9,091 matches
-
privind modul de manifestare a durerii, se desprind unele aspecte ce trebuie avute în vedere: a) durerea este subiectivă și nu există o metodologie unitară care să permită evaluarea ei; b) durerea este influențată de anumite stări emoționale (teamă, furie, depresie) care pot determina o accentuare a percepției și a modului de exprimare; c) expresia durerii variază în funcție de vârstă, fiind mai greu suportată la vârste mici; d) nivelul de cultură și cultele reliogioase pot influența modul în care este suportată durerea
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
de trăiri afective polarizate: stenice și astenice, pozitive și negative; stare de tensiune relativ omogenă, nivel de activare moderată, cu evitarea excesului sau deficitului de mobilizare energetică. Dezechilibrul emoțional se poate manifesta atât sub raport negativ, prin stări de indispoziție, depresie, tristețe, supărare, stare de abandon, cât și sub raport pozitiv, prin: iritare, mânie, indignare, revoltă, agresiune. Echilibrul emoțional este prielnic în situațiile mai dificile, întrucât nu perturbă facultățile intelectuale, permițând desfășurarea acțiunilor cu un consum corespunzător de energie. Dezechilibrul emoțional
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
cea mai ridicată este între 50 și 65 de ani. Boala debutează prin: oboseală accentuată, mers încetinit, scăderea mobilității la nivelul membrelor superioare, intensitatea vocii scăzută, facies inexpresiv, tremurături la nivelul degetelor de la mâini, stări de neliniște sau simptome de depresie. Tabloul clinic este dominat de triada: a) bradikinezie, caracterizată prin dificultăți de inițiere și desfășurare a unei activități motoare spontane; mișcările sunt încetinite, iar durata de pregătire și efectuare a acțiunilor voluntare este destul de mare. Pacientul are un mers lent
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
Fiind adesea asociat cu răni și slăbiciune fizică, medicii au considerat inițial că stresul traumatic poate fi rezolvat chirurgical. În a doua jumătate a secolului al XIX-lea au fost descrise simptome cum ar fi oboseală, durere, anxietate, frisoane și depresie ce apăreau în legătura cu răni periculoase. Recunoașterea determinismului preponderent psihic se datorează lui Hermann Oppenheim care a susținut că simptomatologia pe care a numit-o "nevroză traumatica" apare în urma evenimentelor în care persoana își simte amenințată viața și nu
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
la situații de stres copleșitor prezente în mediul înconjurător. Acestea apar la persoane ce nu prezintă semne ale unei tulburări mentale anterior expunerii la factorul de stres. Între exemple se număra frica asociată cu luptele militare, dar și iritabilitatea și depresia asociate cu dificultățile școlare (APA, 1968). Prin urmare această categorie de diagnostic este mai puțin specifică și clară în ceea ce privește stresul posttraumatic decât cea din prima ediție, dar a stat la baza elaborării criteriilor de diagnostic ulterioare. Primele două ediții ale
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
de intruziune și evitare raportate în mod curent în studiile clinice despre răspunsurile psihologice la evenimentele stresante. Conform lui Yassen (1995), stresul traumatic secundar poate afecta persoana: • cognitiv (concentrare diminuată, stimă de sine scăzută, imagerie legată de traumă); • emoțional (apatie, depresie, hipersensibilitate); • comportamental (tulburări de somn, răspuns exagerat de tresărire, abuz de alcool sau alte substanțe); • spiritual (furie împotriva lui Dumnezeu, pierdere de semnificație și sens, disperare persistentă); • interpersonal (interes scăzut în intimitate și sex, izolare față de prieteni, lipsă de încredere
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
mai alterate, comparativ cu cei care au în grijă un număr mai mic de victime. Credințele cele mai afectate se referă la bunătatea celorlalți oameni. Pe de altă parte, autoarele au constatat că interacțiunea cu victime nu corelează semnificativ cu depresia, anxietatea, ostilitatea sau sindromul de burnout. Contrar constatărilor lui Pearlman și Mac Ian (1995), studiul de față nu a înregistrat consecințe mai pregnante în cazul specialiștilor care erau ei înșiși supraviețuitori ai agresiunilor sexuale. Subiecții studiului raportează ca efecte ale
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
de distres. Supraviețuitoarele agresiunilor sexuale raportează furie față de ele însele pentru a se simți anxioase și pentru că le e frică de a fi singure și de a fi violate din nou. Autoculpabilizarea, evitarea tuturor elementelor ce amintesc de viol și depresia sunt de asemenea, simptome specifice acestui tip de victime. Toate aceste reacții au fost constatate de către Alexander et al. (1989) și în cazul asistentelor din studiul său ca urmare a expunerii indirecte sistematice la datele despre agresiuni. Simptomele de somatizare
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
