1,389 matches
-
variată câte puțin între diferitele seturi de expuneri. Fiecare pixel de pe cipurile CCD ale "Camerei planetare și de câmp larg 2" înregistra o suprafață de cer de 0,09 secunde de arc lățime, dar schimbând direcția în care este îndreptat telescopul cu mai puțin decât atât între expuneri, imaginile rezultate erau combinate folosind tehnici sofisticate de prelucrare de imagini pentru a da o rezoluție unghiulară superioară decât această valoare. Imaginile HDF produse la fiecare lungime de undă aveau în final o
Hubble Deep Field () [Corola-website/Science/311775_a_313104]
-
a căror deplasare spre roșu ajunge până la 6, corespunzând unor distanțe de aproximativ 12 miliarde de ani lumină . (Datorită deplasării spre roșu, majoritatea obiectelor îndepărtate din HDF nu sunt de fapt vizibile în imaginile Hubble ele pot fi detectate de telescoapele terestre doar în imagini ale acelei regiuni efectuate la lungimi de undă mai mari.) Galaxiile din HDF conțin o porțiune considerabil mai mare de galaxii neregulate decât universul local; coliziuni și fuziuni de galaxii erau mai comune în universul tânăr
Hubble Deep Field () [Corola-website/Science/311775_a_313104]
-
de pitice roșii în regiunile exterioare ale galaxiei noastre. HDF a reprezentat un punct de cotitură în cosmologia observațională și încă rămân multe informații de obținut din aceste imagini. Din 1995, acea secțiune de spațiu a fost observată de multe telescoape terestre, precum și de telescoape spațiale, la lungimi de undă ce variază de la radio la raze X. Cu telescoapele terestre, mai ales cu ajutorul telescopului James Clerk Maxwell, au fost descoperite în zonă obiecte cu deplasarea spre roșu foarte mare. Deplasarea spre
Hubble Deep Field () [Corola-website/Science/311775_a_313104]
-
regiunile exterioare ale galaxiei noastre. HDF a reprezentat un punct de cotitură în cosmologia observațională și încă rămân multe informații de obținut din aceste imagini. Din 1995, acea secțiune de spațiu a fost observată de multe telescoape terestre, precum și de telescoape spațiale, la lungimi de undă ce variază de la radio la raze X. Cu telescoapele terestre, mai ales cu ajutorul telescopului James Clerk Maxwell, au fost descoperite în zonă obiecte cu deplasarea spre roșu foarte mare. Deplasarea spre roșu mare înseamnă că
Hubble Deep Field () [Corola-website/Science/311775_a_313104]
-
observațională și încă rămân multe informații de obținut din aceste imagini. Din 1995, acea secțiune de spațiu a fost observată de multe telescoape terestre, precum și de telescoape spațiale, la lungimi de undă ce variază de la radio la raze X. Cu telescoapele terestre, mai ales cu ajutorul telescopului James Clerk Maxwell, au fost descoperite în zonă obiecte cu deplasarea spre roșu foarte mare. Deplasarea spre roșu mare înseamnă că aceste obiecte nu pot fi văzute în spectrul vizibil și în general sunt detectate
Hubble Deep Field () [Corola-website/Science/311775_a_313104]
-
informații de obținut din aceste imagini. Din 1995, acea secțiune de spațiu a fost observată de multe telescoape terestre, precum și de telescoape spațiale, la lungimi de undă ce variază de la radio la raze X. Cu telescoapele terestre, mai ales cu ajutorul telescopului James Clerk Maxwell, au fost descoperite în zonă obiecte cu deplasarea spre roșu foarte mare. Deplasarea spre roșu mare înseamnă că aceste obiecte nu pot fi văzute în spectrul vizibil și în general sunt detectate în infraroșu sau în studii
Hubble Deep Field () [Corola-website/Science/311775_a_313104]
-
