2,571 matches
-
distrug Însuși sensul libertății; În schimb, Îi despovărează pe oameni de toate responsabilitățile personale”. Cu doisprezece ani mai Înainte, În anul 1934 Giorgio del Vecchio, Într-o conferință ținută la Zürich, În Elveția, intitulată Individ, Stat și Corporație, analiza contradicția, dialectica obiectivă a raportului dintre individ și puterea statului, dualitate care implică, necesar: „pe de o parte o putere de a comanda, iar pe de alta, o datorie de a se supune”. Antagonismul primar dintre puterea Statului și Individul, considerat ca
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
că, după o astfel de concentrare, ele se prezintă ca o emanare din centrul comun. Aici se află - conchide Giorgio del Vecchio - sensul profund În care, după părerea noastră, trebuie Înțeleasă teoria contractului social”. Filosoful conchide cu justețe asupra acestei dialectici și dinamici a raportului juridic dintre Individ și Stat, că: „Statul nu este decât formula rațională a acestui raport, atâta cât el este juridic”. El ne mai arată că o astfel de concepție (vizează linia istorică a teoriilor lui Hobbes
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
încă impregnate de mitologie sau chiar de teologia moștenită de la cei mai vechi presocratici. Pentru Epicur, care n-o spune în acești termeni, Platon gândește ca un Anaximandru sau ca un Xenofon, mai apropiați de o poetică decăt de o dialectică a evenimentelor... Propunerea fizică epicuriană oferă o globalitate conceptuală compactă: nu există loc pentru îndoială, interogație, inexplicabil sau neexplicat, din care s-ar putea hrăni religiosul, fantasma sau miturile. Nicio zonă de umbră genealogică a zeilor. Atomi și vid, mișcare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2053_a_3378]
-
vor fi plătite mâine, mai târziu, cândva, cu diferite dureri: degradări și oboseli ale trupului, boli cronice și genetice, îmbătrâniri precoce, irosirea unor energii utile, isterizarea relațiilor sexuate și alte variațiuni pe tema neputinței în viața de toate zilele... Această dialectică înrudită cu un fel de viclenie a rațiunii - negativul preferat pentru a genera pozitiv - legitimează învățătura, investițiile dureroase pe moment, dar producătoare de plăceri sublimate mai târziu: a învăța să vorbești și să stăpânești o limbă, a investi timp, efort
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2053_a_3378]
-
trupul și spiritul, limbajul, cuvântul și poemul, sănătatea, boala, moartea. Să nu trecem pe lângă ceea ce doar o privire pătrunzătoare ne dezvăluie: chiar și neterminat, poemul De rerum natura începe cu cuvântul „mamă” și se încheie cu cuvântul „cadavru”... -7- O dialectică a forțelor. Acestui vitalism îi vom adauga și o cinetică. Pentru că Lucrețiu propune o teorie a forțelor angajate într-o mișcare dialectică în care creația și distrugerea se opun. Forțele vitale își împart piața atomică cu forțe ale distrugerii. Primele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2053_a_3378]
-
Jacques Schlanger, Qu’est-ce qu’une vie bonne?, PUF. A se vedea și Actes du VIIIe congrès de l’Association Guillaume Budé, Paris, 5-10 aprilie 1968, Les Belles Lettres, 1969: despre clinamen, simulacre, fizica zeilor, prietenie, senzație, discontinuitate, cunoaștere, scepticism, dialectică și alte subiecte, dar și despre interpretările făcute de Horațiu, Lucrețiu, Montaigne, umanism, Saint-Evremond, Gassendi, Kant, structuraliști î!). Reprezentativ pentru genul colocviului: și mai rău, și mai bine, multe comentarii, câteva intuiții, o mulțime de compilatori, o mână de cercetători
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2053_a_3378]
-
