55,299 matches
-
il s'agit de contextes qu'elle interprète comme directement liées à la philosophie de Blaga. Par exemple, elle fait commencer le nom " être " par une majuscule, même și le texte de départ n'est pas transparent à cet égard : Ființă tu găsi-voi cândva cuvenitul sunet de-argint, de foc, si ritul unei rostiri egale în veci arderii tale ? (Ardere) (Blaga, 2010 : 248) Ô Être saurai-je trouver un jour le juste son argentin, la flamme et le rite d'une
[Corola-publishinghouse/Science/1467_a_2765]
-
marche des heures s'accomplit sans aucun allant, Tais-toi, leș aguilles soupirent sur le dernier signe du cadran. Nuit. La marche des heures s'accomplit sans élan. Tais-toi, leș aiguilles suspendent leur soupir au signe ultime du cadran. Subt porți ființele somnului intra căni roșii și griji. Pe uliți subțire și-naltă ploaia umblă pe cataligi. Par leș portes entrent leș êtres du sommeil chiens roux et soucis. Dans toutes leș rues fine et longue sur leș échasses marche la pluie
[Corola-publishinghouse/Science/1467_a_2765]
-
în anul 1857 împreună cu Nicolae Kretzulescu să fondeze „Școala Națională de Medicină și Farmacie”, a cărei diplomă de absolvire va fi recunoscută de instituțiile de învățământ similare din Franța și Italia. In forma actuală, Facultatea de Medicină din București ia ființă în anul 1859. După 145 de ani de activitate neîntreruptă, Universitatea de Medicină și Farmacie din București este „cea mai veche, cea mai mare și cea mai bună școală medicală din spațiul românesc” (19). În paralel, Carol Davila este promotorul
Tratat de diabet Paulescu by Constantin Ionescu-Tîrgovişte () [Corola-publishinghouse/Science/92246_a_92741]
-
primește Premiul Academiei Franceze de Medicină pentru monografia sa „Le diabète”, I. Pavel este ales membru corespondent al Academiei Române (membru plin în 1990) (20). 1963 - În cadrul Societății de Medicină Internă (componentă a fostului U.S.S.M.: Uniunea Societăților de Științe Medicale), ia ființă Secția de Boli de Nutriție, condusă de Ion Pavel până în 1974. În 1975, cu ocazia organizării Primului Congres Național de Diabet, Nutriție și Boli Metabolice (manifestare anuală), președinția Societății este luată de I. Mincu și păstrată (în spiritul timpului) până în
Tratat de diabet Paulescu by Constantin Ionescu-Tîrgovişte () [Corola-publishinghouse/Science/92246_a_92741]
-
denumirea de chiști sau mai recent (DEXĂ chisturi. Încă în 1885 Reclus, preluând datele lui Broca, diferenția în cadrul chiștilor mai multe categorii morfologice, printre care și chiștii perigeni, care conțin în lumen corpuri vii în dezvoltare, deci o nouă ființă, deosebindu-se de chiștii propriuziși. În toată literatura mondială să păstrat denumirea de chist, cu pluralul chiști. În ultimii ani Academia Română a recomandat pluralul “chisturi”, unicat în literatura medicală. Am contestat la vremea respectivă această formă nepotrivită bazându-ne pe
PROBLEME DE PATOLOGIE GENERALĂ by IOAN PAUL () [Corola-publishinghouse/Science/91479_a_92289]
-
un factor pasiv, un instrument care trebuie ,,folosit” cât mai eficace (precum resursele materiale). Volumul va porni de la premise explicite că omul este (sau ar trebui să devină), în primul rând, scopul suprem, principal al oricărei instituții. Kant arătase că ființa umană ,,trebuie să nu trateze niciodată persoana sa și pe aceea a tuturor celorlalți numai ca mijloc, ci totdeauna, în același timp, ca scop în sine”<footnote Kant, Immanuel, Critica rațiunii practice, Editura Științifică, București, 1972, p. 52. footnote>. Pornind
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
