2,172 matches
-
e la fel de rea azi cum a fost și acum o săptămână. Nu pot scăpa de această nevroză care este absența ta. Biroul meu e un trist martor, cu enorma corespondență care nu face decât să crească!!! Singurul lucru care mă consolează puțin, când mă plimb, e că prezența literară românească, prin marele succes al cărților lui Zaharia Stancu, e un fapt câștigat în toate librăriile din Suedia. Acest lucru va facilita, fără îndoială, introducerea altor autori români. Într-un pasaj din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
-i îngrozesc și pe ei, mai ales că Pia aștepta un copil și Ilinca era ea însăși o fetiță cu problemele vieții ei noi - mama ei se recăsătorise, Ilinca nu mai era copilul lăsat singur acasă pe care eu îl consolam vorbindu-i dulce după ușă sau ștergându-i lacrimile și dăruindu-i colecțiile mele cu Pif? Nu puteam să implic pe nimeni în greutățile mele personale, mai ales la „ora lupului”, în plină obscuritate. 1 martie Începutul primăverii și sfârșitul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
că nu e înțelept să-i păstrez ca prieteni în continuare, pentru că situația mea s-a schimbat acum, spre deosebire de timpul când i-am cunoscut ca prieteni și colaboratori ai lui René. Încerc să nu critic pe nimeni, prietenia lor mă consolează de tovărășia gregară a românilor de aici, care îmi cer să mă înrolez în trupa lor, visând să instaureze democrația în România. Vise! Cuvintele lor sunt găunoase ca și creierul lor, angajamentul lor, isteric, ca în timpul când simpatizau cu acel
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
zeul nostru cel bun. Într-o seară a venit la noi cealaltă soră a tatălui, Margareta, plângând în hohote. Ne-a povestit că fusese la spital, unde unchiul Umberto murise brusc, de o hemoragie intestinală, totuși zâmbind până în ultima clipă, consolând-o pe soția lui și pe ceilalți de față. Unchiul Umberto fusese înmormântat în cimitirul catolic de lângă noi - puteam să-i vedem mormântul în fiecare zi, să-l acoperim cu flori, să-i vorbim. Unchiul Umberto a rămas pentru mine
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
lui melancolie: el avea tot, resimțind marele vid, invocând ajutorul filozofiei, ridicat precum calul său parcă împotriva mizantropiei, frica de moarte, sentimentul nimicniciei, deznădejdea, monotonia lungă a vieții, a fugii misterioase a timpului, și deasupra tuturor: neputința umană. M-au consolat mereu eforturile împăratului filozof de a reconcilia autonomia individului și legătura lui secretă cu universul: „Dacă Dumnezeu există, totul e bine, dar dacă lucrurile se duc în hazard, atunci nu te lăsa dus și tu cu ele de acel hazard
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
Aflu de la Lionel despre eforturile soției sale de a-l împiedica să vină la Stockholm pentru aniversarea mea. A căzut bolnav la pat, așa, deodată. Cred că e o vrăjitorie din nord, vrăjitorie la fel de eficace precum și cea din sud! Îl consolez pe Lionel că poate veni după aniversarea mea, când va fi la fel de bine primit ca întotdeauna. Dorința lui însă e aceea de a-i cunoaște pe toți prietenii noștri, poate de a-i converti și angaja în traducerea cărților lui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
tatăl lui. Despărțirile sunt sfâșietoare pentru mine. E bine să ne întâlnim cu cei iubiți, dar apoi vine durerea și chiar teama de a-i pierde pentru totdeauna. Ascult Ceaikovski, Andante cantabile, parcă numai tonurile muzicii, intensitatea lor mă pot consola de „despărțirile” inevitabile. Septembrie Toamna a venit subtil, punând pe aici, pe colo galbenul ei în infinite nuanțe, ruginiul ei pe care nici un pictor nu-l va putea reproduce exact. Da, toamna vine spre mine, ca toate anotimpurile, cu un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
a simțit până la Ierusalim. Poetul Derek Walkott a luat Premiul Nobel. Scriitoarea Marianne Jeffmar a fost la mine și am așteptat amândouă anunțarea premiului, ea sperând că Hugo Claus va fi premiat. Am băut tot timpul vin roșu, care a consolat dezamăgirea prietenei mele, plecând veselă totuși, pentru că nimeni n-a fost „spânzurat”. M-am gândit cât de dezamăgit trebuie să fi fost colegul meu, Marin Sorescu, și mulți alții care și-au pus speranța în premiu. Filmul despre mine s-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