se arăta că sunt de neconceput 27. De fapt, contradicțiile sunt întrucâtva veridice, dar societățile, asemenea eroului mitic, încearcă să le uite28 sau, în cel mai rău caz, să și le explice 29, printr-un model logic care să depășească dialectica reciprocităților și excluderilor 30. De unde și ezitările discursului despre om: pe de o parte, o tendință care se întemeiază pe adevărul empiric a cărui geneză în natură și în istorie el o descrie; este o analiză de tip pozitivist în
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
celălalt, exclusul, devine mai copleșitor, mai neliniștitor 140. De exemplu, secolul XIX aducând divizarea foarte clară între cei avuți și cei săraci, „periculoși“141, lupta de clasă din teoria lui Marx n-a fost, deci, rodul hazardului. Într-adevăr, o dialectică a neîncrederii, a înfruntării și a represiunii a sfârșit prin a produce un imaginar grotesc, în care celălalt, adică marea armată a „mizerabililor“, căpăta, în ochii elitelor, imaginea unei omeniri diferite și amenințătoare, degradată, irecuperabilă, potențial criminală 142. Dintre cei
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
Hegel, derivat tot din experiența Revoluției franceze, privește caracterul mișcării istorice, mișcare dialectică și necesară, de la revoluție la contrarevoluție, de la 14 iulie la 18 Brumar și Restaurație. Această mișcare are menirea să împingă istoria într-un sens irezistibil. În faimoasa dialectică hegeliană a Libertății și Necesității, preluată ulterior de marxism, cele două concepte termină prin a se concilia. Finis coronat opus. H. Arendt crede că această teorie este teribilă, dar și cea mai puțin suportabilă dintre toate paradoxurile gândirii moderne. Iar
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
cunoscut că o știți la fel de bine ca și maeștrii care Îi Învață și care par mai Îngâmfați de atâta dibăcie”. În Evul Mediu, filosofia cunoștea o destul de complicată paletă de metode, printre ele numărându-se, ca mai importante, următoarele: scolastica, dialectica, autoritatea și analogia. Scolastica era numele dat metodei fundamentate Îndeosebi pe gramatică, Învățații și profesorii vremii voind să știe cu precizie despre ce vorbesc. Esența metodei consta În a evidenția raporturile ce există Între cuvânt, concept și ființă. Această preocupare
[Corola-publishinghouse/Science/2004_a_3329]
-
să știe cu precizie despre ce vorbesc. Esența metodei consta În a evidenția raporturile ce există Între cuvânt, concept și ființă. Această preocupare este cât se poate mai contrară verbalismului de care a fost acuzată, de prea multe ori, scolastica. Dialectica reprezenta acea metodă care problematiza obiectul cunoașterii, În procesul de producere și susținere a unor teze contrare, relative la același obiect, la aceeași temă. Metoda urmărea să pună la dispoziția auditoriului sau a cititorului atât argumentele pro, cât și argumentele
[Corola-publishinghouse/Science/2004_a_3329]
-
spiritul trebuie să plece de la cunoașterea lucrurilor particulare, ca mai apoi să se ridice la cunoașterea celor generale: „Eroarea cea mai Însemnată e că acest autor presupune că cunoașterea propozițiilor particulare trebuie Întotdeauna dedusă din cele universale, urmând ordinea silogismului dialecticii; ceea ce arată a ști prea puțin În ce fel trebuie cercetat adevărul; căci e sigur că, pentru a-l găsi trebuie Întotdeauna să Începem cu noțiunile particulare, pentru a ajunge mai apoi la cele generale, chiar dacă se poate la fel de bine
[Corola-publishinghouse/Science/2004_a_3329]
-
lor. La extreme se află, de o parte Sfântul Anselm, care produce o demonstrație referitoare la necesitatea existenței lui Dumnezeu, de cealaltă William de Ockham, care susține că nu se poate ca dintr-o argumentare cu mijloacele logicii și ale dialecticii să se tragă concluzia că Într-adevăr Dumnezeu există. Argumentările au fost produse invocându-se atât argumente de natură rațională, cât și de natură empirică. Unii autori s-au exersat În amândouă căile sau numai Într-una, dar Întotdeauna cu
