui. Nu părea deloc dispus să fie amabil, iar tăcerea se prelungea, stânjenitoare, în avantajul lui. M-am așezat pe scaun fără să mai aștept să fiu invitat. Din pricina
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
credeau că zeul își ucide jertfele lângă muntele de obârșie. Nimeni nu îndrăznea, dintre atlanți, să bea apa asta însîngerată. Numai chinuiți de sete și văzîndu-i pe localnici că-și afundă ulcioarele în râu fără teamă, unii soldați încercară să guste apa roșie, și îndată vestea se răspândi în toată armata: nimeni nu mai băuse, nici în Atlantida, apă așa de gustoasă. Iahuben era dintre puținii care o mai băuseră și altădată. După ce mâncă vârtos, înainte de a se culca, soldatul Iahuben
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
nici parte de ea, nici măcar speranță. Își aduse apoi aminte de timpul petrecut în Ta Kemet și de convorbirea cu Tefnaht, când preotul Zeului Puterii l-a îndemnat să se desfăteze cu dănțuitoarele mașauașa. Tefnaht avea patruzeci de ani și gustase din viață tot ce se putea gusta. Auta avea treizeci, însă mai mult a bănuit decât a gustat... Începu să râdă. Tefnaht a fost atunci atât de liniștit și chiar șăgalnic numai pentru că nu putea ști, din mărturisirea neîntreagă a
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
aduse apoi aminte de timpul petrecut în Ta Kemet și de convorbirea cu Tefnaht, când preotul Zeului Puterii l-a îndemnat să se desfăteze cu dănțuitoarele mașauașa. Tefnaht avea patruzeci de ani și gustase din viață tot ce se putea gusta. Auta avea treizeci, însă mai mult a bănuit decât a gustat... Începu să râdă. Tefnaht a fost atunci atât de liniștit și chiar șăgalnic numai pentru că nu putea ști, din mărturisirea neîntreagă a robului, nici n-avea cum să afle
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
convorbirea cu Tefnaht, când preotul Zeului Puterii l-a îndemnat să se desfăteze cu dănțuitoarele mașauașa. Tefnaht avea patruzeci de ani și gustase din viață tot ce se putea gusta. Auta avea treizeci, însă mai mult a bănuit decât a gustat... Începu să râdă. Tefnaht a fost atunci atât de liniștit și chiar șăgalnic numai pentru că nu putea ști, din mărturisirea neîntreagă a robului, nici n-avea cum să afle că aceea pe care a ales-o Auta nu numai că
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
străveziu, care numaidecât se umplu cu sânge. "Vor să vadă ce gust am!" se gândi Auta, acum aproape împăcat cu gândul morții. Totuși, alt sânge nu i se scoase și pe cel din globul cu ac nimeni nu i-l gustă. Alte câteva lucruri ciudate îi fură ținute câte un număr de clipe lângă ochi, pe tâmplă, pe limbă (Auta uită curând toate acestea) și scaunul cu cei doi inși așezați pe el coborî îndărăt lângă ceilalți. Auta nu putea ști
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
se deschisese pofta, căci răscoala plănuită de Auta și din care sutașul n-a înțeles mare lucru îl încînta deosebit de mult. Se și vedea conducând oștile de robi, ca un nou Puarem. Își făcea acum fel de fel de planuri. Gusta dinainte plăcerea de a fi iubit de ostașii săi, cum Puarem nu se putea lăuda că este. Își aduse aminte de cei doi robi nevinovați uciși din porunca cruzimii unui preot. Da, Auta știe ce spune! se gândi Iahuben. Robii
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
frumoasă, o așeză pe o frunză curată și zise cu glas supus: - Asta e pentru zeul nostru Auta. Friptura i-o duseră cu toții, iar ce nu mâncară, Ntombi înfășură într-o pânză pentru celelalte. Dar Auta se mulțumi numai să guste; nu-i ardea de mâncare. Mehituasehet intră fără teamă în turnul argintiu, împreună cu Nefert. Ceilalți doi nu îndrăzniră să intre, decât după ce îi chemă stăruitor Auta. Min o chemă la sine pe Mehituasehet și o arătă semenilor săi, spunîndu-le în
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
