1,088 matches
-
a lui Dewey și, în consecință, contactul cu toate celelalte științe sociale, începînd cu psihologia behavioristă. Sintetizînd, știința politică din SUA este evident empirică, orientată către soluțiile problemelor politice mai urgente, mai ales în domeniul relațiilor internaționale, puțin înclinată către teoretizare, raportîndu-se la modelul de democrație al propriei țări. O sinteză a cercetărilor și publicațiilor a aproximativ 16000 de politologi, majoritatea profesînd în mediul universitar, este o operație absolut imposibilă. Tendințele dominante pot să reflecte o perioadă trecută; tendințele care se
Curs de ştiinţă politică by Gianfranco Pasquino [Corola-publishinghouse/Science/941_a_2449]
-
de exemplu în domeniul comportamentului electoral, în analizele partidelor politice, în sectorul studiilor referitoare la parlament și la reprezentarea politică), și nu a unei teorii generale a politicii, deși mulți caută, în mod conștient, să se mențină pe ca-lea teoretizării generale. Dar, pentru a străbate acea cale este indispensabil să dispună de un sistem conceptual unificator și acceptat. Conceptele teoretice Pentru moment, în domeniul teoriei politice, concurența dintre sistemele conceptuale este destul de puternică, așa încît un specialist a adus în
Curs de ştiinţă politică by Gianfranco Pasquino [Corola-publishinghouse/Science/941_a_2449]
-
în largul mării și trebuie să recurgem la reparații, chiar destul de dese și de serioase, la instrumentele de la bord și la pluta în sine, fără să o oprim din navigație și fără a ne întoarce la mal. Așadar, știința și teoretizarea nu acționează prin acumularea de date și studii, ci prin intermediul unor astfel de înlocuiri care duc, în final, la modificarea structurii plutei, deci a teoriilor. În ceea ce privește știința politică de la sfîrșitul anilor '90, pare dificil să nu descoperi alături de un număr
Curs de ştiinţă politică by Gianfranco Pasquino [Corola-publishinghouse/Science/941_a_2449]
-
urne, ci și în forme noi și mai puțin folosite. De altfel, s-a anticipat deja că participarea electorală nu se suprapune participării politice; de altfel, mulți autori au remarcat că acest comportament electoral reprezintă un teren de cercetare și teoretizări distinct în raport cu participarea politică. Neîmpărtășind această poziție, care nu surprinde conexiunile destul de relevante dintre participarea electorală și alte forme de participare politică, în analiza noastră ne-am oprit asupra unor acțiuni specifice participării electorale. Să ne îndreptăm acum privirea către
Curs de ştiinţă politică by Gianfranco Pasquino [Corola-publishinghouse/Science/941_a_2449]
-
Linz 1966, CVII]. Participarea și influența politică Problema pusă de Michels și anume cum reușesc indivizii obișnuiți, simpli membri înscriși să exercite o influență asupra leadership-ului și asupra deciziilor lui rămîne oricum deschisă, aflîndu-se în atenția a numeroși cercetători: dintre teoretizările recente trebuie amintită cea a lui Albert Hirschman [1982]. Acest cercetător distinge trei modalități prin care cei înscriși într-o organizație sau consumatorii unui produs (pentru că analiza e realizată pe analogia între întreprinderi, partide și stat) pot influența organizația însăși
Curs de ştiinţă politică by Gianfranco Pasquino [Corola-publishinghouse/Science/941_a_2449]
-
neo-progresiste, în sens larg. Pornind de la ampla recunoaștere a modalităților de articulare și de intermediere a intereselor, Philippe Schmitter a ajuns să distingă un model de raporturi între organizații și stat, numit neo-corporatism. Chiar dacă cea mai mare parte a acestei teoretizări e orientată către înțelegerea modalităților de policy-making în țările guvernate de partide de stînga (laburiste, social-democrate, socialiste), și către explicarea raporturilor dintre partidul de guvernă-mînt, sindicate și asociații antreprenoriale în elaborarea unor politici publice importante, ea permite, totuși, îndreptarea atenției
Curs de ştiinţă politică by Gianfranco Pasquino [Corola-publishinghouse/Science/941_a_2449]
