6,948 matches
-
construiască punând în valoare prin intermediul personificării o dramă convingătoare și emoțională. În această narațiune, mama este pusă în situația dramatică de a alege între moartea unui singur pui și salvarea celorlalți șase. La această cumpănă s-a ajuns din cauza lui ,,nenea”, puiul cel mare, care a uitat de prima spaimă și de vorbele prepeliței: Când te-i face mare, o să faci cum îi vrea tu, dar acum că ești mic, să nu ieși niciodată din vorba mea, că poți să pățești
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
puii și să-i pregătească pentru viață și, de aceea, trebuie ascultată cu sfințenie, pentru că are experiență în tot ceea ce face. Puii sunt simbolul copiilor care datoria să-și asculte părinții, căci altfel își pot pune viața în pericol, precum ,,nenea”, puiul cel neascultător. Vânătorul este un simbol al primejdiei care pândește la orice pas și de aceea moto-ul: ,,Sandi, s-asculți pe mămica!” se constituie într-un îndemn care trebuie urmat. 1.2. EXPLICAREA UNUI TITLU Titlul unei opere
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
dușmanul cel mai înverșunat al Șoimăreștilor. Fragmentele din manual ni-l înfățișează sub acest aspect încă din capitolul ,,Crucea răzeșilor”, prin glasul lui moș Mihu: ,,Cine-i?... Cine nu-l știe? și copilul din leagăn îi aude numele blăstăm, căci nea sângerat! Și pe tine te-a lăsat orfan!... E boierul cel mare de la Murgeni! Stroie Orheianu cel plin de averi și fală!” Dacă în acest capitol, Orheianu este prezentat doar indirect, în capitolul următor, ,,Morții poruncesc celor vii”, el este
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
diamante. Se aude fluieratul prelung al vântului. Gerul amar și cumplit a adus cu el zilele babei cele scurte și nopțile vegherii cele lungi. Moș Crivăț suflă cu putere și pișcă obrajii bucălați ai copiilor. Casele dorm sub cușme de nea sclipitoare. La geam au înflorit flori de gheață care zâmbesc trecătorilor. Oamenii zgribuliți se îmbracă cu haine mai groase și mai călduroase. Mamele cântă doine și spun povești copiilor la gura fierbinte a sobei. Copiii jucăuși se trag cu săniuțele
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
schemele acelea pe care le-am văzut la ambasadele tuturor statelor. - Mâine, mâine jur să ți le aduc, ca să nu mă mai contrazici aiurea. KARATE-SHOW Lăură știa sigur că el s-a ocupat de supravegherea ambasadelor, încă de pe vremea lui „nea Nicu”, că lucrurile acestea erau noțiuni de abecedar pentru el, dar o făcea intenționat pe proastă pentru a smulge de la el măcar câteva secrete, utile în meseria ei viitoare de atașat militar la o ambasadă, așa cum intenționa să devină
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
rege. Nu numai că îi plăteai cursa; dar el decidea, cu gesturi oțărâte sau magnanime, dacă să te ia ori nu în mașină. Unde vrei să mergi, în Militari? A, nu, eu merg în Balta Albă... În direcția opusă, băi nene, nici măcar atâta lucru nu pricepi? Într-o zi, tatăl meu, care călătorea în acei ani cu serviciul prin Thailanda, Indonezia și alți „tigrișori asiatici“, s-a făcut alb de enervare când un taximetrist brunet a refuzat să ne ia. După ce
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2210_a_3535]
-
să-mi vândă țigări la bucată, iar bani de-un pachet întreg n-aveam. Privesc roată, cu disperare, și-mi aleg din mulțimea celor de pe bănci un om. Nu știu cum arătam, dar cred că săracul de el s-a cam speriat... „Nene, am o rugăminte. Nu puneți bani să cumpărăm împreună un pachet de țigări?“... „Da - zise el, din ce în ce mai înfricoșat - da’ de unde?“... „Știu eu un chioșc“... și-l trag după mine. Mi-a întins, tremurând, niște bani. M-am dus la chioșc
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2208_a_3533]
-
întors, nenea nu mai era acolo. Am rătăcit prin gară, după el, până l-am zărit în spatele unui stâlp. „Uite țigările și restul!“... „Nu, nu-mi trebuie - se dezvinovăți el -, ți-am dat așa, te-am ajutat“... „Dar ce crezi, nene, că vreau să profit?! Sunt om serios. Vrei să-ți arăt buletinul?“... I-am îndesat în buzunar zece țigări și restul. El a rupt-o la fugă. Până dimineață am fumat șapte țigări, trei le-am păstrat pentru tren. T.F.