[Corola-publishinghouse/Science/2004_a_3329]
-
și prosperă. De aici și până la Primăvara Arabă nu a fost decât un pas. Regimurile lor politice nu mai corespund așteptărilor lor. Chiar dacă în unele state, în urma alegerilor libere, s-au impus partide religioase, evoluțiile nu vor putea fi oprite. Dialectica devenirii sociale își va face simțită și acolo prezența, iar viitorul va fi altul. Orice 280 fenomen social, și revoluțiile sunt fenomene sociale, are în spatele său un nivel de acumulări care-i determină modul de manifestare. De aceea eu nu
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
Pe de altă parte trebuie să fim conștienți de complexitatea extremă a legilor sociale și economice. Nu știm încă totul despre oameni și ca atare nu putem ști totul despre manifestările lor, despre determinismul complex al acestor manifestări. Considerăm că dialectica de tip hegelian este principiul de bază al devenirii și soluția esențială de judecată a fenomenului economic și social. Totul este conexiune, întrepătrundere și devenire prin acumulare 35. Dacă există un continuum spațio-temporal, al lumii fizice, putem discuta despre un
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
nimic de principiile emise de Liviu Petrescu în Realitate și romanesc. În evoluția personalității lui Camil Petrescu se ivește o fascinantă conjuncție între preocupările sale erudite și temperamentul vulcanic, în care pasiunea și sensibilitatea își au un rol bine stabilit. Dialectica aceasta tulburătoare prin revelațiile și deschiderile interpretative ce ni le oferă amintește de încântătorul articol al lui N. Steinhardt despre Luceafărul, în care eseistul propune cu succes o reabilitare a Cătălinei. Redăm un fragment, nu doar pentru eleganța, deopotrivă stilistică
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
inspirație istorică, Personajul cărții de proză), Dumitru Micu (Lucian Blaga - personalitate proeminentă a culturii românești), Ștefan Aug. Doinaș (Notații despre evoluția conceptului de poezie, Poezie și modă poetică), Virgil Nemoianu (Contribuții la studiul literaturii universale), Mircea Zaciu (Lucrările de sinteză, Dialectica tradiției în creația literară) ș.a. Altă intenție a cotidianului, aceea de a urmări actualitatea vieții scriitoricești, răzbate din cele câteva rubrici care, deși sporadice și fără colaboratori constanți, au semnalat sau comentat evenimente literare, apariția unor cărți și a unor
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289534_a_290863]
-
demisiile morale ale unor directori de conștiințe din cultura română, imediat după instaurarea noii puteri în această țară. Acțiunile de „epurare” (din universități, presă, Societatea Scriitorilor Români), începute cu o grabă febrilă și fără discernământ, s-au situat sub semnul dialecticii lui „să dea seama” și a îmbrăcat haina cunoscută a „vânătorii de vrăjitoare”. Tribuni ai „noii ordini culturale”, în numele noilor idealuri și al „așteptărilor maselor populare”, își denunțau confrații, pentru ideile lor, solicitând interzicerea acestora, demascarea lor publică, distrugerea carierei
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
résistance au changement dans le milieu universitaire roumain”, European Journal of Teacher Education, 18 (2-3), pp. 155-170. Neculau, A., Curelaru, M. (2003), „Reprezentări sociale”, în A. Neculau (coord.), Manual de psihologie socială, Polirom, Iași. Nițescu, M. (1995), Sub zodia proletcultismului. Dialectica puterii, Humanitas, București. Popescu-Neveanu, P. (1978), Dicționar de psihologie, Albatros, București. Rouquette, M.-L. (2001), „Despre o categorie particulară de reprezentări sociale în psihologia politică”, Psihologia socială, 8, pp. 6-11. Selejan, A. (1992), Trădarea intelectualilor, Transpres, Sibiu. Selejan, A. (1993
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