-
a autorilor au căzut de acord asupra necesității de a lega politica publică de probleme sociale, economice și politice care ies în prim plan. Răspunsurile în ceea ce privește realizarea unei politici publice s-ar putea explica printr-o serie de faze. Prima teoretizare în domeniu este făcută de Harold Lasswell [1975, 659, dar ediția originală datează din 1956], care găsește șapte faze: Fazele realizării politicilor publice 1.informare, caracterizată prin strîngerea de informații, previziune și planificare; 2.promovare, caracterizată de promovarea de politici
Curs de ştiinţă politică by Gianfranco Pasquino [Corola-publishinghouse/Science/941_a_2449]
-
prescrierilor; 5.aplicare, caracterizată prin calificarea finală a conduitei, pe baza prescrierilor; 6.evaluare, caracterizată prin estimarea reușitei sau a falimentului deciziilor; 7.terminare, caracterizată de încetarea prescrierilor și a instituirilor ce făceau parte din regulament. O multitudine de soluții Teoretizările ce au urmat nu au adus noutăți semnificative față de punctul de vedere al lui Lasswell; cel mult, au făcut unele precizări și aprofundări. Exprimată de către societate sau descoperită și produsă de autoritățile publice, problema care și-ar putea găsi o
Curs de ştiinţă politică by Gianfranco Pasquino [Corola-publishinghouse/Science/941_a_2449]
-
scientist, fie necesitatea ca political scientist să formuleze propuneri pentru adecvarea instituțiilor, structurilor, proceselor; deci, pentru a îmbunătăți randamentul politicii. Dacă studiul politicilor publice nu vrea să devină arid, activitatea de consultanță decizională are absolută nevoie de reflecțiile și de teoretizările științei politice [Cotta 1989]. La rîndul său, dacă știința politică nu vrea să se închidă în turnul de fildeș al teoretizărilor abstracte și, deci, sterile, trebuie să se confrunte în mod critic cu policy studies. Merită să încheiem această discuție
Curs de ştiinţă politică by Gianfranco Pasquino [Corola-publishinghouse/Science/941_a_2449]
-
studiul politicilor publice nu vrea să devină arid, activitatea de consultanță decizională are absolută nevoie de reflecțiile și de teoretizările științei politice [Cotta 1989]. La rîndul său, dacă știința politică nu vrea să se închidă în turnul de fildeș al teoretizărilor abstracte și, deci, sterile, trebuie să se confrunte în mod critic cu policy studies. Merită să încheiem această discuție amintind mesajul fundamental al lui Easton [1971, 53]: "Cercetarea nedirijată de teorie se poate dovedi nesemnificativă și teoria nesusținută de date
Curs de ştiinţă politică by Gianfranco Pasquino [Corola-publishinghouse/Science/941_a_2449]
-
considerare, ca bază pentru definirea și pentru evaluarea democrațiilor existente în prezent și ca sugestie pentru dezvoltările viitoare. Teorie și realitate Totuși, una sînt democrațiile reale [Allum 1991], altceva, cu totul diferit, sînt teoriile asupra democrației [Sartori 1993]. Distanța între teoretizări și realitate măsoară spațiul care, din cînd în cînd, ținînd seama de timpuri și de sisteme politice, trebuie sau poate fi acoperit. Totodată, această distanță indică motivele, de multe ori ușor de înțeles, justificate, ale nemulțumirii față de democrațiile existente, și
Curs de ştiinţă politică by Gianfranco Pasquino [Corola-publishinghouse/Science/941_a_2449]
-
acum este obiectul unor serioase dezbateri, definiția propusă de economistul austriac Joseph Alois Schumpeter a cîștigat multă considerație în acești ani, atît pentru că este predominant procedurală, cît și pentru că în jurul ei și pornind de la ea se pot dezvolta considerații și teoretizări mai rafinate și aprofundate [Ferrera 1984; Urbani 1984]. Definiția lui Schumpeter este valabilă, întrucît permite identificarea precisă a regimurilor democratice și a celor care nu sînt democratice, dar și evaluarea modului în care într-un regim democratic se amplifică sau
Curs de ştiinţă politică by Gianfranco Pasquino [Corola-publishinghouse/Science/941_a_2449]
