8,218 matches
-
un ziar de sport de acum șase zile. Probabil că Fumero Își recrutează ucenicii de la balamuc. CÎnd am ajuns la „Els Quatre Gats“, omul nostru În incognito a luat o masă la cîțiva metri de a noastră și s-a prefăcut că recitește pentru a nu știu cîta oară evenimentele din etapa ligii din urmă cu o săptămînă. La fiecare douăzeci de secunde, ne arunca o privire cu coada ochiului. — Sărăcuțul, uită-te la el cum asudă, zise Fermín scuturînd din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
prea puțină acțiune În librărie, Împrejurare de care am profitat pentru a dormita În picioare, cu grația și echilibrul unui flamingo, În opinia tatei. La prînz, Întocmai cum căzusem de acord cu Fermín cu o seară În urmă, m-am prefăcut că mă duc să fac o plimbare, iar Fermín a pretextat că avea oră la policlinică pentru a-și scoate firele. După cît m-a ajutat pe mine perspicacitatea, tata Înghiți ambele gogoși. Ideea de a-l minți pe tata
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
absența lui Fermín. Îl văzusem deghizat În preot de vodevil În piața San Felipe Neri, așteptînd ca Nuria Monfort să iasă În goana mare și să-l conducă la marele secret al Întregii intrigi. Încrederea mea În acea strategie se prefăcuse În scrum și mi-am Închipuit că, dacă Într-adevăr Nuria Monfort ieșea În stradă, Fermín avea să sfîrșească prin a o urmări pînă la farmacie sau pînă la brutărie. Valoros plan. M-am apropiat de casierie să arunc o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
afla la capătul culoarului de la etajul inferior și o Împărțea cu restul vecinilor. În ansamblu, apartamentul era mai puțin spațios decît biroul domnului Cabestany. Julián făcuse conștiincios curățenie și ordine ca să mă poată primi cu o simplitate respectuoasă. M-am prefăcut Încîntată de casă, care Încă mai mirosea a dezinfectantul și ceara cu care Julián dăduse mai mult cu zel decît cu Îndemînare. Lenjeria de pat se vedea că era nou-nouță. Mi s-a părut că avea un imprimeu cu balauri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
citi și reciti scrisoarea de o mie de ori. Caracterele erau inechivoce, Însă n-a crezut că Penélope scrisese acea scrisoare din voință proprie. „Oriunde te-ai afla...“ Penélope știa perfect unde se afla Julián: la Paris, așteptînd-o. Dacă se prefăcea că nu-i cunoaște ascunzătoarea, a reflectat Miquel, era ca să-l protejeze. Tocmai din acest motiv, Miquel nu izbutea să priceapă ce ar fi putut-o determina să scrie acele rînduri. Ce alte amenințări putea azvîrli asupra ei don Ricardo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
din mîna lui Julián și hotărîrea rece din privirea lui. Clopoțelul de la intrare a sfîșiat murmurul radioului. Miquel a smuls pistolul din mîna lui Julián și l-a privit țintă. — Dă-mi actele tale, Julián. Cei trei polițiști s-au prefăcut că se așază la tejghea. Unul din ei Îi privea cu coada ochiului. Ceilalți doi Își pipăiau interiorul gabardinelor. — Actele, Julián. Acum. Carax clătină din cap În tăcere. — Mai am o lună, două, dacă am noroc. Unul din doi trebuie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
care să mi le ofere. Am adormit În brațele lui, ghemuită În patul din camera lui, un pătuț de copilandru. CÎnd m-am trezit, Julián nu mai era acolo. I-am auzit pașii pe terasă În zori și m-am prefăcut că Încă dormeam. Mai tîrziu, În acea dimineață, am auzit știrea la radio, fără să pricep despre ce era vorba. Un corp neînsuflețit fusese găsit pe o bancă de pe Paseo del Borne, contemplînd bazilica Santa María del Mar, șezînd, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
distrugă urma lăsată În viață. Învăța să rememoreze lumea prin ochii tăi, să-l recupereze, În tine, pe copilul care fusese. În ziua cînd ai venit la mine acasă pentru prima oară, am simțit că te cunoșteam deja. M-am prefăcut suspicioasă ca să ascund teama pe care mi-o pricinuiai. Mi-era teamă de tine, de ceea ce puteai afla. Mi-era teamă că-l voi auzi pe Julián și că voi Începe să cred, asemenea lui, că, Într-adevăr, eram uniți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
