649 matches
-
Doamna M... are ochii căprui, acum uscați și decolorați. Niciodată nu m-a lovit ori nu m-a interesat ca astăzi asemănarea dintre ele. În primele momente figura doamnei M... mi s-a părut o imagine dezavantajoasă pentru Adela. Un memento sinistru: Adela, peste treizeci de ani... Dar după o jumătate de ceas am avut impresia că doamna M... e acolo anume ca să scoată în evidență tinerețea și frumusețea triumfătoare a fetei sale. Adela e aceeași, ca și acum trei ani
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
În gura Obiectului, pe lângă periuța de dinți, o țigară. ― Fumezi chiar și În timp ce te speli pe dinți? Se uită la mine dintr-o parte. ― Mentolate, spune ea. Ce nu-i În regulă totuși cu aceste suveniruri: sclipiciul cade repede. Un memento lipit la noi pe frigider mă aduce cu picioarele pe pământ: „Doctor Bauer, 22 iulie, ora 14“. Mi-era groază. Groază de ginecologul pervers și de instrumentele lui inchizitoriale. Groază de chestiile alea de metal care aveau să-mi despartă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
Vasilica dispăruse. Se trezi din somn plângând încet... încet, cu suspine, murmurând. -Fata. Fata mea dragă!.. Ceasul arăta orele opt și douăzeci dimineața. Isi șterse ochii de lacrimi adevărate, cu dosul palmelor murmurând. Mai către amiază mă duc la cimitir!.. Memento mori!.. Era în ziua de Sf. Dumitru, o zi mohorâtă de toamnă târzie. Octombrie era pe sfârșite... Vântul toamnei sufla rece, frunzele copacilor cădeau pe aleile cimitirului fluturând leneș, într-un cântec abia șoptit, neauzit... In cimitir vântul mângâia ierburile
PRECUM ÎN CER AŞA ŞI PE PĂMÂNT by Gheorghe TESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91553_a_92861]
-
-i telefon! Vizit!” (sic!), de la paginile 35 și 49. Râd și curcile de această paraliteratură a lui Paul Goma. Memorial evocator al unui erou anticomunist Făgăduisem, În articolul „Providențial medic uman”, apărut În publicațiile „Cuvântul Românesc” din Hamilton Canada și „Memento” din Timișoara că de ne-ar permite sănătatea precară, vom prezenta cartea memorialistică a domnului doctor Teofil Mija, cel despre care este vorba În scrierea citată. Iată că, nu după prea mult timp, Preabunul nostru Părinte Ceresc, ne-a ameliorat
Zborul unui Înger Înapoi, la cer by Mihai Stere Derdena () [Corola-publishinghouse/Imaginative/865_a_1495]
-
din ce În ce mai mult de Îngrijirea sănătății mele precare, prin numeroase spitalizări, aproape că aveam să uit de această apariție editorială (datorată Fundației Culturale „Buna Vestire” din București). După câțiva ani, anume În 2006, mi-a fost dat să citesc În revistele Memento (din Timișoara) și Permanențe (din București) o prezentare excelentă a volumului „Strigatam către Tine, Doamne...”, făcută de monahia Patricia Codău prin articolul „Pagini de eroism feminin românesc”. Articolul, pe care tocmai Îl citai, mi-a stârnit curiozitatea de a citi
Zborul unui Înger Înapoi, la cer by Mihai Stere Derdena () [Corola-publishinghouse/Imaginative/865_a_1495]
-
bună. (Includ În această sferă de comparație și cărțile prea mediatizate: „Jurnalul fericirii” de N. Steinhardt, „Închisoarea noastră cea de toate zilele” de Ion Ioanid și „Binecuvântată fii tu, Închisoare” de Nicole Valery Grosu). Cu acordul prealabil al redacției revistei „Memento”, voi publica o analiză amplă ca, prin dovezi deictice (căci „Affermanti onus probandi”) să-i conving pe cititori că „Strigat am către Tine, Doamne...” este, realmente, memorialul cel mai bun, cum rezultă subtil și din splendidul „Cuvânt Înainte”, scris de
Zborul unui Înger Înapoi, la cer by Mihai Stere Derdena () [Corola-publishinghouse/Imaginative/865_a_1495]
-
ocultă a inimii. Căci ploaia e evenimentul numărul unu al acestui oraș modern. Toată ziua mă plimb prin umezeala și întunericul inimii lui. Și asta, pentru mine, e cel mai bun lucru care mi s-a întâmplat aici, în viață. MEMENTO PURCELL ' Tis Love that has varm'd usă (Purcell: King Arthur) Ideea călătoriei în Elveția fusese grea de la început. Mai întâi era prea scump pentru mine să lipsesc o lună din Suedia, să-mi întrerup munca numai pentru a sărbători
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
începutul vieții noastre comune, soțul meu avea obiceiul să danseze pentru mine, imitând pe eroii carnavalului flamand, pe Gilles. Ei apăreau în țara lui, Flandra, la fiecare carnaval, cu pene pe cap și pe umeri, prezentând mulțimii, ca pe un memento magic, misticul dans al păsării-om. Cu timpul, dansul soțului meu se schimbase puțin, din cauză că Sucki zbura peste tot în sufrageria lungă. Poate exersa pentru a atinge perfecțiunea, pentru a se pregăti să iasă din timpul și spațiul nostru. Soțul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