criminală și pierderea idealismului. Cea de-a patra etapă impune o selecție între terapeuți, aceștia fiind supuși unei duble posibilități: eroziune sau adaptare. Cei care vor intra în faza de eroziune, vor vedea furia și intoleranța devenind resentiment, vor manifesta depresie și extenuare, fiind vulnerabili la burnout. În varianta de adaptare, terapeutul devine mai detașat, își coboară așteptările și tolerează latura umană întunecată pentru a-și recăpăta motivația terapeutică și compasiunea. Farrenkopf (1992) constată că etapele extrase în urma analizei din acest
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
detașat, își coboară așteptările și tolerează latura umană întunecată pentru a-și recăpăta motivația terapeutică și compasiunea. Farrenkopf (1992) constată că etapele extrase în urma analizei din acest studiu se aseamănă cu cele din ciclul de doliu: șoc, frică, reprimare, furie, depresie și acceptare/recuperare. În concluzie cercetările anterioare asupra traumei vicariante arată că aceasta este într-adevăr prezentă în grade diferite la indivizii care intră în mod regulat în contact cu supraviețuitorii traumelor. Concepția lui McCann și Pearlman (1990), că trauma
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
domeniu, Kahill (1998) a identificat cinci categorii ale simptomatologiei în burnout: fizic, emoțional, comportamental, interpersonal, legat de muncă. Simptomele fizice includ oboseală, tulburări de somn, probleme somatice, tulburări gastrointestinale și vulnerabilitate la răceli și gripă. Simptomele emoționale sunt iritabilitate, anxietate, depresie și vină. Simptomele comportamentale: agresivitate, insensibilitate, pesimism și abuz de substanțe. Dificultăți interpersonale: incapacitatea de a se concentra asupra comunicării, retragerea dintre ceilalți, dezumanizarea, interacțiuni robotizate. Simptome la locul de muncă: absenteism, întârzieri, abuzarea de pauze și demisie. Modele teoretice
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
enumerate anterior, Hobfoll și Shirom (1993) consideră că cea mai frustrantă și deci cea mai pertinentă în determinarea sindromului de burnout este investirea de resurse fără obținerea câștigurilor așteptate. Burnout-ul este asociat cu apariția sentimentelor de neajutorare, lipsa speranței și depresie. Soluția propusă de autori ar fi o atitudine proactivă, de preîntâmpinare a simptomatologiei patologice prin reconstruirea resurselor irosite. Ito și Brotheridge (2003) au folosit modelul conservării resurselor pentru a propune și a testa relațiile dintre resursele angajaților, strategiile lor de
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
și scorurile globale pentru personalitatea de tip A, subscalele de viteză și nerăbdare, implicarea profesională, competitivitatea și starea de urgență a timpului. Dintre instrumentele ce nu erau direct destinate personalității de tip A erau menționate scale pentru furie, ostilitate, agresivitate, depresie, extraversiune și anxietate. Aceste analize arătau că depresia era mai puternic asociată cu bolile coronariene decât personalitatea de tip A, iar corelațiile cu ostilitatea, agresivitatea și extraversia aveau o magnitudine similară. Între acestea ostilitatea părea a explica sistematic varianța comună
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
subscalele de viteză și nerăbdare, implicarea profesională, competitivitatea și starea de urgență a timpului. Dintre instrumentele ce nu erau direct destinate personalității de tip A erau menționate scale pentru furie, ostilitate, agresivitate, depresie, extraversiune și anxietate. Aceste analize arătau că depresia era mai puternic asociată cu bolile coronariene decât personalitatea de tip A, iar corelațiile cu ostilitatea, agresivitatea și extraversia aveau o magnitudine similară. Între acestea ostilitatea părea a explica sistematic varianța comună dintre tipul A și bolile cardiace. În timp
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
40 de ore pe săptămână prezentau tulburări ale somnului și ale atenției, iritabilitate, furie, gânduri și imagini intruzive comparativ cu cei care petreceau mai puțin de 40 de ore pe săptămână la serviciu. Programul prelungit era asociat, cu distres emoțional, depresie, anxietate, ostilitate și suspiciune. Pe de altă parte, numărul mediu de cazuri luate în grijă pe lună nu a prezentat o influență semnificativă asupra importanței simptomatologiei de stres traumatic secundar. Există însă și studii care nu au obținut un efect
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
Mealer et al. (2007) au comparat intensitatea simptomatologiei posttraumatice manifestată de asistenții medicali din secțiile de terapie intensivă și medicină generală. Prima categorie a obținut scoruri semnificativ superioare. Subiecții din ambele specializări prezintă un risc mai mare de anxietate și depresie comparativ cu managerii din industria de sănătate. Aceste constatări nu sunt surprinzătoare. Surplusul de muncă, lipsa de suport și stresul traumatic secundar sunt motive ale burnout-ului acuzate de asistenții medicali din urgențe, terapie intensivă și oncologie (Kash et al., 2000
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