pierduți ai lui Carax recunoșteam acum propriii mei pași, de-acum irecuperabili. M-am ridicat, ros de neliniște, și am Început să mă Învîrt prin cameră ca o fiară În cușcă. Toate reținerile, toate șovăielile și toate temerile mele se prefăceau acum În scrum, neînsemnate. Mă copleșeau oboseala, remușcarea și frica, Însă m-am simțit incapabil să rămîn acolo, ascunzîndu-mă de urmările faptelor mele. Mi-am pus pardesiul, am Îndoit manuscrisul și l-am vîrÎt În buzunarul interior și am coborît
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
proprietatea unor prieteni ai lui don Federico, căruia Îi datorăm viața și mai mult decît atît. Gurile rele l-ar califica drept casă de rendez-vous, Însă pentru noi e un sanctuar. Am Încercat să mă ridic. Durerea din ureche se prefăcuse acum Într-o pulsație ce mă ardea. — O să rămîn surd? Surd, nu știu, Însă cît pe ce să dai În mongolism. Energumenul acela de domn Aguilar, cu pocneala lui, era cît pe ce să-ți lichefieze meningele. Nu domnul Aguilar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
cum mîna Îngerului Îi străpungea pieptul, țintuindu-l, și cum sufletul blestemat i se risipea Într-un abur negru ce cădea În lacrimi Înghețate peste oglinda fîntînii, În timp ce pleoapele i se zbăteau pînă la moarte și ochii parcă i se prefăceau În țăndări cu scrijelituri de promoroacă. Atunci m-am prăbușit, incapabil să-mi mai susțin privirea măcar o clipă. Întunericul se colora Într-o lumină albă și chipul Beei se Îndepărta Într-un tunel de ceață. Am Închis ochii și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
ar trebui să fiu întotdeauna bună. Mă supăr foarte des pe ele și mai ales pe Ivan Feodorovici, dar cel mai rău e că sunt și mai bună la supărare. Adineaori, înaintea venirii dumneavoastră, m-am mâniat și m-am prefăcut că nu înțeleg și nu pot înțelege nimic. Așa ceva se întâmplă des cu mine; parcă aș fi un copil. Aglaia mi-a dat o lecție; îți mulțumesc, Aglaia. De altminteri, toate astea-s fleacuri. Încă nu-s atât de proastă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
trăit mai puțin decât alții și înțeleg viața mai puțin decât alții. Poate că uneori vorbesc ciudat... Și se simți evident penibil. Dacă spuneți că ați fost fericit, înseamnă că nu ați trăit mai puțin, ci mai mult; de ce vă prefaceți și vă scuzați? începu Aglaia cu severitate și afecțiune. Și, vă rog, nu vă mai faceți griji că ne-ați ține lecții; în asta, din partea dumneavoastră, nu-i nici un triumf. Cu chietismul dumneavoastră puteți umple cu fericire și o sută
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
i-o prezentă mai întâi Variei și amândouă femeile, înainte de a-și întinde mâna, făcură un ciudat schimb de priviri. Ce-i drept, Nastasia Filippovna râdea și se ascundea îndărătul unei măști de veselie; însă Varia nu voia să se prefacă și o fixa cu o privire încruntată; pe chipul ei nu se arăta nici măcar umbra zâmbetului pe care îl impunea simpla politețe. Ganea încremenise; nu mai avea nici rost, nici timp s-o convingă și îi aruncă Variei o privire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
peste poate de ieșirea surorii lui; dar, văzând că Nastasia Filippovna pleacă într-adevăr, se repezi ca smintit la Varia și o înșfăcă de mână. — Ce-ai făcut? strigă el, privind-o pe Varia, ca și cum ar fi vrut s-o prefacă în scrum numai cu privirile. Era clar că se pierduse cu firea și înțelegea rău situația. — Ce-am făcut? Încotro mă tragi? Nu cumva mă târăști la ea să-i cer iertare pentru că ți-a jignit mama și a venit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Afanasi Ivanovici, care tot vor să mă mărite. Ia spuneți-mi ce credeți: să mă mărit sau nu? Voi face cum spuneți dumneavoastră. Afanasi Ivanovici păli la față, generalul încremeni; toți făcură ochii mari și-și lungiră gâturile. Ganea se prefăcu într-o stană de piatră. — Cu... cine? întrebă prințul abia deslușit. — Cu Gavrila Ardalionovici Ivolghin, continuă Nastasia Filippovna la fel de tăios, ferm și răspicat. Urmară câteva secunde de tăcere; prințul parcă încerca, dar nu putea să vorbească din pricina unei greutăți care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
se gândi în sinea lui: „O fi el idiot, dar știe că vorba dulce mult aduce, asta-i natura umană!“ Remarcă și prințul, dintr-un colț, privirea scăpărătoare a lui Ganea, cu care acesta parcă ar fi vrut să-l prefacă în scrum. Ce om bun! exclamă înduioșată Daria Alexeevna. — Un om cu carte, dar pierdut iremediabil! șopti generalul cu jumătate de gură. Toțki își luă pălăria și se pregătea să se ridice, ca să dispară neobservat. Făcu cu generalul un schimb
