1,154 matches
-
toți bărbații cu cicatrice - vino cu mine, fii a mea pentru totdeauna, să alungăm aceste prezențe inoportune, știu bine că tu nu-i iubești, tu mi-ai spus-o, vom rămâne tu și eu, și curenții subterani. Acum iată, intri, semeață ca o vestală, plăpândă și zgribulită ca muma pădurii - o, vedenie de iad care-mi dai fiori prin șalele mele centenare și-mi Înfiori pieptul cu mușcătura dorinței, o, mulatră superbă, instrument al pierzaniei mele. Cu mâinile chircite eu Îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
În a deschide depeșele fără să le violeze sigiliile, În a administra otrăvuri dacă secta ei Îi poruncea. Intră deci ca un tânăr agatodemon al crimei, Înfășurată Într-o blană de urs alb, cu lungile-i plete unduind pe sub căciula semeață, cu privirea trufașă, cu uitătură sarcastică. Și, cu obișnuita-mi manevră, eu o Îndrum către pierzanie. Ah, ironie a limbajului - acest dar pe care natura ni l-a făcut ca să tăcem secretele sufletului nostru! Iluminata cade victimă Întunericului. O aud
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
perspectivă prin ochelarii de soare enormi și negri pe care îi purta în orice încăpere -, cu cât un material era mai complicat din punct de vedere juridic, cu atât era mai important. Refuzul Amandei de a se documenta și disprețul semeț cu care trata noțiunea de calomnie erau catalogate de Janice ca „jurnalism al primelor impresii“, artă în cuvinte, ceva unic pentru revista ei. Acest argument, oricât de ingenios era el, nu prinsese niciodată la Alice. Așa cum nu prinsese, conform explicației
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
să se supună, nu intra deloc în tiparele pe care i le pregătisem din timp. Cei doisprezece ani aflați între noi lucrau în favoarea ei. Pielea stătea întinsă, sfârcurile se întăreau în vântul rece al serii, capul rămânea sus, drept și semeț. Maria călca apăsat și puțin ridicat, ca pe podium. Cu fiecare pas, nervurile fine ale mușchilor îți pulsau în privire, obligându-te să le venerezi. Simțeai o nevoie imperativă, sclavagistă: să lingi totul cu devotament, de la gleze până la crupă. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
trezească fluierate, stropite cu apă sau evaluate zgomotos pe holuri de grupurile golanilor de-a douășpea: „Da, mami. Arăți aproape splendid.“ Culmea e că derbedeii aveau dreptate, nimeni nu părea perfect în liceu, cu-atât mai puțin fetișcanele care fugeau semețe din cancelarie cu catalogul sub braț. Picioarele plinuțe, fustele nehotărâte (fără crăpături și cu pliuri la limita genunchilor), poșetele-bombardier (ar fi încăput și-un fotoliu în ele), zâmbetul cubic, țuguiat - nimic nu anunța un început stimulativ de proces didactic. La
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Pe-un scatiu ușor de minte, cursă pentru zburătoare. El făcu din păsărică cugetului său unealtă Și, cu glasuri prefăcute, după un copaci ascuns, Zădărea bietul scatiu să mi-i dea cîte-un răspuns. Cintezi, petrușei, sticleți Și florinți de cei semeți Ș-amăgise Ș-o pățise Pițigoiul cu iubire al său cântec își cînta: Cinci Opinci Într-un picior Și tot stă călcâiul gol. Armonia imitativă din cele din urmă versuri e fără îndoială de origine curat populară. Venim la ghicitori
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]
-
pe aeroportul din Otopeni cu Ileana, fostă colegă de clasă în liceu. Ne observăm reciproc urmele timpului pe față și am vrea să nu fie adevărat ceea ce vedem. Ne citim unul altuia bătrânețile incipiente, ca într-o carte deschisă. Posteriorul semeț al Ilenei, de iapă habsburgică de paradă, fantasma noastră de UTC-iști frustrați, și-a pierdut mult din obrăznicia inițială. Ne spunem la revedere formal, ea pleacă la Londra, trimisă de multinaționala pentru care lucrează în România, eu mă întorc
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]
-
pe furiș, să trag cu coada ochiului, spre lighioana aceea spurcată, blestemată, care băgase frica-n mine, și-mi pusese picioarele pe spinare. Și când reușeam de vedeam ce se mai întâmplă-n urmă, ce constatam? Arătarea aceea mare, cenușie, semeață și lălâie, coborâse între timp Dealul Obrejii. Se-ndreapta spre cele trei podețe, tocmai unde oprisem eu cârdul oilor. Înainte de-a vedea cum avea să se comporte între oi, îmi făceam acum socoteala, ceva-ceva mai liniștit, că, într-un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