tale, păreai inaccesibil..." Vîntul aduce iar particule de apă sărată și miros de alge. Un pescăruș cade spre valuri, apoi se ridică, purtînd un pește în cioc. Parcă aici începe sau se sfîrșește lumea. Iar valurile bat cadența unui permanent memento. De ce m-ai chemat, Teona? Tu de ce-ai venit, Mihai? Nu crezi că ajunge cît m-ai chinuit? Dacă ești sigur că te-am chinuit, sau crezi că ești singurul care s-a chinuit, de ce nu faci un gest
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
paradigma împlinirii fără efort: el reușește tocmai în măsura în care nu face nimic. Ca erou al stazei, căzut în inadecvarea mobilității universale, leneșul este un recidivist al paradisului după cădere, un insurgent al eternității în condițiile finitudinii. Dar în loc să fie muzealizat ca memento al unei esențe pierdute și ca argument pentru regăsirea ei, leneșul devine victima hărniciei fără repere. Desigur, leneșul nu se poate sinucide, pentru că, eliberat de tensiunea dintre veleitate și stază, el este veșnic împăcat cu sine. În schimb, el poate
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
unei strategii care se mișca între adevărul teribil și iluzia menită să-l facă suportabil. Tragedia era chemată să ridice la răstimpuri vălul care acoperea prăpastia lăsând ca ceea ce este cumplit ― și eventual uitat ― să țâșnească la suprafață. Tragedia devine memento-ul prăbușirii oricând posibile: în orice clipă poți să ajungi de la liniștea călduță a existenței la infernul ei. Grecii știau asta, știau că fiecare ins are prăpastia vieții lui și că, într-o bună zi, vălul care o acoperă se
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
pe covor, în mijlocul unui ocean de jucării. Nu i-am vegheat bolile copilăriei, nu m-am topit de durere și iubire asistîndu-i, iernile, fierbințeala trupului febril pe care numai un copil o poate trăi cu patetismul începutului ca pe un memento al epuizării finale; pentru că numai în frăgezimea unui obraz de copil febra se vădește în toată puritatea ei, numai pe buzele unui copil bolnav murmurul și delirul își păstrează prestigiul intact, numai în ochii rătăciți ai unui copil neajutorarea este
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
sac de plastic pe care, la o vreme după înmormîntare, îl primisem de la Marga și care stătuse neatins într-un colț al camerei vreme de aproape un an. Mă uitam la el, fără să știu ce conține, ca la un memento. Astăzi de dimineață l-am deschis. Este formidabilă intimitatea obiectelor purtate: un semn al trupului, o prelungire a lui și, cu toate astea, mult mai mult: un aer inconfundabil, o marcă a persoanei care, cu fiecare obiect pe care și
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
nota mai târziu Fabricius, ambasadorul Germaniei la București, în sfârșit, în Convorbirile cu Mircea Ciobanu, Regele povestește care a fost ultima imagine pe care a luat-o cu el din România și care l-a însoțit în tot exilul ca memento al tragediei țării sale. Pe 30 decembrie 1947 este obligat să abdice și să plece în exil. Este condus de Petru Groza la tren, pe peronul gării din Sinaia. Trupa de ofițeri aliniată în gară primește ordin, în clipa în
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
p. 80). Electra ține vie amintirea regelui prin jalea ei excesivă menită să dobândească atenție și răzbunare. Moartea nerăzbunată a tatălui, singurătatea, condiția de slujnică, îndoiala cu privire la venirea lui Oreste explică exasperarea fetei. În lipsa altcuiva mai vrednic, Electra devine un „memento mori” pentru ucigașii care au turburat echilibrul lumii (p. 85). În împrejurări potrivnice, ea întreține o credință neclintită în dreptatea care se va face, știind că dacă ar abandona cursa suferinței, sacrificiului de sine și răzbunării, atunci lumea valorilor, grav
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
sociabil, are mai multă personalitate, toată lumea spune, decât băiatul tăcut, melancolic, decât celălalt puști. Așa se refereau cei din sat la voi doi: micuțul Stevie Robertson și Celălalt Puști. Tu ești furios că te umileau așa. Încă una Încă un memento al faptului că până și aici, când sunteți singuri, departe de privirile furioase ale adulților și ale celorlați copii, el e tot Micuțul Stevie iar tu ești tot Celălalt Puști 0000000000000000000000000000 Du-te-n măta 00000Du-te-n măta, Înjuri tu În timp ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
încă. Așa încât am perceput lucrurile în pitorescul lor extravagant. Ajunsă peste mulți ani din nou la Roma (după mai bine de douăzeci de aniă, nu am mai fost însă ispitită de locul cu pricina: Capela Capucinilor primise deja însemnele unui memento mori care avea toate șansele să mă angoaseze și panicheze. În 2007, în drum spre Veneția, am aflat însă din nou ceva care mi-a adus aminte de Capela Capucinilor, chiar dacă într-un fel mai puțin triumfal (în schimb, cât
