1,035 matches
-
vizite de stat sau reuniuni internaționale. În prezent, sunt steaguri care arată apartenența la cluburi, asociații sau partide politice. Părțile componente ale unui drapel sunt flamura, cu sau fără reprezentare heraldica, hampa-manerul din lemn sau metal pe care este fixată flamura, creștetul de care se prinde drapelul, sub forma unui vârf de lance, talpă, franjurii și ciucurii. Vexilologia heraldica analizează mentalitățile epocii prin intermediul culorilor heraldice sau simbolurilor.
Științe auxiliare ale istoriei () [Corola-website/Science/298675_a_300004]
-
de „negru”. Astfel, adjectivul „Gal”, prin sufixul „aț” s-a substantivizat. Stema orașului Galați este un scut tăiat de un brâu ondulat de argint; în partea superioară, pe fond albastru, este o corabie neagră cu două catarge având pânzele și flamurile din argint, navigând pe o apă; câmpul inferior, despicat; în dreapta pe fond roșu, doi pești de argint, ridicați cu capetele întoarse spre flancurile scutului; în cartierul secund, pe fond auriu, un caduceu negru. Scutul este timbrat de o coroană murală
Galați () [Corola-website/Science/296943_a_298272]
-
a poruncit să picteze scuturile și să pornească împotriva inamicilor. În zori, împăratul le-a povestit apropiaților visul și i-a chemat pe meșteri să confecționeze stindardul “labarum”, fiind o cruce lungă ca o lance, de bara transversală atârnând o flamură de mătase, brodată cu aur și împodobită cu pietre prețioase, purtând chipurile lui Constantin și a celor doi fii ai săi, iar la vârful crucii se afla o cunună de aur, înconjurând monograma lui Hristos. În privința cauzelor “convertirii” lui Constantin
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
la „clovnul farsor"”, în „Caietele de la Putna”, 5, V - 2012, Fundația „Credință și Creație Acad. Zoe Dumitrescu-Bușulenga - Maica Benedicta”, Editura Nicodim Caligraful, Mănăstirea Putna, 2012 p. 36. POPESCU-PUȚURI, GEORGESCU 1971: Ion Popescu-Puțuri și Titu Georgescu, "Ștefan Petică", în „Purtători de flamuri revoluționare”, București, Editura Științifică, 1971, pp. 120-127. PRICOPIE 1938: M. Pricopie, "Noblețea poetului Ștefan Petică", în „Adevărul literar”, 19, nr. 929, 25 sept. 1938, p. 11. RAȘCU 1967: I. M. Rașcu, "Amintiri și medalioane literare", E.P.L., 1967, p. 25, 26
Ștefan Petică () [Corola-website/Science/297600_a_298929]
-
de ani”. Primele epigrame au fost publicate în revista Orizont din Timișoara, la 19 iulie 1973, printre acestea numărîndu-se și aceea dedicată fostului elev Nichita Stănescu, care frecventase cercul de matematică între 1949-1952. În martie 1974 publică în ziarul local Flamura Prahovei. În februarie 1975 este cooptat membru al Clubului Epigramiștilor Cincinat Pavelescu din București, la propunerea căruia revista Urzica îi publică o epigramă . De acum înainte va fi nelipsit de la toate ședințele clubului, participînd la concursuri și clasîndu-se întotdeauna printre
Ion Th. Grigore () [Corola-website/Science/316284_a_317613]
-
ajutat și Eisinger să-l compună, știu sigur. [caption id="attachment 1085" align="aligncenter" width="300"] Stema Republicii Shkid. Sursa: www.vedem-terezin.cz[/caption] Manifest citit de Walter Roth, apărut la rubrica „Politice” Stindardul a fost ridicat. Casa Unu are propria flamură, simbolul muncii viitoare și al vieții împreună. Casa are propria conducere. De ce am făcut asta? Pentru că nu mai vrem să fim un grup întâmplător de băieți care-și pleacă capetele în fața sorții. Vrem să creem o societate activă, matură, și
„Cu mândrie, înainte!” Revista secretă a copiilor din lagărul Terezín (1942-1944) () [Corola-website/Science/295725_a_297054]
-