referim doar la „spațiul social al muncii” în sensul său, (producția materială), căci există managementul cercetării (al cercetărilor în preocupările lor de producere a cunoașterii și inovării), managementul învățământului (interesul în conducerea activităților instituțiilor educative și creatoare a omului ca ființă culturală, realizată prin cooperarea profesor - elev - părinte), managementul mediului (preocupat, în fond, de activitatea umană de protecție, reamenajare și integrare a mediului în procesele dezvoltării durabile) etc. Din cele spuse rezultă o concluzie de primă importanță teoretică și practică. Indiferent
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
cu claritate acest mod specific de comportament al omului religios, a fost sociologul francez Émile Durkheim (1858-1917), după care „religia este în definitiv sistemul de simboluri prin care societatea își capătă conștiința de sine, este modul de a gândi specific ființei colective”<footnote Durkheim, Émile, Le Suicide, PUF, Paris, 1983, p. 333 (a se vedea Lallement, Michel, Istoria ideilor sociologice, vol. 1, Editura Antet, București, 1998, p. 178). footnote>. „Omul religios” este un construct elaborat de omul de știință, care surprinde
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
intensitate scade, oricând asemenea trăiri sunt derivate (recanalizate) de la rânduiala creației”<footnote Bădescu, Ilie, Noologia, Editura Valahia, București, 2002, p. XXV. footnote>. Omul rațional. Dintr-o altă perspectivă, tipologia utilizată uneori pornește de la teza paradigmatică după care omul este o ființă al cărei comportament este declanșat de calculul cost-beneficiu, promovat istoricește de Max Weber. Modelul caută să exprime specificul omului format în cultura occidentală a capitalismului<footnote Weber, Max, op.cit., p. 16. footnote>. Weber distinge patru tipuri ale acțiunii umane: rațional-instrumentală
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
Max Weber. Modelul caută să exprime specificul omului format în cultura occidentală a capitalismului<footnote Weber, Max, op.cit., p. 16. footnote>. Weber distinge patru tipuri ale acțiunii umane: rațional-instrumentală „determinată de așteptări spre un comportament privind obiectele din mediu și ființele umane, aceste așteptări fiind folosite drept «condiții» sau «mijloace» pentru realizarea scopurilor calculate și urmărite rațional de actor”<footnote Weber, Max, Economy and Society, University of California Press, Berkeley, 1978, p. 24 (sublinierea noastră). footnote>; rațional-valorică „determinată de o încredere
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
ca fiind cel mai eficace instrument al progresului social deoarece funcționează ca urmare a cooperării salariaților la un scop comun și acceptat de toți și nu sub presiunea autorității (contrar ideilor lui Weber). Pentru el, întreprinderea este un ansamblu de ființe umane care acționează pe baza motivațiilor individuale. Rolul managerului constă în a convinge pe fiecare asupra scopului comun, cooperarea voluntară a tuturor pentru realizarea obiectivelor comune reprezentând elementul esențial al succesului (și, chiar al supraviețuirii) unei organizații. „Omul organizațional” exprimă
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
să se aplice aceste noi capabilități. Chiar termenul de „resursă umană” este pus în discuție pentru a se evita ideea că omul (ca resursă) trebuie „folosit” cât mai intensiv. Omul devine scopul activităților după tezele lui Kant privind cerința că ființele umane „trebuie să nu trateze niciodată persoana lor și, pe cea a tuturor celorlalte numai ca mijloc, ci, totdeauna și în același timp, ca scop în sine”<footnote Kant, Immanuel, op. cit., p. 53. footnote>. Concepte noi sunt propuse, cum ar
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
