7,705 matches
-
aparent fără vreo noimă, conexiuni nervoase, umbrind cu o țesătură groasă zone întregi, spărgând zidurile unor inhibiții, croind culoare largi pe căi care nu existau în mod natural, totul în încercarea de a recreea ceea ce văzuse în mintea lui Rim. Desele ei contacte cu quintul îi dezvăluiseră secretul mișcărilor extrem de rapide ale lui Rim: conexiunile nervoase scurtcircuitate la nivel cerebral și eliminarea multor reflexe și inhibiții înnăscute în mintea unui om. Nu înțelegea desigur cum descoperise Ordinul quinților corelațiile acelea, și
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
decât distrugătoare. Nu erau însă dispuși să-și împartă secretele cu clonele. Iar această discreție se referea nu numai la forța lor psi, ci și la secretul fugarilor care se ascundeau undeva în nord și de care clonele întrebaseră în dese rânduri. Ai o șansă unică. Nu o irosi! auzi Xtyn vocea Alaanei. Adu-ți aminte ce ți-am spus despre cauză și ideal. Tânărul dădu imperceptibil din cap, neriscând să îi răspundă într-un moment în care nu numai tribul
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
ura Șestov ieșirile în spațiu. - Mă rog, zise bărbatul. Cert este că a trebuit să dau niște explicații cam stânjenitoare în privința presupusului transport de deținuți politici pe care îl aveam pe navă și... evenimentele au degenerat, își frecă Șestov barba deasă. Am plecat cam în grabă, de pe o orbită păcătoasă, cu o navă împrumutată, și saltul nostru hiperspațial nu a fost tocmai corect calculat. Am mers mai bine de șapte zile la viteză standard până lângă Praxtor, unde am dat de
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
noștri gepizii îi toacă mărunt pe râul Albis. Văzând că Audbert, îngrijorat, încă stătea pe gânduri, Balamber îl liniști: — Nu te teme, o să primești o răsplată frumoasă. — Chiar așa? îl întrebă marcomanul, înălțând din sprânceană și scărpinându-și gânditor barba deasă. Și cum anume? — O să fii scutit pentru totdeauna de tribut. — Și... dacă zic nu? Balamber se întunecă. — Dacă zici nuuu?!? prelungi el, prefăcându-se indignat; își plesni tare coapsa cu palma și îi aruncă lui Khaba o privire în care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
ajuns la destinație, astfel încât nu puteau să urmeze nici măcar pe porțiuni mici vechea cale romană - construită aproape în linie dreaptă - ce ducea la Augusta Rauricorum și, de acolo, la ținuturile burgunzilor. îi conduse, așadar, pe huni printr-o pădure foarte deasă - nici el nu cunoștea decât câteva cărări -, care părea să le dea războinicilor, obișnuiți cu spațiile largi, cu câmpiile întinse, un soi de neliniște ciudată. El se feri cât putu să le arate că băgase de seamă, dar în ascuns
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
soare, încât aproape că l-ar fi crezut dintr-un popor oriental. După o scurtă tăcere, timp în care se auzi, asurzitor, doar sfârâitul lăcustelor, bagaudul, după ce controlase fulgerător, dintr-o ochire, dispunerea tovarășilor săi, își lăți gura, sub barba deasă și neagră, în ceea ce s-ar fi dorit un zâmbet și îl salută într-o latină ce purta accentul tărăgănat al alobrogilor: — Salve, amice. Sprijinit cu o mână de oblâncul șeii, Balamber, care vorbea destul de bine galoromana, îi răspunse cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
ce o făceau să pară cumva mai impunătoare; te izbea, însă, faptul că era incredibil de slabă, iar tunica lungă din lână cenușie, singura îmbrăcăminte pe care o avea, o arăta din plin. Chipul femeii, înconjurat de o chică sură, deasă și răvășită, era alungit și viguros; mari și neliniștitori îi erau ochii, cu privirea pătrunzătoare, accentuată de albastrul foarte deschis, în nuanța cerului. Avea nasul lung, ascuțit și obraznic, iar gura, cu buze subțiri, și-o ținea închisă strâns și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
protecția Romei sunt încă și mai importante pentru noi. Asta, cel puțin, e părerea mea. Un războinic în vârstă, dar atletic, complet chel, așezat în fața lui, îl ascultase întunecat pe bătrânul conducător al satului, răsucindu-și nervos mustățile blonde și dese; imediat ce acesta termină de vorbit, izbucni nerăbdător și plin de mânie: — Tu ai fost un mare războinic, Ademar, și eu te respect, dar, de nu ar fi părul tău alb, te-aș face să-ți înghiți vorbele. Gundikar a fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
