1,134 matches
-
piei, nimic nu poate trece dincolo de ele"36. Cioran reia tema în Précis: Când singurătatea se accentuează până la punctul de a constitui nu doar un dat al nostru, ci și singura noastră credință, încetam de mai fi solidari cu ceva: eretici ai existenței, suntem excluși din comunitatea viilor, a căror singură virtute este așteptarea febrila a ceva ce nu este moartea"37. Sábato face din tema singurătății frământarea intrinseca ființei umane și tema fundamentală a romanelor sale. Unul din personajele sale
[Corola-publishinghouse/Science/1473_a_2771]
-
-lea a fost scurtă și în locul lui a venit Maria Tudor, fiica din prima căsătorie a lui Henric al VIII-lea. Aceasta era catolică și a dispus imediat îndepărtarea preoților căsătoriți, revenirea la ritul catolic, reconfiscarea averilor și inchiziția împotriva ereticilor. În plus, regina a nesocotit dorința parlamentului de a se căsători cu un englez, căsătorindu-se cu Filip, fiul lui Carol Quintul și viitorul rege al Spaniei, Filip al II-lea. Rezistența populară față de acest proiect (care ar fi putut
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
solicită să credem și să fim convinși că botezul era administrat și nou-născuților și pruncilor. Botezul copiilor în secolele IV-VI În privința botezului nou-născutului, și în această perioadă exista o convingere generală asupra apartenenței Și originii sale apostolice. Nici chiar ereticii pelagieni nu au făcut excepție, deși botezul nou-născutului nu se ajustează bine în sistemul lor; pentru că aceștia negau păcatul originar, iar botezul, ca ritual de purificare, îmbracă întotdeauna referință la iertarea păcatelor, aceștia atribuiau botezului nou-născutului un efect optimizator. Nici
Familia în societatea contemporană by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/130_a_148]
-
nu au făcut excepție, deși botezul nou-născutului nu se ajustează bine în sistemul lor; pentru că aceștia negau păcatul originar, iar botezul, ca ritual de purificare, îmbracă întotdeauna referință la iertarea păcatelor, aceștia atribuiau botezului nou-născutului un efect optimizator. Nici alți eretici precum ebioniții, novațienii, arienii, donatiștii, montaniștii, și, în general, nici alți inițiatori, propagatori sau susținători ai ereziilor timpurii nu au respins botezul copiilor. După cum se știe, Biserica și-a mărturisit mereu credința în existența păcatului originar. Astfel, creștea și responsabilitatea
Familia în societatea contemporană by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/130_a_148]
-
adunării provinciale din Dauphinî, expresia „a fi comunist” desemna interesele comune ale mai multor sate. Sunt numiți „comuniști” locuitorii având drept de folosință asupra bunurilor comunale. în manuscrise catolice poloneze din 1569, termenii communista și œconomista fac referire la niște eretici, Frații moravi, partizani ai comunității asupra bunurilor, în opoziție cu comunitatea apostolică. Dar, până în secolul al XVIII-lea, cuvântul trimite, în principal, la obiceiurile tradiționale în anumite comunități în materie de drept asupra partajului unor bunuri materiale sau spirituale. Cuvântul
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
că este polițist - Celor, Doriot, Marty - sau „troțkist”. în ambele cazuri, condamnarea este cea mai grea: excluderea din partid. Pentru toți cei pentru care adeziunea* la PC a fost un act de total angajament, excluderea înseamnă moartea politică și socială, ereticul fiind imediat boicotat de toți foștii „camarazi”. PROPAGANDĂ → Agitprop, Informare/dezinformare PSIHISM Dimensiunea psihologică a ființei umane a fost neglijată de către Marx*, a cărui cea de-a șasea teză despre Feuerbach fundamentează antropologia marxistă: „Esența umană nu este o abstracțiune
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
întreprinderile, pentru a distinge cele mai bune echipe și muncitorii-model; medaliile și decorațiile împodobesc pieptul celui mai mărunt lucrător de șoc, începând cu cel al secretarului general Leonid Brejnev*. Pregnanța identitară a acestei simbolistici provoacă, în interiorul sferei comuniste, concurențe furibunde. Ereticii doresc să-și marcheze teritoriul: troțkiștii* modifică secera și ciocanul („crabul”) pentru a-și revendica un trecut și, deopotrivă, a se disocia de prezent. Concurența simbolistică se observă, de asemenea, în recurgerea la eroi. Partidul Comunist Marxist-Leninist din Franța (PCMLF-FR
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
care au pășit o mulțime de gânditori. Un inventar sumar al scrierilor ce se încadrează în utopii numără, până în 1975 după un inventar realizat de Sorin Antohi, peste 160 de lucrări. * Amenințările la adresa uniformizării și ierarhizării erau considerate periculoase; acțiunile ereticilor la adresa credinței erau cele mai condamnabile. * A previzionat ideile socialiste de mai târziu (este de fapt primul gânditor căruia i se atribuie această orientare teoretică, deschizând astfel drumul socialismului utopic, după expresia lui Marx), conducerea centralizată, bunăstarea generală, organizarea producției
by Dumitru Popovici [Corola-publishinghouse/Science/972_a_2480]
-
săi dinainte, cu maniheienii, scriind tratatul Moravurile Bisericii catolice (De moribus Ecclesiae catholicae), care este adevărata mamă a tuturor creștinilor și cuprinde atât Vechiul, cât și Noul Testament; a urmat dialogul despre Moravurile maniheienilor (De moribus Manichaeorum), în care polemizează cu ereticii care, în trufia lor, considerându-se puri și aleși, disprețuiesc comportamentul creștinilor; a început să discute iarăși din punct de vedere filosofic problema imaterialității sufletului în Mărimea sufletului (De quantitate animae), un dialog cu prietenul său Evodius. Bibliografie. Texte: BA
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
și simbolul credinței (De fide et symbolo), un rezumat fidel al discursului pe care Augustin, preot hirotonisit de puțină vreme, l-a rostit înaintea episcopilor participanți la conciliul din Cartagina în octombrie 393. Opera este axată pe respingerea tuturor obiecțiilor ereticilor în privința fiecărui nivel al simbolului creștin; un scurt tratat despre Lupta creștinului (De agone Christiano), care constă în lupta cu demonul care trebuie dusă întru respectul credinței și al preceptelor morale. Texte: CSEL 41, 1900 (De fide et symbolo...: I.
