8,226 matches
-
personal la parte, căruia ea putea să-i destăinuie toate dorințele ei, oricât de lacome. Pe care avocat ar fi putut să-l întrebe cum să facă spre a moșteni un frate, care nu vrea să-i lase averea? Stănică mirosi indispoziția Aglaei și se supără el. Tot necazul lui de a fi făcut o căsătorie săracă îl strânse de gât acum, și, cu o demnitate foarte distinsă, începu să ocolească pe Aglae, venind ostentativ numai la moș Costache. Stănică simțea
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
bătrânul. - Ei, asta-i, rezistă Stănică, lasă că știm noi mai bine ce-ți trebuie. Mai târziu, încolo. Apoi Stănică deveni nemulțumit de mîncare: - Frate, la așa vin, n-ajunge uscătura asta. Aș mânca cevapicant, ceva extraordinar, ce zici, mamă-soacră, mirosea a varză la dumneata azi. - Păi, am făcut niște sarmale cu varză nouă, acrită! - Bravo, ura, să vie! strigă nebunește Stănică; aducînd-șiînsă aminte de bolnav, coborî glasul: Oare credeți că-l supără gălăgia? Doctorul dădu din umeri. Aurica scoase farfurii
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
putrezi și unsuroși. După oarecare dibuire, Felix urcă niște scări de lemn murdare și se trezi în geamlâcul de sus în care se juca, alergând cu mult zgomot, o droaie de copii jerpeliți. Podișca răsună grozav la pași, și coridorul mirosea pătrunzător a excremente. Felix ar fi voit să plece, spre a nu fi prins de Weissmann, atât de umilitoare i se părea situația, însă câteva capete ieșiră la o ușă. O femeie tânără despletită înainta de-a binelea, arătîndu-și picioarele
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
care mi se povestea, clădirile mânăstirii, care nu erau puține, nu erau încă toate renăscute la viață, dar acolo unde puseseră mâna călugării cei vrednici sosiți proaspăt din România, fața locului era schimbată, locurile întărite, zidăria nouă, pereții curați și mirosind îmbietor. Până și papuci noi găseai, pentru călătorii în trecere pe acolo. Drumul care ducea sus la Prodrom fusese mușcat în stâncă, bucată cu bucată, prin explozie cu dinamită. Și toată treaba asta făcută de nici zece bărbați, jumătate tineri
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
colectiviste. Voioșia satisfăcută, festivă și purtată cu indiscreție zgomotoasă peste tot, asta este starea de spirit a omului folcloric, acest individ vital care bate din picior apăsat și cu refren, ca să consfințească legătura lui intestinală cu pământul. O legătură care miroase a dezinfectant pus în opincă, nu a bătătură, nu a pământ, ci a estradă; și care are gustul unei bucurii provocate cu dinadinsul, orbește, amenințător: cine nu dă din picior ca noi nu știe ce este viața! Exact ca dintele
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
de propagare: e ca și cum animalul ar avea un simț nesenzitiv (diferit de simțurile materiale) cu care simte toate emanațiile afective, cele ale omului și cele ale altor animale. Tot așa cum, se pare, frica pe care o resimte omul este percepută, „mirosită“ de animal. Și totuși, are loc și aici o curiozitate: animalul poate simți ceea ce simte omul, însă omul nu este în stare să simtă ce simt semenii săi... Cu alte cuvinte, nu suntem încă la înălțimea sentimentelor noastre. Condiția omului
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
putea împotrivi și că, în inima lui, era curios să afle lucruri care să-l tulbure. De altfel, bătrânul călugăr se grăbi să-i facă loc pe un fotoliu vechi pe care stăteau cărți răsturnate. — O, Părințele gingaș, ce bine miroase la dumneata în locuință, n-ai zice că ești în casa unui om vârstnic... Nu cumva îți porți prea mult de grijă? Mai mult decât se cuvine unui om înaintat în experiența duhului? — Nici prea înaintat nu sunt, nici de
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
acesta, mai ales prieteni care aveau, toți, patima cărții, a schimbului de cărți și chiar a traficului, întrucât nu era ușor să-ți procuri cărți străine pe vremea aceea. Venea acolo „domnu’ Boeru“, așa îi ziceam toți, un om vânjos, mirosind a mucegai, mecanic de avioane, care-și făcuse răbdător o cultură de autodidact, mai ales pe linie de ocultism, religie și domeniile anexe. Era blând și avea o dificultate în exprimare pe care încerca s-o învingă printr-un fel
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