calorice” (de „șaman”, cum mi-a spus Mircea Eliade când va veni la noi, în Suedia), cuțitul s-a rupt în două părți, depărtând lama de mânerul plin de incrustații fine. Am împietrit de durere și rușine. Doamnele m-au consolat pline de amabilitate, și eu am promis că le voi aduce în schimb setul meu de lingurițe de argint... pentru că îmi lipsea un cuțit de argint acasă. M-a tulburat mult, pentru că fusese ca un „semn”, ca o funebră prevestire
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
bine și nu prea scump. Andrei îmi povestește că îi promisese unei românce că se va însura cu ea, pentru a obține permisul de ședere, dar acum s-a răzgândit, însă îi va cumpăra „cizmulițe” acelei persoane, pentru a o consola. Surâd sorbind cu grijă supa, privindu-l cu simpatie pe fostul Don Juan, ajuns la bătrânețe fără să-și piardă nici generozitatea, nici mai ales, humorul. Februarie Este 5 februarie, și Lionel a împlinit nouăzeci de ani! I-am trimis
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
bolnavă, au găsit-o culcată în mijlocul camerei, acum e la spital, inima ei nu mai vrea să bată, i se va pune un aparat în inimă. Nici căsătoria ei cu frumosul suedez, nici nașterea fiului lor, Emil, n-o pot consola pe Jeanne de durerea vieții ei din trecut. Uneori citesc cartea ei de mare succes La derobade, întrebându-mă cum a fost posibil să se tragă dintr-o viață care desfigurează și omoară, rămânând curată, bună și frumoasă ca un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
greutatea părului tău peste pieptul meu; corpul meu era puternic impregnat de esențele tale: mirosurile tale, sudorile tale. N-am resimțit niciodată în viața mea o asemenea prezență și apoi o asemenea absență. Neputând să adorm din nou, m-am consolat cu Breton. Am recitit în întregime Primul Manifest Suprarealist și, lucru curios și adesea repetabil la mine, a fost ca și cum l-aș fi citit pentru prima oară. Ascultă ce a scris: „Totul depinde de credința în viață, în ceea ce viața
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
pe prima, găsindu-i trăsături de caracter profunde, puternice. Acum, când nu ne întâlnim decât în gânduri și în spațiul oniric, unde el nu uită să-mi amintească de „greșelile” mele, durerea și regretul mă apasă greu. Singurul care mă consolează cu adevărat este dragul de Lionel, care-mi spune că devoțiunea pentru Domnul îmi ține loc de tot ce aș fi putut eu avea aici, pe lume. Că a fost o alegere esențială, care elimină total lipsurile omenești. Alegerea mea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
oamenii, nu ne aparținem - asta o resimțim clar în momentele de criză, în boală și în apropierea morții. Iunie N-am mai scris nimic. Durerea mă strânge de gât, plâng mereu și nu e nimeni și nimic care să mă consoleze. Cărțile iubite au amuțit, ca și muzica și seducătoarele linii ale desenului. Dar, în fine, după atâtea încercări eșuate, am reușit să vorbesc chiar cu Lionel! Vocea lui iubită era slabă, aproape că nu l-am recunoscut, dar era foarte
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
cu care a trăit toată viața în gânduri și simțuri. Spune clar: nu el va decide pentru el, ci Domnul. Infecția e mare, și vindecarea e aproape imposibilă. Acum face ordine peste tot: plătește datorii, împarte bani, lucruri, mângâie și consolează pe toată lumea ca un adevărat patriarh. Îmi spune că eu sunt adevărata lui fiică, iar el este tatăl meu. Mă întreabă dacă am nevoie de bani, răspund ca de obicei că nu, și promite că totuși îmi va trimite ceva
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
am nevoie de bani, răspund ca de obicei că nu, și promite că totuși îmi va trimite ceva ca semn de binecuvântare. Încheie convorbirea telefonică binecuvântându-mă cu inima lui fierbinte, și pentru că m-a auzit plângând la telefon mă consolează, asigurându-mă că ne vom revedea, sigur, acolo unde toate sufletele devotate se vor întâlni. 16 iunie. Cu Andrei (Bart), la sărbătoarea lui Hedi Fried (70 de ani), printre minunații evrei din toate țările din est, supraviețuitorii lagărelor de concentrare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
împlinit deja un an de la moartea lui Lionel. Am aprins candelabrele cu douăsprezece lumânări, m-am rugat pentru sufletul lui, care e la Domnul acum, dar are acces încă la timpul nostru, pentru că Lionel vine la mine prin vis, mă consolează, mă îndrumă, mă încurajează să nu las studiul CUVÂNTULUI, să cresc în credință, singura forță cognitivă recunoscută de el și alți mistici. După astfel de vise, voința mea crește și sunt din nou în calitățile bune ale caracterului meu, nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