pământ spre a păși din nou printre oameni. Nu avea nimic umil, se gândi Dante, observându-l cu atenție. Cel mult, reprezenta icoana desăvârșită a călugărului războinic, cu umerii săi largi de luptător, statura impunătoare și mai cu seamă poziția semeață a cuiva care vine mai curând să sfideze decât să ceară. Fără a slobozi un cuvânt, bărbatul se apropie de ladă și Înlătură țesătura, scoțând la iveală un tabernacol decorat prețios, asemănător cu micile capele portante pe care Dante le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
Îndărăt, cuprins de nostalgie. Dante abia făcuse câțiva pași În afara hanului când dădu peste tânărul Colonna, care se Întorcea. Studentul șovăi o clipă, ca și cum ar fi vrut să evite această Întâlnire, dar mai apoi Își reluă drumul, cu un aer semeț. - Priorule, ce faci la hanul Îngerului? Cine trebuia omorât a fost deja, exclamă pe un ton de zeflemea. Poetul se opri În fața lui, tăindu-i calea. - Încă nu s-a găsit asasinul. Și nu se poate spune că nu m-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
au fost transplantați aici din grădina noastră de pe strada Nishikata. Am observat de dimineață că unul dintre ei înflorise, dar ca să-mi ascund stânjeneala, m-am prefăcut, cu entuziasm exagerat, că abia-l descoperisem. Florile de un roșu purpuriu păreau semețe și puternice. Da, știam, spuse mama, blând. Asemenea lucruri ți se par ție foarte importante, nu? — Poate. Ți-e milă de mine? — Nu. Voiam doar să spun că îți este caracteristic ție. Așa ești tu. Lipești picturi de Renoir pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
un gard, nu trebuia decât să își pună adjuncții să treacă în revistă ofertele firmelor de construcții. Gardul din sârmă de oțel strâns împletită ne îngăduia tuturor să ne uităm la terenul vast, la turlele clădirilor de cărămidă, la corpurile semețe ale acestor clădiri și la cărbunele vezuvian care se revărsa sub cupola abia mânjită a cerului de vară și de mucava. M-am dus cu Happy, care a vrut el să conducă. Îi era teamă când mergea pe străzile din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
la privirea lunecată pe trupul ei. Personajul principal s-a purtat ca un bădăran, sugerîndu-i prietenei sale, în final, că ușa e deschisă. O femeie nu poate fi dată afară chiar așa și-ncă într-o piesă la Televiziune. Mustața semeață i-a căzut secretarului literar peste gură, pleoștită, ca spuma laptelui încins peste buza oalei; fetița cu aer de frișcă bătută proaspăt a vrut să zică ceva în apărarea personajului, care i-a plăcut, dar a înghițit în sec, privindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
hăulituri și mârâieli asurzitoare. Atunci, Arhanghelul își ridică ovalul feței lui serafice, spre stelele ce licăreau impresionant, în constelații, cu mult mai vii decât în porțiunea stradală luminată artificial și își împreunează palmele a rugă, devenind el însuși o statuie semeață, care începe să reverbereze pulsuri-pulsuri de raze, ca niște snopi ori ca niște săgeți albastre, de sub cârpele șterse și desperecheate, ce-l acopereau. Apoi, minune...! Două aripi albe magnifice, de anvergura acelora de condori din Anzi fâlfâie, cu pleznituri de
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
așa cum am zis. Ca și cum ar fi citat dintr-o personalitate de pe undeva, din sferele înalte ale constituționalității pure. Ascultați-l pe Iorgovan, zicea Iorgovan. Când vă spune Iorgovan... adăuga Iorgovan. Iorgovan despre Iorgovan: trimitere bibliografică respectuoasă și, în același timp, semeață. Uneori Iorgovan părea că se miră el însuși ce înțelepciuni l-a învățat Iorgovan. Mai există și alți astfel de utilizatori ai tehnicii detașării de sine. Mă gândesc, de exemplu, la un domn pe nume Dan Ilie Morega, personaj din
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2169_a_3494]
-
luat ca atare, fără discuția sofistică ce-l însoțește în mod cert, nu lasă loc argumentației, el impune luarea unei anumite poziții, alegerea. Cum stau lucrurile cu cele două femei presupuse a încarna niște idei-forță? Una, Virtutea, are o alură semeață: ținută nobilă, o reală grație, ten de o mare puritate, privire plină de pudoare, atitudine rezervată și veșminte albe, bineînțeles... Cealaltă, Fericirea, nu reușește să-și ascundă natura: îmbibată de plăceri trupești, senzuală, voluptoasă și marcată de moliciune, machiată ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2053_a_3378]
-
venit - locotenentul Îi face observație, neconvins. Intrăm pe poartă, trăgînd după noi valizele maro de lemn. Dincolo de poartă sînt cîțiva cîini, niște potăi flocoase și murdare care țopăie și se gudură pe lîngă noi - puțin mai departe, un cîine brun, semeț, cu botul și urechile ascuțite, mă privește grav, cu o pereche de ochi bicolori. Ceea ce simt nu se mai cheamă de mult frică. Un an și patru luni! Băga-mi-aș... Unii dintre băieți sînt OK, și chiar și unii