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
elogiu al autorului, scris de sine însuși, ci un continuu și implacabil act de acuzare combinat cu laude pline de recunoștință și emoție pentru judecătorul îndurător care l-a pedepsit, dar l-a și ajutat, până când a făcut dintr-un eretic un episcop. Termenul „confesiune” avea diverse semnificații în latina creștină, printre care acela de mărturisire a păcatelor, de mărturisire de laudă, de mărturisire de credință. Dintre acestea, cel puțin primele două (unii cercetători cred că și a treia) sunt prezente
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
predici și câteva scrisori trimise arianului Pascențiu (Epist. 238-241). Tot în acest context polemic de combatere a arienilor trebuie plasată și opera Contra dușmanului Legii și al Profeților (Contra adversarium Legis et Prophetarum), scrisă cam prin 419-420 pentru combaterea unui eretic necunoscut care afirma că creația n-ar fi fost lucrarea unui adevărat Dumnezeu și nici Legea și profeții manifestarea acestuia. Bibliografie. Ediții: De Trinitate CChr.Lat 50, 1969 (W.J. Mountain și Fr. Glorie); BA 15-16, 1991 (E. Hendirckx și
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
În urma accentuării continue a violențelor donatiștilor contra catolicilor, fundamentală a fost însă decizia luată în cadrul conciliului african din 403 de a trimite delegați la împăratul Honorius care să-i ceară să fie aplicate contra donatiștilor legile lui Theodosius I contra ereticilor. Această decizie a fost importantă în plan juridic pentru că l-a considerat pe schismatic (creștin, totuși, cum era donatistul) un eretic: astfel a fost considerat donatistul pentru că acorda un nou botez celor care, abandonând ortodoxia, aderau la schismă. Într-adevăr
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
trimite delegați la împăratul Honorius care să-i ceară să fie aplicate contra donatiștilor legile lui Theodosius I contra ereticilor. Această decizie a fost importantă în plan juridic pentru că l-a considerat pe schismatic (creștin, totuși, cum era donatistul) un eretic: astfel a fost considerat donatistul pentru că acorda un nou botez celor care, abandonând ortodoxia, aderau la schismă. Într-adevăr, de mai multă vreme, situația se înrăutățise. Raporturile dintre cele două comunități, proste dintotdeauna, degeneraseră în violență fățișă despre care, desigur
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
afirmă iarăși că numai la sfârșitul vremurilor cei buni vor fi aleși dintre cei răi. Mai menționăm: cele șapte cărți Despre botez, contra donatiștilor (De baptismo contra Donatistas), în care discută din nou chestiunea fundamentală a valabilității botezului oficiat de eretici, analizată deja de Ciprian, de la care se revendicau și inamicii lui Augustin; Epistola către catolici referitoare la secta donatiștilor (Epistula ad Catholicos de secta Donatistarum), care poartă și titlul Unitatea Bisericii (De unitate Ecclesiae); o confutațiune (scrisă între 400 și
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
doar violența exercitată contra catolicilor, ci și duritatea cu care erau tratați donatiștii dizidenți. Un motiv mai complex era modul cum schismaticii se revendicau de la Ciprian, foarte venerat în Africa; acesta susținuse necesitatea repetării botezului, dacă acesta fusese oficiat de eretici (cf. vol. I, pp. ???-???); Augustin nu ezită să opună autorității lui Ciprian autoritatea Apostolului Petru sau pe cea a Bibliei și subliniază cât de mult prețuia Ciprian unitatea Bisericii catolice. Pretenția donatiștilor de a reprezenta adevărata Biserică a sfinților e
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
pentru că nu au dus viață de creștini. Nu devii martir datorită pedepselor, ci grație cauzei” (Epist. 204, 4). Acuzația de persecuție, lansată în urma aplicării legilor imperiale, este contracarată de Augustin care spune că acestea nu-i condamnă la moarte pe eretici și nu obligă pe nici unul din ei să se convertească, ci împiedică doar producerea răului. Cu atât mai puțin se puteau plânge de violență donatiștii care o exercitaseră întotdeauna și chiar obținuseră sprijinul unui dușman al creștinismului cum era Iulian
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