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2208_a_3533]
-
care atârnau la porți când ne apropiam de fundație. Am urcat pe aceleași scări pe care, acum un deceniu, fusese făcută poza de grup din ziarul pe care Dora mi-l Îndesase În buzunarul hainei („Doar ceva pe post de memento, dragă, pentru când te vei dezmetici“). Intrând În holul recepției, În spatele tejghelei am observat un bărbat cu bretele roșii și ochelari cu rame rotunde. Dora Întrebă de domnul Karp, la care recepționerul răspunse dând Încet din cap. Dacă am fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
purtase haina Înaintea lui Norman. Posibil să fi fost unul din oamenii de la Marina Militară, dispăruți În dezastrul subacvatic. Norman se Înfioră, mototoli hârtia În pumnul strâns și o aruncă În coșul de gunoi. Nu-i trebuia nici un fel de memento. Își amintea prea bine dezastrul. Știa că n-avea să-l uite toată viața. Îi cercetă din nou pe Beth și Harry. Amândoi arătau obosiți. Beth privea În jos, preocupată de propriile gânduri. Și totuși, avea fața senină, În ciuda suferințelor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
colosului cu picioare de lut, românii din aceste teritorii mai simt și astăzi gustul amar al abandonării. Frica, foamea, frigul sunt pentru ei, chiar și acum, în contextul noii așezări a lumii, ca un stigmat, paralizantă obsesie, cântec de îngropăciune, memento... V.P.: Se știe că ai debutat ca poet la 16 ani, în Zorile Bucovinei. Totuși, când ai conștientizat că ești hărăzit poeziei, că Dumnezeu ți-a făcut acest dar divin? Aceste începuturi (primele încercări) nu le consemnează nicio istorie literară
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
de bloguri, forumuri etc. În timp totuși, natura abstractă a viziunii lui Habermas a făcut-o dificil de aplicat corect în jurnalism, iar anumiți cercetători și-au revizuit evaluările, numind teoria sa despre sfera publică "puțin mai mult decât un memento idealizat, care ne arată că ne confruntăm cu o problemă nerezolvată" (Katz, 1996, p. 3). Pentru Jürgen Habermas (1962/2005), spațiul public este locul unde are loc medierea între stat și societatea civilă, unde se exprimă și se intersectează opiniile
Conflictele din ştiri. Impactul asupra cinismului, încrederii şi participării politice by Mădălina-Virginia Boţan [Corola-publishinghouse/Journalistic/928_a_2436]
-
trecut de șase când oamenii începură să-și strângă lucrurile. Jack era pe punctul să închidă calculatorul când își aminti să-și verifice e-mailul. Acolo, înconjurat de un desen viucolorat, îl aștepta un mesaj de la fiul său. NU UITA, spunea mementoul electronic, AZI E SEARĂ DE FILM. În fiecare marți, încă din timpuri imemoriale, Jack și Ben oficiau un ritual străvechi, constând în a comanda pizza și a vedea un film împreună. Când îl inițiaseră, fusese Postman Pat, iar acum erau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
o hotărâre de om beat. Hai acasă. Or’cum, n-aș mânca nimic din cărucioarele alea slinoase. Vânzătorii ăștia sunt o șleahtă de vagabonzi. Dacă insiști, acceptă Ignatius îmbufnat. Deși mi-e destul de foame, iar tu tocmai ai vândut un memento al copilăriei mele pe treizeci de arginți, am putea spune. Continuară mica lor schemă de pași pe dalele umede de pe Bourbon Street. Pe St. Ann găsiră cu ușurință Plymouth-ul. Acoperișul lui înalt se ridica deasupra tuturor celorlalte automobile, fiind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
colloque sentimentale, Lamartine, ca și unele versuri care-i apăreau disparat, rupte din context: „Vous mourûtes où bord au vous fûtes laissée“ de Racine sau Corneille. „De altfel, domnilor, la ce-ar folosi o bibliotecă personală? În primul rînd ca memento. Dar să lăsăm de-o parte poezia“, continua fostul proprietar al bibliotecii de familie, și „să trecem la lucruri mai serioase“. (Pe bună dreptate susțin bolșevicii că poezia este ori ceață, ori propagandă.) Ne aflăm Într-o pădure, undeva În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1957_a_3282]
-
pierdut cerceii și încă întreabă fiecare suflet ars pe ghat-uri dacă nu i-a găsit. Ce a simțit fiecare la locurile de incinerat atunci când lucrătorii împingeau cu bățul craniul cadavrului pe rug, nu este de exprimat, ci de luat aminte. Memento mori, cu alte cuvinte, în timp ce viața curge agitată și colorată odată cu tine. *Bhang: substanță derivată din cannabis, legală în multe părți din India, mai ales în locurile sfinte, cu care se prepară faimoasele Special Lassi. Ce-am înțeles încă din
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2199_a_3524]