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2208_a_3533]
-
pasul, apoi prinse s-alerge de-a binelea, pentru că ele începură să strige în spatele lui: „Un’te duci, tataie? Ie-te prostu’! Prindeți-l, mă! Șo pă el! Ia te uită ce viteză a luat! Ha-plea! Băi armură! Ia-mă, nene, și pă mine! Alo, domnu, vedeți că v-a căzut spada!” și altele, și altele. într-un târziu, cu aerul vâjâindu-i pe la urechi, căpitanul Tresoro se trezi leoarcă de sudoare, tremurând din tot corpul: cunoscuse femeia. Episodul 168 VISUL
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
pe Carpen să-l Întrebe pe Paltin dacă l-a văzut pe tata. - Aici Carpenul - mă auzi, Paltinule? Am lângă mine un flăcău, pe tatăl lui l-au ridicat Rușii, nu l-ați liberat voi cumva? Păi, cum să fie, nene, ca un tată de copil: voinic, frumos, bun... Bine, Paltinule, dacă dai de el, mă ții la curent - Paltinul a zis că Încă nu, tu știi, măi flăcău, ce-nseamnă «âncă nu»? - Știu, zic. Înseamnă: «dacă nu azi, atunci mâine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
aminte...» « Că bărbatu-său a murit lângă dumneata, rupt În două de-o bombă, În lagărul de la Balta!» «Așa i-oi fi spus - dar cine ești dumneata de mă anchetezi ca la poliție?» «Cum, nu mă recunoști? Eu sunt mortul, nene Iancule! Bibicul cel rupt În două de o bombă - lângă dumneata!» Se face alb. După aceea roșu: «Să fie Într-un ceas bun Învierea...», Încearcă el s-o dea pe glumă. «Învierea mă-ti de mincinos!» și Îl apuc de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
o sticluță de parfum bulgăresc de trandafiri, o basma cafenie ce avea imprimate pe ea un soi de valuri marine stilizate. Ca sățmi dau răgazul de a cumpăni asupra alegerii, mțam îndreptat, cam întrțo doară, către rafturile de care răspundea Nea Tase, librarul și papetarul. Nu avea stilouri chinezești, ci numai autohtone, din cele care lăsau pe hârtie prea multă cerneală și cărora li se stricau unațdouă filetele pistonașelor. Văzânduțmă dezamăgit, Nea Tase a aruncat cu eleganță pe tejghea un evantai
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
îndreptat, cam întrțo doară, către rafturile de care răspundea Nea Tase, librarul și papetarul. Nu avea stilouri chinezești, ci numai autohtone, din cele care lăsau pe hârtie prea multă cerneală și cărora li se stricau unațdouă filetele pistonașelor. Văzânduțmă dezamăgit, Nea Tase a aruncat cu eleganță pe tejghea un evantai de cărți noi, cu coperți lucitoare, ca și cum ar fi azvârlit către privirile hulpave și invidioase ale unor tovarăși de joc o chintă roială: „Am băgat ieri marfă nouă, ca lumea, de la
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
și bietul slujbaș de acolo... ) Firește, mama nu șița umplut buzunarele citinduțl pe Ștefan Bănulescu, însă așa cum am arătat mai sus a intrat el la mine în casă. Copil fiind, am încercat sățl citesc și țin minte că mța nedumerit nenea ăla care intra în carte după ce trimisese înainteți o roată, precum zmeii din basme buzduganul. Am renunțat și nu lțam reluat decât multă vreme mai târziu. Ștefan Bănulescu mița înrâurit destinul (chiar și în plan personal! - dar astați altă poveste
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
onoarea în justiție. Cineva, mai înțelept, a pus lucrurile la locul lor: „E doar o carte... Totuși, am să profit de faptul că mțați întrebat șițl voi evoca aici pe cel ce a intrat în ficțiunile mele sub numele de nea Mitu. În realitate, îl chema Nicolae Florea, iar lumea îl știa după poreclă: nea Nicu Tilică. Întrțun fel, el mța învățat să scriu. Îl cunoșteam de când eram copil, mereu avea ceva de povestit și totdeauna cu umor. Însă a trecut
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
o carte... Totuși, am să profit de faptul că mțați întrebat șițl voi evoca aici pe cel ce a intrat în ficțiunile mele sub numele de nea Mitu. În realitate, îl chema Nicolae Florea, iar lumea îl știa după poreclă: nea Nicu Tilică. Întrțun fel, el mța învățat să scriu. Îl cunoșteam de când eram copil, mereu avea ceva de povestit și totdeauna cu umor. Însă a trecut vreme destulă până sățmi dau seama cu adevărat că era un artist și un
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
la masa de scris și am așternut pe hârtie povestirea Păcătosul. Întâlnirea cu acest om a fost crucială pentru mine. Și e cum nu se poate mai adevărat că - așa cum episodul apare în roman - aproape orb și apropiinduțse de moarte, nea Nicu Tilică mța întrebat dacă nu cumva eu eram ăla care a murit. Însă nimeni nu poate depune mărturie că, în ziua îngropării sale, lui nea Nicu îi crescuse în spinare o singură aripă îngerească ce mirosea a pasăre opărită