René, despre lupta mea cu scrisul în alte limbi. Apoi a venit rândul arborilor de acasă: nucii, duzii, stejarii, gutuii, cireșii, prunii, care m-au „recunoscut” și ale căror frunze și crengi mi-au dat binecuvântarea de dimineață, m-au consolat de secretele inimii mele, care nu pot fi împărtășite nimănui pentru că secretele sunt secrete, și arborii numai ei pot înțelege asta. Am cules frunze (deja căzute), rămânând să le „studiez” și desenez în caietele mele secrete, cele care după un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
uimită de visul de azi-noapte: un tânăr negru, cu un trandafir roșu, se uita la mine zâmbitor! Era o bucurie în ființa lui și o așteptare erotică. Un tablou vivant, pictat de zeul somnului chiar pentru mine! Visul m-a consolat de faptul că n-am primit nici un semn de viață de la Eva (Bonnier) în legătură cu cartea mea de nuvele. M-am tot gândit dacă nu cumva „suedeza” mea e prea rudimentară ca să exprime subtilele narațiuni pe care le-am „filmat” parcă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
înalță O, tu, iubită fără speranță La care mă gândesc deja când apare aurora Și toată ziua merg iubind Și când vine seara te ador. (Apollinaire) Gavréa, mon cœur. Scuză-mă că mă ascund în spatele acestor autorități, dar asta mă consolează când inima îmi face rău și asta ajută când capul meu e vid. Știu: e un confort periculos și perfid ca tot confortul, pentru că obligă să te identifici prea mult cu autoritatea poetică și, în același timp, mai puțin cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
În bezna de pe scări se consumau idile fugare, vecinii se cunoșteau pipăindu-se, copiii învățau să se joace de-a oamenii mari, iar fetele rușinoase deveneau îndrăznețe în întunericul urât mirositor. Nemulțumiți erau doar bătrânii, dar și aceștia s-au consolat atunci când au început a descoperi secrete urmărindu-i 25 pe cei care intrau sau ieșeau din bloc, cât timp era întrerupt curentul. Iarna primeam căldură cu porția, dimineața și seara. Uneori, zile în șir caloriferele rămâneau înghețate pentru a face
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
Iertarea înseamnă uitare. Locul emoției părea luat pe neobservate de către informații. Îmi povestea tot timpul despre colege, despre filme, despre cărți. Eu îi scriam despre Londra, așa cum își dorise. I-am trimis chiar și o fotografie, pentru a o mai consola. Scrisorile au început apoi să se rărească. Despărțirea se atenuase treptat, deși uneori o mai doream și aș fi dat orice să o am lângă mine în pat. Erau însă clipe de frustrare sexuală și nicidecum nostalgia unei iubiri, pentru că
AGENT SECRET, CODRIN by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83872_a_85197]
-
dar nu pentru a câștiga, ci pentru a vedea ce mișcări face adversarul. Când am intrat în cameră, s-a repezit în brațele mele. Nu m-a sărutat. S-a lipit strâns de mine, ca și cum ar fi vrut să fie consolată. Patul era așa cum îl lăsasem, desfăcut. Veioza lumina discret la capătul lui și obloanele erau închise. Stăteam unul în fața celuilalt pierduți, timizi, așa cum se întâmplă celor care așteaptă aceste clipe de multă vreme. Se uita curioasă prin cameră, ca și cum ar
AGENT SECRET, CODRIN by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83872_a_85197]
-
nu au parfum tocmai din această cauză nu simțim nimic în compania lor dar fiecare le poartă pe umeri ca pe o cruce din ce în ce mai grea 26 mai 2011 Ne vom iubi Ne vom iubi printre dureri acute Și ne vom consola prin rugăminți, Din noi vor crește lumi necunoscute, Iar Dumnezeu ne va vorbi prin sfinți. Va fi ca la sfârșit de existență, Armaghedon simbolic, dat la schimb, Vom stoarce adevăr din penitență, Având în jurul inimii un nimb. Ne vom iubi
Ca o femeie despletită, neliniştea... by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/478_a_1364]
-
povești, un rost. Vor fi petreceri prelungite-n noapte, O altă eră, peste noi, va sta, Sub cerul nou am să te-mbrac în șoapte, Făcându-mi haină din tăcerea ta. Ne vom iubi printre dureri acute Și ne vom consola prin rugăminți, Din noi vor crește lumi necunoscute, Iar Dumnezeu ne va vorbi prin sfinți. 26 mai 2011 Lacrimă o lume pregătită să se rostogolească bulevardul agonizează înghițit de noapte tramvaiul îl spintecă de la un capăt la celălalt în intersecție
Ca o femeie despletită, neliniştea... by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/478_a_1364]