692 matches
-
absolută, decât într-o bucurie absolută. Poate din acest motiv porțile paradisului sânt prea înguste pentru acei care și-au pierdut speranța... Nu este absolut nimeni care în fondul sufletului să nu aibă un regret - oricât de palid și de indecis - după durerea și boala de care a scăpat. Acei care suferă intens și îndelungat, deși doresc să se refacă, nu se poate să nu se gândească la o pierdere fatală prin însănătoșirea lor probabilă. Atunci când durerea face parte din ființa
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
noastră, întocmai ca și suferința, care determină receptivitatea în sensul ei. Dar pe când durerile au o pregnanță și o individualitate dincolo de însumarea și totalizarea ce se realizează în noi, plăcerile se șterg și se topesc ca niște forme cu conturul indecis. Ne este extraordinar de greu a ne aminti de o plăcere și de cadrul în care ea s-a dezvoltat, pe când amintirea durerii amplifică senzația penibilă cu memoria deconcertantă a cadrului. Că plăcerile nu se pot uita integral, o dovedește
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
o revoluție locală, fac gesturi fără ecou, cresc și se distrug fără amploare, mor fără să întristeze pe cineva. România se va salva de la această mizerie, ea însă nu va putea scăpa niciodată de echivocul culturilor intermediare, ci va rămâne indecisă, la zona de mijloc între culturile mari și cele mici. O Spanie a sud- estului Europei, fără ardoarea și farmecul ei romantic, dar cu același nivel istoric. Și fără un Cervantes, care să ne descrie un Don Quijote al amărăciunilor noastre
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
asta fără speranță. Își înghite cu greu nodul de amărăciune din gât. — O să-l dea pe mâna lui Seius Strabo, se smiorcăie nefe ricit. — Ce caută Seius Strabo în povestea asta? tresaltă alarmat Au gustus. Ianuarius ezită, mușcându-și buzele indecis. Imploră iertare din ochi și murmură abia audibil: — Plautius Silvanus are de gând să-și mărite fata cu un ca valer din Tibur, fost prefect în Iudeea, unul Coponius... La auzul numelui, Augustus strânge din pumni. Izbește cu atâta violență
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
Se uită spre pedagog, care nu îndrăznește nici să confirme, nici să infirme. — Și ce vrei acum? îl întreabă pe puști. — Îmi dai voie să mă duc la club? Asinius Gallus se încruntă. — Avem lecție de călărie, se roagă băiatul. Indecis, Gallus îi pune palma pe creștet. Augustus a scos aso ciațiile de tineret din uitarea în care căzuseră. Aici este de acord cu tatăl său. Și lui îi displace să-și vadă fiii momiți în acest fel, ca de altfel
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
îmbrâncind din umeri. După ce depășește obstacolul, își dă seama că l-a pierdut în busculadă pe Velleius. Întoarce capul după el și-l vede blocat de grupul de copii. Îl cheamă nervos cu mâna, să se grăbească, dar tânărul ezită, indecis. Derutat, Nero aruncă priviri mânioase în dreapta și-n stânga. De bătrânul Silvanus nu-i pare rău că s-a descotorosit, dar fără băiatul ăsta o să se plictisească pe toată durata sacrificiului. Lângă el se află doi sclavi publici, după veșmânt
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
conduse de câte un centurion Marcus Claudius Marcellus - general roman care în 216 și 215 î.Hr. a respins atacurile lui Hannibal la Nola (oraș în Campania, provincia Napoli din Italia), pentru a fi ucis în 214 î.Hr. în timpul unei bătălii indecise, tot la Nola Marea Amuclană - țărmul mării situat între Terracina și Caieta Marea Eritreii - Marea Roșie Marea Exterioară - Oceanul Indian Massilia - Marsilia Mausoleul lui Augustus - construit în 28 î.Hr. milă (mille passuum) = 1,48 km mlaștinile Volcilor - locul unei bătălii pe Sava
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
alarmant. Se mai gîndea și la domnul Mundy, care o să-l aștepte acasă. Își imagină masa pregătită pentru ceai: cuțitele și furculițele aranjate În ordine, sarea și piperul, muștarul deja amestecat În cana lui... Probabil că Fraser Îi văzuse expresia indecisă. — Ai alte planuri, zise el ca și cum ar fi fost dezamăgit. Ei, n-are importanță. Era doar o Încercare. Încotro mergi? Te-aș putea Însoți... Nu, zise Duncan repede. E-n regulă. Doar o oră... Fraser Îl bătu pe braț. — Bravo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