din „Casa stindardului” („Dar Al Bayraq”) aflată pe aleea Muftiului - Aqabat al Mufti, casă care aparținea familiei Raghib-Huseini. Dupa ce a străbătut Tarik al Mujahiddin, Cortegiul ieșea din Orașul Vechi prin Poarta Leilor sau Sf.Ștefan (Bab al Asbat). În fața flamurilor mărșăluia o fanfară militară, iar în spatele lor pășeau tineretul din cartierul Bab Hutta „flamura tineretului” (Bayraq ash-Shabab) fiind ținută de un reprezentant al familiei de muhtari Zayid sau Fajuli din Bab Hutta. Mai venea și o formație muzicală - sayara - bătând
Sărbătoarea lui Nabi Musa () [Corola-website/Science/335167_a_336496]
-
care aparținea familiei Raghib-Huseini. Dupa ce a străbătut Tarik al Mujahiddin, Cortegiul ieșea din Orașul Vechi prin Poarta Leilor sau Sf.Ștefan (Bab al Asbat). În fața flamurilor mărșăluia o fanfară militară, iar în spatele lor pășeau tineretul din cartierul Bab Hutta „flamura tineretului” (Bayraq ash-Shabab) fiind ținută de un reprezentant al familiei de muhtari Zayid sau Fajuli din Bab Hutta. Mai venea și o formație muzicală - sayara - bătând din tobe mari și mici și tamburine și din chimvale de alamă. Aceasta era
Sărbătoarea lui Nabi Musa () [Corola-website/Science/335167_a_336496]
-
cavoul ei de la Bellu - trecîndu-și timpul cu demonstrații de forță, în mica feudă a clasei, între două fugi la București. După o sumă de aventuri la pragul căsniciei, ba făcînd chiftele, ba refuzînd avansuri, talentele pasămite ascunse o duc la ,Flamura Prahovei", o încîlceală de ziar și cenaclu. Episodul îi prilejuiește Aurorei Cornu pagini de descrieri care se rețin, un insectar cu chipuri de tîrgoveți, cuprinși de febrele literare ale vîrstei de mijloc. Printre ei, Ștefania face figură de poetă. Poate
Caterinca și katiușa by Simona Vasilache () [Corola-journal/Journalistic/11455_a_12780]
-
în cea de-a douăsprezecea zi din Luna a Cincea, armata principală a pornit aliniată cu strășnicie, printre ovațiile mulțimii. Magnificii războinici, a căror strălucire rivaliza cu lumina soarelui, defilau spre capitală, ca desfășurarea unui sul pictat multicolor - stindardele comandanților, flamurile, drapelele, armele și armurile. Probabil că armata număra între douăzeci și cinci și douăzeci și șase de mii de oameni, dar era proclamată intenționat ca fiind o armată de patruzeci de mii de luptători. Avangarda trupelor de înaintare intră în orașul-post Chiryu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
nici de ordine, nici de rang. Fiecare om era pentru sine însuși. În mod normal, când seniorul unei provincii pleca la război, toți oamenii de rând încetau munca, măturau în fața caselor și petreceau trupele. Soldații defilau pe drum, etalându-și flamurile și stindardele. Comandantul însuși își arăta autoritatea și puterea. Și mărșăluiau spre câmpul de luptă, în cadență de șase pași la o bătaie de tobă, cu toată splendoarea și forța de care era provincia în stare. Dar Nobunaga era complet
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
mea, Owari. Urcați-vă numai pe o înălțime și priviți această mare bătălie. Dați înconjur satului Atsuta și spuneți-le oamenilor să adune steaguri și panglici de sărbătoare, ținându-le astfel încât inamicului să i se pară că sunt drapelele și flamurile de luptă. Puneți pe crengile copacilor și pe culmile colinelor cârpe roșii, albe sau de orice culoare, și umpleți cerul cu serpentine fâlfâitoare. Înțelegeți ce vă spun? După ce caii înaintară cam o jumătate de leghe, iar Nobunaga se răsuci să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și pe culmile colinelor cârpe roșii, albe sau de orice culoare, și umpleți cerul cu serpentine fâlfâitoare. Înțelegeți ce vă spun? După ce caii înaintară cam o jumătate de leghe, iar Nobunaga se răsuci să privească, peste întregul Atsuta fluturau nenumărate flamuri și stindare. Se părea că în sat ajunsese o imensă armată din Kiyosu, poposind acolo. Domnea o căldură apăsătoare, fierbinte cum de mulți ani nu fusese la începutul verii - după cum aveau să-și amintească mai târziu bătrânii. Soarele se înălța