Nu apar legături semnificative cu starea civilă și numărul de ore lucrate pe săptămână. Toate strategiile de burnout și toate schemele cognitive disfuncționale corelează pozitiv cu măsurile stresului traumatic secundar. Dintre fațetele personalității semnificative au fost: altruismul, cooperarea, compasiunea, anxietatea, depresia, timiditatea, eficiența personală, interesul artistic, modestia, moralitatea, asertivitatea, ambiția, încrederea, rigiditatea morală, perseverența. Dincolo de aceste concluzii apar diferențe importante între factorii ce afectează stresul traumatic secundar la medici și asistenți medicali în funcție de profesie și de diferitele simptome asociate. Istoricul traumatic
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
ridicat de stres traumatic secundar și distres. Medicii cu vârste peste 50 de ani sunt cei mai afectați. Rezultate apropiate au obținut și Erdur et al. (2006) care vorbesc despre o corelație în forma de U între vârstă, anxietate și depresie la medicii din secțiile de urgențe. Medicii tineri și cei mai în vârstă prezintă un nivel crescut de anxietate și depresie, vârsta protejată situându-se între 36 și 45 de ani. Majoritatea studiilor susțin vulnerabilitatea crescută a medicilor tineri, nu
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
obținut și Erdur et al. (2006) care vorbesc despre o corelație în forma de U între vârstă, anxietate și depresie la medicii din secțiile de urgențe. Medicii tineri și cei mai în vârstă prezintă un nivel crescut de anxietate și depresie, vârsta protejată situându-se între 36 și 45 de ani. Majoritatea studiilor susțin vulnerabilitatea crescută a medicilor tineri, nu însă și pe a celor în vârstă. Erdur et al. (2006) atrag atenția asupra situației speciale a cadrelor medicale din țările
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
parte, factorul agreabilitate corelează pozitiv și cu satisfacția compasiunii. Deschiderea către semenii lor, le face pe aceste persoane să beneficieze mai mult de pe urma ajutorului dat celorlalți prin munca lor. Nevrozismul vizează în primul rând afectivitatea negativă reprezentată de stări ca depresie, furie sau anxietate (Watson & Clark, 1992; George, 1989). Persoanele cu un nivel ridicat de nevrozism tind să trăiască intens evenimente care pe alți oameni nu îi afectează, transformând frustrările în dificultăți fără scăpare și interpretând situații obișnuite ca fiind amenințătoare
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
și mențin stările negative de-a lungul a perioade mari de timp (Goldberg & Johnson, 2005). Astfel nu este surprinzător că nevrozismul se asociază negativ cu satisfacția compasiunii și pozitiv cu stresul traumatic secundar în cazul cadrelor medicale. Anxietatea, timiditatea și depresia sunt fațetele care corelează cu stresul traumatic secundar. Persoanele conștiincioase sunt eficiente, competente, muncitoare și ambițioase (Block, 1961). Ele folosesc preponderent strategii de burnout activ care sunt mai eficiente în rezolvarea situațiilor stresante (Lefcourt, Martin & Ebers, 1981; O'Brien & DeLongis, 1996
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
cerința absolutistă de dreptate și nevoia de confort, acestea corelând pozitiv cu simptomatologia intruzivă. Toate credințele disfuncționale ale asistenților medicali se asociază pozitiv cu cel puțin una dintre măsurile STS. Dintre fațetele personalității semnificative au fost: altruismnul, cooperarea, compasiunea, anxietatea, depresia, timiditatea, interesul artistic, perseverența, modestia, rigiditatea morală și moralitatea, acestea asociindu-se pozitiv cu nivelul STS. Eficiența personală și ambiția se asociază negativ cu măsuri ale stresului traumatic secundar. Factori diferiți se asociază cu simptome diferite ale stresului traumatic secundar
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
cu victime ale evenimentelor traumatice, resimțind mai multe simptome intruzive, precum și un nivel mai ridicat de stres traumatic secundar și distres măsurat cu scala IES. Erdur et al. (2006), raportează o asociere în forma de U între vârstă, anxietate și depresie la medicii din secțiile de urgențe. Medicii tineri și cei mai în vârstă prezintă un nivel crescut de anxietate și depresie, vârsta protejată situându-se între 36 și 45 de ani. Rezultatele sunt diferite de cele înregistrate de alte cercetări
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
măsurat cu scala IES. Erdur et al. (2006), raportează o asociere în forma de U între vârstă, anxietate și depresie la medicii din secțiile de urgențe. Medicii tineri și cei mai în vârstă prezintă un nivel crescut de anxietate și depresie, vârsta protejată situându-se între 36 și 45 de ani. Rezultatele sunt diferite de cele înregistrate de alte cercetări pe această temă, care susțin vulnerabilitatea crescută a tinerilor, dar nu și pe a celor mai vârstnici. În acest sens, Erdur
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]
-
ajutându-și pacienții. În același timp cei care aleg să evite dificultățile ce le apar în viață, raportează mai puțină satisfacție. Factorii de personalitate ce se constituie ca factori de risc în stresul traumatic secundar sunt: altruismnul, cooperarea, compasiunea, anxietatea, depresia, timiditatea, interesul artistic, perseverența, modestia, rigiditatea morală și moralitatea. Cadrele ambițioase și cu încredere în forțele proprii par a fi mai protejate. Factori diferiți se asociază cu simptome diferite ale stresului traumatic secundar indicând complexitatea patologiei și nevoia de a
by Irina Crumpei [Corola-publishinghouse/Science/1075_a_2583]