în conformitate cu protocoale atât de fine și neasemuite încât par nepământești, eterice, o formă platonică de campanie politică. Anul acesta, sir Wyndham a rămas la Fatehpur până târziu, la începerea sezonului. Se apropie vremea caldă, când toți englezii devin nervoși și indeciși. Se pare că va fi necesar să i se satisfacă mai multe plăceri decât de obicei. Mașinile aleargă de colo colo să aducă alimente de la Lahore. Argintăria este curățată, sticlăria strălucește. Se insistă asupra detaliilor. În facțiunea nababului, domnește disperarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
ca o ceată de bebeluși psihotici, căci dorința lor de a-l dezbrăca le șterge orice altceva de pe fețe. Jonathan înțelege că vor pune mâna pe el. Va îndura și umilința extremă. Nu are nici o șansă. Dar soarta care este indecisă astăzi, răstoarnă lucrurile din nou. În fața lui, ca un miraj, după ce și-a eliberat bicicleta de sârma cu care fusese blocată, cu ajutorul unui preot, care tocmai trecea, este Astarte Chapel. —Vino, Johnny, sari! Nu-i vine să creadă, dar dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
făcute de tatăl său și de strămoșul acestuia și astfel se ajunge până în vremuri imemoriale. Servirea băuturilor reci întrerupe prezentarea generațiilor. Așa cum se încurcă lanțurile unui Fo între ele, lanțuri de datorii și obligații care se pierd într-o complexitate indecisă, tot așa stau lucrurile și grijile unui conducător Fotse. În timp ce Daou ascultă genealogia sa, umbra povârnișului se lungește treptat. Se târăște asupra lui și a oamenilor săi. Pe când istoricul cântă primul nume de strămoș, numai albii și servitorii lui se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
zburând ca peste un câmp de bătălie, le-a acoperit cu întunecatele-i mistere, luându-le culoarea și parfumul. Un trandafir moare pătând cuprinsul din juru-i ca o rană. O crizantemă privește lung în sus la soarele ce se arată indecis și palid apoi își frânge tulpina în țărâna rece și umedă. Un vânt rece scormonește totul și din copaci plouă cu frunze galbene, triste. În tulpinile care se îndoaie, în frunzele care cad și mor, simți parcă o lume întreagă
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
dacă nu rezistă un an, doi înseamnă că-și merită soarta. În concluzie, că nu mă grăbesc în nici un fel s-o tipăresc, la care el, după ședință, îmi spune: „Trebuie să schimbi finalul, pentru că personajul nu poate rămâne așa, indecis. Zi și tu o vorbă bună despre colectivizare. Trebuie să se hotărască și ziaristul acesta care din doi e mai bun”. I-am spus că o să adaug câte pagini vrea, pentru că mie chiar îmi convine s-o lungesc. Și a
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2257_a_3582]
-
căsătoria o stabilise având reper vârsta când o făcusem eu, dar greșise evident. Soția lui fermeca doar ca imagine. Chipul ei angelic putea figura În orice iconografie a perfecțiunii, dacă asta se limita la trup. Sau la voce. Însă era indecisă, ambiguă. Asistam deseori la scene dezolante de ceartă fără miez și fără miză. Interveneam ca un frate mai mare, și-i Îndemnam să asculte Crises, poate le trece... Așa se Întâmplă În căsnicie, conflicte sunt și vor fi, zidul are
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2197_a_3522]
-
pe casa de marcat și cu radioul ce-i cînta Încet la ureche, privea afară, dusă pe gînduri. Pe buze i se descifra un surîs batjocoritor. Oare rîdea de programul de la radio sau de mine, căci mă vedea stînd acolo, indecis, sau rîdea de altceva ?... I-am urmărit privirea pe fereastră, afară, și ceea ce-am văzut m-a neliniștit teribil. Trecea un grup de trei bărbați, aparent comis-voiajori, care duceau serviete identice În mîini și discutau foarte aprins. Dincolo de ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
de ajuns să se gândească la el cu intensitate, ca bărbatul să se smulgă din preajma televizorului, în fața căruia se abandona și să înceapă să se plimbe prin camere cu mâinile la spate, așa cum făcea el, ca un leu în cușcă, indecis, înfrigurat, și gândul să-l poarte către ea ca la o posibilă schimbare de decor, tot mai stăruitor până când va înlătura toate piedicile din cale, își va îmbrăca scurta și va coborî scările sărind treptele din două în două, grăbit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
ieșea în balconul-terasă ce înconjura apartamentul, să respire aerul răcoros, ușor îmbâcsit al orașului. Cartierul de alături și valurile succesive de case străluceau într-o lumină cețoasă, un abur tremurător plutea peste acoperișuri, până departe, unde se strângea în nori indeciși, înghițind centura blocurilor din zare, ivite numai când și când printre vălătucii albicioși, ca niște ciosvârte de fantome. Frunzișul ruginise în mare parte aproape peste noapte. Zgomotele păreau mai diluate. Lumina pâlpâia o vreme, izbucnea treptat într-o explozie caldă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