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
buzele lui se ivi un zâmbet mulțumit. Cei patruzeci de mii de oameni ai armatei clanului Imagawa se aflau acum la o aruncătură de piatră și, pentru a le spiona dispunerea și moralul, trupele clanului Oda își ascunseră steagurile și flamurile și observară situația de pe creasta muntelui. Corpul de luptători ai lui Asano Mataemon se stânsese pe versantul de la miazănoapte, puțin mai departe de grosul armatei. Deși erau arcași, lupta din acea zi nu avea să le solicite arcurile și săgețile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
lui Inuchiyo calul. Nu, lasă formalismele. Mergi înainte. În timp ce Tokichiro încăleca din nou, fu adus și armăsarul lui Inuchiyo. — Până ne vom revedea. Făcându-i încă odată cu mâna, din șa, Tokichiro porni drept înainte. Prin fața ochilor lui Inuchiyo trecură câteva flamuri roșii. Tokichiro se întoarse și-i zâmbi. Libelule roșii săgetau liniștite pe cerul albastru. Fără altă vorbă, Inuchiyo își întoarse calul în direcția Castelului Kiyosu. * * * Mușchiul era surprinzător de gros. Ai fi putut privi în spațioasa grădină a conacului Hachisuka
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și fugiră în munți și pe malurile lacului. — Nu-i urmăriți! ordonă Nobunaga, din vârful Muntelui Wada, în timp ce drapelele înălțate acolo atât de grabnic se vedeau limpede sub soarele amiezei. Plini de sânge și noroi, oamenii se adunară treptat sub flamurile generalilor lor. Apoi, scoțând un strigăt de victorie, începură să-și mănânce rațiile de prânz. Un număr de mesaje continuară să sosească dinspre Mitsukuri. Forțele lui Tokugawa din Mikawa, care fuseseră poziționate ca avangardă pentru Niwa și Nobumori, luptau chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
derâdere trupele inamice, era uimit că ajunseseră deja acolo. Cu doar o jumătate de lună în urmă, Nobunaga se desfătase în florile de primăvară din capitală. Celor din Asakura nu le venea să creadă nici măcar în vis că îi vedeau flamurile chiar în propria lor provincie, deși își putuse termina atât de repede pregătirile militare. Vechiul clan Asakura, descendent al liniei imperiale, își formase prestigiul ajutândul pe primul shogun și, ulterior, fusese răsplătit cu întreaga provincie Echizen. Era cel mai puternic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Sasaki Rokkaku și Asai Nagamasa îi tăiau retragerea; ceea ce-l înfricoșa pe Nobunaga până-n măduva oaselor era posibilitatea ca războinicii-călugări din Honganji, a căror fortăreață era în zonă, să scoat un strigăt de război contra invadatorilor și să-și desfășoare flamura împotriva lor. Vremea se schimbase pe neașteptate, iar armata de invazie era o barcă înfruntând furtuna. Dar exista o deschidere destul de mare pentru retragerea a zece mii de soldați? Strategii avertizează că, prin firea lucrurilor, înaintarea e ușoară, iar retragerea, dificilă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
la Templul Mii, nu văzură nici un soldat inamic. Aceștia escaladaseră Muntele Hiei cu viteza luminii. Privind în susul muntelui, văzură că imensa armată dușmană, de peste douăzeci de mii de oameni, împreună cu cea a călugărilor-războinici, se întindea până la Suzugamine, Aoyamadake și Tsubogasadani. Flamurile lor fluturânde aproape păreau să spună: „N-am fugit. De-acum încolo, această desfășurare pentru luptă va vorbi de la sine.” Nobunaga se uită spre înaltul munte, spunându-și: „Asta e. Nu muntele mi-e dușman; este privilegiul aparte al muntelui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