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
leșinat! strigară toți. — Măiculiță, ard banii! răcni Lebedev. Ard degeaba! se auzeau țipete din toate părțile — Katia, Pașa, dați-i apă, spirt! strigă Nastasia Filippovna, înșfăcă vătraiul și apucă cu el pachetul. Aproape toată hârtia din exterior arsese și se prefăcuse în scrum, însă de îndată remarcară că interiorul era neatins. Teancul de bani fusese învelit într-un ziar împăturit în trei și banii erau întregi. Toți răsuflară ușurați. — Poate că vreo miișoară s-o fi stricat un pic, dar restul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
-ți fiu soție.“ Am dus-o la mama, a fost respectuoasă cu ea, ca o fiică bună. Și mai înainte, cam de vreo doi ani, mama parcă nu era întreagă la minte (e bolnavă), iar după moartea tatei s-a prefăcut de tot într-un prunc, nu mai vorbește: stă mereu într-un fotoliu pentru că n-o mai țin picioarele și, de la locul ei, le face plecăciuni tuturor celor pe care-i vede; cred că, dacă trei zile nu i-aș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
ce gândești... Nu de asta am venit aici, Parfion, îți spun că nu asta am avut-o în minte. — Se poate că nu de asta și nu asta ai avut-o în minte, numai că acum cu siguranță s-a prefăcut în „de asta“, he-he! Gata, ajunge! De ce ești în halul ăsta de întors pe dos? Chiar n-ai știut? Mă uimești! — Asta-i gelozie, Parfion, e o boală, le-ai exagerat enorm pe toate... bâigui prințul, foarte tulburat. La ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
parcă voia cu bună știință să stea la vedere. Stătea ca un acuzator și ca un judecător, nu precum... Adică, nu precum cine? Și de ce el, prințul, nu s-a dus acum spre el, ci a pornit în altă direcție, prefăcându-se a nu fi observat nimic, deși ochii li s-au întâlnit? (Da, ochii li s-au întâlnit! S-au privit unul pe altul.) Doar singur voise mai înainte să-l ia de mână și să meargă acolo, nu? Doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
și nu remarcă nici substituirea literelor, nici aluzia. Generalul Ivan Feodorovici remarcă doar că se recitau niște versuri. Dintre ceilalți ascultători foarte mulți înțeleseră și fură surprinși și de îndrăzneala ieșirii, și de intenție, dar tăceau și încercau să se prefacă a nu fi observat nimic. Însă Evgheni Pavlovici (prințul era chiar gata să parieze) nu doar că își dăduse seama, dar se și străduia să se remarce faptul că a înțeles: zâmbea prea ironic. — Ce minunăție! exclamă generăleasa, sincer entuziasmată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
insuportabil! declară tare și nerăbdător nepotul lui Lebedev. La ce bun tot acest roman? — E dezgustător de indecent! spuse Ippolit, agitându-se foarte tare. Dar Burdovski nu făcu nici o observație și nici măcar nu se mișcă. — La ce bun? De ce? se prefăcu mirat Gavrila Ardalionovici, pregătindu-se să-și enunțe caustic concluzia. În primul rând, domnul Burdovski poate fi acum pe deplin convins că domnul Pavlișcev l-a iubit din generozitate, nu ca pe un fiu. Măcar acest fapt trebuia să-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
extraordinar de frumoase și nu era deloc de-a mirării că le urmau atâția admiratori. Dar și admiratorii, și femeile reprezentau ceva deosebit, cumva altfel decât restul publicului venit să asculte muzică. Imediat fură remarcați de toată lumea, deși majoritatea se prefăceau că nu-i văd absolut deloc și doar câțiva tineri trăgeau cu coada ochiului spre ei, zâmbeau și își șopteau ceva unii altora. Era imposibil să-i ignori pe nouveniți cu totul; era evident că țineau să fie remarcați, vorbeau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
acestea ți le amintești clar. Dar de ce în același timp rațiunea ta a fost în stare să se împace cu absurditățile și imposibilitățile evidente, de care, printre altele, îți era ticsit visul? Unul dintre ucigași, sub ochii tăi, s-a prefăcut în femeie și - din femeie - într-un pitic mic, știrb, scârbos, și tu ai acceptat asta pe loc ca pe un fapt împlinit, aproape fără cea mai mică îndoială, și asta chiar în timp ce, pe de altă parte, rațiunea ta era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]