-
occidentală a anilor ’60-’80, sprijiniți de critici de marcă - printre mentorii optzeciștilor se numără și Florin Manolescu, Marian Papahagi, Ion Pop -, acest val de scriitori afirmă o nouă sensibilitate și o nouă paradigmă literară. Demonstrând un remarcabil gust pentru teoretizare (susținut în și de reviste cum ar fi „Echinox” din Cluj, „Dialog” și „Opinia studențească” de la Iași, „Orizont” din Timișoara, „Amfiteatru”, „Caiete critice” - numărul 1-2 din 1986, inițiat și coordonat de Eugen Simion, este dedicat Postmodernismului -, „Convingeri comuniste” din București
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286162_a_287491]
-
aceste comportamente se impune o aprofundare a fenomenului agresivității. 2.3.4 Caracteristici cognitive La cele descrise În etapa anterioară se adaugă jocul funcțional al minții, echipată acum pentru un demers cognitiv complet. Rezultatul constă În tentative de angajare În teoretizări sofisticate, uneori pe baze speculative, o "paradă" de intelectualism cu valoare de autoîncercare a propriilor forțe mintale. Din această "furie" teoretizatoare, timpul, și mai ales efortul propriu, autentic, Îi va impune pe cei dedicați acestui drum. In perioada adolescenței este
MODALITĂŢI DE PREVENIRE A CONDUITEI AGRESIVE by LIDIA CRAMARIUC () [Corola-publishinghouse/Science/1629_a_2944]
-
genuri pot manifesta literaritate, trăsătură predominantă a operei literare. Această reducție li s-a reproșat ulterior, pe baza observației că nu putem face abstracție de dimensiunea pragmatică, de cea istorică și de relația mesajului cu realitatea extratextuală. În realitate, atât teoretizarea procedeului de "insolitare" (ostranenie termen lansat de Viktor Șklovski), prin care formaliștii înțeleg modalitatea artistică de a vedea lucrurile într-un mod mai puțin obișnuit, cât și analizele lor pe text, demonstrează faptul că, în viziunea lor, insolitarea este un
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
acțiunile lui Che Guevara, mai ales in Bolivia, unde a fost arestat și închis între 1967 și 1971. Una dintre preocupările sale majore a fost problema religiei și a credinței în cadrul grupului social. Astăzi este cel mai bine cunoscut pentru teoretizarea mediologiei (cercetarea critică a mijloacelor de comunicare). Printre numeroasele volume publicate, amintim: L'Oeïl naif (1994), L' Ètat séducteur (1997), L'abus monumental (1999), Le Feu sacré: Fonction du Religieux (2003), L'obscenité démocratique (2007). (c) Editura Gallimard, 1991, pentru
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
necesară, dar nu suficientă a celei de a doua. Putem deci considera studiile de comunicare ca o țară deja bine explorată, de reinserat într-un Continent puțin sau prost reperat"4. Dacă fenomenul comunicațional s-a bucurat de o vastă teoretizare, ajungînd în situația unui proces holist și cvasi-explicativ, dinamica transmiterii în sine a fost puțin analizată și decriptată. Gînditorul francez concepe o interpretare comparativă a celor două procese care se va solda cu o coordonare a lor într-o schemă
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
de cunoștințe (savoirs) și de facultatea memoriei, fie ea personală sau colectivă. De aceea, procesul de transmitere are nevoie de un timp lung de desfășurare, implicînd diacronia, perenitatea, persistența. În acest loc, R. Debray amintește contribuția lui Jacques Derrida în teoretizarea conceptelor de "urmă" și de "inscripție", în special în lucrarea De la grammatologie, noțiuni-cheie pentru înțelegerea continuității unui conținut transmis de la o epocă la alta. Amprenta pe care o lasă un sistem de cunoștințe în mentalul unei colectivități face posibilă trăsătura
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