multe zile, mai ales când cel mai tânăr dintre ei, Max, a avut o legătură destul de trainică cu o fată pusă pe aventuri. Ei și-au dat seama că nu știam absolut nimic despre droguri și mi-au oferit să miros, o dată, dintr-o esență exotică de ciocolată. Era un praf maroniu pe care l-au ținut la flacără, ca să aspir o dată, de două ori din fumul respectiv. N-am simțit absolut nimic; ei s-au încăpățânat, spunându-mi că trebuie
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
vieții tale, tot acest ținut cu luminile stinse, toate se comprimau în întrebarea aceasta brutală: „Aveți oseminte?“ Ca și cum aș fi întrebat: „Aveți marfa vieții?“... Vă aduceți poate aminte din basme, când zmeul se întoarce acasă și adulmecă locul și spune: „Miroase a om!“ Așa și întrebarea despre oseminte caută să afle și să adulmece secrețiile vieții tale, cele pe care nu le cunoști foarte bine, dar care se află adânc în tine, ca niște oseminte. Cum de nu-și dă omul
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
singur ochi, pe care se gătea. De câteva ori, când se vindeau bine biletele, Mihai mă invita pe mine și pe celălalt membru al echipei să mâncăm împreună ceva, la masa sărăcăcioasă dintre pat și ușă, a cămăruței sale. Totul mirosea a gaz și mâncarea trebuie să fi fost puțin îmbietoare, dar eu mă simțeam invitat la masa unui rege, la cel mai fastuos prânz din lume. Și toate astea, impresia aceasta de măreție, le datorez numai lui Mihai, care părea
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
care-și dilată prea mult anvergura și vizează astfel incorect propria ei finalitate: ca un alergător care-și ia un elan disproporționat față de săritura pe care-o execută. Un armean avea o prăvălie de cafea, ca mai toți armenii. Și mirosea bine la el în prăvălie, ca în orice prăvălie de cafea. Intră unul la el în prăvălie și-l întreabă: „Măi, tu ești armean?“ Armeanul, bănuitor, nu ca toți armenii, se întreabă în sinea lui: „Ce-o fi vrând omul
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
între parteneri Scăzut La cerere grilă i-piețe de mecanica desfacere cuantică ----------------------------------------------------------------------------2005 2010 2015 2020 2025 Sony proiectează megaversul: 2006 Imaginați-vă pentru o clipă emisiunile de televiziune, filmele și jocurile pe computer în care ați avea posibilitatea să mirosiți, să simțiți gustul și să pipăiți lucrurile. Sony deține un nou patent al inovației - un dispozitiv de transmitere senzorială a datelor direct în creierul uman. Acesta este un patent absolut nou, pentru care Sony a luptat să obțină acceptul, care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2287_a_3612]
-
Se suie, dacă plătește biletu, la ce să nu se suie... îi răspunde ea tare bărbatului. Uite-așa ! S-auză toți, ș-ăia care strâmbă din nas și nu le convine decât la a-ntâia, cică la clasa a doua miroase. Ea, de când a închis prăvălia, numa așa a mers, și n-a mai murit. Dă dooșcinci de bani și merge cu a doua, tot oameni e și colo, și colo și, dacă n-ar fi chibzuită, cu cât îi aducea
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
a doua, tot oameni e și colo, și colo și, dacă n-ar fi chibzuită, cu cât îi aducea omu ei nu s-ar fi descurcat nici o săptămână. Își ia țoașca de jos și coboară cu grijă scara tramvaiului. Aerul miroase a umed, e sfârșit de iarnă, deși oamenii cu plasele-n mână trag, pe pojghița de zăpadă înnegrită, sănii pe care stau într-o rână copiii. Între macarale - blocuri netencuite ; grămezi de moloz acoperite de bucăți de gudron, barăcile de
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
de iederă și mâna-maicii-domnului... Și toată casa acoperită de iederă și de glicină și mâna-maicii-domnului. Pe vremuri avea și niște flori ca niște zorele, da mari, cât roata carului, madam Ioaniu le pripășise și tot ea știa cum le zice. Mirosea vara și lămâița, și mâna-maicii-domnului, și teiu, și trandafirii, din stradă mirosea de te picnea somnu și te lua durerea de cap... Parcă nu mai erai pe lumea asta... Și toată curtea plină de trandafiri gal beni, mari, și gardu
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