cai. Waltan râse scurt. — Or fi ai noștri, nu? Ochiul sever al tatălui, însă, îl reduse la tăcere. îl văzu cum schimbă o privire cu Ricarius. — Ce spui? De fapt, locul ăsta pare făcut pentru o ambuscadă. Frământându-și barba deasă și roșcată, scutierul încuviință: — Edilbert are nas bun; și pe urmă, a trăit toată viața printre cai. Dacă îi simte acolo, în față, înseamnă că e adevărat. Waltan trase sabia din teacă: — Dar cine ar putea fi? întrebă, făcând ochii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
-i repede din urmă pe războinicii burgunzi. Sosiră la un pâlc de arbuști., iar Geremar, nepăsător față de tufele ce zgâriau picioarele cailor, se aruncă pur și simplu în desiș. înconjurând fiecare în felul său punctele unde era vegetația cea mai deasă, războinicii, unul după altul, ieșiră la lumină, pentru a se găsi în fața văii largi ce adăpostea lacul înconjurat de lanțuri de munți, și, după o altă coborâre scurtă, se opriră pe un pisc stâncos ce se ridica vertical deasupra apelor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
cu curiozitate pe iliri, iar pe alani cu o ostilitate prost mascată - considerau întregul lor popor prieten al hunilor. Gundovek îl însoți pe Sebastianus înaintea celor două catafalcuri. Dezlegându-și coiful cu pene, romanul își descoperi chipul leonin și cârlionții deși, castanii, prin care nu puține matroane din Roma găseau că e un deliciu să-și plimbe degetele inelate; îi dădu lui Vitalius coiful, își puse o mână pe piept și, contemplând cu o privire lungă trupul marelui războinic - pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
O vânătoare pe viață și pe moarte se desfășura între copaci. Arcașii fugeau, încercând să ajungă la caii lor, sau căutau să urce coasta pentru a ajunge în locuri mai înalte, unde, din pricina terenului accidentat și a vegetației mult mai dese, cavalerii dușmani nu puteau să-i urmărească. Mulți dintre cei care, încercând să-și ajusteze tirul, înaintaseră prea mult, nu mai puteau acum să se salveze și erau hărțuiți fără milă de huni. Ieșind din gaura sa, Sebastianus văzu un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
puținele lucruri ce încă mai sunt în picioare în satul ăsta. Putând acum să o privească pe femeie mai de aproape, constată că, așa cum își închipuise după voce, avea în jur de treizeci de ani; era destul de frumoasă, cu părul des, roșcat și cârlionțat, ce înconjura ca o cunună o față lungă cu profil hotărât. Tunica sa, fără mâneci și strânsă în talie cu o panglică, era murdară și sfâșiată în multe locuri. — Nu ești de prin părțile astea? — Nu. M-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
acești barbari, încărcându-le cu poveri neînchipuit de mari, le trăgeau după ei peste tot; corturile, mai constatase el, erau mai degrabă rudimentare, probabil fiindcă detașamentul trebuia să se miște atât de repede și în etape de deplasare atât de dese, încât nu putea să mai ia cu el și alte lucruri care ar fi luat din spațiul destinat prăzilor. în apropierea fiecărui bivuac stăteau împiedicați caii războinicilor; odihnindu-se, și unii și alții, căci nici un hun nu s-ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
dacă ajutorul lui Maliban îi va fi de ajuns ca să reușească și ea. în adânc curgea un torent pe al cărui mal stăteau în așteptare câțiva cercetași. Valea era atât de adâncă și vegetația pe cei doi versanți atât de deasă, încât în ceasul acela lumina soarelui pătrundea cu mare greutate. Aerul era umed și mirosea a nămol. Roiuri de insecte minuscule le zumzăiau pe deasupra capului. Urmându-i pe cercetași, coloana urcă torentul pe o distanță de circa jumătate de milă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
aproape de două ori mai mare. Conștient că avea puțin timp la dispoziție ca să-și îndeplinească misiunea, Sebastianus pusese la punct un plan de călătorie mai mult decât ucigător, care, cu toate acestea, fu respectat. Cu puține opriri și cu schimbări dese de cai în stațiile de schimb, ajunseră la Lugdunum în trei zile, timp în care avură deseori ocazia să zărească, mai ales în jurul satelor, înjghebări dezolante de barăci ridicate de fugarii din provinciile invadate. Găsiră Lugdunum încă traumatizat de marea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
drumeaguri bătătorite, ce duceau când în sus, când în jos, printr-un peisaj presărat cu creste ascuțite și dantelate de granit, întrerupte de hăuri adânci și de multe conuri de origine vulcanică, îmbrăcate aici în iarbă, colo într-o vegetație deasă: punctele cele mai îndepărtate ale Arverniei, regiune puțin populată, pe care barbarii abia o atinseseră în trecere. Către amiază, treceau prin vad un râuleț pe malul căruia, la nici o jumătate de milă mai la vale, se putea vedea o moară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