ai venit așa de repede. - Ba nu, am și adus-o! Era gata făcută de nevastă-mea. Oaspetele se întoarse în fotoliu, să-și ia ceașca în primire. Îi plăcea tabietul; o mirosi întîi, între două fumuri de țigară, apoi gustă îndelung, mai mult aburii decât cafeaua. Puse ceașca jos și oftă. - Știi de ce oftez? Pentru pierderea ireparabilă a documentelor... Omul se degajează de zona ignoranței și se va plimba prin toate secretele din spațiu și din timp! Iată realități apropiate
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
și impedimentele materiale adiacente acestor excursii la Whitby, Folkestone sau spre cine știe ce stațiune anglicizată de pe coasta normandă. Nu fusese niciodată În Italia, o lacună pe care Henry abia dacă și-o putea imagina. În același timp Însă, Henry putuse să guste În parte, prin intermediar, mai ales În primii ani ai amiciției sale cu Du Maurier, când copiii nu crescuseră Încă, căldura și bucuria nevinovată a căsniciei, la care renunțase de dragul artei. Prietenii sofisticați din Londra s-ar fi mirat enorm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
pauze, făceau plimbări pe faleza albă. Nici cu această ocazie, nici cu altele, asemănătoare, nu se petrecu nimic de natură amoroasă sau indecentă. Relația lor era una de camaraderie platonică și conversație inteligentă pe teme de interes comun. Dar Henry gusta aroma de fereală tainică, inseparabil legată de aceste Întâlniri. Trăia o parte din emoția și sentimentul de risc care Își Închipuia că trebuie să Însoțească situațiile reale și punea deoparte experiența, pentru o utilizare literară ulterioară. Singura persoană care cunoștea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
oamenii ar rosti fraze atât de perfect formulate și În viața de zi cu zi, suspină ea. Henry o măsură atent, căutând o cât de mică intenție ironică, dar expresia de pe chipul ei era de o sinceritate transparentă. 5 După ce gustase din vinul amețitor al succesului la Southport, Henry nu răbdă să stea departe mai mult de câteva zile odată de piesa care Își Începuse turneul În Midlands. O văzu la Wolverhampton, la Leamington și la Stratford-on-Avon, unde fu recunoscut În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
mari să nu plece ca voluntari Încă de la Începutul războiului și Îi ajutase cât putuse să obțină scutiri medicale, pe motiv că nici o cauză, indiferent cât de onorabilă, nu merita moartea unui tânăr care nu avusese Încă șansa de a gusta din ceea ce viața - și mai ales dragostea și căsătoria - aveau de oferit. Cu o inconstanță tipică Însă, se răzgândise după un an sau doi, Îndemnându-și cei doi fii mai mici să devină voluntari când nu erau decât niște copii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
până acasă, pe Piccadilly, Knightsbridge, Kensington Road și Kensington Gore. Era obosit, dar voia să obosească și mai tare, să se epuizeze, ca să adoarmă imediat ce va pune capul pe pernă. Și, Înainte de aceasta, voia timp de gândire, timp pentru a gusta până la fund din drojdia Înfrângerii, pentru a se abandona suferinței intime, solitare. În ultimul ceas și ceva se simțise ca și cum și-ar fi revenit după o anestezie cu cloroform, amorțit, dar conștient că o durere oribilă pândea de undeva, de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
cea mai frumoasă din Rye. El și Margaret Își petrecuseră vara Într-o căsuță din Playden, la marginea orașului Rye, și erau entuziasmați de acest colțișor din estul Sussexului. Chiar Îi scriseseră lui Henry, Îndemnându-l să vină și să guste din plăcerile lui, dar acesta, refugiat confortabil la Osbourne, temporizase politicos. Acum, la cină, ascultă cu atenție concentrată descrierile lor entuziaste, explicând că avea să caute un loc În care să se retragă În lunile de vară ale anului viitor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]