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
la mese, În spațiul enorm, fac și eu ce face toată lumea, mănînc cu poftă. Dar cîinii par aceiași ca la Hațeg. Mă opresc și Îi privesc o clipă cum se hîrjonesc pe aleea prăfuită, flocoși și murdari, și un cîine semeț, cafeniu, se Îndepărtează plictisit. Îl privesc oarecum intrigat și, ca să-mi treacă, ca să-mi alunge Îndoielile, se oprește și Își Întoarce botul spre mine. Mă fixează cu doi ochi de culori diferite. Dau peste Bogdan la locul de fumat din fața
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
freacă jovial palmele grăsuțe și se fîțÎie pe piciorușele scurte, ca niște jamboane, apoi Își dă drumul la obișnuitul discurs propagandistic. Nu se oprește pînă cînd, În afară de el, nu mai rămîne nimeni viu prin preajmă. O adunare ordonată de trupuri semețe, dar goale, fără locuitor. Chiar și În ochii dîrji, de marinar, ai locțiitorului de comandant Baltag se vede un mare gol. Omul dinăuntru a dezertat; poate că tocmai Își zugrăvește sufrageria, sau poate că are o vie la socri pe
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
prin fereastră, afară, antena e fixată În geam dracu’ știe cum. În mijlocul acestui decor absurd se vedea sfecla lui Stancu, de un roșu-incandescentă, meditativă, cu mîinile Încrucișate pe piept, bătînd rar din genele șatirate, cu spicul sintetic al mustății Înfruntînd semeț umbra nasului roz și ascuțit. — Nu că e mișto? Balkan Express, zice comandantul de baterie și-mi trage rîzÎnd o palmă pe spinare. Îți place televizorul? A fost ideea lui Cornea... e returul la semifinalele Cupei Campionilor Europeni. Aaa, da
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
acum, ce le privea nu în substanța semnificației lor ci asemeni unor obligații de serviciu ca semnatul zilnic al condicii de prezență, negândindu-se vreodată, măcar teoretic, la posibilitatea unui refuz - formă a protestului. „Toate vin și pleacă” rostise cândva, semeț, într-o discuție cu oarecare subiect politic general, vorbire ce nici nu-i aparținea, luată din gura poporului încă din tinerețe, ca o constatare oarecare, fără vreo preocupare calitativă asupra consecințelor: cine vine și pleacă - așa se deschide drumul ticăloșiilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
fi reprezentate (datorită respirației și privirii, la care se adăuga ceva ce scăpa atenției), puteau fi reprezentate, spun, prin linii asemeni celor de pe graficele de temperatură, dar nu în unghiuri ascuțite, ci, urcând în platouri în mireasma aerului tare al semețelor conifere străjuind miracole de iarbă, totul într-un timp irealizabil, fie coborând în semicercuri unduioase imaginând hamacuri de odihnă. În aceeași zi răspunsei scrisorii ce conținea în final și câteva urări pentru mine. Doamna Pavel umplu două pagini mărturisindu-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
cerul pe care avusese de gând să-l supună cu aripile, elicea și motorul avionului său. A rămas, așa, suspendat În timp, visul de copil În curtea grădiniței și a bisericii care, după cum ți-am spus, era atunci mult mai semeață. Autoritățile puseseră stăpânire pe casa parohială și o transformaseră În grădiniță de copii. Nu Îmi dau prea bine seama cum se Împacă treaba asta cu lupta Împotriva misticismului: grădinița se afla la numai câțiva metri de intrarea În biserică. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
și e gata să se pună pe sporovăit; pe iarbă, printre flori, fel de fel de vietăți; un curcan Înfoiat, cu coada roată și mărgelele de la gât albastre și roșii; un cocoș țantoș, cu pieptul Înainte și penele din târtiță semețe; amestecate, oi cu miei, vaci cu viței, căprioare cu iezi și un cerb cu niște coarne falnice, În care neînfrânata fantezie a stăpânului casei m-a pus să pictez ciocănitori cu capul roșu, dumbrăvenci cu gușa verde-albăstruie și pestriță; pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
le tremura și se scutura ca a cailor când alungau muștele și tăunii. Răsuflau din ce În ce mai adânc. Noroiul se zbicea pe ei și se făcea zgrunțuri. Zgomote Îi făcură să-și Întoarcă privirile către culmea dealului pe care acum se Înălța, semeț, conacul boierului cu os domnesc. Ei nu apucaseră să vadă casa cea mare, căci fusese demult făcută una cu pământul. O vedeau, Însă, aievea, așa cum și-o Închipuiseră din spusele bătrânilor. În fața palatului cu ferestre neînchipuit de Înalte, văzură pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]