să polemizeze cu pelagienii până la sfârșitul vieții sale: moartea a întrerupt scrierea ultimei sale opere care era îndreptată tocmai împotriva lor; înainte de 430, în fiecare an, se poate spune, Augustin a publicat o scriere în care îi combătea pe acești eretici. De aceea, a început să respingă ideile lui Celestius scriind în 412 prima operă pe care i-a trimis-o lui Marcellinus, intitulată Despre pedepsirea și iertarea păcatelor și despre botezul copiilor (De peccatorum meritis et remissione et de baptismo
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
africani pentru decizia luată. Așadar, totul trebuia luat de la capăt. Nu putem expune aici complexele evenimente care s-au succedat după hotărârea papei; Pelagius a scris un nou tratat, Despre liberul arbitru, iar Augustin a reluat acțiunea de combatere a ereticului prin două opere scrise în 418 și legate între ele, una Despre harul lui Cristos (De gratia Christi) și alta Despre păcatul originar (De peccato originali): acestea sunt trimise lui Albina, Pinianus și Melania care, la Ierusalim, încercaseră să obțină
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
415 la Betleem cu o scrisoare de recomandare pentru Ieronim (Epist. 166, 1, 2) și a dus cu el operele antipelagiene cele mai recente ale lui Augustin. În Palestina, antipelagienii, puțini și neexperimentați, au crezut că vor obține ușor condamnarea ereticului, dar au fost înfrânți la sinodul din Ierusalim din 28 iulie 415; Orosius a participat la lucrări și, aspru criticat, a trebuit să scrie o Carte de dezvinovățire (Liber apologeticus), în care a expus ideile sale despre har și despre
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
acceptat doar în parte premisele polemicii radicale a lui Augustin împotriva lui Pelagius: un semn, acesta, al faptului că episcopul din Hippona, în ciuda faimei sale și a hotărârii cu care reușise să smulgă de la papalitate și de la curtea imperială condamnarea ereticului, nu avea încă, la nivel cultural și dogmatic, și mai ales în Galia, acea autoritate ce i-a fost atribuită în secolele următoare. Am spus că e un termen impropriu pentru că susținătorii acestui antiaugustinism nu se revendică niciodată de la Pelagius
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Iulian din Eclano; despre Augustin, Tyron Prosperus și papii din secolul al cincilea ne dă puține informații (probabil tocmai pentru că era în contradicție cu ei). Continuatorul său ne aduce la cunoștință că Ghenadie ar fi scris și câteva opere împotriva ereticilor Pelagius, Eutihie și Nestorius. Dovada ar fi, poate, un mic tratat Despre doctrinele Bisericii (De ecclesiasticis dogmatibus) care a fost atribuit atât lui Augustin cât și lui Isidor din Sevilia. Ghenadie ar fi scris și un Tratat despre mileniu, cu
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
patriarh al Constantinopolului, în 449, Leon a precizat faptul că monofiziții sunt condamnați de papalitate; însă Eutihie, care obținuse sprijinul împăratului Theodosius al II-lea, a reușit să obțină convocarea unui al doilea conciliu la Efes, tot în 449; aici, ereticul a fost reabilitat, iar legații pontificali n-au fost nici măcar ascultați. Leon a protestat energic împotriva acestui abuz și a reușit să obțină de la succesorul lui Theodosius, Marcian, un al doilea conciliu care a fost convocat în 451 la Calcedon
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
în Emilia, în jurul anului 405, a fost numit (în urma unui vis, spune o povestire hagiografică) de către papa Sixtus al III-lea, prin anul 440, arhiepiscop de Ravenna. În această calitate, a dobândit o atât de mare faimă încât până și ereticul Eutihie, condamnat în 448 de dușmanii săi din Constantinopol, a cerut printr-un tratat care s-a pierdut, ajutorul arhiepiscopiei din Ravenna. Noi avem răspunsul trimis de Petru în 449: acesta este strict ortodox și confirmă din nou necesitatea ca
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
trebuit să rătăcească apoi de la o localitate la alta. Mai târziu, Fulgențiu s-a gândit să plece în Egipt ca să se dedice în liniște anahorezei. Însă, ajuns la Siracuza, el a aflat de la episcopul Eulalie că monahii din Egipt erau eretici și schismatici (probabil că această informație atât de imprecisă va fi însemnat că în Egipt era răspândită erezia monofizită), de aceea Fulgențiu a renunțat la proiectul său și în anul 500 se duce la Roma și ajunge acolo o dată cu armatele
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]