iar perioada de rotație este de 6 zile 10 h, desfășurându-se în sens invers celei a Pământului (de la est la vest). Densitatea lui Pluto este 1.800 kg/m. Pluto a fost descoperit ca rezultat al unei cercetări prin telescop inițiate în 1905 de către astronomul american Percival Lowell, care a presupus existența unei planete îndepărtate dincolo de Neptun, ca urmare a unor mici neregularități în orbitele lui Uranus și Neptun. Continuată după moartea lui Lowell de cercetătorii de la observatorul Lowell, cercetarea
Pluto () [Corola-website/Science/326883_a_328212]
-
presiunea atmosferei a fost determinată ca fiind de 0,15 Pa, de 700.000 ori mai mică decât cea a Pământului. Mărimea aparentă a lui Pluto este mai mică de +14 m și, de aceea, pentru observație este necesar un telescop. Pentru a fi văzut cu ușurință este necesar un telescop cu o deschidere de 30 cm. Arată ca o stea chiar și printr-un telescop foarte mare, datorită diametrului unghiular de 0,15 sec. Culoarea lui Pluto este maro deschis
Pluto () [Corola-website/Science/326883_a_328212]
-
Pa, de 700.000 ori mai mică decât cea a Pământului. Mărimea aparentă a lui Pluto este mai mică de +14 m și, de aceea, pentru observație este necesar un telescop. Pentru a fi văzut cu ușurință este necesar un telescop cu o deschidere de 30 cm. Arată ca o stea chiar și printr-un telescop foarte mare, datorită diametrului unghiular de 0,15 sec. Culoarea lui Pluto este maro deschis, cu o ușoară tentă de galben. Până azi au fost
Pluto () [Corola-website/Science/326883_a_328212]
-
Pluto este mai mică de +14 m și, de aceea, pentru observație este necesar un telescop. Pentru a fi văzut cu ușurință este necesar un telescop cu o deschidere de 30 cm. Arată ca o stea chiar și printr-un telescop foarte mare, datorită diametrului unghiular de 0,15 sec. Culoarea lui Pluto este maro deschis, cu o ușoară tentă de galben. Până azi au fost identificați cinci sateliți ai planetei Pluto: Charon, prima dată menționat în 1978 de către astronomul James
Pluto () [Corola-website/Science/326883_a_328212]
-
Europa (sau Jupiter II) este al șaselea satelit al lui Jupiter și cel de-al patrulea ca mărime, fiind printre cei mai mari sateliți din sistemul solar. Observarea din ce în ce mai amănunțită a Europei a avut loc de-a lungul secolelor cu ajutorul telescoapelor de pe Pământ și a sondelor spațiale care au fost trimise după anii 1970. Europa este puțin mai mică decât "Luna". Spre deosebire de satelitul Io, a cărui suprafață este acoperită de vulcani și lavă clocotită, suprafața Europei este complet înghețată. Oamenii de
Europa (satelit) () [Corola-website/Science/302383_a_303712]
-
mari ca 10 Hygiea, 52 Europa, 511 Davida și 704 Interamnia. Cu toate acestea, la cele mai multe opoziții, Juno ajunge la o magnitudine aparentă de numai +8.7 fiind abia vizibil cu binoclul, iar, la elongații mai mici, este necesar un telescop de 76 mm pentru a-l putea vedea.. Este cel mai mare asteroid din familia Juno. Inițial, Juno a fost considerat o planetă așa cum au fost considerați și asteroizii 1 Ceres, 2 Pallas și 4 Vesta. În anul 1811, Schröter
3 Juno () [Corola-website/Science/320715_a_322044]
-
Juno pare că s-a schimbat ușor în jurul anului 1839, foarte probabil din cauza perturbațiilor produse de un asteroid încă neindentificat. O altă explicație este aceea a unui impact cu un corp mare. În anul 1996, Juno a fost fotografiat de telescopul Hooker al Observatorului Astronomic Mount Wilson în lungimi de undă vizibile și din apropierea infraroșiilor, folosind sisteme de optică adaptativă. Imaginile au cuprins o rotație completă și au revelat o formă neregulată și o porțiune întunecată care a fost interpretată ca