glicină și mâna-maicii-domnului. Pe vremuri avea și niște flori ca niște zorele, da mari, cât roata carului, madam Ioaniu le pripășise și tot ea știa cum le zice. Mirosea vara și lămâița, și mâna-maicii-domnului, și teiu, și trandafirii, din stradă mirosea de te picnea somnu și te lua durerea de cap... Parcă nu mai erai pe lumea asta... Și toată curtea plină de trandafiri gal beni, mari, și gardu, și poarta acoperite de trandafiri roșii, mici, agățători. Madam Ioaniu avea grijă
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
înțeleagă - hélas ! - că lumea nu se mai întoarce niciodată înapoi ? Că nici el n-are să se mai întoarcă din acea depărtată călătorie despre care i-a vorbit Muti atunci când, pe neașteptate, au adus-o înapoi, de la Sinaia, din vilegiatură ? — De ce miroase așa ? întrebase când intraseră în hall. Mirosea, într-adevăr, a ceva neobișnuit în hall și în toată casa : mirosea a flori amestecate, dar a prea multe feluri de flori, și a ceară, și a tămâie, ca-ntr-o biserică ortodoxă
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
întoarce niciodată înapoi ? Că nici el n-are să se mai întoarcă din acea depărtată călătorie despre care i-a vorbit Muti atunci când, pe neașteptate, au adus-o înapoi, de la Sinaia, din vilegiatură ? — De ce miroase așa ? întrebase când intraseră în hall. Mirosea, într-adevăr, a ceva neobișnuit în hall și în toată casa : mirosea a flori amestecate, dar a prea multe feluri de flori, și a ceară, și a tămâie, ca-ntr-o biserică ortodoxă. Și a încă ceva, care îi făcea
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
acea depărtată călătorie despre care i-a vorbit Muti atunci când, pe neașteptate, au adus-o înapoi, de la Sinaia, din vilegiatură ? — De ce miroase așa ? întrebase când intraseră în hall. Mirosea, într-adevăr, a ceva neobișnuit în hall și în toată casa : mirosea a flori amestecate, dar a prea multe feluri de flori, și a ceară, și a tămâie, ca-ntr-o biserică ortodoxă. Și a încă ceva, care îi făcea ușor greață. Ea respira tare, demonstrativ, din ce în ce mai zgomotos pe nări - ca un
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
venea de fiecare dată cu mingea în gură. Aducea mingea anume ca băiatul să o arunce din nou, el să alerge spre ea în salturi mari, să se oprească la jumătate de metru, o clipă să stea nemișcat și să miroasă asfaltul. Pe urmă, să ia din nou mingea, s-o ducă supus la picioarele lui Tudor, iar la cel mai mic gest de mângâiere al lui să sară - înalt, încordat ca un arc. Și, scoțând de bucurie mici lătrături, să
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
pitea, să plece cu ea în lume... Oricât se ramolise, tot știa c-ajunsese la mâna lu gineri-su și știa că de la unu ca el n-ai la ce să te aștepți, decât numa la rele. E-he, îl mirosise ea demult, demult îl vânduse ea și-l cumpărase - numa zmintita de fii-sa nu se uita-n gura ei. Că ce i-a zis putoarea de Niki, Zmintita a crezut toată viața ; și dac-o punea ăla să-nghiță flăcări
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
fi orfană ? Desigur, multe lucruri nu le înțelege madam Ana, sau se face că nu le înțelege, dar dacă îi amintești soarta ta amară, de orfană, lasă fierul de frizat unde se nimerește și te ia la pieptul ei care miroase a bucătărie și a levănțică, tu ești puiul madamei Ana, îți șoptește cu vocea ei dogită, nu sunt eu doica ta ? Nu e Spiridon fratele tău de lapte ? Și cât trăiește madam Ana, să știi că nu ești singură pe
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
strigat : Hei ! Domnu’ ! Domnu’ ! Animalul de muscal a căpătat în sfârșit glas și, cu viclenia joasă a omului de teapa lui care știe că nu îți cade deloc bine să te tocmești la preț chiar în fața casei unde ești invitat (miros ei și când mergi la tine acasă, și când mergi în vizită, și când mergi la o damă), a început să se țigănească ! De emoție, desigur, nu mai găsești mărunțiș nicăieri ! Te scormonești prin toate buzunarele un timp ce îți
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
Deodată mi-a venit să dau de-a azvârlita cu panerul de trandafiri păliți, să bat din picior și să țip, să țip și să urlu chiar, și apoi să leșin. Să mă trezesc după mult-mult timp, între draperii răcoroase, mirosind a sulfină, într-o cameră cu storurile lăsate, cu fruntea și tâmplele legate într-un tulpan muiat în oțet aromatic. Și chiar lângă pat să găsesc o sorbetieră plină cu înghețată de cafea, pusă într-un hârdău plin de gheață
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]