va râde de tine. Însă și lui Nobunaga i se înroșeau ochii. Poruncind ca scăunelul său de campanie să fie mutat pe vârful unui deal, privi peste rânduirea trupelor asediatoare. Cât vedea cu ochii, poalele Muntelui Hiei erau pline de flamurile oamenilor lui. Trecu o jumătate de lună. Asediul muntelui - strategie neobișnuită pentru Nobunaga - continua. Tăiase căile de aprovizionare ale inamicului și încerca să-l înfometeze. De fapt, planul lui începuse deja să dea rezultate. Cu o armată de peste douăzeci de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
care ar fi fost pe vremea când Shingen trăia. Din fluturatul stindardelor în vânt și ropotul piciorelor ce mărșăluiau se putea distinge o notă tânguitoare, amintind de incertitudinea vieții. Dar cei cincisprezece mii de soldați băteau tobele războiului, își desfășurau flamurile și și treceau hotarul provinciei Kai; iar maiestuozitatea lor sereflecta în ochii oamenilor la fel de strălucitor ca în zilele lui Shingen. La fel cum stacojiul soarelui la apus este asemenea cu cel alsoarelui când răsare, oriunde ai fi privit - fie la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
strategii. În sfârșit, la căderea nopții, le ordonă oamenilor lui să aprindă focuri. Focuri cât mai mari. Curând, începură să se vadă flăcări enorme, de pe untele Tatakura până în vecinătatea Muntelui Mikazuki, înălțându-se peste piscuri și văi. În timpul zilei, nenumărate flamuri și drapele fură agățate între copaci, prin locurile mai înălțate, ceea ce măcar îi arăta inamicului că armata lui Hideyoshi era prezentă și, de asemenea, încuraja mica trupă din castel. Situația dură astfel până în Luna a Cincea, când sosiră întăririle de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Ei bine, dacă de la Azuchi se va trimite un emisar cu un mesaj liniștitor, Castelul Itami va fi pacificat fără incidente? — Nu, firește că nu, clătină din cap Hanbei. Nu va fi. Cred că, acum când Castelul Itami a desfășurat flamura rebeliunii, în nici un caz n-o va strânge la loc, supunându-se Castelului Azuchi. — Dacă așa este, atunci nu ne pierdem vremea de pomană trimițând mesageri? S-ar putea să pară astfel, dar va servi unui anumit scop. S-ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
cu cozi roșii - cele care atrăgeau mai presus de orice altceva atenția tuturor erau drapelele clanului Takeda. Treisprezece ideograme chinezești sclipeau aurii pe o fâșie de material roșu, lângă un alt stindard. Două șiruri de caractere aurii erau înscrise pe flamura prelungă, de culoare albastră închisă: Iute ca vântul Tăcut ca o pădure Arzător ca focul Neclintit ca un munte. Toți știau că poemul avea caligrafia executată de Kaisen, preotul șef al Templului Erin. — Ah, cât e de trist că însuși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
al Templului Erin. — Ah, cât e de trist că însuși sufletul acelui stindard părăsește astăzi Castelul Tsutsujugasaki și se mută cu locul. Toți oamenii din vechea capitală păreau întristați. De fiecare dată când drapelul cu cuvintele lui Sun Tzu și flamura cu cele treisprezece ideograme chinezești erau desfășurate și luate în luptă, vitejii soldați se întorseseră cu ele. În acele vremuri, ei și orășenii răgușiseră strigând din toată inima victoria împărtășită de toți. Asemenea evenimente avuseseră loc pe vremea lui Shingen
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]