3 Juno () [Corola-website/Science/320715_a_322044]
-
(n. 1965) este o astronoma amatoare franceză. De la domiciliul său din Ottmarsheim (Alsacia), ea observa cerul și astrele cu un telescop automatizat de 500 mm situat în Atlasul marocan. Ea a descoperit 3 comete, iar Minor Planet Center o creditează cu descoperirea a 56 de asteroizi numerotați (și alte câteva mii nenumerotați), efectuată între 2004 și 2007, dintre care 3 în
Claudine Rinner () [Corola-website/Science/329702_a_331031]
-
situat în Atlasul marocan. Ea a descoperit 3 comete, iar Minor Planet Center o creditează cu descoperirea a 56 de asteroizi numerotați (și alte câteva mii nenumerotați), efectuată între 2004 și 2007, dintre care 3 în colaborare cu François Kugel. Telescopul MOSS (MOSS fiind acronimul sintagmei "Morocco Oukaimeden Sky Survey") este o contribuție a astronomei , a "Société Jurassienne d'Astronomie" și a "Laboratoire de Physique des Hautes Énergies et Astrophysique" (LPHEA) al Universității Cădi Ayyad din Marrakech. Este situat în Parcul
Claudine Rinner () [Corola-website/Science/329702_a_331031]
-
astronomei , a "Société Jurassienne d'Astronomie" și a "Laboratoire de Physique des Hautes Énergies et Astrophysique" (LPHEA) al Universității Cădi Ayyad din Marrakech. Este situat în Parcul National Toubkal, la o altitudine de de metri, în apropiere de localitatea Oukaimeden. Telescopul de tip Newton are o oglindă primară de 500 mm, cu deschidere la f/3. A fost inaugurat la 5 octombrie 2011. Uniunea Astronomica Internațională i-a dedicat Claudinei Rinner asteroidul 23999 Rinner.
Claudine Rinner () [Corola-website/Science/329702_a_331031]
-
ale stelelor galaxiei, dar viteza transversală (sau „mișcarea proprie”) nu poate fi măsurată direct. Astfel, s-a stabilit că galaxia Andromeda și Calea Lactee se apropie una de alta cu viteza de aproximativ km/h (120 km/s). Măsurătorile efectuate cu ajutorul telescopului Hubble, în 2002 și 2009, de echipa lui Roeland P. van der Marel, astrofizician al Institutului științific al telescopului spațial de la Baltimore (Statele Unite ale Americii), au scos în evidență că într-un plan al cerului, galaxia Andromeda se deplasează cu
Coliziunea Andromeda–Calea Lactee () [Corola-website/Science/333684_a_335013]
-
galaxia Andromeda și Calea Lactee se apropie una de alta cu viteza de aproximativ km/h (120 km/s). Măsurătorile efectuate cu ajutorul telescopului Hubble, în 2002 și 2009, de echipa lui Roeland P. van der Marel, astrofizician al Institutului științific al telescopului spațial de la Baltimore (Statele Unite ale Americii), au scos în evidență că într-un plan al cerului, galaxia Andromeda se deplasează cu o viteză de 17 km/s. Un satelit al Agenției Spațiale Europene, lansat în 2003, misiunea Gaia, este destinat
Coliziunea Andromeda–Calea Lactee () [Corola-website/Science/333684_a_335013]
-
km în diametru, dar această estimare a fost o falsă detecție în banda de 250 GHz, neconfirmată în cadrul observațiilor ulterioare. Estimări mai recente sugerează că Ixion are un albedo ridicat, ceea ce înseamnă că este mai mic ca Ceres. Observații ale telescopului spațial Spitzer în spectrul infraroșu-îndepărtat au arătat că ar avea un diametru de 650 km. Ixion este ușor roșiatic (mai roșu ca Quaoar) în spectrul vizibil. Are un albedo mai mare (>0.15) decât cubewano-urile. Ar putea exista o absorbție
Ixion () [Corola-website/Science/334576_a_335905]
-