pentru a radiografia demisiile morale ale unor directori de conștiință din cultura română, imediat după instaurarea noii puteri. Acțiunile de “epurare” (din universități, presă, Societatea Scriitorilor Români), începute cu o grabă febrilă și fără discernământ, s-au situat sub semnul dialecticii lui “să dea seama” și a îmbrăcat haina cunoscută a “vânătoarei de vrăjitoare”. Tribuni ai “noii ordini culturale”, în numele noilor idealuri și a “așteptărilor maselor populare”, își denunțau confrații, pentru ideile lor, solicitând interzicerea acestora, demascarea lor publică, distrugerea carierei
Prelegeri academice by ADRIAN NECULAU () [Corola-publishinghouse/Science/91809_a_92371]
-
care face abstracție de orice experiență, cel ontologic. Vezi Immanuel Kant, Critica rațiunii pure, traducere de Nicolae Bagdasar și Elena Moisuc, Editura IRI, București, 1998 p. 455. 121 Critica pe care o aduce Kant argumentului ontologic se găsește concentrată în "Dialectica transcedentală, cartea a II-a, cap. 3, secțiunea 4, "Despre imposibilitatea unei dovezi ontologice a existenței lui Dumnezeu" (în ediția citată pp. 456-461), dar se pot regăsi elemente ale ei în întreaga critică: în "Introducere", în "Estetica transcedentală", în Analitica
Argumentul ontologic în filosofia analitică. O reevaluare din perspectiva conceptului de existenţă necesară by Vlad Vasile Andreica [Corola-publishinghouse/Science/891_a_2399]
-
interpretează aceste semne, de exemplu vorbitorul și adresantul. Ilustrul filosof, Petre Botezatu preciza: Superioritatea metodei semiotice se întemeiază pe capacitatea să de cuprindere multilaterala a subiectului într-o unitate superioară, de epuizare a aspectelor fundamentale ale temei, așa cum cer principiile dialecticii. Constatarea de bază, care servește ca punct de plecare este tridimensionalitatea semnului și implicit a semanticii însăși. Protagoniștii dramei cunoașterii sunt în număr de trei: semnul, obiectul la care se referă și subiectul care îl utilizează. Corespunzător cu această trihotomie
by Livia Durac [Corola-publishinghouse/Science/1054_a_2562]
-
sintaxa constituie de-mersul primar, ca semantica presupune sintaxa și că pragmatică le implică pe ambele. În fapt, raporturile dintre cele trei ramuri ale semioticii sunt mai complicate. Analiză mai profundă ne convinge că acestea se intercondiționează, alcătuind o unitate dialectica"73. Sau, în formularea Danielei Rovența-Frumușani: "Dacă cele trei provincii sau dimensiuni ale semioticii (sintaxa studiul combinării semnelor, semantica raportul semn-realitatea denotata și pragmatică relația dintre semne și utilizatorii lor) ar rămâne într-o "parnasiana" izolare, ele s-ar transforma
by Livia Durac [Corola-publishinghouse/Science/1054_a_2562]
-
stoa, care e fierăria lui Iocan; toate relațiile sunt în această carte de tipul cel mai civic. Dar, de fapt, dacă această carte înfățișează o structură citadină în cadru rural, caracterul ei nu e unul primitiv, fiind angrenat într-o dialectică a istoriei: satul lui Marin Preda e altceva decât satul lui Blaga, chiar dacă aparent e mai sărac metafizicește; de fapt, e plin de filozofie, dar de una a conștiinței individuale, diferențiată.) Punctul de vedere pe care încerc să-l precizez
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
mai puțin elementele superficiale și tranzitorii și ne confruntăm într-o perspectivă general umană. Dar nu încape îndoială că nu numai deosebirile, dar contradicțiile și chiar conflictele dintre generații sunt un fenomen firesc. Ar fi să ignorăm cea mai elementară dialectică a istoriei dacă nu l-am admite. În perioade stabile, diferențele și diferendele acestea se reduc în definitiv la destul de puțin dincolo de cele biologice: si jeunesse savait, si vieillesse pouvait. (Dictonul acesta e adevărat, dar nu sută la sută. Destui
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]