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
e intelectual?)... În al doilea rând, metoda sa e una precară: ia te uită: acel geniu avea carii sau, uite, tu, care credeai că Ionesco e un geniu, nu știi că îi mirosea gura... Care va să zică, lasă că vin eu, un nene cu palton din păr de cămilă, și vă arăt că, de fapt, Shelley n-a fost bun cu femeile... Nu veți mai citi Ode to an Ancient Urn la fel ca până acum... și nici povestirile lui Hemingway nu vor
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2202_a_3527]
-
oamenii unii peste alții la fiecare semafor. Așadar, lui Aurică nu i-a fost greu să scoată portofelul din buzunarul fraierului ăla cu balonzaid. Apoi a dat să se împingă încet-încet spre ieșire, când cineva a strigat: „Hoțul! Uite-l, nene! Ți-a luat portofelu’! Puneți mâna pe el!“. Până să-și dea seama fraierul că a fost buzunărit, doi indivizi care n-aveau altă treabă începuseră deja să-i tragă pumni și palme lui Aurică. Unul i-a răsucit o
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2196_a_3521]
-
asemenea subiect face parte din umorul nostru involuntar și genial. Și, oricât de gravă este o asemenea temă, nu m-am putut abține să nu râd cu poftă când am aflat numele unui personaj-cheie din afacere, parcă desprins din clasicul nenea Iancu: domnul Costanda. Dar ca să putem spune că semnele de însănătoșire ale agendei publice au căpătat valoare, va trebui probabil să așteptăm momentul în care fostul președinte Băsescu se va implica în fundații ecologiste, alături de Ion Iliescu. Și când îl
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2171_a_3496]
-
și acolo, și aici. Ne-au dat încă de la intrare niște pungi pe care după film abia le-am putut desface. Am închis telefoanele, am trecut prin trei filtre de control, am fost scanați, apoi supravegheați în timpul filmului de un nene care se plimba pe interval cu un aparat în infraroșu. Mă uitam cu Leo după lunetiști. O voce ne anunța la megafon, cu nuanțe de stewardesă, că e strict interzisă folosirea oricăror aparate electrice. Sunt convinsă că tot a filmat
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2171_a_3496]
-
asta a ta, mă. M-am săturat până în gât de el, am crescut atâția copii dar ăsta mi-a pus capătul... Era atâta asprime și amărăciune în glasul lui, atâta aversiune împinsă până în pragul urii, încât inginerul se încruntase. Lasă, nene, i-a spus într-un târziu, că o să vedem noi ce o să facem cu el. N-o fi nici primul, nici ultimul tânăr care a venit aici la noi și a devenit om de treabă. Tatăl clătinase sceptic fruntea. Pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
cu contractele ei „bagaboante“. Soluția este „să mulgem toți vaca, nu numai unii“. Iar când Monica Tatoiu are ceva important de spus, zice ireverențios: „Băgați importanța!“ Traian Băsescu a fost degajat și sigur pe el. L-a „patronat“ râzând pe „nea Mitică“ și l-a înțepat scurt pe Geoană, cât să-l scoată din ritm, atunci când adversarul s-a avântat cu garda jos. La Antena 1 a pus absența lui Geoană pe seama faptului că acesta a realizat enormitatea promisiunilor sale privind
Nişte ciori vopsite-n roşu by Răsvan Popescu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1376_a_2711]
-
comodă, a promis să continue: contorizarea, modernizarea infrastructurii, a tramvaielor, a parcărilor, reducerea numărului de maidanezi. Aici Dragomir și nu Geoană a marcat un punct: „Băsescu a început câte ceva și n-a terminat nimic.“ Dar Băsescu a continuat imperturbabil și „nea Mitică“ s-a pierdut în grimase. Spre deosebire de adversarul său principal, Geoană a fost crispat. Decis să recupereze handicapul din sondaje față de Băsescu, a șarjat în permanență, depășind mereu timpul alocat, s-a apucat să răspundă și la întrebări care nu
Nişte ciori vopsite-n roşu by Răsvan Popescu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1376_a_2711]
-
și la cadourile pentru femei, gestul contează“. Gărzile de corp îi răsucesc mâinile la spate în timp ce el îi strigă Președintelui: „De ce inaugurezi, măi animalule?!“ Președintele e evacuat în viteză, apucă totuși să-i răspundă: „Ești ceea ce spui!“ Unde ești tu, Nene Iancule? Ce scenă! Ce replici! Ce personaje! Atunci are loc momentul de întoarcere în registru dramatic. Ca pe vremuri, când era huiduit la Constanța, Iliescu nu se poate obișnui cu ideea, se răsucește cu tot dispozitivul după el, vrea să
Nişte ciori vopsite-n roşu by Răsvan Popescu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1376_a_2711]