pantă spectrală în spectrul infraroșu-apropiat și benzi de absorbție proeminente pentru apă. Atât rezultate vizibile și infraroșii indică o suprafață formată dintr-un amestec de gheață, carbon negru și tholini (heteropolimeri formați de iradierea clatraților de apă și compuși organici). Telescopul VLT a observat Ixion pentru activitate cometară, dar nu a detectat o „coamă”. Ixion este momentan la o distanță de 41 u.a. de Soare, și este posibil ca să dezvolte o coamă atunci când este mai aproape de periheliu. Ixion și Pluto
Ixion () [Corola-website/Science/334576_a_335905]
-
generator de 40 kW. Pentru formarea tensiunii de alimentare, Gepard este dotat cu un motor auxiliar diesel de 90 CP Mercedes-Benz OM 314 de 3,8 litri și patru cilindri. Vehiculul dispune de un sistem de navigație propriu și două telescoape panoramice. Radarul de cercetare are o rază de acțiune de 15 kilometri și poate funcționa din mișcare, datele fiind actualizate în fiecare secundă. Recunoașterea amicului/inamicului este automată. Radarul de urmărire transmite automat datele referitoare la țintă sistemului de conducere
Gepard () [Corola-website/Science/322643_a_323972]
-
sunt compuse din particule minuscule, numite molecule și atomi. Lomonosov a fost printre primii care au consemnat solidificarea mercurului. A susținut originea organică a solului și a combustibililor fosili (cărbune, petrol, gaze naturale). Lomonosov a proiectat și a construit un telescop pentru observarea stelelor și a planetelor. Cu ajutorul acestui telescop el a descoperit că planeta Venus este înconjurată de atmosferă ca și Pământul nostru. Astronomii au izbutit să repete această observare după mai mult de o sută de ani. Toată viața
Mihail Lomonosov () [Corola-website/Science/308523_a_309852]
-
Lomonosov a fost printre primii care au consemnat solidificarea mercurului. A susținut originea organică a solului și a combustibililor fosili (cărbune, petrol, gaze naturale). Lomonosov a proiectat și a construit un telescop pentru observarea stelelor și a planetelor. Cu ajutorul acestui telescop el a descoperit că planeta Venus este înconjurată de atmosferă ca și Pământul nostru. Astronomii au izbutit să repete această observare după mai mult de o sută de ani. Toată viața sa Lomonosov și-a dedicat-o dezvoltării științei. El
Mihail Lomonosov () [Corola-website/Science/308523_a_309852]
-
pozițiile stelelor și ale planetelor pe cer. Mai târziu, Kepler și Newton au publicat lucrări despre mecanica cerească, descriind matematic mișcarea corpurilor din sistemul solar și interacțiunea lor sub acțiunea gravitației. Astronomii moderni se folosesc de aceste principii, iar cu ajutorul telescoapelor, spectrografelor, calculatoarelor, observatoarelor astronomice, le este mai ușor de înțeles natura fizică a acestor obiecte cerești. În istorie, observatorii amatori, studiind cerul ca hobby, au jucat un rol deosebit în descoperirea unor fenomene astronomice, astronomia fiind una din puținele științe
Astronomie () [Corola-website/Science/296524_a_297853]
-
aceștia au acces limitat la uneltele performante ale astronomilor profesioniști. Este suficient un binoclu pentru a putea vedea obiecte cerești precum planetele din Sistemul nostru Solar, cometele sau sateliții, dar și câteva roiuri stelare, nebuloase și galaxii mai strălucitoare. Prin telescoape se pot observa nebuloase- "nori de gaz din galaxia noastră", roiuri stelare - "aglomerări de stele" și galaxii. Se mai pot vedea ploi de meteori, petele solare, grupuri de planete (conjuncții), Luna. Mulți astronomi amatori fotografiază cu succes corpurile cerești din
Astronomie () [Corola-website/Science/296524_a_297853]