marea necunoscută. Căci toate celelalte întrebări din Hamlet se vor articula în jurul acestei forme aproape imposibil de numit, acestui cineva sau ceva (who, what, the Thing) care își anunță prezența, subiect sau obiect, cine poate ști, până-ntr-atât de indecisă îi e identitatea. Iar dincolo de întrebări și prin ele se formulează, de fapt, problema teatrului ca atare, aceea a unui teatru al negurilor, al tenebrelor, un teatru care reflectează, și el, asupra naturii a ceea ce, în miez de noapte, vine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
a dreptul cu un diavol. Adevărata aventură a lui Macbeth se desfășoară însă pe alte tărâmuri ale alterității sălbatice decât acelea ale războiului. Spațiul vrăjitoarelor și al fantomelor, teritoriu al alterității indecisetc "Spațiul vrăjitoarelor și al fantomelor, teritoriu al alterității indecise" În Macbeth, alteritatea sălbatică apare la adevărata ei dimensiune în spațiul vrăjitoarelor: câmpia pustie aflată în plină vijelie, cu fulgere și trăsnete, din prima scenă a primului act, dar și câmpia de lângă Forres (scena a treia a aceluiași act), unde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
în privința credibilității propriului văz, se înscrie ca un ecou peste timp al întrebării inaugurale din Hamlet, cu care deschideam capitolul dedicat lui Shakespeare, întrebare fondatoare a teatrului, adresată necunoscutului ce înaintează în noapte. Răspunsul își va păstra până la capăt caracterul indecis. Dramaturgul transformă insula din Furtuna în tărâmul unei magii care clatină siguranța privirii și instaurează o unică certitudine: imposibilitatea de a decide în mod absolut între amăgire și adevăr. Așa cum subliniază Prospero, dificultatea de a crede ferm în adevărul lucrurilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
ar putea să vină într-o bună zi. Ca un ecou peste veacuri la întrebarea inaugurală din Hamlet: „Cine-i acolo?”, întrebarea finală din Orbii: „Cine ești?” înscrie în spațiul teatrului realitatea efectivă a unei prezențe a cărei natură e indecisă: orbii aud zgomotul unor pași, foșnetul frunzelor uscate purtate de vânt sau vuietul mării? Ce vede copilul care și-a întors capul către locul de unde vin zgomotele? Ceva invizibil se află acolo, în mijlocul lor, dar acest ceva (sau cineva) nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
pastor insistă asupra prezenței permanente a Beatei, deși trecuse mai bine de un an de când femeia își pusese capăt zilelor: „Vorbim despre ea în fiecare zi. Parcă nici n-ar fi plecat din casă”. Și totuși, această prezență are ceva indecis, nu toată lumea o acceptă fără dubii. Apariția calului alb, a cărui semnificație e pusă la îndoială de Rebekka („E greu să te desprinzi de morți aici, la Rosmersholm, asta e tot...”), reprezintă o certitudine pentru doamna Helseth: „Domnișoară, eu cred
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
III Fantoma shakespeariană între aparență și certitudine, între iluzie și realitate „Cine-i acolo”, în întuneric? 111 Pădurea și ambivalența spațiilor alterității 122 Eroul războinic sau moartea privită drept în față 127 Spațiul vrăjitoarelor și al fantomelor, teritoriu al alterității indecise 132 Spectralul în noaptea istoriei 139 Convocarea fantomelor: puterea magicianului și puterea teatrului 147 Arta magică a teatrului și statuia care se însuflețește 151 Moartea aparentă, moartea adevărată și „efectul de fantomă” 160 Privirea iubirii și privirea morții 168 Fantomalul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
un pas Înainte când femeia Începu să-și Împacheteze În pungi maldărul de feluri de mâncare de Încălzit la microunde. Un cântecel pentru copii se auzi de undeva de lângă ieșire, iar Logan Își ridică privirea pentru a zări o bătrână indecisă lângă una dintre jucării - o locomotivă albastră de plastic, care se legăna senină Înainte și Înapoi, pufăind. O privi pe femeie cum zâmbește și se clatină concomitent cu Locomotiva Thomas, până se termină cântecelul și locomotiva se opri. Bunicuța Își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
cinci mile de casă și cam la o milă de cea mai apropiată gospodărie. Asta trebuia să fi fost făcută cu un scop. Probabil că se așteptau ca el să facă ceva. Se dădu jos, în drum, și apoi așteptă indecis. Nu știa nimic despre motoarele electrice și nici despre alt fel de motoare. Se încruntă și ridică șovăitor capota. Apoi studie nedumerit forma lungă, îngustă, aerodinamică ce se afla dedesubt. Nu existau cabluri vizibile și nici motor electric, doar tubul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85100_a_85887]