în calitatea sa de reprezentare. Munca presupune prezența unor reprezentări conștientizate asupra sensului activității depuse. Vom da un citat mai mare din Foucault care ni se pare deosebit de semnificativ. „Vorbind în chip mai general, omul, pentru științele umane, nu este ființa dotată cu o formă cu totul particulară (cu o fiziologie îndeajuns de specială și o anatomie aproape unică), ci numai acea ființă vie care, din miezul unei vieți căreia îi aparține, dă naștere unor reprezentări* grație cărora el trăiește și
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
Foucault care ni se pare deosebit de semnificativ. „Vorbind în chip mai general, omul, pentru științele umane, nu este ființa dotată cu o formă cu totul particulară (cu o fiziologie îndeajuns de specială și o anatomie aproape unică), ci numai acea ființă vie care, din miezul unei vieți căreia îi aparține, dă naștere unor reprezentări* grație cărora el trăiește și în temeiul cărora el deține acea misterioasă capacitatea de a-și putea reprezenta tocmai viața (...) Nu va putea fi (...) vorba de știință
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
are loc și felul în care ei sunt integrați, izolați, dependenți, aserviți sau liberi în această societate. Obiectul științelor umane nu este acel om care, din zorii lumii, de la primul strigăt al vârstei sale de aur, este sortit muncii, ci ființa care, din interiorul formelor de producție, prin intermediul cărora întreaga sa existență este divizată, dă naștere reprezentării propriilor nevoi, a societății prin care, cu care sau împotriva căreia el și le satisface, astfel încât, pornind de aici, el ajunge să își poată
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
ei, caracterul ei concret.*10 Dar trebuie recunoscut că fiecare operă literară este în același timp și generală și particulară sau - poate mai exact - și individuală și generală. Căci individualitatea este altceva decât particularitatea și unicitatea completă.* 11 Ca orice ființă omenească, fiecare operă literară are caracteristicile ei individuale; dar are, de asemenea, însușiri comune cu alte opere literare, exact cum fiecare om are trăsături comune cu întreaga omenire, cu toți indivizii care aparțin aceluiași sex, aceleiași națiuni, clase, profesii etc.
[Corola-publishinghouse/Science/85056_a_85843]
-
ceasloave mișcătoare”: „Ceasloave mișcătoare, trec oamenii pe străzi/ iar Azi e-n fiecare îngustul semn de carte”. Tonul poetic dominant stă sub semnul „soarelui negru” al melancoliei saturniene, al nostalgiei și tristeții generate de conștiința trecerii timpului și a fragilității ființei umane, de unde predilecția pentru stările vagi, nedefinite, ale „tainicului asfințit de lume”. Rafinamentul universului și limbajului poetic se vădește în cultivarea impresiilor și cuvintelor rare („defilee” rimează cu „Erythree”), în cizelarea savantă a versurilor care dobândesc astfel sonorități muzicale deosebite
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286079_a_287408]
-
Premiul Fundației „Liviu Rebreanu”. Salutat de critici ca un prozator stăpân pe mijloace și cu un univers bine conturat încă din paginile de început, T. cercetează cu bonomie malițioasă comportamente de navetiști, stagiari, pensionari, poștași, funcționari sau muncitori pe șantiere, ființe care evoluează mecanic și stereotip într-o lume derizorie și mediocră, apăsătoare, chiar și atunci când nu este neapărat zguduită de evenimente tragice. Scriitor postmodern, el reunește într-o formulă omogenă, ce nu îi obturează originalitatea, procedee narative de dată recentă
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290138_a_291467]
-
diseminează; centaurii luptă acum între ei cu o furie cumplită, care împrumută parcă ceva gigantomahiilor. Pulsiunile instinctuale își relevă rolul (auto)distructiv, capacitatea lor de a arunca lumea în haos, de a distruge civilizația, mai ales că centarurii sunt niște ființe hibride, jumătate oameni, jumătate cai, melanj de rațional și irațional. Fundamentul civilizațional este amenințat de forțele destructurante, obscure, ale pulsiunilor instinctuale, ale subconștientului, a căror eliberare Freud o anunța subversiv prin motto-ul care prefața Interpretarea viselor. Tabloul care va