acestea, Sperber crede în caracterul omogen al discursurilor private și a celor publice, situație ce decurge din postularea doar a unei distincții de ordin cantitativ și nu calitativ între reprezentările de tip individual și cele de tip cultural. Spre deosebire de această teoretizare, proiectul mediologic impune o ierarhie a discursurilor sociale, opunînd credințele (les croyances) cunoștințelor (les savoirs), mesajele (les messages) enunțurilor (les enoncés) (sa fie aceasta o cădere într-un ism descalificat anterior?). Universul intersubiectiv este compus din credințe care nu se
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
una o continuă pe cealaltă, fiecare este revoltată în felul ei, plec de la gîndul că poezia începe din momentul în care nu ești uimit de ceva, de cînd uimirea este rănită. Îți închipui, poezia în sine contînd, nu toate aceste teoretizări. Sau, în orice caz, așa e-n cazul nostru. Am mulți prieteni printre cei tineri și furioși, cred că aceasta e cea mai mare bucurie, mă refer la încrederea reciprocă în ceea ce facem. Cînd trăiești undeva în munți, absolut izolat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1459_a_2757]
-
Constat că numai de învățat nu am chef. Mă adăpostesc în lecturi, poate prea prețioase, dar vreau să mă pun la punct cu cît mai mult lucruri care țin de artă. Mă preocupă numai poezia, practic. Dar sînt interesante și "teoretizările" aplicate ale altora. Maurice Blanchot, Georges Poulet, George Henderson și Edgar Wind. Lecturi oarecum dificile, dar pline de revelații. Poezie citesc tot timpul. Deși cu reținere. Mă feresc să rețin ceva din cineva. E greu drumul meu. Dar sper să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1459_a_2757]
-
lăsat în urmă onorurile, iar acum nu mai am nevoie să mă preocup de ele. A.R. Ați vrea să explicați cititorilor noștri rațiunile susținutei intelectualizări și cerebralizări a vieții imediate în opera dumneavoastră? Cum justificați dedublarea, bifurcarea experienței prin teoretizare și universalizare? S.B. Mă întrebați de ce „intelectualizez“ și „cerebralizez“ experiența în romanele mele. Există mai multe explicații posibile. Una ar fi că, fără să-mi dau seama, am căpătat o deprindere neplăcută. Alta este că, dacă ar fi să te
Toamna decanei: convorbiri cu Antoaneta Ralian by Radu Paraschivescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/592_a_1297]
-
fost ușă de biserică! A cu nos cut viața din plin și recomanda și altora același lucru. De aceea amintirile sale sunt atât de atrăgătoare; ele reflectă viața În toată frumusețea și penumbrele ei, povestită fără false pudori și fără teoretizări exclusiviste. Soarta manuscrisului său cu amintiri a fost vitregă. Propus În 1954 Editurii Minerva spre publicare, el n-a văzut lumina tiparului până astăzi, cu toate eforturile binevoitorilor și cele ale membrilor Societății Cultural-științifice „Stroești- Argeș“. Din exemplarul aflat la
Caleidoscopul unei jumătăţi de veac în Bucureşti (1900-1950) şi alte pagini memorialistice by Constantin Beldie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1330_a_2733]
-
trebuie s-o facem, se impune o reechilibrare culturală, mai ales că elitele (sau parte din ele) devin surde la evoluțiile ce se petrec în jur. Oare neutralitatea lor ideologică nu poate fi interpretată ca un cinism lipsit de ideal? Teoretizarea elitei trebuie să însemne adaptare, aplecare spre semenii din comunitate, spre îndreptarea lor în direcția educației și sensibilizării întru cultură. Elită avem, avem și receptori, împreună doar vor ajunge la media culturală peste medie. Bolta stelară ce se sprijină pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1462_a_2760]
-
știință de a face orice. Ele se complac în superioritatea lor, până ce devin surde la evoluțiile ce se petrec în jur. Neutralitatea lor ideologică este interpretată cu un cinism lipsit de ideal. Etica lor, a eficienței, rimează cu practicarea amoralității, teoretizarea lor este inadaptare, luciditatea lor rece inumanitate cronică...". Acest portret pare a fi apropiat de realitate. Și totuși, lumea merge înainte, ezitând între bine și rău, corecția depinzând de oameni, viitorul va reprezenta rezultatul înțelepciunii lor. Cea mai frumoasă imagine
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1462_a_2760]