după buza ei se deschidea o vale largă, acoperită cu vegetație de stepă, poate albia unui râu din vechime, dispărut acum ori deviat de către oameni. După ce ajunseră la malul opus și după ce-l urcară, intrară într-o zonă cu tufărișuri dese, unde cărarea - printre arbuști de mur, păducel. plini de flori acum, și soc parfumat - se făcu repede întortocheată și se îngustă până nu mai putură să meargă pe ea decât în șir indian. Răzbătură, în sfârșit, ieșind într-un luminiș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
urgență și, cu toate acestea, nu putea să renunțe, fiindcă, laolaltă cu iritarea, simțea strecurându-i-se în suflet un sentiment de vină, însoțit și de o presimțire rea. în fața ei, luminate în trecere de felinar, coroanele copacilor și frunzișul des al tufișurilor ieșeau ca niște mici străfulgerări din întuneric pentru a fi apoi iarăși repede înghițite de el. în spatele său, simțea cum, din clipă în clipă, pașii tânărului serv se fac tot mai nesiguri, iar ecoul gasurilor ce veneau din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
Acum, că îl putea privi de aproape, observă că aspectul său nu corespundea absolut deloc cu descrierea care de obicei li se făcea hunilor: era mai înalt de șase picioare, longilin și cu tenul deschis, cu o claie de păr des și lung, de culoarea spicului, ba chiar și trăsăturile feței îi erau pur germanice. Expresia ochilor săi azurii nu părea să trădeze o inteligență vie și, în ansamblu, înfățișarea lui s-ar fi zis că era a unui țăran puțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
de-al lor valorează cât zece din ăștia. Ochii verzi ai lui Ambarrus scăpărară. — Aici greșești. Ah, așa spui tu? Vezi atunci dacă reușești să-i convingi să asculte de ordine. Ridicând din umeri și, strângându-și buzele sub barba deasă și cârlionțată, Ambarrus zâmbi: — Tu ești instructorul, nu? Așa că dă-i bătaie. Plin de mânie, Metronius îl lăsă acolo și cu pași mari, înaintă prin iarbă către rândurile destrămate pe care le avea înaintea sa. Bagauzii uitaseră deja de el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
întoarse, căutându-l din ochi pe cel care vorbise, și întâlni imediat vârful unei lame la un deget de gâtul său. Cel care o ținea în mână era un bărbat pe la patruzeci de ani, înalt și robust, cu o barbă deasă și neagră. Unde te crezi, tinerelule? Doar nu suntem pe câmpul de manevre aici; iar tu începi să devii plictisitor. Metronius înghiți. Susținu privirea bagaudului, dar citi în ea liniștea rece, neînduplecată, a unei brute. înțelegea perfect că la prima
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
manevră improvizată, contingentele de cavalerie ale hunilor, care, între timp, se adunaseră să protejeze tabăra. Sebastianus și-ar fi dat un braț ca să participe la bătălia care, în scurtă vreme, începu sub ochii săi. O ploaie de proiectile, atât de deasă, încât era vizibilă de pe ziduri, se ridică din rândurile hune și biciui în cădere cavaleria romano-vizigotă, care, totuși, nu-și întrerupse cursa. Câteva detașamente hune înaintară să o înfrunte, altele în schimb, hotărâră să oprească și să se retragă, evitând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
libertă armeană. Atras de priveliștea spectaculoasă oferită de armata lui Magister militum, Sebastianus renunță să-i mai pună alte întrebări. Un vuiet de entuziasm izbucni sub bastion atunci când cineva anunță apariția unui ofițer, care, cu coiful ornat de un penaj des și roșu înainta rapid pe drum, înconjurat de o escortă compactă de buccellari splendid echipate. — Etius! Etius! striga mulțimea în delir. Nimeni nu l-ar fi putut recunoaște mai bine decât Sebastianus pe acel om: Magister militum. Duryodhan se întinse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
a câmpiei, și în același timp - tot mai slabe, din pricina distanței tot mai mari - strigătele războinicilor prinși în lupta inegală ce începuse în tabără. Prin bunăvoința spiritelor protectoare ale clanului său, Bodith reușise să oprească un cal răzlețit prin ceața deasă de pe câmp și își îndemnase fiul să urce pe spinarea lui. Doar în momentul acela el își dăduse seama că era rănită; imaginea ei îl urmărea și acum: cădea în genunchi în iarba înaltă, cu toracele slab străpuns oribil de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]