by Angelo Mitchievici [Corola-publishinghouse/Science/1058_a_2566]
-
Animalele, plantele trebuie concepute ca fiind "epurate, uneori chiar sublimizate printr-un efort care le face ornamentale și decorative". Pentru un plus de autoritate, Bachelin îl citează pe Grasset din prefața cărții elevului său Verneuil, l'Animal dans la décoration". Ființa naturală nu trebuie să fie decât un "punct de plecare", devenind motiv, temă. Ilustrația de carte devine un mijloc de a populariza Art Nouveau-ul și de a valorifica temele și motivele decorative naționale altfel decât un artist popular. Bachelin oferă
by Angelo Mitchievici [Corola-publishinghouse/Science/1058_a_2566]
-
stau în câmpul înflorit, fericiți amândoi, de singura fericire de a fi aproape unul de altul, legați poate pentru viață și dându-și instinctiv seamă că amândoi și cu câmpul înflorit ce-i înconjoară, nu fac de cât o singură ființă: Primăvara, dragostea curată, natura sănătoasă, lină și parfumată"206. Dacă interesul lui Alexandru Bogdan-Pitești este mediat estetic de arta lui Grigorescu și a lui Luchian, în schimb, interesul lui L. Bachelin pentru folclorul românesc pe care-l studiază cu o
by Angelo Mitchievici [Corola-publishinghouse/Science/1058_a_2566]
-
a naiadelor, nereidelor sau sirenelor din mitologia greco-latină, Știma sau Zâna lacului dispune de fascinul unui erotism meduzant, fatal. Povestirea lui Vasile Voiculescu, Lostrița, sau povestirile lui Mihail Sadoveanu, care refac un spațiu fabulos, mitologic, Nada Florilor, sunt populate cu ființe înzestrate cu o periculoasă putere de seducție. Zâna lui Artachino poartă o coroană făcută din lujerul unui nufăr alb, frumoasa floare care crește în mlaștini. Lujerul se împletește ca un șarpe în jurul capului fetei, părul îi acoperă o treime din
by Angelo Mitchievici [Corola-publishinghouse/Science/1058_a_2566]
-
inv. 249), în care tema mitologică reprezintă un adagiu menit să contribuie la atmosfera de vrajă crepusculară. Cu ceva din grația Salomeei Ceciliei Cuțescu-Storck, topită parcă în atmosfera crepusculară, o femeie-nimfă-sirenă se află la marginea mării. Este vorba de o ființă mitologică ieșită în singurătatea deplină a unui loc pustiu, desfășurându-și grația departe de ochiul profan. Simbolist în această pânză este un anumit aer melancolic, o deschidere spre visare pe care-l degajă peisajul natural. Frumusețea sa se răsfrânge în
by Angelo Mitchievici [Corola-publishinghouse/Science/1058_a_2566]
-
a operei, pictorul urmărește un raport descriptiv, moartea dobândind sensul unei binecuvântări. "Personajele compoziției erau dela început determinate: unul din ele trebuia să fie fratele său, altul un demon în chip de înger, blând dar implacabil. Prima formulare a luat ființă încă din concepția realistă, căutând accentele impresionante nu în valorile formale, ci în povestirea dramei, și de aci banalitatea soluției. Tânărul Cornel Smigelschi zace în pat cu capul pe pernă, cu cămașa descheiată pe piept, iar îngerul se apleacă peste
by Angelo Mitchievici [Corola-publishinghouse/Science/1058_a_2566]
-
Prăbușirea. În Ursita, o femeie și un copil alergând sunt topiți în masa aceluiași val. Sculptorul organizează o mizanscenă dramatică, a cărei intensitate decurge și din fluidizarea maselor, dar mai ales din sugestia unei maternități vulnerabile, a unui destin dizolvând ființa umană indiferent de vârstă și de raporturile care o definesc. Amplitudinea de val a mișcării care ridică pentru a coborî, reflectă într-un fel derizoriul energiei pusă în slujba ei. Dinamismul personajelor, poate alegorii ale vârstelor, copilăria și maternitatea, deși
by Angelo Mitchievici [Corola-publishinghouse/Science/1058_a_2566]